Berichten

Kerstinspiratie voor niet-traditionele types

kerstboom - Oh Marie!
Natuurlijk hadden we allerlei gothic accessoires kunnen verzamelen en zwarte ballen aan een dode tak kunnen hangen. Maar dat vonden zelfs wij te deprimerend voor kerst, Addams thema of niet. We houden het graag gezellig! En daar hebben de (al dan niet irreële) angsten van een zekere hoofdredacteur niets mee te maken! Kuch. Daarom: kerstinspiratie voor niet-traditionele types. Met een bescheiden vleugje Addams, om het jaar en thema af te sluiten. 

Dat we bij Oh Marie! van anders dan anders houden is bekend. Maar dat we oesters in de kerstboom hangen, als ware Pollocks tekeer gaan en kaarsen rechtstreeks op het tafelkleed zetten is zelfs voor ons nieuw. In de laatste twee gevallen is het niet persé voor herhaling vatbaar (want: verfspetters door het hele huis en brandgevaar), daarom een aantal kerst DIY’s om zelf te proberen en eentje om vooral níet te proberen. Althans, niet zonder brandblusser in de buurt.

Styling en tekst – Anne van Midden
Fotografie – Marlous Snijder

oesters in de boom, kerstversiering - Oh Marie!
kerstboom - Oh Marie!
DIY 1: oesters in de boom

Moe van de ballen en slingers? Vorig jaar zorgde Marlous al voor een fijne tegenhanger voor alle kerst-hysterie met haar tweedehands boompje vol gordijnringen. Dit jaar hingen we mijn levensechte kerstboom, met kluit, vol oesters. De glanzende binnenkant werkte verrassend goed met het marmer behang! En je slaat als echte hipster meteen twee vliegen in één klap: de alles-is-marmer trend met een flinke dosis Kinfolk!

Gordijnringen, oesters.. ik kan nu al niet wachten tot kerst 2016!

kandelaar - Oh Marie!
kerstcadeautjes - Oh Marie!
DIY 2: Pollock cadeaupapier

Cadeaupapier met boompjes, kerstmannen en rendieren laat je natuurlijk liggen. Papier met het logo van een winkel erop doet sowieso niet mee. Ik heb als ware ik Jackson Pollock mijn eigen papier gemaakt. Het voelt een beetje alsof je weer op de kleuterschool zit, maar het is zo heerlijk om verf rond te spatten. Tot je erachter komt dat je stoelen er ook onder zitten. Oeps. Mijn eerste tip is dan ook: zorg dat alles aan de kant staat of afgedekt is. Categorie: Duh!

Met een rol zwart cadeaupapier, wat witte vellen papier, (acryl)verf, een kwastje en een kwartiertje kom je een heel eind. Leng de verf aan met een beetje water en leef je uit met de spetters. Het papier droogt snel, dus je kunt dezelfde ochtend/middag/avond nog gaan inpakken. Handig voor de last minute mensen. Tip: gebruik niet te dik papier, dat vouwt minder goed als je cadeautjes wilt inpakken.

kerstcadeautjes - Oh Marie!
Het fantastische potje is gemaakt door Rachel Sender. Met stip op 1 in de kerstcadeautjes top 10! Wees er snel bij als je dit fijne handgemaakte keramiek onder de boom wilt hebben, want de potjes, vazen en wandhangers gaan heel hard! De Els&Nel agenda, ook wel bekend als de Instagram agenda, heb ik bij Hear Hear gekocht.

kerst - Oh Marie!
kaarsen - Oh Marie!
DIY 3: kaarsvet tafelkleed

Laat het duidelijk zijn dat de kaarsen rechtstreeks op tafel zetten niet de DIY is. Probeer dit niet thuis!!

Het tafelkleed daarentegen is wel zelf te maken. Ik heb dit gemaakt naar een idee van Friedamaria, ere wie ere toekomt. Alleen gebruikte ik zwarte stof in plaats van wit. En witte kaarsen in plaats van zwart. Rebel. Door het kaarsvet te laten druppelen krijg je een soort sneeuw-effect. En gezien de met-zonder-jas-naar-buiten temperaturen is dat het dichtst dat we bij een witte kerst in de buurt komen. Maar voel je vrij om andere kleuren te gebruiken! Of meerdere kleuren.

Leg de zwarte stof op tafel, eventueel met wat kranten eronder zodat het kaarsvet niet aan de tafel plakt. Gebruik een lange witte kaars en steek deze aan. Laat het gesmolten kaarsvet op de stof druppelen. Hoe meer afstand tussen het kleed en de kaars, hoe groter de druppels worden. Van dichtbij krijg je kleine witte bolletjes, als ze van hoog vallen spatten ze meer uiteen.

Het kleed kan vanzelfsprekend niet gestreken of gewassen worden, dus het is voor eenmalig gebruik. Tenzij je niet meteen rode wijn over tafel gooit, dan wil het nog wel een paar keer meegaan. In onze huizen is dit duidelijk eenmalig. Grote kans dat we halverwege de avond al een nieuw kleed moeten pakken. En een nieuwe fles wijn.

Wees voorzichtig met de kaarsen en doe dit zeker niet met kinderen of lompe volwassenen!

kaarsen - Oh Marie!kaarsen - Oh Marie!kaarsen - Oh Marie!
kaarsen - Oh Marie!stilleven vintage - Oh Marie!
DIY 4: glans zonder glitter

We weten het allemaal. Glitter is de hel. Het gaat nooit meer uit je huis/kleding/haar/kat/kind, het zit overal behalve op de plek waar je het wil hebben en het is simpelweg te kitsch voor woorden. Maar toch… Misschien ben ik in een vorig leven een ekster geweest, maar ik ben een sucker voor alles wat glimt.

Gelukkig nodigt ons Addams thema alles behalve uit tot een glitter-confetti-kanon en andere My Little Pony taferelen. Hoef ik mooi ook niet toe te geven aan mijn kitschy kant. Subtiele glans past wat beter. En daar kom ik imago-technisch ook een stuk makkelijker mee weg. Antiek zilver, tin en glanzend aardewerk past perfect bij een Addams-waardige kerst. Wat mooie kaarsen of waxinelichtjes, een takje eucalyptus en voila! Had ik al gezegd dat zo’n vintage stilleven heel mooi staat bij de kerstboom vol oesters?

eucalyptus - Oh Marie!
DIY 5: instant kerst

Ik ben bevooroordeeld, want ik gebruik eucalyptus voor alles. In boeketten, op tafel, aan de muur, als krans, op cadeautjes, het hangt zelfs in de douche. Maar ik sleur jullie maar wat graag mee naar de green side. De geur van eucalyptus is eigenlijk genoeg. Instant kerst. Waarom hadden we die boom ook alweer naar huis gesleept?

Of je je nu bedekt met glitter naar vage underground feestjes gaat of jezelf opsluit met een berg dekens en films, we wensen je een hele fijne kerst! Mocht je ons zoeken… wij zijn ergens in een dennenbos rendieren aaien, of op Instagram te vinden. We zien je in 2016 weer, met een splinternieuw thema!

En dan nu als afsluiter nog even een quote van onze helden van Frankie Magazine:

May your Christmas jumpers be ugly, your pudding spiked and your tinsel sparkly and bright!

Spookhuis tot Victoriaans hotel – de geschiedenis van hotel Pegasus

Hotel Pegasus - Oh Marie!
Binnenkijken in een Victoriaans interieur zoals dat van The Addams Family bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dat krijg je als het 2015 is en geen 1900. En niet in Amerika woont, waar op iedere hoek van de straat wel een verlaten spookhuis staat. (In onze fantasie dan hè?) Na lang zoeken en nog slechts vertrouwend op onze lijfspreuk ‘hope springs eternal’, vonden we alsnog de perfecte locatie voor een binnenkijker passend binnen ons thema. Hotel Pegasus is vandaag de dag nog steeds in bedrijf, maar als je de drempel overstapt, stap je zó de Victoriaanse tijd binnen. Van spookhuis tot hotel: een korte geschiedenis én natuurlijk een heleboel foto’s van een bijzonder pand in hartje Apeldoorn.

Tekst en foto’s – Marlous Snijder

Hotel Pegasus - Oh Marie!
In Apeldoorn, ten zuiden van Paleis Het Loo, ligt de Indische Buurt. De wijk kreeg haar naam rond 1912, om meer Indische Nederlanders naar Apeldoorn te trekken. Als je puissant rijk was, dan woonde je in de Parkenbuurt. Had je net niet genoeg geld om in de Parkenbuurt te wonen, dan ging je in de Indische Buurt wonen. Lekker dichtbij het Koningshuis. Want tja, in die tijd vond men dat dat koninklijke toch ook zeker een beetje op haar omgeving afstraalde.

Het pand aan de Soerenseweg 17, waar nu hotel Pegasus is gevestigd, werd tot 1947 bewoond. Daarna wisselde het pand van eigenaar. Het interieur werd opgedeeld in hokjes en werd het thuis van gastarbeiders. Toen het pand daarna leeg kwam te staan werd het gekraakt.

Hotel Pegasus - Oh Marie!
Hotel Pegasus - Oh Marie!
In de jaren ’70, als de huidige eigenares het pand koopt, lijkt Soerenseweg 17 meer op een spookhuis dan op het karakteristieke pand dat het ooit was en nu weer is. De voortuin is dichtgegroeid en het huis is van binnen uitgewoond. Maar – en dit mag raar klinken – dit heeft zijn voordelen. In de jaren na de oorlog werden karakteristieke stijlelementen vaak uit panden als deze gesloopt. Glas-in-lood, en suite deuren, hoge plafonds, terazzo vloeren, lambriseringen…in die tijd was de algemeen heersende mening dat zulke stijlelementen veel te 1900 waren. De krakers op nummer 17 maakten zich echter niet druk om zulke wereldse zaken. Dus toen het pand in handen van haar huidige eigenaars kwam, bleek haar oude glorie nog intact te zijn. Weliswaar bedekt onder een laag vuil, vloerbedekking en voorzetwandjes, maar ze was er tenminste nog.

Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!
Niet dat we daarmee al kunnen afsluiten met een ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. De gemeente had andere plannen met het pand. Geen fraaie plannen trouwens, want het stond op de nominatie om gesloopt te worden. Op de plek van het Victoriaanse pand stond een bejaardenhuis gepland. Jaren van gesteggel volgen.

De nieuwe eigenaar wordt bijna wekelijks met bezoekjes van gemeenteambtenaren vereerd, die net zo hard weer afdruipen. Je moest in de jaren ’60 sterk in je schoenen staan voor een dergelijk project. Aan de verhalen van Jeanne – de eigenares – te horen, was dat absoluut het geval. Iets zegt ons dat er een boek in die vrouw schuilt, getuige de volgende anekdote. Als de gemeente klaagt over de bouwsteiger die tijdens de restauratiewerkzaamheden tegen de gevel staat, belooft ze het gevaarte, als de werkzaamheden klaar zijn, oranje te verven en op te dragen aan de koningin. Als de werkzaamheden op last van de gemeente tijdelijk stilgelegd worden, stuurt ze alle aannemers die op dat moment ineens zonder werk zijn komen te zitten, door naar de gemeente om verhaal te halen. De ambtenaar die die mannen te woord heeft mogen staan, is daarna vast direct met pensioen gegaan. Of in een rusthuis getrokken. Niets is angstwekkender dan een aannemer die zonder werk zit.

Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!
We zijn dus nog niet bij het gelukkige einde.

Zelfs het door de gemeente tot monument (!) verklaren van het pand kan de bouw niet dwarsbomen. Het pand wordt gerestaureerd en in oude glorie hersteld. In een stoppenkast wordt een deel van de oude lambriseringen ontdekt, waarna de dochter van de eigenares de muren op dezelfde wijze beschildert. Volgens een restaurateur zijn de terazzo vloeren de mooiste van Apeldoorn. We weten overigens niet of hij die van Het Loo daarbij meerekende of niet.

Hotel Pegasus - Oh Marie!
Hotel Pegasus - Oh Marie!
Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!
Anno 2015 is het hotel nog steeds in bedrijf en heeft het zelfs diverse bezoekersprijzen gewonnen. Het interieur is nog steeds helemaal 1900, als je de gratis wifi niet meerekent. We naderen nu alsnog dat gelukkige einde. Maar, niet voordat we de tour door het hotel met haar bijzondere inrichting hebben afgerond.

Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!
Van boven naar beneden: de slaapkamers van hotel Pegasus zijn van alle gemakken voorzien en zijn allemaal anders ingericht. Zowel het interieur en exterieur zijn in Victoriaanse eer hersteld, inclusief barokke gietijzeren buitentrap. Daaronder: de eetzaal en serre met prachtige glas-in-lood ramen.

Met dank aan hotel Pegasus voor het openstellen van hun hotel.

Panters in schaapskleren…of toch andersom? De leukste zwarte katten volgens Oh Marie!

Ze hebben lieflijke namen als Flipper of Pixel, maar zelfs de naam van een levens-reddende dolfijnenvriend kan niet maskeren dat zwarte katten stiekem maar één levensdoel hebben: world domination. Áls ze je leven – zoals Flipper – zouden redden, dan zal dat waarschijnlijk zijn zodat ze je – eenmaal aan de macht – schaamteloos als hun Minion kunnen inzetten. Eerlijk gezegd kunnen wij ons een slechter lot voorstellen, maar dat zeggen we natuurlijk niet hardop.

Lang geleden werden zwarte katten over de kling gejaagd om hun vermoedelijke vriendschappelijke connecties met het heksengilde. Wij wijten het feit dat zwarte katten in die tijd aan een slecht imago leidden door een gebrek aan YouTube en een te groot algemeen geaccepteerd geloof in broodjeaapverhalen. We vragen ons daarbij serieus af wie er in de Middeleeuwen gestrikt werden voor dat nare karwei van het voltrekken van het vonnis.

Anno 2015 haal je het als jezelf respecterende beul niet meer in je hoofd om een kat iets aan te doen. Je zou je dan immers de woede van 90% van de Facebookgebruikers op de hals halen. Ik denk zelfs dat diezelfde beul tegenwoordig ook gewoon Game of Thrones zit te kijken met de kat op schoot. En dat hij misschien zelfs zijn oortjes afdekt als het er allemaal iets te heftig aan toe gaat op de tv.

Om die reden zullen katten de wereld op een dag overnemen. Omdat wij als een baksteen voor ze vallen en hun grillen en nukken slikken als zoete koek. Of plaatsen onder het kopje (sorry voor de woordgrap) schattig of grappig. Zelfs als ze ons uit onze slaap miauwen, hun nagels scherpen aan de nieuwe bank of je in een onmogelijke houding achter je laptop laten werken omdat ze óók op schoot willen liggen.

We vroegen onze lezers een foto op te sturen van hun zwarte panters gehuld in schaapskleren en eens te vertellen wat hun aller-grappigste of meest opmerkelijke eigenschap is.

Hou je vast, want hier komen Flipper, Herman, Sjaak, Dexter & Jimi, Wally, Nalu en Pixel!

Zwarte katten - Oh Marie!
Naam: Herman
Familie: Simonia, Gerard en Bob de hond

Toen Simonia haar man leerde kennen, woonde Herman al bij hem. Simonia had het niet zo op katten, maar haar kersverse lief verzekerde haar dat Herman de liefste kat op aarde is en dat het tussen hem en Simonia zeker ging klikken. Wij zijn blij om te kunnen rapporteren dat er niets gelogen bleek aan deze woorden. Inmiddels zijn Simonia, haar man Gerard en Herman verhuisd naar Friesland en heeft Herman een baan gevonden als lokale muizenvanger. Hij doet dit zo goed dat het hem de bijnaam ‘the black hunter’ heeft opgeleverd.

In zijn vrije tijd vermaakt Herman zich onder andere met het andere harige gezinslid Bob, een Golden Retriever. Waar Bob gaat, gaat Herman. Dit geldt trouwens ook letterlijk voor Simonia en Gerard: zelfs op de wc zijn zij niet veilig voor Herman’s affectie. Want hallo, als iemand zit, kan je op schoot. Maakt echt niet uit waar dat is. Tegen zoveel kattenlogica kunnen wij niet op!

 

Zwarte katten - Oh Marie!

Naam: Sjaak
Familie: Simone

Sommige zwarte katten doen niet eens de moeite om te verhullen dat ze snode plannen hebben. Tenminste, die indruk wekt Sjaak wel een beetje als je hem zo ziet. Maar toch. Misschien hebben we hier wel te maken met een typisch geval van schaap in panterkleren.

Sjaak is volgens zijn baasje Simone de liefste en de knapste. (Mocht je het je afvragen, Sjaak is een Oosterse Korthaar.) Als Simone ’s avonds nog wat wil werken gaat hij tussen haar en haar beeldscherm zitten, zodat zij niet meer kan werken en hij geaaid kan worden. Klinkt als een goede deal, of niet? Sjaak’s hobby is in plastic tasjes bijten (daar heeft Sjaak een punt, wij zijn ook tegen plastic tasjes) en als je bukt springt hij op je rug. Ja, waarom moeilijk doen met tafeltjes en kastjes als er zich een mobiel opstapje in huis bevindt?

Als Simone naar bed gaat (moe van al dat knuffelen en met een to do lijst waar helemaal niets vanaf is gestreept door een Zeker Iemand), geeft Sjaak kopjes en knuffels tot ze in bed stapt. Dan gaat hij zelf ook slapen. In zijn eigen kartonnen doos. Typisch geval van liefde die van twee kanten komt.

Aaaaw.

Zwarte katten - Oh Marie!
Naam: Wally (of Walleed, wat laatstgeborene betekent in het Arabisch)
Familie: Judith, Robert, katten Otta en Dwjareb

Naast vriendschap tussen kat en hond heb je ook katten die denken dat ze zelf een hond zijn. Of misschien zelfs wel een koe. Wally volgt Judith en Robert het hele huis door, miauwt niet, maar ‘ekkert’ of loeit zelfs als hij zijn baasjes even kwijt is. Wally is een grote mensenvriend, maar heeft helaas de handleiding ‘Hoe om te gaan met mede-katten’ niet gelezen. Dit is trouwens geheel te wijten aan zijn vorige leven in een vervuild huis te midden van 25 andere katten, dus dat zal niemand hem kwalijk nemen. Alhoewel zijn twee harige huisgenoten Otta en Dwjareb daar – door schade en schande wijs geworden – inmiddels anders over denken. Ze hebben inmiddels schoon genoeg van Wally’s pesterijen. Wat best een beetje zielig is, want zij die om negatieve aandacht vragen, vragen in feite om liefde. Die zetten we op een tegeltje.

Als Wally een kussen ziet, moet hij erin prakken zoals kittens doen als ze bij hun moeder melk drinken. Wally is een kat die het kitten in hem niet heeft verloren. Prijzenswaardig en zeer aandoenlijk, wat ons betreft!

Zwarte katten - Oh Marie!
Naam: Pixel
Familie: Danique, Bart en Sonic de kat

Al lijkt het niet zo, toch is dit een bijzonder moment, lieve lezer. De foto hierboven is namelijk één van de twee foto’s die ooit van Pixel gemaakt zijn.

Het zit namelijk zo, Pixel heeft het niet zo op de wereld. Of op camera’s. Of muziek, mensen die hard praten, haar over haar buik aaien of dichte deuren. Pixel heeft vast het laatste deel van het gezegde “Als God een deur sluit…” gemist en alleen het eerste deel onthouden. Tja, dan krijg je dat.

Het ene moment ligt Pixel spinnend op schoot, om het volgende moment haar nagels in je hand te zetten omdat ze van iets onzichtbaars schrikt. Soms gaat ze zomaar ineens rechtop zitten om te grommen. Niets is zo veranderlijk als een Pixel.

Zijn er dan helemaal geen geneugten in het leven van Pixel? Zeker wel! Ze drinkt het liefst uit bad en haar lievelingsmoment van de dag is als Danique en Bart naar bed gaan. Niet omdat ze dan net zoals Sjaak met haar baasjes kan kroelen, maar omdat ze ze dan zo lekker kan laten schrikken bovenaan de trap.

Zwarte katten - Oh Marie!
Naam: Nalu
Familie: Anne en Stefan

Nalu is niet gemaakt om orders op te volgen. Echt een kat die gemaakt is om baas over de wereld spelen dus. Alhoewel ze nog wel iets aan angstreductie moet doen als ze die baan echt ambieert. Als Nalu wil slapen met ‘vloerverwarming’ (met andere woorden: op schoot), dan dwingt ze haar baasjes om recht te gaan zitten. Anders ligt dat natuurlijk niet lekker. Dit heeft een groot voordeel, want dit voorkomt een hoop rugklachten bij haar baasjes. Win-win situatie!

Als Nalu’s kleedje op de bank niet goed ligt miauwt ze net zo lang tot iemand hem recht legt. Ja, Nalu is best een beetje een diva. Wel een diva met een klein hartje, trouwens. Nalu is onwijs bang aangelegd en schrikt van zo’n beetje alles. Het enige wat dan helpt zijn knuffels. Heel veel knuffels. Wel alleen knuffels van Anne. Want ze blijft een diva natuurlijk.

Nalu is, kortom, een mama’s kindje met een gebruiksaanwijzing die zo dik is als een boek van J.J. Voskuil. Die wel een stuk leuker leest, maar dat kan een kwestie van smaak zijn.

Zwarte katten - Oh Marie!
Naam: Flipper
Familie: Annelies, Lucas en Olivier

Je hebt katten die overal dwars doorheen lopen en hele voorzichtige katten. Dat laatste soort kan je het beste houden als je een handel in glazen beeldjes hebt. Niet dat Annelies dat heeft, maar mocht ze een dergelijk handeltje willen beginnen, dan kan ze dat met een gerust hart doen. Flipper hoort namelijk in die laatste categorie. Ze ligt weleens ergens waar ze niet mag liggen (maar hé, ook de meest law abiding kat wil weleens uit de band springen!), maar ze eet niet van planten, hangt niet in de gordijnen en heeft nog nooit een kledingstuk aan stukken gescheurd.

Toch heeft Flipper één guilty pleasure. Als het hoogzomer is, rolt ze graag buiten in het losse zand. Om daarna, als de buitendeur toevallig open staat, casual naar binnen te wandelen en op Annelies’ hoofdkussen in slaap te vallen.

Dat zien wij die dolfijn dan weer niet doen. 1-0 voor Flipper. De kat hè. Niet de dolfijn.

Zwarte katten - Oh Marie!
Naam: Dexter en Jimi
Familie: Amy en Sammie het konijn

Dexter en Jimi zijn twee zwarte partners in crime. Weet je nog wat we schreven over katten die overal dwars doorheen lopen en hele nette katten? Nou, deze twee behoren tot de eerste categorie. Geen plant of meubelstuk is veilig. Sammie het huiskonijn is dat gelukkig wel, ondanks het feit dat ze volgens de wilde natuur toch echt prooi/jager van elkaar zijn. Wie wat is, laten wij in het midden. (Wist je dat konijnen bijzonder scherpe snijtandjes hebben?) Dexter, Jimi en Sammie zijn, kortom, homies for life. Boks!

Jimi is een kroelkat. Dexter ook wel, maar na een minuut of vijf is hij daar wel weer klaar mee en moet hij iets gaan slopen. Of gewoon heen en weer rennen. Als het maar iets actie-gerelateerds is. Zoals dat hoort bij partners in crime hebben Dexter en Jimi één gezamenlijke guilty pleasure (al zou Amy het kwalificeren als ‘bad cat habit‘): als ze ’s avonds op schoot klimmen en hun draai niet kunnen vinden, hebben ze de gewoonte hun achterste in hun arme baasje haar gezicht te duwen. Om die reden adviseren wij Amy om nog even te wachten voor ze met Dexter en Jimi bij de koningin op de thee gaat.

Met dank aan alle baasjes voor de prachtige foto’s en geweldige verhalen!

Nee, de Wednesday Addams van het Jaar verkiezing zal ik niet winnen

Editorial The Addams Family - Oh Marie!Als kind was ik bang voor B.A. uit The A-team. Dat geeft goed weer hoe hoog mijn mate van angsthazerigheid was. Volgens mijn familieleden hoefde ik de begintune van The A-Team maar te horen of ik was de kamer al uit.

Wel lekker rustig.

Misschien was dat ook wel de reden waarom niemand op het idee kwam om me te vertellen dat B.A. bij de ‘goodies’ en niet de ‘baddies’ hoorde. Ik zou nog eens moeten navragen of dat het delen van dat belangrijke detail gewoon nooit in ze opgekomen is, of dat ze het verzuimden te vertellen uit leedvermaak. In dat laatste geval had mijn familie model kunnen staan voor de Addams Family. Ikzelf zal daarentegen helaas nooit in aanmerking komen voor de Wednesday van het Jaar verkiezing.

Een angsthaas was ik. Om het nog wat verder te illustreren: mijn ouders hebben lange tijd een streng censuurbeleid in huis moeten voeren om te voorkomen dat ik hele nachten van angst lag te huilen in mijn bedje. De moeder van Dombo wordt vastgeketend door een gemene circusdirecteur? Ik moest huilen. Urbanus deed een wit laken over zijn kop en deed een spook? Ik moest janken. Mijn arme ouders hadden een dagtaak aan het wissen van video opnamen. En dat was in de tijd van de videorecorder nog helemaal geen sinecure. Voor je het wist had je niet alleen Dombo, maar ook een aflevering van Twin Peaks gewist. Een serie die trouwens helemaal nokkienokkie zit met doodenge scenes. Iemand was zo vriendelijk om ze voor je te verzamelen in een filmpje op YouTube. Als zelfs uilen niet zijn wat ze lijken te zijn (the owls are not what they seem), dan is een serie – hoe gedateerd ook – niet Marlousproof.

Als bangerik was je nergens veilig. Niet in de Efteling, waar die doodenge draak in het Sprookjesbos je ieder moment kon aanvallen. Ik herinner me nog levendig hoe báng ik voor dat mormel was. Zelfs de tv-gids thuis bleek een angstboobytrap te zijn. Degene waar wij lid van waren bijvoorbeeld toonde boven iedere kolom een fotootje van de highlight van wat er die dag op dat kanaal te zien was. Súper goed idee om dan die doodenge clown uit It daar te plaatsen. Want kinderen kijken natuurlijk nóoit in die gids. Ik heb de film nooit gezien. Maar uit de verhalen van kinderen uit mijn klas (die een clandestiene It-kijkavond organiseerden toen hun ouders uit eten waren – dat moet wel, want geen weldenkende ouder laat zijn 10-jarige kind toch naar die film kijken?!) maakte ik op dat It geen film voor mij was. Dat fotootje in postzegelformaat bevestigde dat nog eens extra. It heeft er in zijn eentje voor gezorgd dat clowns wereldwijd tot op de dag van vandaag aan ernstige imagoproblemen leiden. Ik heb nog een hekel aan clowns, alleen maar door dat ene fotootje. En had ik al genoemd dat ze aankondigingen van horrorfilms in de jaren ’90 nog keihard voor 7 uur ’s avonds uitzonden? Dat mag tegenwoordig niet eens meer. It’s a hard knock life!

Door schade en schande wijs geworden raakte ik bijzonder bedreven in het ontwijken van Enge Films en Series. De enige keer dat ik me heb laten verrassen door een Enge Film was die keer dat Finding Nemo in de Sneak Preview van de bioscoop draaide. Dat wist ik, want op Radio 3 maakte ze dat altijd bekend. Helaas bleek Kill Bill ook in de Sneak te draaien. Dat detail had ik even gemist. Ik herinner me nog dat ik na die eerste heftige openingsscene dacht (of eigenlijk hoopte) dat het nog om voorfilmpjes ging. Ik heb hem helemaal uitgezeten. En heb daarna bijzonder slecht geslapen. Het enige verschil met vroeger was dat ik er niet bij gehuild heb.

The Addams Family zag ik trouwens ook. Wel toen ik al wat ouder was. Ik heb hem helemaal afgekeken en vond hem hilarisch.

Misschien dat ik bij de volgende Wednesday Addams verkiezing toch maar eens mee moet doen.

The Addams Family wallpaper ontworpen door Studio Sacre Bleu

Gratis download wallpaper Gradi Nitert
Gradi’s werk past geweldig past bij de sfeer van de Addams Family: het heeft een zweem van vervlogen jaren, maar is niet oubollig, het is donker, maar niet duister, het heeft humor maar is niet kolderiek en het neemt je in mee naar een wereld die alleen bestaat in je dromen. Gradi ontwierp speciaal voor Oh Marie! (en voor jouw mobiele apparaten) deze geweldige wallpaper. We vroegen haar waarom het surrealisme haar zo inspireert, over dromen, over haar katten, over het kunstenaarschap en over blah-dagen.

Naam: Gradi Nitert
Leeftijd: 28
Huidige missie: missie 232.5: Zoektocht ‘Beste Uit Werk & Zelf’ // bestemming onbekend.

Hoe zou je jezelf in een zin beschrijven?
Een verdwaalde retro futuristische ontdekkingsreiziger in eigen geest.

Heb je altijd iets gehad met het surrealistische?
Ja dat heb ik altijd al gehad. Ik liet me bijvoorbeeld inspireren door M.C. Escher of Hieronymus Bosch. Maar ook door Rien Poortvliet, die doorgaans hele realistische en prachtige tekeningen maakt, maar dan vooral zijn kabouterboeken. Hele boekwerken over hoe zo’n niet-bestaand wezen zou kunnen leven. Hoe ze woonden, aten, leefden, jaagden…met rassen, vijanden, welke vakantiewagens ze gebruikten. Nog steeds boeit me dat enorm, een encyclopedie over een wereld die niet bestaat. Je herkent het als echt, maar het klopt niet. Het zou waar kunnen zijn, maar het bestaat niet. Net als dromen, waar ik ook enorm veel inspiratie uit haal.

Als klein meisje schiep ik al “wereldjes” waar ik en anderen vervreemding en verwondering konden vinden, vaak met verstopte grapjes. Of het nu in mijn beeldend werk is of in ruimtes, ik wil altijd graag een bepaalde sfeer creëren waarin iemand zich prettig voelt en waar hij steeds iets nieuws kan ontdekken. Ik vind het zelf heel erg prettig om uit de realiteit te stappen en in een andere te kruipen. Om een nieuwe wereld te scheppen. Binnen het surrealisme kan ik dit doen tot in het oneindige, maar daarbij tevens een soort verbondenheid behouden.

Collage, illustratie, ets of schilderen? Welke kies je en waarom?
Ai, dat is net als kiezen tussen je kinderen. Of je katten in mijn geval. Schilderen geeft mij een bepaalde vrijheid in het creëren die ik nergens anders vind. Omdat het handwerk is, het gevoel van de verf, de kwast, snel en groot, klein en fijntjes, het spelen daarmee…dat maakt denk ik dat ik vaker voor schilderen kies dan een andere vorm.

Hoe vertaal je hetgeen dat je inspireert naar je werk?
Vaak probeer ik te achterhalen wat hetgeen is dat me inspireert uit iets, maar dat is in de meeste gevallen niet te vangen. Het zijn heel uiteenlopende dingen als ik zo naar mijn verzameling kijk. (Al zit er overal wel een nostalgisch sausje overheen).

Het zit hem denk ik meer in gevoel, dat iets me prettig laat voelen en dat ik in dat gevoel beelden ga maken. Daarom vind ik geluid zo fascinerend, je kan van geluid direct beeld maken dat nog niet bestaat, waar je bij het scheppen van een nieuw beeld altijd iets maakt dat geïnspireerd is op bestaand beeld. Maar of het nou geluid of beeld is, ik omring me ermee en kom daarmee in een soort sfeer of gevoel, waar ik vervolgens beeld mee maak.

Wat is het meest favoriete object in je atelier? Naast je katten natuurlijk!
Ik heb twee enorme (lieve) tutta’s thuis. Maar naast katten heb ik ook een enorme verzameling spullen. Het is onder controle, maar dat is ook weleens anders geweest (en tevens het onderwerp van mijn afstudeerscriptie.)

Mijn verzameling van plaatjes, fijne boeken, papier (heel.veel.papier) maar ook “oude meuk” zoals velen het noemen is een groot rariteitenkabinet waar ik inkruip als ik aan het werk ga. Maar mijn aller- aller- allerlievelings van dit moment zijn de twee plakboeken die ik heb gevonden op een rommelmarkt waar hele mooie prenten en platen in staan.

Nu we het toch over je katten hebben: wat is hun grappigste eigenschap?
Ze zijn allebei zo verschillend, dat geeft vaak al hilarische situaties. Jari “de dikke” is een beetje dom, snurkt heel hard en wil alleen maar aaisels van iedereen die bestaat. En Dino “de diva” wil alle aandacht en ligt het liefst in mijn nek. Zij wil ook van ieder mens aaisels en aandacht. Of…oh nee toch niet. Toch wel. Toch niet. Nee. Niet.

Hoe ziet een normale werkdag er voor jou uit?
Eigenlijk heb ik geen normale werkdag. Geen dag is hetzelfde. Dat is heel fijn maar soms vraag ik me af of iets meer structuur in de dagen beter voor me zou zijn.

Deels werk ik bij een hele leuke koffiebar in Zwolle, maar niet op vaste tijden of dagen en als ik niet met mijn neus tussen de kopjes en taart zit begin ik vaak de dag thuis alsnog met koffie. Met een kat op schoot even de mailbox bekijken, een broodje eten en even een rondje internet. Dan omring ik me met een verzameling inspiratievoer, zet ik fijne muziek op (of nog liever een film met fijne muziek: sommige films heb ik al twintig keer beluisterd maar nog nooit goed gezien) en ga ik beelden maken. Halverwege de dag probeer ik altijd een stukje te lopen om even afstand te nemen en een frisse neus en fris hoofd te halen. Soms lukt dat, maar soms ook niet. Dan zit ik te lekker in mijn werkflow. Tja, inspiratie werkt niet van 9 tot 5. Soms ben ik tot in de late of vroege uurtjes nog aan het werk.

En laat ik niet de dagen dat het niet lukt vergeten te benoemen, de blah-dagen. Die komen helaas ook regelmatig voor. Dan lukt het niet. Balen, maar dat hoort erbij.

Als je een lid van de Addams Familie was, wie zou je dan willen zijn en waarom?
Gomez, de heer des huizes. Naast dat hij er heel dandy uitziet – met snor – is hij nooit volwassen geworden. Een klungelig blij ei. Heel leuk.

Download hier de wallpapers met Gradi’s illustratie! Wil je alle downloads zien? Klik dan hier!
PC
Tablet
Smartphone

Gradi werkt onder de naam Studio Sacre Bleu. Bekijk haar werk op haar website hier. Of volg haar op Instagram!