Berichten

This is where the magic happens

/3 Reacties/in /door

This is where the magic happens - Planet Fur
De programma’s van MTV blijken een eindeloze bron van blogtitels te bevatten, zoveel is wel duidelijk. Zenden ze Cribs eigenlijk nog uit, daar? Want ik ben niet meer zo hip dat ik nog naar die zender kijk (voor mijn gevoel hebben ze alleen nog maar programma’s waarin irritante figuren in één huis moeten leven en de godganse dag ruzie met elkaar maken..maar dat kan ik mis hebben). Maar MTV Cribs dus. Dat programma waarin bekende Amerikanen (of sellebrieties, haha) MTV rondleiden in hun kast-van-een-huis. Die huizen met koelkasten van het formaat studentenkamer en met keukens die zó aangeveegd zijn dat je één ding rustig kan concluderen: dat ze nog nooit een ingrediënt van dichtbij gezien hebben. Sowieso zagen die huizen er altijd uit alsof er niet in gewoond werd. En waarom stonden die koelkasten altijd vol met liters vruchtensap? Zoveel vragen!

Ook in Cribs zat in het einde mijn favoriete scène. Die waarin de slaapkamer werd geshowd. En waarbij de gastheer of -vrouw bij het openen van de slaapkamerdeur, met schalkse (schalks? Echt? Mijn vocabulaire stamt echt uit 1950) blik zei: “This is where the magic happens”.

Nou, dit is dus waar onze magic happens. In ons geval is magic een klein meisje dat op bed met een knuffelflamingo ligt te spelen terwijl ik foto’s maak. Waar ik boeken lees. Waar we een heleboel meuk onder ons bed bewaren (een hoog bed: moet je doen. Weet je hoeveel rotzooi je eronder kwijt kan?). Waar stapels notitieboekjes de tafel naast mijn bed bevolken. Waar het kleurenpalet zo rustig mogelijk is, omdat mijn brein anders zijn kop niet wil houden ’s nachts. En waar, oké dan, die orchidee normaal gesproken niet dáar staat. Want daar ga je dan natuurlijk met je slaapdronken hoofd iedere ochtend op staan, op deze manier.

This is where the magic happens - Planet Fur
This is where the magic happens - Planet Fur
This is our bedroom. The room where, according to MTV Cribs, ’the magic happens’. The magic that happens in our bedroom is a little girl that’s playing with a flamingo plushie while I shoot photos of the room. Where there are a ton of notebooks on my nightstand. Where I read my Moomin books. Where the colour palette is soft toned, since my brain has a hard time to shut down at the end of the day. And – let’s be honest – where that orchid isn’t standing over there normally. ‘Cause I would step on it every morning with my sleepy head.

The alternative Vitra tray

/14 Reacties/in , /door

The alternative Vitra Tray - Planet Fur
Gevaarlijk, deze titel. Het schept nogal wat verwachtingen, namelijk. Helaas is dit geen tutorial om je eigen Vitra rotary tray te maken. Het lijkt er niet eens op. Misschien lig je nu zelfs wel hoonlachend achter je beeldscherm, nu je deze foto ziet na het lezen van de titel. Dan ben ik in ieder geval blij dat ik je aan het lachen hebt gemaakt, dat is één van de redenen waarom ik blog. (Want zoals Bassie van Adriaantje altijd zegt: “Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd”.) Als blogger moet je, vind ik, af en toe met een prikkelende titel komen. Vandaar. Maar goed, kappen met die disclaimers nu, Fur. Maak je punt.

Ik hou toevallig erg van het stapelen en dat kan je echt fantastisch met die Vitra tray. Er kleven alleen twee nadelen aan dat dienblad: de prijs en dat je ‘m momenteel overal ziet. Wat ik heel goed snap, begrijp me niet verkeerd. Want hij is echt prachtig. Met oude meuk, zoals ik mijn kringloopschatten liefdevol noem (ook al kan ik me voorstellen dat die naam minder liefkozend klinkt  – maar goed dat die kringloopspullen geen oren hebben), stapelde ik iets wat uiteindelijk in de verte iets weg heeft van een dienblad met meerdere verdiepingen. Het blauwe serveerschaaltje komt uit een oude paascollectie van Albert Heijn, het dienblad van Ikea en dat grijze druppelvormige ding lijkt een onderdeel van een groter geheel te zijn..maar alleen dit deel lag bij de kringloop. Het vaasje is gemaakt door Ros Lee van Polkaros. Die trouwens net zo veelvoorkomend op dit blog begint te worden als de Vitra tray. Hij staat bijna iedere week wel ergens op een foto.

Het enige wat ik nu nog hoef te doen is een jaartje of 30 wachten tot de eerste mensen hun vintage Vitra rotary tray naar de kringloop brengen. Geduld is een schone zaak. (Voeg hier hoongelach in.)

The alternative Vitra Tray - Planet Fur
Maybe you opened this post with high expectations, considering its title. And maybe after seeing its contents, you bursted into Dr. Evil-like laughter. Vitra rotary tray? Seriously? If that’s is the case, I’m happy I made you laugh. It’s one of the reasons why I blog. Second, as a blogger, it’s one’s duty to choose poignant titles for one’s posts now and then. Which explains the choice of the tricky name of this post. But enough with the disclaimers, let’s get to the point I’m trying to make here.

The good thing about the Vitra tray is that it makes it possible to stack things. And I love stacking things. The downside of the tray is its price and the fact that everybody seems to have one these days. Which I totally understand by the way, ‘cause it’s beautiful. But I decided to make my own tiered tray, with a vintage piece (the grey droplet), an Ikea tray and my cute little Polkaros pot (which is starting to get as common as the Vitra tray here on this blog. It appears on at least one photo per week).

I’m strangely attracted to this pile. Even better, I stopped craving for the one from Vitra. For now.

The only thing that’s left for me to do now is wait thirty years until the first people bring their Vitra trays to my local thriftshop. (Insert scornful laughter here.)

The alternative Vitra Tray - Planet Fur

Ch-ch-changes

/13 Reacties/in /door

Ch-ch-changes - Planet Fur
Het is tijd voor een update, hier. Want over precies één maand (of nou ja, ietsje minder dan een maand), staat er een Grote Digitale Verandering op stapel. Als je me op sociale media volgt, heb je misschien het broodkruimeltjesspoor naar die verandering al gevolgd. Tijd dus om het hier ook eens te benoemen. (Want dit weblog is toch, uiteindelijk, het moederschip van alle digitale platforms waar ik op te vinden ben.)

Alles blijft hetzelfde en alles gaat veranderen. Dat klinkt Cruijffiaans en dat is het in zekere zin ook. Je zou het ook een paradox kunnen noemen. Planet Fur gaat namelijk verdwijnen, maar ook helemaal niet. Planet Fur is namelijk veel te belangrijk voor me om stil te leggen. Maar het is wel tijd voor iets nieuws en overzichtelijkers. Het is tijd voor één naam. Omdat ik een kindje heb gekregen en mijn werktijden iets (*kuch*) krapper zijn dan voorheen. Omdat het voeren van twee bedrijfsnamen altijd ingewikkelder is dan één (om maar eens een voorbeeld te noemen: ‘welke naam voer ik op sociale media?’) en omdat Oh Marie! en Planet Fur gewoon bij elkaar horen.

Vanaf 15 maart aanstaande ga ik op ohmarie.nl mijn Planet Fur blogsposts delen. Kortom: Planet Fur wordt Oh Marie! En er is meer: het magazine Oh Marie! komt ook terug. Niet meer als tweemaandelijks tijdschrift, maar als online platform. Aan het Oh Marie! concept veranderen we niet veel, we voegen er hooguit meer gave elementen aan toe. Vanaf 15 maart vind je op ohmarie.nl nieuwe content over vintage, fotografie, styling, zelfmakers en lifestyle. Hoef je niet steeds twee maanden te wachten op nieuw materiaal, hoe vet is dat!

We hebben al een paar hele gave Oh Marie! thema’s op stapel staan (want ook de thema’s blijven). Het thema waarmee we Oh Marie! 2.0 in gaan luiden is ’tribe’. Bekijk hier alvast het Pinterestbord met de sfeer die wij daarbij voor ogen hebben. Valt het je trouwens ook op dat ik het steeds over ‘wij’ heb? Recent is Anne van Inspire Styling als creatief partner aangesloten bij de Oh Marie! tribe. Als je met iemand kan lachen om katten, duiven en Kune Kune varkentjes, dan kan je bergen met elkaar verzetten. En dat is wat we momenteel doen, zo vlak voor de lancering van Oh Marie: bergen verzetten.

Er verandert dus eigenlijk niks voor jou als lezer. Behalve dan dat je straks maar één URL hoeft te bezoeken voor dagelijkse nieuwe inspiratie. (Alhoewel, als het zo simpel is, waarom ben ik dan zo kats-over-mijn-kokosmacroon over alles wat er nog gebeuren moet?! ;))

De klok tikt. Ook op Oh Marie! (kijk maar!). Tot 15 maart ben ik nog gewoon hier te vinden, op mijn planeetje. Daarna hoop ik jullie weer aan de overkant te ontmoeten!

Ch-ch-changes - Planet Fur

Within a month, a lot of things are changing – digitally speaking – for me. It’s high time I give you guys an update about that here.

From March 15 everything is going to be different and yet everything will stay the same. And yes, that’s as paradoxical as it sounds. Planet Fur will disappear from the internet, but it won’t stop existing. Of course it won’t, the blog is way too dear to me. I will stop blogging on this particular URL though and move the posts about my creative endeavours to my other URL ohmarie.nl.

That is also where Oh Marie! Magazine 2.0 will launch from March 15. Oh Marie! won’t return as a bimonthly magazine, but as an online platform where we’ll share daily content about our favourite topics: vintage, photography, styling, DIY and lifestyle. The only thing we change to the old formula is that we’ll add much more goodness to it! At March 15 we kick off with a sparkin’ new theme called ’tribe’. (‘Cause, boy, we loved working with themes. Never change a winning team, eh?) You can already take a peek at our Pinterest board to get in the tribe-y mood. And speaking of tribes: Anne from Inspire Styling joined the Oh Marie! tribe as our creative partner. Anne is a true asset to Oh Marie! That’s what she is in a nutshell. Happy days.

Working with another creative mind and under one name will make things much more uncomplicated for me. Since I have a kid and way less work hours, it’s nice to be able to put all my energy in one online platform. Nothing really changes for you as a reader though: the only thing you have to do is visit one URL instead of two to get your daily eyecandy.

The clock is ticking. Literally (as you can see here!). Until March 15 I will be blogging here, at my furry planet. After that I’m hoping to see you again on the other side!

Mottige oude doos

/1 Reactie/in , /door

Mottige oude doos - Planet Fur
Met ‘mottig’ doe ik het houten kistje hier op de foto eigenlijk vreselijk tekort. Hij is helemaal met de hand gemaakt, met zwaluwstaartverbindingen en aantekeningen van de maker op de onderkant en al. Degene die de kist maakte, was echter niet te zuinig op zijn werk. Het hout is uitgebeten (misschien lag hij wel in de regen, naast die olifantenstof), de scharnieren wiebelig en het slotje incompleet. Toch kan ik spullen die door iemand zelf zijn gemaakt nooit laten staan. (Tenzij het dit soort miskleunen zijn – maar die spaart Diana dan weer. Tragikomische vondsten noem ik dat. Fantastisch.)

Mijn hart smelt een beetje van zulk huisvlijt. De verbindingen van dit kistje bijvoorbeeld lijken verraderlijk eenvoudig in elkaar te zitten, maar als je ze zelf moet maken, is dat hele andere koek. Krijg al die klote-geultjes maar eens passend. Een Ikea kast zit sneller in elkaar (wat meteen het succes van Ikea verklaart). Het ligt in dezelfde lijn als borduurwerken die bij de kringloop liggen: een beetje sneu, al dat handwerk dat in de pré-vuilnisbak is beland. Het vraagt er gewoon om om gered te worden.

Als patroonheilige van tweedehands huisvlijt nam ik de mottige doos dus mee. Maar hoe fotografeer je zo’n ding in al zijn mottigheid?

Door hem te omringen met zoveel moois, dat hij zelf ook een beetje gaat shinen. Natuurlijk krijgt hij een make-over en heeft hij straks al die opsmuk niet meer nodig. Iets met een lelijk eendje en een mooie zwaan enzo. Nu alleen nog even tijd vinden om hem ook echt die make-over te geven. Man, wat gaat er toch veel tijd zitten in huisvlijt. Wordt vervolgd!

Wil je meer leren over de basisprincipes van het fotograferen? Er zijn nog een paar plekjes vrij bij de cursus fotografie die ik geef bij Immer Urlaub. Je kan je hier inschrijven.

I thrifted this scruffy wooden box a while ago. It was pretty hard to style and photograph it in a beautiful way, because of its scruffyness. I’m planning to give it a make-over, I just need to find time to give it that make-over though. To be continued!

Magic mushroom

/3 Reacties/in , , /door

Magic mushroom - Planet Fur
Ondanks wat de titel suggereert is dit geen verhaal over paddo’s. (Dat zou gaaf zijn, hè?) Het is wel het verhaal achter deze kandelaar, die toevallig de vorm heeft van een paddestoel. Tenminste, als je ‘m omkeert. Hij is gemaakt (en daarom een beetje magisch) door mijn Lief’s lang geleden overleden opa, die houtbewerker was. Een vaardigheid waar ik veel bewondering voor heb, omdat het ook nog altijd op mijn lijstje van Te Leren Vaardigheden staat. Daarnaast heb ik mijn Lief’s opa tot mijn spijt nooit gekend en het idee dat dit voorwerp door mijn man’s voorvader’s handen is gegaan, geeft hem wat mij betreft de x-factor. De kandelaar stond op de nominatie om naar de kringloop gebracht te worden (je kan immers niet álles bewaren wat een geliefde maakte – zeker niet als hij of zij zeer productief was!), maar mijn Lief zag er iets in en nam hem mee naar huis. Ik heb vaak aan opa gedacht, tijdens het verven. Misschien zou hij het maar waardeloos gevonden hebben, wat ik ermee deed. Of grandioos. Wie zal het zeggen. Hoe dan ook, opa is zo toch nog een klein beetje onder ons, via zijn magische paddestoel. Of hij ‘m in deze hoedanigheid nu lelijk zou vinden of niet, daar zou hij vast om hebben kunnen lachen.

Magic mushroom - Planet Fur
Despite what the title suggests, I haven’t been experimenting with mind-expanding drugs lately. What I did do is paint this candleholder, which looks like a mushroom when you turn it upside down. It was made by my Love’s late grandfather who was a woodworker. Unfortunately, I have never had the pleasure of knowing the man and the thought that he, my Love’s ancestor, has made this piece makes it a bit magic. It was on the list to give to charity (because, you just can’t keep everything made by past away loved ones, especially not if they were very productive!), but my clever Love immediately felt I could do something cool with it, so he took it home.

The candleholder was dark brown and it took me some hours to paint and decorate it. I thought about my Love’s grandfather a lot while doing that. Would he have liked what I did to it? Or totally hated it? We’ll never know. In a way, he is among us now though, via his magic mushroom. And whether he would love or hate it in its current appearance, that would probably have made him smile anyway.