marktplaats Archieven

We kochten de servieskast in onze woonkamer in 2010, vlak nadat we ons huis verkocht hadden en in een tijdelijke woning zouden trekken. Het klinkt misschien een beetje vreemd, dat ik een servieskast kocht terwijl we naar een tijdelijk huis zouden gaan…en eigenlijk is het dat ook. Ik herinner me nog dat de vriend wiens huis we gingen huren, heel positief reageerde op ons voorstel om onze nieuwe Marktplaatsaanwinst direct maar neer te zetten in wat toen nog zijn huis (en pas een paar weken later de onze) was. Het is misschien slim om te vermelden dat het een goede vriend is van mijn Lief, die ook nooit ergens een probleem in ziet. Soort zoekt soort. Hij was zelfs blij met zijn tijdelijke nieuwe meubel. De tranen springen me bijkans in de ogen van zoveel ruimhartigheid.

De servieskast (hier op zijn oude plekje in ons tijdelijke appartement – het voelt als een leven geleden) verhuisde daarna mee naar ons huidige huis. Hij kreeg een nieuwe kleur aan de binnenkant (een kleur die ik koos toen ik zwanger was en waar ik nooit 100% tevreden mee was, maar niet zeggen tegen mijn Lief want die heeft hem toen geverfd…er zijn mensen om minder gescheiden) en zo heeft hij jarenlang bij de keuken gestaan, met een constant wisselende verzameling spullen erin.

Maar zoals dat gaat met alles in ons huis (alhoewel we een grens trokken bij kinderen en huisdieren) was ook die servieskast op een dag aan vervanging toe. Ik wilde er iets strakkers (voor zover de vorige kast dat nog niet was) voor in de plaats, met veel (onzichtbare) bergruimte onderin, zodat Jet zelf het speelgoed pakken kan waar ze op dat moment voor in de stemming is. (Meestal is dat álles in een keer waarna ze naar buiten vertrekt om met een bakje water en een stok te gaan spelen.)

Deze nieuwe kast vond ik verrassend snel via Marktplaats (zet mij op een eiland met wifi en ik vermaak me kostelijk met die app). En omdat mijn Lief net zo ruimhartig en positief is als voornoemde vriend, zag hij natuurlijk geen enkel probleem in het regelen van een kar en het rijden naar een oord hier ver vandaan voor die nieuwe kast. Dat ons huis met zijn ontembare positiviteit en mijn veranderdrift nog niet is veranderd in een uitdragerij mag een godswonder heten.

Deze kast is een metalen Mewaf laboratoriumkast uit 1954. Ik ben er (ook al zo verrassend) ontzettend blij mee. Hij is lager, breder én lichter dan onze vorige kast en het lijkt wel alsof hij al jaren op deze plek staat. Er kan een shitload aan boekjes, Duplo, Fabuland, puzzels en andere meuk achter die deuren. Onze dochter beheert namelijk naast haar speelgoed verschillende verzamelingen takken, stenen, kroondoppen, lege slakkenhuisjes en zand. Heel veel zand. Soms denk ik weleens dat ik het leven heb geschonken aan een zandmannetje. Ons zandmannetje heeft hoe dan ook veel uitpakplezier met deze kast en wij – naast het plezier van de aanblik van die kast – met het feit dat die verzamelingen nu een eigen plek hebben. Iedereen tevreden!

Als je het trouwens leuk vindt om mijn columns voor het AD te lezen (de reden dat ik hier niet altijd meer wekelijks te vinden ben) dan kan je ze hier allemaal terugvinden. Er blijft na het schrijven voor de krant, vtwonen en andere opdrachtgevers, niet altijd inspiratie of tijd over om lollig te doen op mijn blog. Ik prijs me gelukkig dat ik dat tegenwoordig zeggen kan, trouwens. Als je wil weten in wat voor duistere uithoek van Nederland ik iets moois opgegraven heb, dan ben ik meestal wél op Instagram te vinden. Het is maar dat je het weet!

After…not a lot of debate, actually, we replaced the old, oak cabinet in the kitchen for a ‘new’ one. Its replacement – which we found on Marktplaats (our Dutch Craigslist) – is a 1954 metal lab cabinet made by Mewaf. I think it fits our interior way better. It’s a bit sleeker, modern (as far as you can say that about a cabinet that’s 60 years old) and I love its bright off-whitegreyish colour. It already feels like it has been in our living room for years, strangely enough. I also wanted it to have enough storage for our daughter’s books, toys, Duplo and other bits and bobs that come with a child that manages to withold several collections of stones, branches, empty snail shells, crown-caps and sand. A helluva lot of sand. (sometimes I feel I gave birth to a baby sandman. True words.). You would faint if you knew how much junk the lower parts of this cabinet withholds. Which is just perfect in many many ways.

Voor een vintage liefhebber als ik is er naast het bezitten van vintage nog een ander aspect dat tweedehands zo leuk maakt: het kunnen aanraken ervan. Het in het echt zíen als ware het een celebrity. Dit geldt natuurlijk niet voor het tweedehands Tupperware, bloempotten of Fisher Price, maar voor het échte werk. De vintage designklassiekers. Het vintage dat bijna epische proporties heeft aangenomen in je hoofd. Het vintage dat over het algemeen niet meer voor een paar kwartjes bij de kringloop staat.

In Scandinavië bijvoorbeeld, heb je die typische tweedehands winkels die helemaal tjokvol staan met designklassiekers. Met Royal Copenhagen schalen, Björn Wiinblad keramiek, Poulsen lampen en ga nog maar even zo door. Die staan daar zo achteloos met z’n allen bij elkaar dat hun waarde bijna devalueert en je bijna (bíjna) gaat denken dat ze gemeengoed zijn. Tot je weer thuis bent en je in je lokale kringloop wederom realiseert dat dat toch echt niet het geval is. En ook dat je tot de zomer van het jaar erop zal moeten wachten om revanche te kunnen nemen.

Nederland is tot eind april zo’n typische vintage hemel rijk. (Jawel, ik neem hier mijn toevlucht tot superlatieven.) Een plek waar je vintage meubels – zowel bekend als obscuur – kunt aaien. En dat niet alleen, waar het met elkaar gemixt en gematched is tot stijlkamers waarvan je zou willen dat je ze allemaal één op één naar je woonkamer kon verplaatsen. Het liefst allemaal. Je zou er een kasteel in Frankrijk voor willen kopen om het allemaal kwijt te kunnen. Dat werk.

We bezochten, met andere woorden, De Gevonden op Marktplaats Wintersalon in Amsterdam.

De Gevonden op Marktplaats Wintersalon is een tijdelijke winkel met ‘een unieke mix van vintage meubels, kunst en bijzondere designobjecten’, bedacht en ingericht door Julien Rademaker (bekend van zijn rubriek ‘Gevonden op Marktplaats’ in Volkskrant Magazine). Julien verheft het digitale schatgraven (zoals ik het maar even zal noemen) tot een kunst: uit honderdduizenden advertenties op Marktplaats graaft hij de (vintage) interieurschatten op waar hij enthousiast van wordt. Ik vond een erg leuk interview met hem op Freunde von Freunden waarin uitgebreid wordt ingegaan op zijn Marktplaats zoektochten. En als je toch bezig bent, neem dan ook meteen even een kijkje in zijn huis.

Wat de Wintersalon bijzonder maakt, is de styling. En dat een groot deel van het vintage gevonden is op Marktplaats. Natuurlijk kan je ook een beurs voor designklassiekers bezoeken, of naar Scandinavië afreizen (nou ja…dat is misschien wat overdreven), maar juist de onverwachte combinatie van vintage uit verschillende decennia maakt de Wintersalon voor mij bijzonder. Als je dit blog al langer leest, weet je dat mijn hart het hardst gaat kloppen van onverwachte combinaties van vintage uit welk tijdperk dan ook. Dat dat, wat op het eerste gezicht misschien als lelijk of kitsch wordt gekwalificeerd, prachtig kan werken in een onverwachte setting. Als kers op de taart kom je bij de Wintersalon geen wooncliché tegen. Zo is er bijvoorbeeld geen Eames stoel te bekennen, wat ik bijzonder verfrissend vind.

Leuke bijkomstigheid is dat er bij de Wintersalon ook ontwerpen van Memphis Group te zien zijn. Én dat alles wat er te zien is, te koop is. Voor wanneer aaien of overwegen in de salon te trekken (zoals Anne en ik deden – wat niet direct het meest praktische scenario is), niet genoeg voor je is. Wij begrijpen dat maar al te goed!

De Gevonden op Marktplaats Wintersalon is nog tot en met eind april 2016 te bezoeken op KNSM laan 301. (Dikke tip: in dezelfde straat bevinden zich Pol’s Potten, Sissy-Boy Homeland (voor een lekkere lunch!) en Keet in Huis.)