Berichten

Cold feet

/13 Reacties/in /door

Cold feet - Planet Fur

Ik had dit bericht ook wel ‘het belang van de instopstrook’ kunnen noemen, maar dat bekt dan weer minder lekker. Nu ik al een tijdje op weg ben in deze zwangerschap heb ik kunnen concluderen dat hele basale dingen ineens erg belangrijk voor je kunnen zijn. Het zal waarschijnlijk terug te voeren zijn op de oertijd, maar ook op het feit dat je lichaam regelmatig voelt als een slechtzittende jas of een spijkerbroek met een draaipijp. Zo blijken bepaalde elektronisch aangestuurde apparaten irritante reutels voort te brengen, of hebben de meeste restaurants stoelen waar de elektrische stoel een relax fauteuil bij is. Waar zulke futiele zaken eerst weg te filteren en overkoombaar waren, zijn ze nu een halszaak. Langs die weg heb ik door mijn zwangerschap dus ook het belang van de instopstrook ontdekt.

Omdat er letterlijk gaten in onze dekbedhoezen begonnen te vallen, moest er vervanging voor komen. Ik wist niet beter dan dat alle dekbedovertrekken uitgerust zijn met zo’n fantastische extra strook stof waarmee je het dekbed in het voeteneind proppen kan…zodat-je-geen-koude-voeten-krijgt. Dat blijkt dus niet het geval. En als je zwanger bent heb je ’s nachts vaak kramp. Hele erge kramp. In je tenen. Zo’n kramp die je ook hebt als je je schaatsen wat te strak aansnoert. Of je skeelers. En het enige wat een beetje tegen die kramp helpt is warmte (als iemand nog andere tips heeft?). Tuurlijk kan je van die gezellige gebreide bedsokken aandoen, maar dat is dan weer teveel van het warme. Trouwens, je voelt je al een walvis, dus om daar nu een walvis met bedsokken van te maken…dat drijft de zaken wel erg op de spits. Sowieso wil ik óók nog dat dekbed over mijn hoofd heen kunnen trekken. Een Tantaluskwelling noemen ze dat. Nogmaals, dit is puur hoe ik het ervaar natuurlijk. Mijn relativeringsvermogen heeft namelijk in maand 1 mijn lijf al verlaten.

Om een lang verhaal kort te maken: we eindigden met twee nieuwe sets dekbedhoezen, beiden, o hel en verdoemenis, zonder instopstrook. Misschien heb ik onbewust iets het universum ingestuurd, want kort daarna mailde Auping me, of ik hun dekbedovertrekken wilde testen en er iets over schrijven wilde. Waar ik normaliter terughoudend ben bij zulke verzoeken, leek het me dat ze bij Auping begrijpen dat je dekbed láng moet zijn, ookal ben je zelf niet persé 2 meter lang. Ik had het (gelukkig) bij het juiste eind: de instopstrook staat zelfs expliciet op de verpakking vermeld. Om het geluk compleet te maken: Molly slaapt in de doos waarin de hoezen arriveerden. In dit geval is er dus echt wel sprake van een driedubbele win-win situatie. Ik zag overigens dat er inmiddels twee prachtige nieuwe hoezen in pastelkleuren aan de collectie toegevoegd zijn waar ik best een beetje verliefd op ben: Hexagon en Misty Morning. De hoes op de foto vind je hier.

Since your body often feels like a bad fitting coat when you’re pregnant, the most basic things become important. That’s how I discovered the importance of extra long duvet covers since cold feet at night cause these insanely painful cramps in your toes. Then I got the opportunity to test one of the duvet covers designed by Auping and happy days: their covers are extra long. The box in which the covers arrived is now little Molly’s sleeping place. Speaking of a triple win-win(-win) situation!

Cold feet - Planet Fur
Cold feet - Planet Fur

House of cards

/9 Reacties/in , /door

Home flora - Lilac
Home flora - Lilac

Zwanger zijn is, in mijn geval, fysiek vergelijkbaar met een kaartenhuis. Een kaartenhuis dat soms met stevig plakband aan elkaar vast lijkt te zitten, maar van de een op de andere dag toch in elkaar stort. Ik heb, voor zover ik dat niet al had, nog meer respect gekregen voor al die vrouwen op aarde die al een of meerdere zwangerschappen doorstaan hebben. Of de vrouwen die het doorstonden of doorstaan in een tijd of land waarin de kennis omtrent zwangerschap nog in zijn kinderschoenen stond of staat. En je maar gewoon met je zwangere lijf aan de bak moet, zonder de moderne faciliteiten waar wij mee gezegend zijn.

In Australië leeft de Kiwi, een loopvogel (die er ook nog eens heel schattig uitziet) die d0or een nare speling van de evolutie nogal grote eieren legt. Zó groot dat het ei alle ingewanden van het vrouwtje aan de kant drukt, waardoor ze op het einde van haar zwangerschap zoveel pijn heeft dat ze alleen nog maar zielig verstopt in de struiken kan wachten tot ze het ei leggen kan. (Ik heb deze informatie niet uit mijn dikke duim gezogen, het is terug te zien in Stephen Fry’s ‘Last chance to see’ – een parel van een serie trouwens). Er zijn dagen dat ik me net een Kiwi voel. Alhoewel die Kiwi, als ze zou kunnen praten, me zou aanmerken als ‘lightweight’ en ‘drama queen’. Mijn baby neemt immers geen 80% van mijn lichaam in beslag. Goddank.

Zoals altijd is er die ene moderne uitvinding die geheel losstaat van het baby-gebeuren, maar die me altijd weet op te beuren: fotografie. Tijdens een wandeling legde ik met mijn Fuji Instax de lente vast, maar maakte uiteindelijk mijn favoriete foto (en best gelukte – geen nabewerking mogelijk!) in onze eigen achtertuin. Ik kan inmiddels een behoorlijk kaartenhuis bouwen met alle Polaroids die ik maakte. Eentje die met plakband (of nog beter: duct tape) in elkaar zit. Zodat ie lekker niet kan instorten.

About how my pregnancy fysically often feels like a house of cards that can collapse from one day to another. And how photography gets me through the day, like it always does.

Polaroid - Blossom

Flowers, hormones and swamps

/4 Reacties/in /door

Flowers, hormonesFlowers, hormones
Zo typisch voor zwangerschapshormonen: dat je wit Gipskruid wil kopen bij de bloemist, paarsige aanwijst en het dan zielig vindt voor de bloemist om te switchen naar witte terwijl je hersens ondertussen roepen: “Paarse?!……..Neeee! Ik wil witte! Zeg het! Zeg het! Zeg het!” En naar buiten lopen met paars gipskruid. Mijn gedachten lijken regelmatig in een moeras weg te zinken. Ik maak lijstjes maar vergeet consequent de elementairste zaken op te schrijven. Pastasaus zonder pasta. Een workshop geven en geen naalden inpakken. Hele stukken conversatie missen (en dan bij voorkeur het stuk waar de meest belangrijke informatie gegeven wordt). Die ene belangrijke vraag vergeten te stellen aan de verloskundige (en je hébt maar 10 minuten per maand om dit ‘life changing event’ te bespreken). Mijn blad pitchen bij iemand kan ik momenteel vergeten en recent heb ik bijna onze percolator ‘genuked’ in de magnetron. Alles verdwijnt in het Moeras. Wat irritant en soms ook stiekem best lekker rustig is.

Typical how these pregnancy hormones turn your brain into some sort of swamp. I went to the florist for white baby’s-breath (I like that name!) but came home with purple ones. While purchasing them my brain screamed: “Purple?!…….. Noooo! You wanted white ones! Say it! Say it! Say it!” I make a list and forget to write down that one elemental thing, the reason why I made that list in the first place. I buy pasta sauce but no pasta. I host a workshop but forget to bring needles. I miss whole chunks of elementary information in a conversation. Or forget to ask that one important question to my midwife. I can not, I repeat: not pitch my company in a understandable manner to anyone at the moment and recently I almost nuked our coffee maker in the microwave. Everything disappears into The Swamp. Which is quite annoying, but being as it is, in a funny way, also reassuring.

Flowers, hormones

En natuurlijk omdat ik dat bijna vergeet: de theedoek met de flamingo’s kreeg ik van Femke en komt van Jansje.

And of course I almost forgot: the flamingo teatowel was a present from Femke and comes from Jansje.

What to expect when you’re expecting

/31 Reacties/in /door

What to expect when you're expecting

De grootste strijd in dit leven voeren we met onszelf, een hele simpele maar ware omschrijving voor mij. En waar het starten van een eigen bedrijf, om het in Lord of the Rings termen te omschrijven, mijn persoonlijk slag om Helmsdiepte was (en is), is zwanger zijn voor mij de slag om Midden-Aarde. Inclusief Tovenaar-Koning, Nazgül, Orkskes en de hele santenkraam. Want het is geen picknick, deze enorme verandering, voor een perfectionistische control-freak als ik. Fysiek niet en psychisch ook niet. Niet dat ik dat ooit één vrouw heb horen beweren natuurlijk. Waar de één constant misselijk is, voer ik inmiddels al ruim drie maanden een strijd die het Grote Loslaten heet. Ik wist van tevoren al dat ik geen loslater ben, maar in het heetst van de strijd blijkt dat een nog grotere worsteling dan ik ooit had kunnen bevroeden. Ik wil wel, maar mijn lijf niet.

Dit is geen klaagzang, begrijp me goed. Ik ben meer dan dankbaar voor het feit dat dit ons heeft mogen gebeuren. Want zo zie ik zwanger zijn en een (hopelijk gezond) kindje krijgen: als iets heel bijzonders, niet als iets wat je zomaar in de schoot geworpen krijgt of iets waar je lichtzinnig over denkt of aan begint. Maar, op een roze wolk zit ik niet. (Wie heeft die fabel ooit verzonnen, eigenlijk?) Het frustreert me om te moeten constateren dat waar ik voorheen met gemak een heleboel ballen in de lucht hield, nu de helft of meer moet laten vallen. Die negen maanden zijn er niet voor niks, zullen we maar zeggen. Niet alleen het kindje moet groeien, ik heb die tijd hard nodig om in mijn nieuwe rol te groeien.

Natuurlijk vallen er een heleboel zegeningen te tellen. En die tel ik ook elke dag weer. Lieve (blog)vriendinnen en familie die mijn Angry&Pregnant buien volledig vatten. (Hoe fijn is het om te bitchen met gelijkgestemden!) Mijn Lief (zonder wie ik niet eens zou moeten denken aan een avontuur als dit) die met zijn enorme gevoel voor humor, geduld en relativeringsvermogen alles lichter maakt. (Als dit kindje ook maar voor een fractie op zijn of haar vader mag lijken, dan wordt de wereld er een stukje vrolijker op.) En dan heb ik het nog niet eens over de hysterische hoeveelheid kinderzooi die ik nu geoorloofd kopen kan (voor zover ik dat nog niet deed…).

Linksom of rechtsom, het komt goed met dat humeur van mij. Voor iemand die zich snel verveelt, valt er voorlopig genoeg te leren. Zo is het ook nog eens een keer. En dat…dat is positief denken! Ik ben het dus zeker niet verleerd!

The biggest battle in life is within ourselves. It’s a simple yet very apt statement to me. And to put it in Lord of the Rings terms: where starting a business felt like the battle of Helmsdeep to me, being pregnant feels like I’m fighting the battle for Middle-Earth. With Nazgül, Witch-Kings and Orcs and shit. This ain’t a walk in the parc, not mentally nor physically, for a perfectionist control-freak like me. Not that I’ve once encountered a pregnant woman who claimed it was, obviously. Where one woman battles a constant nausea, for over three months now I’m struggling with all the things I need to let go of, because my body just can not keep up anymore. Of course, I knew ‘letting go’ would be my struggle, but I had no idea that I could be this frustrated.

Don’t get me wrong, I’m terribly thankful for the fact that this happened to us. I think getting pregnant and (hopefully) getting a healthy child is nothing to think lightly of. It’s nothing less than a miracle. I do want to be honest about my current feelings here though. I’m gonna need those nine months for this huge transformation…very badly.

Of course, there are a lot of blessings that I can count (and do count) every day. Dear (blog)friends and family that can totally relate to my Angry&Pregnant mood. (Oo, the endless joy of bitching with like-minded people!) My Love who makes everything lighter with his great sense of humor, endless patience and ability to put things in perspective again. (If this child inherits a fraction of its father’s character, our world will become a happy place.) Not to mention the huge amount of hysterical children’s stuff that I’m allowed to buy now (not that I didn’t go bezerk on children’s departments before I was pregnant). But now someone’s actually going to play with those vintage toys that are around the house!

One way or another, this mood shall pass. And for someone who’s is bored easily, there’s still such huge amount of things to learn ahead. I won’t be bored for a long, long time. See, I can still see the positive side of things, isn’t that a blessing too?

What to expect when you're expecting