Berichten

Ik ga ermee trouwen, denk ik

/37 Reacties/in , /door


Aangezien op veel (teveel) plekken het homohuwelijk niet eens erkend is, zal trouwen met je bank er voorlopig wel helemaal niet in zitten. Jammer voor mij, want het zou de ultieme liefdesverklaring zijn aan onze nieuwe Bras, ontworpen door Khodi Feiz voor Artifort. Maanden geleden bezocht ik met Anki, Suus, Theo-Bert en Désiree de fabriek en stoffeerderij van Artifort en na (eigenlijk relatief kort) wachten mochten wij begin mei onze nieuwe, geweldig mooie bank in huis verwelkomen. Klinkt dit alsof ik het over een nieuw gezinslid heb? Nou, als je zou weten hoe blij deze nieuwe bank mij maakt, dan zou dat zomaar kunnen.


Ruim 13 jaar zaten we op de ribkoord bank die we voor ons vorige huis kochten. Ondanks dat hij de ruimte van een kleine vrachtwagen in de woonkamer innam, waren we er tevreden mee. Toen Artifort ons echter de gelegenheid bood om een meubel uit hun collectie te kiezen, besloten we dat het tijd werd om afscheid te nemen van ons camelkleurige vrachtautootje. Tot groot verdriet van Molly, voor wie die bank in feite haar hele leefomgeving behelsde. Ze wordt oud en die bank bood niet alleen een prachtig uitzicht over de woonkamer en tuin, hij bood ook veiligheid voor de bruuske uitingen van affectie van Jet. Na aflevering van de Bras heeft ze dan ook een dag demonstratief op zolder gezeten. (Gelukkig is ze, zoals het een kat betaamt, super opportunistisch. Zoals je ziet is ze intens tevreden met de Bras footstool.)


Ik koos een wijnrode Artifort Selecte stof (kleurnummer 680) en last-minute voor een roze (RAL 3015) onderstel voor de Bras. Daarna heb ik me wekenlang zorgen gemaakt of dat wijnrood met roze niet vreselijk hysterisch ging worden, maar het werkt wonderwel heel goed samen. Het geeft de bank zsa-zsa-zu, voor zover hij dat nodig zou hebben, overigens.

Het is niet alleen maar Hosanna! voor mij trouwens, want alle Artifort bloggers mogen een Artifort Lilla 2.0 kruk weggeven aan één van hun volgers. Ik geef een donkergroene (kleurnummer 980) Lilla weg (zie foto hierboven), met een mooie, blank lederen greep. Wil je meedoen? Reageer dan hieronder! Ik ben heel benieuwd waarom je hem graag zou willen winnen, dus deel dat zeker met me! Op woensdag 7 juni aanstaande kies ik een winnaar. Succes!

Update 07-06-2017: De winnaar van de Lilla 2.0 kruk is Annette! Gefeliciteerd!

About our new couch designed by Khodi Feiz for Artifort…and how happy this baby makes me!

Giddy up!

/2 Reacties/in , , , /door

Giddy up, Rainbow! - Oh Marie!

Bij de manege waar ik jaren geleden reed, stonden de paarden op eenzame hoogte. Niet dat ik me had ingeschreven bij een manege op Mount Everest, maar laat ik het zo zeggen: als je advocaat je belang net zo goed verdedigde als die manegehoudster dat van haar paarden, dan zat je qua vrijspraak gebeiteld. En sinds paarden niet kunnen zeggen wat ze willen of nodig hebben (al zijn ze bijzonder goed in het uitzenden van bepaalde signalen), was ik het helemaal eens met die diervriendelijke verdeling. 

Giddy up, Rainbow! - Oh Marie!

Ze keken bij de manege om die reden goed of een ruiter bij een paard paste. Omdat ik niet bepaald een Amazone was, reed ik meestal op Buffalo. Buffalo was een Tinker, een fors gebouwd paard (bigboned, not fat) met grote sokken, een roze neus, lange manen en zwarte en witte vlekken. (Een soort Hidalgo, mocht je de film gezien hebben.) Buffalo was een grote lieverd en ook een grote dondersteen. Hij voelde, zodra ik op zijn rug zat, of ik een redelijke of slechte dag had (daartussen fluctueerde mijn vaardigheden) en soms stond ik minutenlang te proberen hem aan het lopen te krijgen, terwijl de rest van mijn klasje al lang aan het warmlopen was. Áls hij dan ging lopen, was dat omdat hij daar zin in had, niet omdat ik hem zo goed aanspoorde. Een soort walk of shame, inderdaad. Voor mij. Ik ging er nog meer door van hem houden. Ik herkende iets van mezelf in Buffalo, denk ik.

Giddy up, Rainbow! - Oh Marie!
Na het poetsen of afzadelen stond ik vaak nog zijn lieve roze neusje te aaien, of hem achter zijn oren te kriebelen. Hij vond het allemaal prima. Buffalo was dan wel niet mijn eigen paard en mijn liefde voor hem was zeker niet exclusief, maar op die momenten voelde hij toch een beetje als mijn hoogsteigen verzorgpaard. Dus zo werd ik, toen het al lang niet cool meer was om dat te ambiëren, toch nog een soort Penny-meisje.

Het is een lange aanloop, maar mijn herinnering aan Buffalo deed me dit handgemaakte houten paardje van de kringloop meenemen. Op zijn rug staat ‘H. 27-11-’68’. Of het nu een eindexamenwerkstuk is geweest, of een eerbetoon aan iemand’s verzorgpony, maakt natuurlijk niet uit. Hij herinnert mij aan die tijd waarin ik nooit een Amazone werd, maar wel vriendschap voor het leven sloot met paarden. Al dan niet van de kringloop.

How this thrifted horse reminds me of my horse riding days and of my favourite riding school horse called Buffalo.

Bomen knuffelen

/3 Reacties/in , /door

Bomen knuffelen - Oh Marie!
Je hebt Dick Bruna bomen (twee streepjes met een bolletje erop), de ‘happy little trees’ van Bob Ross, de spookbomen van Tove Jansson, archetypische bomen (denk aan het bord met dennenboompje en picknickset dat aangeeft waar je mag picknicken – wat altijd de plekken zijn waar je dat níet wil), Fangorn Forest bomen (die heten Enten), Flapjesbomen (zo noem ik de Gingko, omdat zijn blad lijkt op de eendenvoetjes) en ga zo nog maar even door.

Bomen knuffelen - Oh Marie!In Denemarken vond ik een paar jaar geleden de boom die in de hal hangt. Die geschilderde anti-depressiva boom waarvan familie dacht dat ik hem voor de lijst kocht. De bomen die in het landschapje rechts staan doen me denken aan de grillige bomen die vaak langs de kust van Frankrijk staan. Als ik naar dat schilderijtje kijk, overvalt me altijd een gevoel van zomer en vrijheid (vakantie was nog nooit zo goedkoop in huize Fur). En dan heb je daar de bloedig in elkaar geborduurde bomen die ik recent aan mijn bomencollectie toevoegde. Het feit dat ik voor die bomen viel is een beetje de schuld van Anne, mijn Oh Marie! wederhelft. Hij slaat de brug tussen haar natuurpalet en mijn neiging tot colour blocking. Waar je mee omgaat, word je immers mee besmet. Alhoewel ik ‘besmet’ zou willen vervangen met ‘geënthousiasmeerd’. Bekt minder lekker, maar klinkt een stuk positiever.

Anti-depressivabomen, bruggenbouwbomen, zomerherinneringsbomen…er bestaan nog meer fantastische boomsoorten dan je denkt. Zeker in mijn belevingswereld.