Studio Boot Archieven

Beter laat dan nooit, is tegenwoordig mijn motto. Nou ja, vooral voor wat betreft mijn weblog, dan. Ik had het er afgelopen december al over (al is dat pas drie blogposts geleden) en eindelijk had ik tijd om een blogpost te maken over mijn nieuwe werkkamer. Het is een soort huisje van Snoopy geworden (alleen ligt er niemand op het dak te slapen, zo jammer weer) en het is mijn hoogsteigen happy place.

In het Engels schijnen ze dit soort aparte werkkamers ‘she sheds’ te noemen, als tegenhanger van de ‘man cave’. Ikzelf verkies de naam ‘beverhut’ boven ‘she shed’. Die naam heeft een hele lange voorgeschiedenis waar ik je niet mee zal vermoeien. Het is in ieder geval dolkomisch om je dochter te horen zeggen ‘…dat mamma in haar beverhut zit te werken’. Alleen daarom al houden we die naam erin.

De beverhut werd gebouwd met bijna alleen maar tweedehands materialen. De dakpannen, de ramen, het kozijn en de deur, het binnenwerk…ze kregen allemaal een tweede leven. De houten betimmering (Douglas hout) zal met de jaren vergrijzen, wat (hopelijk) mooi zal passen bij de witte baksteen van ons huis. Op de foto hieronder zie je links iets wat lijkt op brandhout: onze oude schutting. Hoe goed hij ook bij het hele jaren ’80 bruin-met-wit thema van de vorige bewoners paste, hebben we hem toch ook maar vervangen. (Ik zou overigens best wat respectvoller over het ding mogen spreken, hij bleef zelfs bij de laatste januaristorm overeind.)

De inrichting van de beverhut is ook voor een groot deel tweedehands. De lockerkast bijvoorbeeld, kocht ik hier. Als je denkt dat een loods ramvol oud kantoormeubilair saai is, dan moet je daar een keer naartoe. Alleen al om de herdershond die er rondloopt te aaien (we hadden direct een klik en zijn nu vrienden op Facebook). Het bureau stond al heel erg lang op mijn verlanglijstje. Ik kocht hem uiteindelijk voor een hele goede prijs op Marktplaats. Het is de Lloyd tafel van Functionals. Grappig genoeg (en tevens in de categorie Lekker Boeiend) was de verkoopster van de tafel tijdens de transactie, net als ik, hoogzwanger.

De houten kasten zijn de IVAR’s van IKEA. Ik vermoed dat ze gebouwd zijn naar het voorbeeld van die kast uit het eerste deel van de Narnia Kronieken, zoveel rotzooi kan erin. Ik wil er nog eens inkruipen, wie weet kom ik in een magisch winterlandschap terecht. De stellingkast is ook van IKEA, hij komt uit de Ypperlig collectie. Daar kan ook veel zooi in, maar bij gebrek aan een achterwand acht ik de kans klein dat hij een portaal naar een magisch parallel universum bevat.

De poster zag ik jaren geleden bij Anki. Hij is van Studio Boot. Ik had er nooit plek voor (het ding is gigantisch, al zou je dat zo niet zeggen), maar aangezien mijn werkkamer een puntdak heeft, past hij hier perfect en kon ik hem eindelijk bestellen. Het idee van het ophangsysteem van houten latjes komt ook van Anki’s blog. Je kan hier lezen hoe je ze maakt. Het kleed is van Ferm Living, de roze paraplubak waar nu posterrollen in staan vond ik bij de kringloop. Je kan er hier meer over lezen. De gele lamp is van Jieldé, die vond ik ook via Marktplaats, evenals de bureaustoel (deze man heeft een loods met o.a. tweedehands Vitra meubilair). De rest van de spiegeltjes en kraaltjes komen voornamelijk uit de kringloop.

En dan dat uitzicht door de dakramen op onze boom. Daar kan geen schilderij uit de kringloop tegenop.

Dichterbij een happy place kan ik niet komen, denk ik. Zeker niet nu er, terwijl ik dit hier zit te schrijven, een ontzettend lief, tevreden baby’tje naast me ligt te slapen in haar wandelwagen. Happy days.

Jaren geleden ontmoette ik een ontzettend knappe vrouw. Dat was nog niet alles, ze was ook nog eens ontzettend aardig en grappig. Vooringenomen als ik was, verwachtte ik dat natuurlijk niet. Er moest wel een onprettig karakter achter die prachtige façade schuilen. Niets was minder waar. Deze vriendin (want dat is ze inmiddels) stond zowel vooraan toen de schoonheid én de leuke persoonlijkheden werden uitgedeeld. Ze is – en vergeef me de volgende afschuwelijk platte uitspraak die rechtstreeks uit een ‘meer voor mannenzender’ had kunnen lopen – mooi en lekker.

Beetje vreemde intro? Ik ga het uitleggen. Als je restaurant Van Aken in Den Bosch hebt bezocht, wordt het bruggetje duidelijker. Hoop ik. Het restaurant is namelijk niet alleen prachtig vormgegeven (want roze – maar daar kom je er niet alleen mee, waarover verderop meer), het eten is er ook ontzettend lekker. En om het geheel nog eens extra af te toppen: het restaurant is gevestigd in het Werkwarenhuis van Social label, een plek waar kwetsbare groepen door samenwerking met ontwerpers een podium geboden krijgen voor hun talent. Naast eten en drinken bij Van Aken zijn er Social label producten te koop en worden er diverse culturele events georganiseerd.

Restaurant Van Aken is zeker geen uit de kluiten gewassen zoetige meisjeskamer (tenzij je de meisjeskamer uit Bunschoten mee zou tellen – voor de Escape Room fans onder ons). Het is een inspirerende plek, gevestigd met haar blik op de toekomst. Wie dacht dat een plek met een dergelijke achtergrond alleen maar kan bestaan uit formica tafels, automatenkoffie, kleffe broodjes en geitenwollensokkentypes, moet snel eens naar Den Bosch afreizen en zien hoe het ook kan.

Je vraagt je af waarom niemand eerder op het idee is gekomen om een restaurant in roze onder te dompelen. En dan nog wel roze gecombineerd met industriële elementen, houten banken en klimrekken langs de wanden. De ruimte, een voormalige werkplaats, leent zich prima voor dergelijke grote gebaren, koren op de molen van Studio Boot die de ruimte vormgaf en inrichtte met de designcollectie van Social label. Grote gebaren met humor, wat weer koren op míjn molen is. Zo wordt de Vitello Tonnato op het menu toegelicht met ‘waterkers, kappertjes, pesto en nog iets’ en staat er op de papieren tasjes bij de werkplaatswinkel ‘winkeldief’.

Maar ach, het voelt nu alsof ik een goede grap aan het uitleggen ben. Of uit moet leggen hoe lekker de appeltaart van mijn moeder is. Of hoe gaaf het oplossen van een Escape Room is. Deze locatie aan de Tramkade moet je, met andere woorden, ervaren, zien en proeven. Dát is de moraal van mijn verhaal.