Berichten

Een getoeëerde biker op een bloemschikcursus


Ken je dat? Dat je naar een kringloop gaat, daar iets ziet liggen, het niet direct meeneemt en dat het vervolgens weg is? Ik speel graag dit Russisch roulette-achtige spelletje in de kringloop. Nou ja, graag…op de een of andere manier overkomt het me nogal eens. Soms twijfel ik namelijk of ik een item mee moet nemen en dan laat ik het lot de afloop bepalen.

Hetzelfde overkwam me met dit hangbloempotje. Ik viel op zijn kleur, maar de vorm vond ik…twijfelachtig. Tot ik hem, toen ik nog eens terugliep naar het schap waar hij lag, niet meer terug kon vinden. Toen brak het zweet me toch een beetje uit. Ik kon me namelijk niet voorstellen dat er nog iemand anders in die kringloop rondliep met dezelfde twijfelachtige smaak als ik. Nou, dat was dus ook zeker niet het geval, want ik keek gewoon niet goed. Hij lag er nog.


Ik zag wat in die gekke groen-bruine kleur. Sowieso hou ik heel erg van keramiek met een matte afwerking. Dat is nu mode, maar jaren geleden was het dat ook. En dan ook nog in de meest bizarre kleurstellingen. Zo ben ik in het bezit van een bloempotje in de kleur Denim Drift. Toen het nog geen Denim Drift heette, maar gewoon vergrijsd blauw. Of beter nog: “obscure mix van blauwtinten”. Want aan obscure kleurmixen deed men veelvuldig in de jaren ’70.

Gelukkig tegenwoordig dus ook weer. En ik hou daarvan. Omdat vreemde, gesatureerde kleuren het zo goed doen bij pastels. Ze halen het schattige van pastels af. Ze zorgen ervoor dat je huis er niet als een goedkope, maar als een interessante snoepwinkel uitziet, zogezegd. Pastels gecombineerd met zwart, bruin, donkergroen of wijnrood zou je kunnen vergelijken met een bloemenoma die stiekem van heavy metal houdt. Of juist een heavy metal fan die van bloemschikken houdt.

Ik gaf het hangpotje een (verbeterd) uiterlijk door hem met nieuw paracord op te hangen en er blankhouten kralen aan te rijgen. Het paracord kocht ik ooit eens bij Action, maar het is ook in alle soorten en maten op internet te koop. De kralen koop je onder meer bij Pipoos, maar ik vond eens een lading bij de kringloop.


Op mijn werkkamer staat een bruin mokje dat ik tijdens een kringlooprondje met Marij vond. Marij heeft iets waar ik van droom, maar wat in mijn geval nooit van de grond zou komen: een webwinkel in vintage. Als je het nu hebt over het combineren van pastels met donkere kleuren, dan moet je bij Marij zijn. Zij doet dat als geen ander.

Het bruine mokje is handgemaakt en heeft een kleur bruin die niet op beeld te vatten is. Ik zou het beschrijven als pastelbruin, als er al zoiets bestaat. Prachtig. Hij zorgt voor de perfecte vleug heavy metal in mijn snoepwinkel. Als een zwaar getatoeëerde biker in ZZ top stijl op een bloemschikcursus.

Last week I thrifted this hanging planter and the cute brown mug. The color of these items take off the sugar sweet edges of pastels and make a pastel coloured interior look less like a cheap candyshop. In my humble opinion, that is. Black, brown, burgundy and dark green combined with pastels are like a sweet old grandmother that secretly likes heavy metal. Or like a heavy metal fan that attents a flower arranging course. They make an interesting, edgy combination.

I also have a weak spot for ceramics in matte, obscure colours and lucky for me, thriftshops are cramped with weird coloured ceramics from the 70s. If you’re looking for more inspiration on this matter, make sure to take a peek at my friend Marij’s webshop in vintage. She’s the queen of combining pastels with dark, saturated colours. 

Salonfähig

Lelijke lamp - Oh Marie!
Nee, ik ben niet gek geworden. Niet gekker dan ik al ben. Maar schrok jij ook zo van deze lamp? Ja hè? Hij is lélijk hè? Weet je waarom ik op hem viel? Om dat geschulpte randje aan zijn dekseltje. Ik ben gek op zulke randjes. Vandaar dat onze hal er ook uitziet als een ijscokraam. Waar je dan weer geen ijs kopen kan. (Als ik een echte ijscokraam in mijn hal had staan, ging ik écht niet voor die ijsjes betalen trouwens. Dan werd het zo’n sundae automaat waar ik ieder uur ijs ging tappen. Maar dat terzijde.)

Lelijke lamp - Oh Marie!

Die golfjes deden me stoppen bij deze lelijke lamp. En het feit dat de lamp deels van koper is. Het glimt zo mooi warm. En het past zo mooi bij roze, ook. Ik realiseerde me dat deze wanstaltige lamp, die in zijn huidige vorm niet zou misstaan in de kerkers van Zwadderich, gemakkelijk omgetoverd kon worden tot iets mooiers. (Of, minder lelijks – want over smaak valt te twisten.)

Lelijke lamp - Oh Marie!
Ik verwijderde de ketting, het metalen lint en het glas. Het snoer verving ik door koperkleurig strijkijzersnoer. Verder poetste ik het koper met HG koper glans polish. (Dikke tip als je iets van koper hebt en je rustig wordt van het poetsen van spullen: koper gaat geweldig glimmen van dat spulletje. Als je je afvraagt hoe ik aan al die kopergerelateerde spullen kom, we hebben op de nieuwe werkkamer van mijn Lief de koperen Lloop van Vij5 hangen die, toen we hem kochten, meerdere malen te grazen was genomen door een schoonmaker met een vieze zeem.)

Lelijke lamp - Oh Marie!
Zonder al dat beslag blijft er een prachtige, lieve lamp over. Nu nog een mooi plekje voor hem zoeken. Of natuurlijk toch gewoon die ijssalon beginnen.

I deconstructed this super ugly thrifted lamp that, in its old shape, wouldn’t go amiss in the dungeons of Slytherin. I really like the scalloped edges of the hood, the reason why I bought it in the first place. I removed the glass and the steel chains, polished the copper hood and replaced the plain cord with copper coloured cord. Don’t you just love how it turned out?

Bewaren

Too much love can kill you

Druk - Oh Marie!
Net als de rest van Nederland (of in ieder geval een significant deel daarvan), ben ik druk. Niet Hillary Clinton druk (aan die andere Pipo ga ik geen woorden vuilmaken) en misschien is mijn gevoel van druk wel heel anders dan dat van een ander (dat weet ik wel zeker), maar goed, wel druk dus. Soms bijna verlammend druk. Het soort druk waar je een beetje obsessief van wordt. Van het soort waarvan je je werk terug gaat zitten kijken en gaat denken: “Jemig de pemig, wat een broddelwerk.” Alsof je niks beters te doen hebt, ook. Maar ja, dat is dan weer een bliksemafleider voor die to do lijst die naar je ligt te roepen.

Trouwens, door die gemoedstoestand ga je natuurlijk sowieso nooit denken: “Hé, dat heb je echt best goed gedaan, goed zo!”. Nee, want als je je zó voelt, dan ga je lekker naar buiten, iets leuks doen. Dan ga je niet als een soort Grinch je eigen werk af zitten kraken. Ach, anders zouden je collega’s het misschien doen en die heb ik niet. Somebody’s got to do the dirty job.

Druk - Oh Marie!
Het komt allemaal wel weer goed, soms heb je van die weken. Ik ben namelijk wél druk met allemaal leuke dingen. En ik ben dus niet druk te midden van (daar heb je ze weer) vervelende collega’s. De enige vervelende collega die ik heb weegt 3 kilo, heet Molly, is vrij opdringerig en verhaart als een malle. Wil op schoot liggen en op mijn muisarm in slaap vallen. Moet je je voorstellen dat je directeur dat wil doen. Levert wel een goed verhaal op, maar erg prettig lijkt het me niet. Weet je hoe snel je arm gaat slapen onder dat gewicht?

Druk - Oh Marie!
Ik kan dus twee dingen doen: óf ik hou op met zeuren over mijn champagne problems, sluit mijn digitale archief af en ga wat nuttigs doen met mijn tijd. Óf ik schmink mezelf groen en doe auditie voor ‘Dr. Seuss’ How the Grinch Stole Christmas!’ De Musical (patent pending). Wat zou betekenen dat ik het nóg drukker ga krijgen. Gesteld dat ik de rol kreeg natuurlijk. Als Hillary Clinton net zo met stress omgaat als ik, dan denk ik dat ik alsnog weinig kans maak. Toch die to do lijst er maar eens bij pakken dus.

Me plus long to do lists make me behave like some kind of Grinch. Nothing I do or ever did is good anymore, which is kind of frustrating. I do feel I need to stop nagging about it, my to do list might be long, but it’s filled with nothing but fun projects. So I’m gonna drag my naggy bum (is that even English?!) from the couch and will conquer my to do list. If it’s the last thing I’ll ever do. 

Max Sauze Isocele

Max Sauze Isocele - Oh Marie!
Weleens een kringloop bezocht met een tweejarige? Ik doe het regelmatig, niet altijd met onverdeeld succes. De verleiding is groot om het kindje er maar los te laten en de halve kinderafdeling uit te laten pakken, maar dat vind ik 1. geen gedrag dat ik haar aan wil leren en 2. geen gedrag dat ik haar aan wil leren. Dus zoeken we met elkaar een tussenweg waar we beiden mee kunnen leven en hoop ik dat ik haar niet dusdanig met dergelijke bezoekjes verveel dat ze later nooit meer iets met de geneugten van het schatgraven te maken wil hebben.

Max Sauze Isocele - Oh Marie!
Terwijl ik met mijn ene hersenhelft mijn dochter probeerde te managen en met de andere hersenhelft (ik ga er even voor het gemak vanuit dat ik voor ieder van deze handelingen een andere helft gebruikte) de kringloop scande, viel mijn oog op bovenstaande paraplubak. Want ik dacht dat dat het was. Heel oneerbiedig zou later blijken.

Mijn aandacht verslapte toen Jet alsnog aanstalten maakte de kinderhoek uit te pakken (“Níjntje!!”) en ik vergat de paraplubak. Zoals ik alles tegenwoordig vergeet, behalve – gelukkig – mijn kind.

De volgende dag herinnerde ik me de paraplubak weer. Wat een goed teken is én een soort vuistregel bij het kopen van grotere tweedehands stukken: als ik 24 uur later nog aan een item denk, dan mag ik overwegen of ik het alsnog ga halen.

Onnodig te melden dat ik hem alsnog ging halen. (Euh, wat doe je nu dan?) De kleur rood waarin hij was uitgevoerd vond ik niet zo mooi, dus spoot ik hem over.

Max Sauze Isocele - Oh Marie!
En nu komt de twist in de plot. Zoals je misschien gemerkt hebt, hou ik erg van meuk. (Haha, grappig Fur.) Dus als ik niet in een kringloop ben en ik heb een vrij uurtje, dan kijk ik graag op Marktplaats. Terwijl ik iets totaal anders zocht, kwam ik een advertentie tegen van mijn paraplubak. Wat dus geen paraplubak is, maar een of ander designbijzettafeltje ontworpen door Max Sauze Isocele. Een tafeltje dat ik voor 2 euro bij de kringloop vond en heb overgespoten in een lekker kleurtje. En die ik, en dat is misschien nog wel het allerergste, paraplubak heb genoemd.

Ach, ik vind hem super leuk en laten we eerlijk zijn: als paraplubak zou hij het volgens mij ook hartstikke goed doen.

When I visited a thriftshop a while ago, I bumped into this umbrella stand (at least, that’s what I thought it was). Since I also had to manage my two-year-old who I had taken with me (and who attempted to unpack the entire toy’s department), I forgot about the umbrella stand and we went home.

The next day I remembered how much I liked the thing I still called umbrella stand and I went back to get it. Since I didn’t like its red colour, I spraypainted it pink.

There’s a pretty funny story about this umbrella stand though. I found out that this umbrella stand isn’t an umbrella stand, but some fancy sidetable designed in the 70s by Max Sauze Isocele. The fact that I painted it feels a bit barbaric now, not to mention that I called it an umbrella stand. Ah well, I really like it and let”s be honest: it does look like an umbrella stand, doesn’t it?

Bewaren

Een hart van steen

Vintage Moomin - Oh Marie!
Het kopen van knuffels is wel zo’n beetje de laatste haven van het kringloopbezoek. Met andere woorden: de enige knuffel die ik van de kringloop meenam was een Nijntje knuffel die ik kocht toen ik zwanger was en totaal verweekte hersens had. Om me bij thuiskomst te realiseren dat ik tweedehands knuffels echt heel goor vind. Waarschijnlijk omdat ik weet waar ik die dingen zelf allemaal mee naartoe gesleepte toen ik klein was. Zelfs oude, zelfgebreide knuffels komen er niet in. Hoe aandoenlijk ik ze ook vind. Ik heb een hart van steen wat kringloopknuffels betreft.

Vintage Moomin - Oh Marie!
Ik ben dus, zoals je aan de foto’s ziet, Zeer Diep Gezonken. Ik heb namelijk, zonder zwangerschapsexcuus dit keer, een knuffel bij de kringloop gekocht. Maar het was dan ook een roze Moomin knuffel. In nog zeer respectabele staat. Hij heeft wel op 60 graden in een was meegedraaid (living on the edge) en kwam warempel weer helemaal fris en fruitig uit. Het feit dat er in een Nederlandse kringloop in effing Lutjebroek een Finse Moomin is beland, was voor mijn genoeg reden om mijn hart van steen voor even te negeren.

Against all my principles of buying second hand plush dolls, I recently took this vintage Moomin doll home. I’m a bit grossed out by second hand plush animals since I still (very lively) remember where I dragged mine to when I was little. The fact that a Swedish (pink!) Moomin in mint condition ended up in a Dutch thriftstore, made me set aside all my reservations, though. I did wash it (about 600 times, haha), it’s now in our little girl’s room along with other second hand treasures.

Vintage Moomin - Oh Marie!
Achter die Nijntje knuffel uit de inleiding zit trouwens nog best een lief verhaal. Het was er namelijk een uit de serie ‘Nijntje in de sneeuw’. Ik herinner me dat nog omdat mijn Lief mij dat, nadat ik hem over mijn zeer afwijkende kringloopkoopactie had verteld, met een heel blij hoofd kwam vertellen. Had hij even op internet opgezocht. Die knuffel heeft nooit het pand verlaten, omdat ik dat zo snoezig vond. Hij is wél een keer of 600 in de wasmachine gegaan.

Toen Jet geboren werd, vertelde onze kraamverzorgster dat baby’s erg van contrast houden. Nijntje, en dan vooral ook haar gezichtje, voldoet perfect aan die eis. Het allereerste wat Jet zag toen ze in haar bedje lag, was Nijntje in de sneeuw. Ze was en is er gek op, ‘Nijntje’ was haar allereerste woordje. Nijntje in de sneeuw gaat overal mee naartoe.

Ze heeft mijn stenen hart dus duidelijk niet geërfd. Zoals het nu uitziet, wel mijn liefde voor tweedehands. Al dan niet onbewust, natuurlijk.

Bewaren

Bewaren

Bewaren