Berichten

50 tinten blauw – Polaroidfoto’s van Hollandse luchten

Fotoinspiratie Polaroid camera - Oh Marie!
Ik heb geen idee of er zoiets bestaat als Hollands licht. Er bestaat wel een theorie dat het licht zoals dat te zien is op schilderijen van oude Hollandse meesters (‘Hollands licht’) verloren is gegaan bij de inpoldering van het IJsselmeer. Of dit nu waar is of niet (en zouden schilders in Noord-Brabant daar dan ook last van hebben gehad?), ik hou ontzettend van onze Hollandse luchten. 

Op Pinterest kwam ik dit prachtige Polaroid foto inspiratie project tegen waar Tim Schmitt ‘blanco’ Polaroids maakte: hij fotografeerde de lucht in al zijn wisselende blauwschakeringen. Het leverde een prachtig geschakeerde kleurserie op.

Ik besloot dit ook eens te proberen met mijn Fuji Instax. Het leerde mij weer veel over fotograferen met de Polaroid camera (ik word graag door schade en schande wijs) én over de oneindige kleuren blauw die de lucht gedurende de dag heeft. Indigo-, ultramarijn-, kobaltblauw en een hele reeks grijs- en wittinten. De foto’s lijken wel Pantone kleurstalen. De foto linksboven maakte ik op een bewolkte dag rond een uur of 10 ’s ochtends. Een uur eerder was de lucht met het blote oog de kleur van de Polaroid, maar werd de foto nog zwart. De camera heeft behoorlijk wat licht nodig om überhaupt wat op de foto te kunnen tonen. Grappig genoeg worden de Polaroids bij hoge bewolking (een witte lucht) lichtblauw. Je kan ook nog een beetje spelen met de instelling ‘donker/normaal/licht’ op de camera, om zo meer kleurschakeringen toe te voegen aan je verzameling.

Je kan eenzelfde serie ook maken met de zee, bijvoorbeeld als tijddocument van de keren dat je aan het strand bent. Kijk hier maar eens. Ik vind deze met elektriciteitsdraden en bomen ook erg mooi.

Heb je geen Polaroidcamera? (Ik geef je geen ongelijk, de films zijn schreeuwend duur – ik teer al jaren op een partij die ik met korting op Marktplaats kocht!) Met je telefoon werkt dit natuurlijk net zo goed!

Sfeerbeeld II verkl

Morbide fascinatie en een beetje lente

Morbide fascinatie en een beetje lente - Oh Marie!
We waren in de tuin aan het werk, toen mijn Lief een puntgaaf vogelschedeltje tussen de planten vond. “Hier,” zei hij, “hier kunnen jij en je morbide fascinatie vast iets mee.”

Ik weet niet of het morbide is, die fascinatie die ik heb voor dit soort dingen. Ik vind het gewoon niet eng, zo’n schedeltje. Oké, ik zou niet snel mijn huis vol zetten met schedels of dat soort dingen, maar ik verlies eerder mijn eetlust als ik een clown zie (of een pop, ieuw), dan van zoiets als een schedeltje. Het is namelijk zó bijzonder, als je er goed naar kijkt. Het is weliswaar een flinterdun en delicaat bouwseltje, maar nog puntgaaf. Het complete zenuwcentrum van de vogel was ondergebracht in dit omhulsel. Dat is toch bijzonder? Ik blijf me daarover verwonderen.

Morbide fascinatie en een beetje lente - Oh Marie!
Over fragiel en toch heel sterk gesproken: ik was bang dat er geen knop aan onze Prunus zou blijven zitten, tijdens de voorjaarsstorm van vorige week. De knoppen gingen echter pas open na de storm, alsof de boom rustig heeft gewacht tot de harde wind ging liggen.

Ik maakte op een trapje met mijn Fuji Instax foto’s tussen de enorme trossen met bloemen. Gelukkig heb ik daarbij zelf niet hoeven ervaren hoe fragiel of sterk mijn skelet was, daar op dat wankele trapje. Wat overigens ook een wonder mag heten, want ik zou het goed doen als crash test dummy. (Die ik doodeng vind trouwens, die dummies. Dan toch echt veel liever een vogelschedel op mijn eettafel!)

Het enige wat ik eigenlijk écht getest heb met deze actie, waren mijn Lief’s zenuwen. Die bleken niet fragiel maar vooral van hard staal te zijn gemaakt.

Morbide fascinatie en een beetje lente - Oh Marie!

Instant love

Instant love
Instant love - Dicky Bird

Door de enorme voorraad Fuji Instax films (die ik voor een prikje op Marktplaats kocht) en mijn enorme ongeduld zijn mijn Polaroid camera en ik de beste match op analoge fotografie gebied. Eigenlijk zijn die minuten die ik moet wachten tot de film zich ontwikkeld heeft al te lang voor me, mede doordat mijn Instax nog altijd verrassingen (positief en negatief) voor me in petto heeft. De Fuji Instax heeft een eenvoudige lens waardoor goed licht cruciaal is en omdat objectief en zoeker een stukje uit elkaar liggen (parallax) is de uitsnede die ik door mijn zoeker zie niet de uitsnede op de daadwerkelijke foto. De vroege lente van dit jaar leverde echter de perfecte omstandigheden voor goede Polaroids: prachtig licht en lang bloeiende bloesem. Ik kan inmiddels een kaart uittekenen van alle Magnolia’s, Prunussen en andere bloesem bloeiende bomen in de regio. (En daarnaast word ik waarschijnlijk versleten voor dorpsgek door een aantal plaatsgenoten nu, maar ach.)

Over instant liefde gesproken, ik kocht het klokje ontworpen door Scholten en Baijings voor Ikea voor mezelf. Als Ikea beursgenoteerd was, zou hun aandeel enorm gestegen zijn dit eerste kwartaal, met al die heerlijkheden in hun collectie. Ik kan inmiddels geen Ikea meer zien en mijn Family Card ligt ergens in een la na te smeulen na al die koppen koffie voor een euro, dus voor mijn eigen gemoedsrust hoop ik dat Ikea het voorlopig weer even rustig aandoen met het ontwerpen van nieuwe producten.

Because of the stash of Fuji Instax films that I once bought on the internet for less than nothing and because I’m a very Impatient Person, me and my Polaroid Camera are a match made in analogue heaven. But even those few minutes I have to wait for the image to appear on the film are often too much of a wait for me. Not only because I’m impatient, also because the result on the picture still always surprises me (both in a postitive and negative way). The Fuji Instax’ lens is pretty plain, so it’s crucial to take pictures with (preferably) a huge amount of light. On top of that, the viewfinder is next to the lens (parallax error), so the subject my eye sees through the lens isn’t the exact excision that will appear on the film. 2014’s very early Spring delivered the perfect circumstances for (good) Polaroid photography though, not only because of last weeks bright blue skies, but also for its beautiful blossoming trees. (Not only I can now draw a map of all the blossoming trees in our neighbourhood, my neighbours will definitely think of me now as that crazy pregnant Polaroid lady…ah well.)

Speaking of instant love, I indulged myself with the cute little clock designed by Scholten and Baijings for the new Ikea PS collection. If Ikea was stock market listed, their price would have gone through the roof with all that devine Brakig and PS stuff they stocked their shops with over the last few months. I have seen so many Ikeas from the inside recently, that I can draw a map of those as well. For my own piece of mind, I hope they now take a small break from stocking new fabulous interior items. Before I really turn into that crazy pregnant lady.

Instant love - Scholten en Baijings Ikea PS

House of cards

Home flora - Lilac
Home flora - Lilac

Zwanger zijn is, in mijn geval, fysiek vergelijkbaar met een kaartenhuis. Een kaartenhuis dat soms met stevig plakband aan elkaar vast lijkt te zitten, maar van de een op de andere dag toch in elkaar stort. Ik heb, voor zover ik dat niet al had, nog meer respect gekregen voor al die vrouwen op aarde die al een of meerdere zwangerschappen doorstaan hebben. Of de vrouwen die het doorstonden of doorstaan in een tijd of land waarin de kennis omtrent zwangerschap nog in zijn kinderschoenen stond of staat. En je maar gewoon met je zwangere lijf aan de bak moet, zonder de moderne faciliteiten waar wij mee gezegend zijn.

In Australië leeft de Kiwi, een loopvogel (die er ook nog eens heel schattig uitziet) die d0or een nare speling van de evolutie nogal grote eieren legt. Zó groot dat het ei alle ingewanden van het vrouwtje aan de kant drukt, waardoor ze op het einde van haar zwangerschap zoveel pijn heeft dat ze alleen nog maar zielig verstopt in de struiken kan wachten tot ze het ei leggen kan. (Ik heb deze informatie niet uit mijn dikke duim gezogen, het is terug te zien in Stephen Fry’s ‘Last chance to see’ – een parel van een serie trouwens). Er zijn dagen dat ik me net een Kiwi voel. Alhoewel die Kiwi, als ze zou kunnen praten, me zou aanmerken als ‘lightweight’ en ‘drama queen’. Mijn baby neemt immers geen 80% van mijn lichaam in beslag. Goddank.

Zoals altijd is er die ene moderne uitvinding die geheel losstaat van het baby-gebeuren, maar die me altijd weet op te beuren: fotografie. Tijdens een wandeling legde ik met mijn Fuji Instax de lente vast, maar maakte uiteindelijk mijn favoriete foto (en best gelukte – geen nabewerking mogelijk!) in onze eigen achtertuin. Ik kan inmiddels een behoorlijk kaartenhuis bouwen met alle Polaroids die ik maakte. Eentje die met plakband (of nog beter: duct tape) in elkaar zit. Zodat ie lekker niet kan instorten.

About how my pregnancy fysically often feels like a house of cards that can collapse from one day to another. And how photography gets me through the day, like it always does.

Polaroid - Blossom

Moominland

Polaroid Stockholm

We zijn net terug van een trip naar Moominland, oftewel Stockholm, Zweden (Tove Jansson was een Zweeds-sprekende Finse, dus er zijn in theorie zelfs twee Moominlanden in deze wereld!). Ik nam deze Polaroid in Skagen, een prachtige openlucht museum middenin de stad. Meer over leuke adressen en bezienswaardigheden op het Oh Marie! blog deze week!

We just got back from a weekend to Moominland a.k.a. Stockholm, Sweden (that is, Tove Jansson was a Swedish-speaking Finnish lady, so theoretically there are even two Moominlands in this world!). I made this Polaroid in Skagen, a super fun open air museum. More about Stockholm and lovely addresses to visit on the Oh Marie! blog this week!