In de week voor kerst maakte ik een heleboel foto’s met mijn oude analoge Canon Tlb. Ik maakte zelfs een lijstje van de foto’s die ik nam, zodat ik me alvast kon verheugen op het resultaat.
Helaas bleek de Canon hier anders over te denken. De film bleek niet goed doorgespoeld te zijn, waardoor 24 foto’s op 3 beeldjes terecht kwamen. 8 dubbele exposures. Dat klinkt beter dan het is.
Ik was er echt een beetje kapot van.
Helemaal toen ik dat lijstje met gemaakte foto’s weer terugvond op mijn telefoon. Vooral de gedachte aan de foto die ik maakte tijdens het gouden uur van mijn Lief, met onze dochter en een wit paardje met een rood hoofdstelletje doet me een beetje pijn. Ik weet het: het is het risico van het vak. Analoge foto’s kunnen altijd mislukken. Maar als zelfs een afgebroken film nog gered kan worden, vergeet je dat soms even.
Samen met mijn vader keek ik de oude Canon Tlb na. Hij is namelijk van mijn vader, daarom is die camera zo belangrijk voor me. De rol waar de film op opgerold wordt, draait echter niet altijd meer mee. Waardoor je een grotere kans hebt op double exposures, of twee halve foto’s op één beeldje (zoals hier). Dat is heel gaaf, maar dat maakt het toestel ook heel erg onbetrouwbaar. De camera moet dus naar de poppendokter. Want wegdoen is voor mij geen optie. Maar zie maar eens een expert op het gebied van oude camera’s te vinden.
Mijn vader kwam, praktisch als hij is, met een alternatief. Terwijl hij mij een oude Curverbox overhandigde zei hij: “Ik heb hier iets wat veel leuker is!”. Ik opende de doos. Erin zat een Minolta. Een Minolta Dynax 500si Super om precies te zijn. Van kunststof. Uit de jaren ’90. Ik moest even slikken. Die Minolta haalt het qua uitstraling natuurlijk in de verste verte niet bij die Canon. Maar hij is analoog. En er kan bij het laden van de film niet veel verkeerd gaan, want hij geeft het netjes aan als de film goed geladen is. Om het geheel af te toppen, blijkt er ook nog een double-exposure functie op te zitten. Deze Minolta is, kortom, een soort Molly (onze kat): wat er aan de buitenkant aan schoonheid ontbreekt, compenseert hij ruimschoots met zijn binnenkant. Molly mag dan plat zijn, opdringerig en alles onderniezen, we houden vreselijk veel van haar. Ik besloot dat dat voor de Minolta ook maar moest gaan gelden en nam hem mee tijdens een weekend Kopenhagen.
Minolta Dynax 500si Super. Die naam is wel een beetje aanstellerig. Streberig misschien eerder. Ik bedoel, het ligt er met zo’n naam wel een beetje dik bovenop dat je fantastisch wil zijn. Alsof je date zichzelf bij een eerste ontmoeting voorstelt met ‘Mr. Loverman’ in plaats van ‘Henk’. Maar zo’n kunststof camera is wél lekker licht. Ik noemde het grote voordeel van het laden van de film al. En als mijn Minolta zin heeft, stelt hij ook nog automatisch voor me scherp. Maar alleen als hij zin heeft. Hallo. Daarbij is het resultaat alsnog analoog.
Het voelt alleen alsof ik er minder moeite voor hoef te doen. Het voelt minder ambachtelijk.
Maar toch hè, maar toch…
De foto’s in deze blogpost maakte ik allemaal in (mistig en besneeuwd) Kopenhagen. Eerlijk? Ik vind ze schitterend. Ik durf dat zowaar over mijn analoge foto’s te zeggen. Mijn Minolta heeft me niet teleurgesteld. Hij is minder cool, maar gaat het uiteindelijk niet om het resultaat? Om het huilend-van-het-lab-vandaan-komen tot een minimum te beperken?
Mocht je het je afvragen: ik heb het lijstje van de foto’s van het mislukte rolletje niet weggegooid. Ze zijn nu een geheugensteuntje bij herinneringen die wel opgeslagen liggen, maar dan in mijn hoofd. Het is jammer dat ik het paardje niet kan laten zien, aan de andere kant: die herinnering is vooral voor mij persoonlijk belangrijk. In mijn hoofd is hij alleen maar mooier geworden. Hij was vast tegengevallen, als hij wél ontwikkeld had kunnen worden. Je begrijpt, het heeft wel even geduurd voor ik er zo over kon denken. Maar het is gelukt.
Wat nu nog rest is één prangende vraag: met hoeveel alternatieven zou mijn vader nog kunnen komen als deze camera ook overlijdt? Ik hoop dat het antwoord daarop nog heel lang uitblijft.
Meer analoge foto’s zien? Ik zette mijn favorieten op een rijtje:
Het allereerst rolletje dat ik met de Canon maakte
Amerika vastgelegd met mijn Holga
Zomerfoto’s van Denemarken en Zweden
Spookpretpark
Een beetje pathetisch
