Een zwaaiende madelief en een mishandelde olifant
De Verzamelaarsbeurs in Utrecht is een favoriet uitje van mij. Vijf Jaarbeurshallen gevuld met meuk, ik stel me zo voor dat, áls er een hemel bestaat, de mijne er zo uitziet. Ik hoef er niet eens persé iets te kopen, alleen het zien van al die zooi is geweldig.
Verzamelaars zijn leuke en soms ook een beetje aandoenlijke mensen. Zo exposeerde er tijdens deze laatste editie een man met zijn verzameling sprinklerkoppen. Jawel, van die dingen die alles natspuiten als er brand uitbreekt. Echt, geef die vent een originaliteitsprijs, want zoiets verzin je gewoon niet. De man bij wie ik de vaas hieronder kocht, vertelde dat hij 250 m2 aan opslag had gehuurd om al zijn fat lava potten kwijt te kunnen. Hij gaf direct toe dat hij zo kon meedoen aan het programma ‘Help, mijn man heeft een hobby’. Toch leuk. (Alhoewel…misschien minder als je ermee getrouwd bent.) Er was ook nog iets met poppen en poppenwagens, maar daar ben ik ver van weg gebleven. Het moest wel gezellig blijven.
Al die rare, leuke, gepassioneerde, vreemde (…en soms ook een beetje smoezelige) mensen maken me, kortom, blij. Zelf vond ik een grote versie van de beroemde Dresdner Bank olifantenspaarpot en dus (een beetje tegen mijn principes) die fat lava vaas. Die vaas mocht mee omdat het lijkt alsof die madelief erop zwaait (ik ben gevoelig voor zoveel vriendelijkheid) en omdat hij me doet denken aan een Royal Copenhagen vaas (die op hun beurt weer veel te duur zijn om er voor de leuk bij te kopen).
De olifant is een beetje een sneuerik. Zijn vorige eigenaar had zijn bloedig bij elkaar gespaarde geld blijkbaar zo wanhopig hard nodig dat hij de olifant met een schroevendraaier opengewrikt heeft. Tja, weet jij veel: misschien had ie geld nodig om zijn ontvoerde knuffelbeer vrij te kopen. Dat hij daar zijn designklassieker bijna voor vermoordde, deed er op dat moment niet toe natuurlijk. En dat hij het slotje eronder ook gewoon uit had kunnen boren, kwam tijdens die blinde paniek natuurlijk ook niet in hem op.
Zo staan die zwaaiende madelief en sneue olifant gezellig te wezen bij ons thuis. Nu ik zo over nadenk, schuilt er in mij ook zo’n rare, gepassioneerde, vreemde verzamelaar. Al hoop ik dat, als ik een verdachte interesse begin te ontwikkelen voor grote opslagruimten, mijn Lief niet RTL 4 belt, maar al mijn verzamelde meuk op de Verzamelaarsbeurs verpatst.
