Berichten

She shed


Beter laat dan nooit, is tegenwoordig mijn motto. Nou ja, vooral voor wat betreft mijn weblog, dan. Ik had het er afgelopen december al over (al is dat pas drie blogposts geleden) en eindelijk had ik tijd om een blogpost te maken over mijn nieuwe werkkamer. Het is een soort huisje van Snoopy geworden (alleen ligt er niemand op het dak te slapen, zo jammer weer) en het is mijn hoogsteigen happy place.

In het Engels schijnen ze dit soort aparte werkkamers ‘she sheds’ te noemen, als tegenhanger van de ‘man cave’. Ikzelf verkies de naam ‘beverhut’ boven ‘she shed’. Die naam heeft een hele lange voorgeschiedenis waar ik je niet mee zal vermoeien. Het is in ieder geval dolkomisch om je dochter te horen zeggen ‘…dat mamma in haar beverhut zit te werken’. Alleen daarom al houden we die naam erin.


De beverhut werd gebouwd met bijna alleen maar tweedehands materialen. De dakpannen, de ramen, het kozijn en de deur, het binnenwerk…ze kregen allemaal een tweede leven. De houten betimmering (Douglas hout) zal met de jaren vergrijzen, wat (hopelijk) mooi zal passen bij de witte baksteen van ons huis. Op de foto hieronder zie je links iets wat lijkt op brandhout: onze oude schutting. Hoe goed hij ook bij het hele jaren ’80 bruin-met-wit thema van de vorige bewoners paste, hebben we hem toch ook maar vervangen. (Ik zou overigens best wat respectvoller over het ding mogen spreken, hij bleef zelfs bij de laatste januaristorm overeind.)

De inrichting van de beverhut is ook voor een groot deel tweedehands. De lockerkast bijvoorbeeld, kocht ik hier. Als je denkt dat een loods ramvol oud kantoormeubilair saai is, dan moet je daar een keer naartoe. Alleen al om de herdershond die er rondloopt te aaien (we hadden direct een klik en zijn nu vrienden op Facebook). Het bureau stond al heel erg lang op mijn verlanglijstje. Ik kocht hem uiteindelijk voor een hele goede prijs op Marktplaats. Het is de Lloyd tafel van Functionals. Grappig genoeg (en tevens in de categorie Lekker Boeiend) was de verkoopster van de tafel tijdens de transactie, net als ik, hoogzwanger.

De houten kasten zijn de IVAR’s van IKEA. Ik vermoed dat ze gebouwd zijn naar het voorbeeld van die kast uit het eerste deel van de Narnia Kronieken, zoveel rotzooi kan erin. Ik wil er nog eens inkruipen, wie weet kom ik in een magisch winterlandschap terecht. De stellingkast is ook van IKEA, hij komt uit de Ypperlig collectie. Daar kan ook veel zooi in, maar bij gebrek aan een achterwand acht ik de kans klein dat hij een portaal naar een magisch parallel universum bevat.

De poster zag ik jaren geleden bij Anki. Hij is van Studio Boot. Ik had er nooit plek voor (het ding is gigantisch, al zou je dat zo niet zeggen), maar aangezien mijn werkkamer een puntdak heeft, past hij hier perfect en kon ik hem eindelijk bestellen. Het idee van het ophangsysteem van houten latjes komt ook van Anki’s blog. Je kan hier lezen hoe je ze maakt. Het kleed is van Ferm Living, de roze paraplubak waar nu posterrollen in staan vond ik bij de kringloop. Je kan er hier meer over lezen. De gele lamp is van Jieldé, die vond ik ook via Marktplaats, evenals de bureaustoel (deze man heeft een loods met o.a. tweedehands Vitra meubilair). De rest van de spiegeltjes en kraaltjes komen voornamelijk uit de kringloop.


En dan dat uitzicht door de dakramen op onze boom. Daar kan geen schilderij uit de kringloop tegenop.

Dichterbij een happy place kan ik niet komen, denk ik. Zeker niet nu er, terwijl ik dit hier zit te schrijven, een ontzettend lief, tevreden baby’tje naast me ligt te slapen in haar wandelwagen. Happy days.

WOWN! – Als je doet wat je leuk vindt, hoef je nooit meer te werken


Jarenlang zat ik op ballet. Als je mijn motoriek bestudeert, geloof je dat niet, maar het is echt zo. Ik was in die tijd ook een Houten Klaas, maar wel een lenige. Helaas realiseer je je pas hoe lenig je was als je stopt met het beoefenen van dergelijke sporten.

Mijn balletschool organiseerde meerdere malen een balletvoorstelling in het lokale theater. Dat waren magische tijden. We oefenden een jaar lang voor die ene twee dagen waarop de voorstelling gegeven werd. En dan was daar eindelijk dat geweldige moment waarop je je kostuum aan mocht, waarop het licht en de muziek samenkwamen….ik geloof dat dat de hoogtepunten waren uit mijn kindertijd. Ik ben verkleed geweest als visje (en geen zeepaardje – dat komt later terug), als sneeuwpop, als duiveltje (mijn balletjuf was Zeer Ruimdenkend en dat allemaal in een woonplaats waar ChristenUnie nog altijd de scepter zwaait), als weeshuiskind…nou ja, de thema’s liepen nogal uiteen zullen we maar zeggen. Het was, hoe dan ook, fan-tas-tisch.

Het allermooiste was het moment dat je uit de coulissen opkwam. En dat je je achter de schermen mocht begeven. Misschien vond ik dat nog wel leukst van het meedoen aan zo’n voorstelling: dat voorrecht dat je had om je op de geheime plekken in het theater te begeven. Het is een thema in mijn leven gebleven. Ik werk graag achter de schermen. Alleen, achter mijn PC. Met een drukbezette internetlijn naar al mijn lieve vrienden en collega’s, dat dan weer wel.

Niet dat ik als een hangende plaat wil klinken, maar het feit dat ik alweer ruim 5 jaar op die manier achter de coulissen mijn stukjes mag schrijven, voelt als een enorme zegening. En wat een nog grotere zegening is, is dat veel van mijn collega’s inmiddels vrienden zijn geworden. Of meer: dat vrienden collega’s zijn geworden. Als dit érgens voor geldt, dan is het voor het project waar we al maanden achter de schermen aan werken en waar we nu eindelijk ruchtbaarheid aan kunnen geven. Het heet WOWN! en het is een nieuw woonmerk dat ik samen met Anki, Lonneke, Souraya en Suzanne ben gestart. Waarbij ik speciale credits wil geven aan Lonneke, die het idee tot wasdom heeft gebracht. In feite hoefde ik me alleen maar druk te maken over de teksten en af en toe flauwe grappen te maken tijdens een van onze vele brainstorms. Er zijn ergere dingen om je tijd mee te slijten.

In het filmpje hierboven stellen we onszelf en WOWN! voor. Ach, hoor ik je denken: zo’n filmpje. Nou, dat was geen sinecure. Ik geloof dat dat filmpje de gemoederen meer bezig heeft gehouden dan het hele project tot nu toe bij elkaar. Als mensen zichzelf gaan betitelen als zeepaard als ze zichzelf op beeld terugzien, dan begrijp je wel dat het een feestje waard is dat het ding er überhaupt gekomen is. Alle credits voor Souraya, die met oneindig geduld onze feedback heeft aangehoord en er uiteindelijk iets heel moois én eigens van heeft gemaakt. Want dat is WOWN! vooral ook: iets heel erg eigens. Het staat niet voor niks voor ‘w(e)-own’: voor het feit dat wij dit nieuwe merk op geheel eigen wijze vormgeven en we de touwtjes stevig in eigen handen hebben.

Op de vtwonen&design beurs komende week presenteren Anki, Souraya en Suzanne de eerste samples die straks onder de naam WOWN! te koop zullen zijn. Nog meer reden voor een feestje. We geven dan ook allemaal 2x twee kaarten weg voor de speciale VIP-avond die we op de beurs op vrijdag 6 oktober organiseren. De avond begint om 17.30u en eindigt om 21.00u. Je kan vanaf 17.00u die avond ook gratis parkeren en de beursvloer op. We hebben een hapje en drankje voor je klaar staan en horen natuurlijk heel graag wat je van onze allereerste producten vindt. Laat hieronder, of op Instagram of Facebook een bericht achter als het je leuk lijkt om op de VIP-avond te komen. Per winnaar krijg je twee kaarten, dus je kunt zelf iemand kiezen om mee te nemen. De twee winnaars krijgen aanstaande maandag bericht. Je vindt ons trouwens in hal 12, standnummer 054.

About this new Dutch interior label WOWN! started by five creative entrepeneurs: three of the best interior bloggers of our country and two creative minds (me included ;-))

Ik ga ermee trouwen, denk ik


Aangezien op veel (teveel) plekken het homohuwelijk niet eens erkend is, zal trouwen met je bank er voorlopig wel helemaal niet in zitten. Jammer voor mij, want het zou de ultieme liefdesverklaring zijn aan onze nieuwe Bras, ontworpen door Khodi Feiz voor Artifort. Maanden geleden bezocht ik met Anki, Suus, Theo-Bert en Désiree de fabriek en stoffeerderij van Artifort en na (eigenlijk relatief kort) wachten mochten wij begin mei onze nieuwe, geweldig mooie bank in huis verwelkomen. Klinkt dit alsof ik het over een nieuw gezinslid heb? Nou, als je zou weten hoe blij deze nieuwe bank mij maakt, dan zou dat zomaar kunnen.


Ruim 13 jaar zaten we op de ribkoord bank die we voor ons vorige huis kochten. Ondanks dat hij de ruimte van een kleine vrachtwagen in de woonkamer innam, waren we er tevreden mee. Toen Artifort ons echter de gelegenheid bood om een meubel uit hun collectie te kiezen, besloten we dat het tijd werd om afscheid te nemen van ons camelkleurige vrachtautootje. Tot groot verdriet van Molly, voor wie die bank in feite haar hele leefomgeving behelsde. Ze wordt oud en die bank bood niet alleen een prachtig uitzicht over de woonkamer en tuin, hij bood ook veiligheid voor de bruuske uitingen van affectie van Jet. Na aflevering van de Bras heeft ze dan ook een dag demonstratief op zolder gezeten. (Gelukkig is ze, zoals het een kat betaamt, super opportunistisch. Zoals je ziet is ze intens tevreden met de Bras footstool.)


Ik koos een wijnrode Artifort Selecte stof (kleurnummer 680) en last-minute voor een roze (RAL 3015) onderstel voor de Bras. Daarna heb ik me wekenlang zorgen gemaakt of dat wijnrood met roze niet vreselijk hysterisch ging worden, maar het werkt wonderwel heel goed samen. Het geeft de bank zsa-zsa-zu, voor zover hij dat nodig zou hebben, overigens.

Het is niet alleen maar Hosanna! voor mij trouwens, want alle Artifort bloggers mogen een Artifort Lilla 2.0 kruk weggeven aan één van hun volgers. Ik geef een donkergroene (kleurnummer 980) Lilla weg (zie foto hierboven), met een mooie, blank lederen greep. Wil je meedoen? Reageer dan hieronder! Ik ben heel benieuwd waarom je hem graag zou willen winnen, dus deel dat zeker met me! Op woensdag 7 juni aanstaande kies ik een winnaar. Succes!

Update 07-06-2017: De winnaar van de Lilla 2.0 kruk is Annette! Gefeliciteerd!

About our new couch designed by Khodi Feiz for Artifort…and how happy this baby makes me!

Artifacts


“A chair should be more than simply functional. It should be friendly, fun and colourful.”
– Pierre Paulin

Toen Anki bijna achteloos vroeg of ik het leuk zou vinden om samen met een kleine groep bloggers een samenwerking aan te gaan met Artifort, dacht ik bijna dat ze een grap maakte. Bíjna, want Anki maakt geen grappen over zulke dingen. Dus had ik afgelopen vrijdag samen met Anki en Casper, Suzanne, Theo-Bert en Desiree de eer om de showroom, fabriek en stoffeerderij van Artifort te bezoeken en om na afloop een Artifort meubel naar keuze te customizen.  


Neem een foto uit de jaren ’60 van een vrouw zittend in een Oyster van Artifort en je vraagt je af waarom iemand in hemelsnaam die moderne stoel in dat retro, woestbruine jaren ’60 interieur heeft gezet. (Hier een link naar de foto – even scrollen. Let ook op de zwanenbloempot links!) Zo tijdloos zijn de ontwerpen van Artifort. De ontwerpen van Kho Liang le of Pierre Paulin passen zich aan hun tijd aan als kameleons. Een stoel van Geoffrey Harcourt past perfect op een luchthaven uit de jaren ’70, maar ook in een jaren ’80 interieur of een modern interieur anno nu. Zó goed dat je bijna vergeet hoe geniaal dat is. Want bedenk eens hoe visionair je moet zijn om in 1958 een stoel te ontwerpen die volledig voorbij gaat aan alle heersende modenormen. Die in 2017 nog steeds modern oogt. Dat is een staaltje buiten de box denken waar ik mijn pet diep voor afneem.


Vanaf de oprichting in 1890 tot 1958 maakte Artifort echter gewone klassieke, houten meubels. De ommezwaai van klassiek naar modern verliep dus niet direct vlekkeloos. In korte tijd raakte het merk een trouwe klassieke klantenkring kwijt en moest het op zoek naar een nieuwe doelgroep. De strakke ontwerpen spraken echter een belangrijke (en ook niet onbelangrijk: grote) nieuwe afnemer aan: de projectmarkt. In 1967 ontving Artifort één van zijn eerste mega orders van Schiphol. De luchthaven nam 4.000 zitelementen voor zijn wachtruimte af. De trendsettende styling en unieke vormgeving van ontwerper Kho Liang le zorgden er verder voor dat Artifort voorgoed op de kaart werd gezet als toonaangevend en tijdloos merk.


En er is meer. Artifort heeft niet, zoals veel anderen, zijn productieproces naar het oosten verplaatst, maar produceert zijn meubels in zijn fabriek in Schijndel en stoffeerderij in Lanaken. Lanaken, vlak onder Maastricht gelegen, ligt in een gebied in België waar het stoffeerders ambacht al decennialang uitgeoefend wordt. Recent ging bijvoorbeeld een meesterstoffeerder met pensioen die 50 jaar lang de Ribbon van Pierre Paulin stoffeerde. Per stoel kostte hem dat 4 uur. (Wat ik nog een record vind, trouwens.) Het is geweldig om te zien dat een merk zo strikt vasthoudt aan waarden als vakmanschap, comfort en signatuur en daar tot op de dag van vandaag succesvol mee is. In een tijd waarin alles alleen nog maar lijkt te draaien om consumeren, waarin winkels als Action hoogtij vieren, vind ik dit ontzettend verfrissend. Een Artifort meubel koop je niet om hem na 10 jaar af te danken. Het ontwerp en de kwaliteit hebben – en dat kan ik zeggen want Artifort bestaat inmiddels 125 jaar – letterlijk eeuwigheidswaarde.


Zoals ik aan het begin van dit artikel al schreef, gaan wij voor een jaar een samenwerking met Artifort aan. We kregen daarbij het geweldige aanbod een Artifort meubel naar keuze te mogen customizen. De deelnemende bloggers mogen echter ook iets weggeven, dus hou dit blog in de gaten voor meer nieuws!

Last Friday I visited the Artifort factory and upholstery in Schijndel (NL) and Lanaken (B) together with Anki en Casper, Suzanne, Theo-Bert and Desiree. Artifort stands for art and comfort and I am very proud to announce that I and my lovely blog collegues will be collaborating with this cool Dutch brand for the coming year. Stay tuned!


Bewaren

Daisy

daisy-1
Het zal je misschien verbazen, maar in mijn vrije tijd ben ik afvalsorteerder. Tegen wil en dank, maar het is voor het goede doel. Dat zit zo: wij hebben maar liefst 4 kliko’s (of hoe die dingen ook mogen heten, bij ons heten ze kliko’s, maar ik het ook weleens gehoord dat ze silo’s genoemd worden). Ons afval verdelen we over die kliko’s. Plastic bij plastic. GFT bij GFT, papier bij papier, restafval bij restafval, Molly’s bij Molly’s, etc. etc. 

daisy-3
Ik vind het een prettige gedachte dat wij met al dat afval scheiden een bijdrage leveren aan het milieu. Tenminste, ik hoop dat dat de reden is van deze verkapte manier van werkverschaffing. Het is ook de enige reden waarom ik het trouw doe, alhoewel onder luid gemor. Je blíjft namelijk naar die kliko’s lopen. Waarmee ik wel mijn hersens een dienst schijn te bewijzen, want beweging is één van de beste dingen die je voor een gezond stel hersens doen kan. En oké, het geeft dus ook inzicht in de hoeveelheid afval die een driekoppig gezin produceert, ook dat heeft een functie. Dus ik doe het. Maar met gemor. Ook omdat dat een prachtig woord is, trouwens. Gemor.

Naast het scheiden zelf en het inzicht dat de mensheid afschuwelijk veel verpakkingsmateriaal voortbrengt, heeft dit, jawel, zelfs nóg een voordeel. De afvalbak in de keuken zit een stuk minder snel vol. Wij hebben nooit meer (of: amper nog) ruzie over wie er nu weer de afvalzak gaat vervangen. Dus (en hou je vast, er komt nu een héle flauwe woordgrap) áls we ooit besluiten te gaan scheiden, ligt het niet aan dat afval scheiden. Ghè!

daisy-2
Maar alle gekheid op een stokje en even terug naar die prullenbak. Ik had de mosterdgele (al heet het op de website Daisy Yellow) prullenbak van Brabantia al even in de smiezen. Als in: dat ik hem wilde bezitten. De prullenbak ervoor functioneerde prima, al struikelden we aan de lopende band over zijn pedaal. Dat metalige geluid, van een voet die in aanraking komt met een uitstekend pedaal, was inmiddels een geluid dat bij ons huishouden hoorde. Vertrouwd, maar desalniettemin vrij irritant voor degene die aan de voet vastzat.

Onze nieuwe gesponsorde Brabantia is lager en breder, een stuk lichter en zijn pedaal een stuk minder ‘in your foot‘. Ergo: hij komt minder ver de kleine ruimte die onze keuken is in. Het deksel valt zachtjes dicht via een soft-closure techniek. Wat dan weer als nadeel heeft dat we het niet meer horen als onze dochter weer eens een vork/beker/boek/speelgoedje in de prullenbak gooit. Om daarna ontroostbaar te zijn om het verdwenen artikel.

daisy-4
Brabantia doet met deze prullenbakken ook een duit in het afvalzakje (het loopt de spuigaten uit vandaag, met die woordgrappen): voor iedere prullenbak die ze verkopen steunen zij The Ocean Cleanup bij hun strijd tegen de plastic soep in onze oceanen. Kijk, alle beetjes helpen. Daarom loop ik iedere dag gewoon weer een keer of tien naar onze kliko’s. Als dat het minste is wat ik voor ons milieu kan doen, dan doe ik dat. Al dan niet morrend.

A lot of super lame waste-related puns, waste separation and about our new musterd yellow waste bin made by Dutch brand Brabantia