Je kan werkelijk álles onder dit thema scharen. En ook al is deze blogpost qua beeld een totale stijlbreuk met ons moodboard, regels zijn er om gebroken te worden. Ook je eigen regels. Of misschien júist wel je eigen regels. Een blog is immers toch een soort vrijplaats, alhoewel het soms weleens meer voelt als een keurslijf. Wat allemaal helemaal losstaat van het onderwerp of thema, maar wat wel iets is wat me bezighoudt de laatste dagen. Word vervolgd, maar eerst terug naar het moraal van dit verhaal: een bezoek aan Theetuin Eemnes.
De insteek van dit artikel had een veel bloemiger/dromeriger insteek moeten hebben, we troffen echter een theetuin aan waar veel groeide…maar geen bloemen. Wat vast iets met het koude voorjaar te maken heeft. En waar het trouwens ook nog niet zulk prachtig weer was als vandaag, dus dat dromerige konden we ook wel vergeten.
Om de stijlbreuklijn van de dag door te trekken vergat ik mijn telelens in te pakken en kwam ik er bij aankomst achter dat er niet alleen een ooievaar zijn intrek bij de theetuin had genomen, maar dat ze ook nog kuikens had. Als een verre ooievaarsvormige stip leek ze boven iedere foto die ik maakte uit te torenen, als subtiele herinnering aan mijn eigen stomme vergeetachtigheid. Toch gaaf dat een ooievaar je zo subtiel op de feiten drukken kan. Die lens vergeet ik niet meer. Voorlopig.
Allemaal champagne problems natuurlijk. De combinatie mooie-plek-waar-dieren-rondscharrelen in combinatie met fotografie maakt mij zó gelukkig dat die feiten er uiteindelijk allemaal helemaal niet toe deden.
Het ontbreken van bloemen maakt Theetuin Eemnes er namelijk niet minder leuk of mooi om. Je kan er bijvoorbeeld trouwen (dat hebben wij er niet gedaan, trouwens), kinderen kunnen er geweldig spelen (noemde ik de overdekte mega-zandbak al? Ooo, Jet zou er helemaal loss gaan!), er is een uitgebreide lunch- en gebaktaart en de koffie is lekker. Niet dat je tijd hebt om uitgebreid te gaan zitten fijnproeven, want de beschutte terrassen worden bevolkt door nieuwsgierige roodborstjes, eksters en kipjes die vurig hopen dat je met een ongecontroleerde beweging je Red Velvettaart van je bordje slaat en zij zich op moeten offeren om de ravage op te ruimen pikken.
Als je toch in de theetuin én een liefhebber van oude meuk bent, rij dan na afloop ook even langs De Evenaar Nostalgie, alleen al voor de ervaring. De Evenaar is een groothandel in landlevensfeer, maar laat je niet verleiden door de naam. Het terrein staat helemaal nokkienokkie met oude meuk, van zonnewijzers tot 50 jaar oude wespenvangers, tot grote glazen flessen, spuitflessen, marmeren eieren, oude broodplanken….noem het maar. Op zich niet per definitie helemaal mijn sfeer (al kocht ik er een strik van beton..ja, zulke dingen vind je daar), om er rond te lopen is al fantastisch. En ik loop nu eenmaal heel graag rond tussen oude meuk, wat voor meuk boeit me niet eens zo. (Vind je het leuk om mee te kijken als ik dat doe, dan kan je me tegenwoordig ook op Snapchat volgen. Je vindt me via ohmariemag.)
