O wat was dat een fijn weekend.
Ik werkte in de tuin. Kocht Pioenrozen. Blies bellen (of nou ja, dat was meer voor de foto en geen doorslaand succes…) Kroelde met Molly. En natuurlijk met Jet. Fietste een rondje. Las een boek. Zat in de zon.
En deed verder helemaal niks. Behalve een paar foto’s maken dan.
Toen Molly bij ons kwam wonen had ik nog erg romantische ideeën over de slaapplek van een kat. Inmiddels heb ik geleerd dat katten (of Molly’s) door het jaar heen verschillende (vreemde) slaapplekken hebben. Zo heeft Molly een tijd in een weekendtas in een trapkast geslapen, in het poppenbedje van Jet en als een worstje tussen een slablaadje in een lelijke kartonnen doos. Om die reden zou ik de blogposts over Molly dan ook beter ‘Molly op/in…’ kunnen gaan noemen, omdat ze ons iedere keer weer verrast met haar exotische slaaplocatiekeus. Eigenlijk nog vreemd dus dat ze pas na 9 maanden het wipstoeltje van Jet als slaapplek heeft uitgekozen.
Maar ze heeft ‘m gevonden hoor. Echt ideaal, zo’n stoeltje. Hij vormt zich perfect naar haar zachte ronde lijfje en daarbij kan ze de vliegbewegingen in de woonkamer perfect gade slaan, omdat de zitting iets boven de grond hangt. Barricaderen met het hysterisch gekleurde activity center is zinloos. Ze gaat er gewoon tussen liggen.
Jet heeft haar stoeltje grootmoedig afgestaan. Zitten in een kinderstoel aan tafel is immers veel fijner. Wipstoeltjes zijn trouwens echt voor baby’s…..tot 6 maanden. Je weet toch.
Molly doet haar bijnaam ‘de poezenbaby’ volledig eer aan. En we staan deze slaapplek maar oogluikend toe. Ze heeft het toch al zwaar, nu ze onze liefde met een andere baby delen moet.
Molly en ik sloten een contract toen ze 6 jaar geleden bij ons kwam wonen: ze zou 30 worden. Minimaal. Ik heb dan ook een contract met pootafdrukje in mijn administratie zitten, want ik hou ervan om zulke dingen goed vast te leggen.
Molletje wordt echter een beetje een oude dibbes. Ineens valt het me op. Als ze op de bank springt, zijn haar achterpootjes een beetje stijvig, waardoor ze soms een beetje onhandig neerkomt. Haar vachtje blijft een beetje loslaten, zelfs in de winter. Het zijn kleine, subtiele aanwijzingen. Ze is allerliefst voor Jet en we leren Jet nu al om voorzichtig met haar te zijn (voor zover een baby van 7 maanden iets kan met die informatie, vooralsnog gaat ze vooral heel lief gaat grinniken als ze Molly ziet). Dat er een dag zal komen dat ons kleine minibeertje niet meer in huis zal rondlopen, stop ik heel, heel diep weg. Dat duurt immers nog minimaal 18 jaar.
All of a sudden, it struck us: Molly is starting to get old. Her back paws are getting a bit stiff and sometimes when she jumps on the couch, the landing’s a bit clumsy. She keeps losing small amounts of fur, what never happened during winter when she was younger. It’s subtle, but it’s happening. The thought that our little mini bear won’t be among us anymore one day is excruciating, so I hide that fear away somewhere deep in the back of my mind. But then again, when she came living with us 6 years ago, we made up a contract in which we agreed she would at least turn 30. So that won’t happen for the next couple of 18 years or so.
Hier laat ik het vandaag bij. (=^-^=)
I’ll just leave this here. (=^-^=)
A cat named Lola with a violant past
Is balled-up asleep ‘cross her knees.
Nu Molly zomaar ineens weer een soort van wild doet (zolang het mooi weer is buiten, dat wel), moet ik steeds aan dit liedje denken.
Now that Molly re-found her cat-instinct, I keep thinking of this song when I see her.
ステンドグラス 鶴 インテリア スタンドランプ 花鳥