A cactus with down feather
Sinds ik een dochter heb zie ik haar overal, ook als ze niet bij me in de buurt is. Ik zie mij en haar in moeders die terloops aan het bolletje van hun kindje snuffelen. In het kindje dat in de rij staat bij de kassa en trots vertelt dat ze zelf een toetje mocht uitzoeken. Maar ook in de extreem verdrietige beelden van kinderen die in een land leven waar veiligheid, eten, onderdak of liefde geen vanzelfsprekendheden zijn. Ik vind het bizar hoe er, zodra je kind geboren is, een heel nieuw luik in je hart opengaat waarachter nog veel meer liefde verborgen zit. Dat je in staat bent nog zoveel meer lief te hebben. En hoe kwetsbaar je dat ook weer maakt. Ineens begrijp ik waarom een moeder eens tegen mij – toen nog kinderloos – zei: “Al die vreselijke politieseries kan ik niet meer zien sinds ik kinderen heb.”
Ik kan er ook niet meer naar kijken.
Zo kon het gebeuren dat ik, na een lange werkdag, Dille en Kamille binnenliep en tegen een cactus aanliep wiens haartjes me deden denken aan het Polletje Piekhaar op het hoofdje van mijn dochter.
Ja, je inlevingsvermogen neemt wonderlijke loopjes met je als je moeder wordt.
How the soft spiky spines of a cactus remind me of our daughter’s down feather-y hair.
