Nee, de Wednesday Addams van het Jaar verkiezing zal ik niet winnen
Als kind was ik bang voor B.A. uit The A-team. Dat geeft goed weer hoe hoog mijn mate van angsthazerigheid was. Volgens mijn familieleden hoefde ik de begintune van The A-Team maar te horen of ik was de kamer al uit.
Wel lekker rustig.
Misschien was dat ook wel de reden waarom niemand op het idee kwam om me te vertellen dat B.A. bij de ‘goodies’ en niet de ‘baddies’ hoorde. Ik zou nog eens moeten navragen of dat het delen van dat belangrijke detail gewoon nooit in ze opgekomen is, of dat ze het verzuimden te vertellen uit leedvermaak. In dat laatste geval had mijn familie model kunnen staan voor de Addams Family. Ikzelf zal daarentegen helaas nooit in aanmerking komen voor de Wednesday van het Jaar verkiezing.
Een angsthaas was ik. Om het nog wat verder te illustreren: mijn ouders hebben lange tijd een streng censuurbeleid in huis moeten voeren om te voorkomen dat ik hele nachten van angst lag te huilen in mijn bedje. De moeder van Dombo wordt vastgeketend door een gemene circusdirecteur? Ik moest huilen. Urbanus deed een wit laken over zijn kop en deed een spook? Ik moest janken. Mijn arme ouders hadden een dagtaak aan het wissen van video opnamen. En dat was in de tijd van de videorecorder nog helemaal geen sinecure. Voor je het wist had je niet alleen Dombo, maar ook een aflevering van Twin Peaks gewist. Een serie die trouwens helemaal nokkienokkie zit met doodenge scenes. Iemand was zo vriendelijk om ze voor je te verzamelen in een filmpje op YouTube. Als zelfs uilen niet zijn wat ze lijken te zijn (‘the owls are not what they seem‘), dan is een serie – hoe gedateerd ook – niet Marlousproof.
Als bangerik was je nergens veilig. Niet in de Efteling, waar die doodenge draak in het Sprookjesbos je ieder moment kon aanvallen. Ik herinner me nog levendig hoe báng ik voor dat mormel was. Zelfs de tv-gids thuis bleek een angstboobytrap te zijn. Degene waar wij lid van waren bijvoorbeeld toonde boven iedere kolom een fotootje van de highlight van wat er die dag op dat kanaal te zien was. Súper goed idee om dan die doodenge clown uit It daar te plaatsen. Want kinderen kijken natuurlijk nóoit in die gids. Ik heb de film nooit gezien. Maar uit de verhalen van kinderen uit mijn klas (die een clandestiene It-kijkavond organiseerden toen hun ouders uit eten waren – dat moet wel, want geen weldenkende ouder laat zijn 10-jarige kind toch naar die film kijken?!) maakte ik op dat It geen film voor mij was. Dat fotootje in postzegelformaat bevestigde dat nog eens extra. It heeft er in zijn eentje voor gezorgd dat clowns wereldwijd tot op de dag van vandaag aan ernstige imagoproblemen leiden. Ik heb nog een hekel aan clowns, alleen maar door dat ene fotootje. En had ik al genoemd dat ze aankondigingen van horrorfilms in de jaren ’90 nog keihard voor 7 uur ’s avonds uitzonden? Dat mag tegenwoordig niet eens meer. It’s a hard knock life!
Door schade en schande wijs geworden raakte ik bijzonder bedreven in het ontwijken van Enge Films en Series. De enige keer dat ik me heb laten verrassen door een Enge Film was die keer dat Finding Nemo in de Sneak Preview van de bioscoop draaide. Dat wist ik, want op Radio 3 maakte ze dat altijd bekend. Helaas bleek Kill Bill ook in de Sneak te draaien. Dat detail had ik even gemist. Ik herinner me nog dat ik na die eerste heftige openingsscene dacht (of eigenlijk hoopte) dat het nog om voorfilmpjes ging. Ik heb hem helemaal uitgezeten. En heb daarna bijzonder slecht geslapen. Het enige verschil met vroeger was dat ik er niet bij gehuild heb.
The Addams Family zag ik trouwens ook. Wel toen ik al wat ouder was. Ik heb hem helemaal afgekeken en vond hem hilarisch.
Misschien dat ik bij de volgende Wednesday Addams verkiezing toch maar eens mee moet doen.
