Pim van Boesschoten vraagt zich hardop af wat hij als (analoog) fotograaf nog toe te voegen heeft aan de fotografie anno 2015. Je hoeft immers geen proeve van bekwaamheid af te leggen om jezelf fotograaf te noemen. In feite kan iedereen die een camera vast kan houden, zich zo noemen.
Wat maakt je een fotograaf? En wat maakt je een goede fotograaf? Wanneer ‘mag’ je dat over je zelf zeggen? Ik ken een heleboel goede fotografen die nog steeds worstelen met het antwoord. Die in mijn ogen het vakantiekiekje allang en ver overstijgen. Die foto’s maken met de x-factor. Maar misschien zelf nog niet toe zijn aan die titel. Omdat er altijd fotografen zijn die nóg mooiere foto’s maken. Maar zijn die er niet altijd? En worstelen die niet met dezelfde vraag? Ik vind het boeiend om over zulke dingen na te denken. Het maakt het ook zo leuk en interessant om iedere keer weer een nieuwe fotograaf aan het woord te laten over zijn of haar favoriete foto.
Eén ding staat vandaag in ieder geval als een paal boven water: Pim’s foto’s hebben de x-factor. (Neem bijvoorbeeld maar eens de foto hieronder (‘Oerd’) die hij op een veerboot nam en kijk eens naar die prachtige reflectie bovenin beeld.) Wat mij betreft kan Pim zich met een gerust hart fotograaf noemen. Als hij daar zelf ook aan toe is, natuurlijk.
Tekst en foto’s – Pim van Boesschoten
Dit is mijn meest favoriete foto. Waarom? Het is, denk ik, voornamelijk door de spanning die het oproept. Bevreemdend, dromerig. Waar zou ze aan denken? Ze kijkt zo serieus, zo in zichzelf gekeerd en totaal niet bewust van haar omgeving (of van het feit dat ik daar een foto van nam). Dit is een foto waarop je je eigen gedachtegang kan projecteren en waarmee je een soort verhaaltje kan maken en dat spreekt me erin aan. Dat snijvlak tussen mooi beeld en eigenlijk ook een beetje vreemd zoek ik in mijn foto’s graag een beetje op.
Ik vraag me de laatste tijd steeds vaker af wat ik nu precies zoek in fotografie. Deels is dat onzekerheid – iedereen noemt zich tegenwoordig fotograaf en ik vraag me af wat ik daar nog aan toe te voegen heb – maar deels dwing ik mezelf ook om verder te komen in fotografie door een duidelijk doel te hebben van wat ik maak en wil maken. Zo heb ik er lang over gedaan om de juiste techniek te vinden, maar nu ik in middenformaat film *) schiet heb ik eindelijk het gevoel dat wat ik op een bepaald moment zie, ook daadwerkelijk terugkomt in de foto.
Het zijn nu voornamelijk familie en kinderen die ik op de foto zet. Voornamelijk omdat ik die in mijn directe omgeving heb (ik heb twee dochters) en deels omdat kinderen ook zo heerlijk eerlijk zijn. Ze kijken nog met hele pure emotie in de lens en zijn lastig te sturen, wat ook meteen een onwijze uitdaging is bij een familie shoot!
*) Een analoge middenformaat film (of het fotorolletje) heeft een groter oppervlak dan kleinbeeld film. Hierdoor is de resolutie van de film hoger, waardoor er meer informatie in een foto opgeslagen kan worden. Je kan dit grofweg vergelijken met de sensor in een fullframe digitale camera. Omdat de sensor waarop de informatie van de foto opgeslagen wordt groter is en er dus ook meer informatie in de foto opgeslagen kan worden, wordt de foto levendiger en gedetailleerder. Net als bij een middenformaat film.
