The mercy seat
Ik hou van grote gebaren als het op muziek aankomt. Ik ben daarnaast een Teletubbie luisteraar: ik luister maanden, soms jaren naar dezelfde CD’s, tot ik de teksten volledig doorgrond heb en helemaal uit mijn hoofd ken. Misschien kan ik ze om die reden wel zo vaak horen: met iedere zin waar ik de symboliek achter ontcijfer, maakt mijn hart een sprongetje. Sinds jaar en dag (inmiddels kan ik dat met een gerust hart zeggen) luister ik naar de American Recordings van Johnny Cash. Op zes CD’s staan de nummers van andere artiesten waar hij zijn eigen, onnavolgbare Cash draai gaf. Ik hou van die man zijn stem, de doorleefdheid ervan en de wijze waarop hij bijna praat op de muziek. Nederlandse smartlappen trek ik voor geen meter, country dan weer wel. Heel goed zelfs.
Op American Recordings III staat een prachtige versie van U2’s One en The Mercy Seat van Nick Cave. Laatstgenoemd lied gaat over een (onterecht) terdoodveroordeelde, waarbij met the mercy seat zowel de elektrische stoel als Gods troon wordt bedoelt. Voor dit nummer heb ik een gehoorbeschadiging over, echt waar. Het bouwt op tot een perfect samenspel van Cash’ stem, gitaar, piano en een pijporgel. De laatste is bij aanvang slechts latent aanwezig, maar naar het einde toe gaan letterlijk alle registers open, wat de dramatiek van het nummer nog eens extra onderstreept.
De tekst is symbolisch, gruwelijk en prachtig tegelijkertijd. Ik krijg er kippenvel van, keer op keer op keer weer.
I love grand gestures when it comes to music. On top of that, I’m a Teletubbie listener: I can play certain CD’s for months or years in a row until I completely know and understand their lyrics. That might also be the reason why I can listen to the same music so often: understanding a song takes more time than just listening to it. The American Recordings of Johnny Cash is one of those CD’s. On six albums (simply numbered I to VI) he recorded his own, unique Cash version of songs of others. I love that man’s rugged voice and the way he almost just talks his songs instead of singing them.
On American Recordings III there’s a beautiful version of U2’s One and Nick Cave’s The Mercy Seat. The last one is about an innocent man that’s sentenced to death row. The mercy seat refers both to the electric chair and Gods throne. Even the risk of hearing loss can not keep me from playing this song too loud on my iPod. It builds up beautifully, starting with just Cash’s voice and a guitar, ending in a climax of Cash singing, accompanied by a piano and a pipe organ. The latter is latent at the beginning of the song, but in the end it literally pulls out all stops, underlining the dramatic subject of the song by doing so.
The lyrics are symbolic, horrible and beautiful at the same time. I can listen to them over and over and over again. Which I’ll probably be doing for the next couple of months or years.
