This is where the magic happens
De programma’s van MTV blijken een eindeloze bron van blogtitels te bevatten, zoveel is wel duidelijk. Zenden ze Cribs eigenlijk nog uit, daar? Want ik ben niet meer zo hip dat ik nog naar die zender kijk (voor mijn gevoel hebben ze alleen nog maar programma’s waarin irritante figuren in één huis moeten leven en de godganse dag ruzie met elkaar maken..maar dat kan ik mis hebben). Maar MTV Cribs dus. Dat programma waarin bekende Amerikanen (of sellebrieties, haha) MTV rondleiden in hun kast-van-een-huis. Die huizen met koelkasten van het formaat studentenkamer en met keukens die zó aangeveegd zijn dat je één ding rustig kan concluderen: dat ze nog nooit een ingrediënt van dichtbij gezien hebben. Sowieso zagen die huizen er altijd uit alsof er niet in gewoond werd. En waarom stonden die koelkasten altijd vol met liters vruchtensap? Zoveel vragen!
Ook in Cribs zat in het einde mijn favoriete scène. Die waarin de slaapkamer werd geshowd. En waarbij de gastheer of -vrouw bij het openen van de slaapkamerdeur, met schalkse (schalks? Echt? Mijn vocabulaire stamt echt uit 1950) blik zei: “This is where the magic happens”.
Nou, dit is dus waar onze magic happens. In ons geval is magic een klein meisje dat op bed met een knuffelflamingo ligt te spelen terwijl ik foto’s maak. Waar ik boeken lees. Waar we een heleboel meuk onder ons bed bewaren (een hoog bed: moet je doen. Weet je hoeveel rotzooi je eronder kwijt kan?). Waar stapels notitieboekjes de tafel naast mijn bed bevolken. Waar het kleurenpalet zo rustig mogelijk is, omdat mijn brein anders zijn kop niet wil houden ’s nachts. En waar, oké dan, die orchidee normaal gesproken niet dáar staat. Want daar ga je dan natuurlijk met je slaapdronken hoofd iedere ochtend op staan, op deze manier.
This is our bedroom. The room where, according to MTV Cribs, ’the magic happens’. The magic that happens in our bedroom is a little girl that’s playing with a flamingo plushie while I shoot photos of the room. Where there are a ton of notebooks on my nightstand. Where I read my Moomin books. Where the colour palette is soft toned, since my brain has a hard time to shut down at the end of the day. And – let’s be honest – where that orchid isn’t standing over there normally. ‘Cause I would step on it every morning with my sleepy head.
