Berichten

Bloesem, symbool van vergankelijke schoonheid

Bloesem - Oh Marie!
Dat doen die bloesembomen toch goed: in plaats van een heel jaar gehuld te zijn in een wolk van bloemen, bloeien ze slechts korte tijd. De startdatum van hun bloei is ongewis: soms vroeg, soms laat…het is allemaal afhankelijk van de weersomstandigheden. Je wordt ze nooit zat, die tijdelijk in gigantische boeketten veranderde bomen. Eenvoudigweg omdat ze er maar zo kort zijn.

Met verschijnen van de bloesem wordt de belofte ingelost dat de bomen weer groen zullen worden, de zon gaat schijnen en dat die winterdip echt als sneeuw voor de zon gaat smelten. Natuurlijk hebben de bloemen in feite vooral een hele banale functie, maar als je zo naar de wereld gaat kijken, valt er nooit meer iets te dromen. Daarbij: die duizenden hommels en bijen die in die bomen rondzoemen, dragen alleen maar bij aan al het goeds dat bloesem brengt.

We bewaarden wat bloesem voor je, speciaal voor ons thema. Je hoeft er de deur niet voor uit, je hoeft er slechts, voor het extra poëtische gevoel, La Primavera van Vivaldi bij aan te zetten.

Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!

De aaibare illustraties van Dana van der Bijl

Dana van der Bijl - Oh Marie!
Deze hommel, getekend door Dana van der Bijl, leidde ons op Instagram naar haar aaibare, dromerige werk. We interviewden Dana, schepper van zachtheid op papier, over de natuur, de lente en haar lievelingsillustratie uit De Kleine Prins.

Dana van der Bijl - Oh Marie!
Naam: Dana van der Bijl
Leeftijd: 36 jaar
Huidige missie: Met heel veel enthousiasme ben ik aan het werk om van illustreren en ‘surface pattern design’ mijn beroep te maken. Van huis uit ben ik product designer, waar je je vooral bezighoudt met het driedimensionale. Het tweedimensionale vlak bevalt mij echter zo goed dat ik me hierop wil richten. Ik wil zo lang en veel mogelijk met de hand werken. Dat past niet alleen het beste bij mij, in die werkwijze zit wat mij betreft het meeste karakter. Graag wil ik illustreren in opdracht en ontwerpen maken voor behang en textiel. Binnenkort zal ik ook afbeeldingen van mijn werk gaan verkopen.

Dana van der Bijl - Oh Marie!
Dana van der Bijl - Oh Marie!

Vanwaar jouw fascinatie voor de natuur?
Zowel het kleine als het grote in de natuur verwondert en fascineert mij. Bijvoorbeeld de schoonheid van een klein blaadje of de kwetsbaarheid van een vlinder, maar ook de wisseling van de seizoenen die grote veranderingen teweeg brengt in de natuur. Dat er tijdens de korte donkere dagen in de winter al hard gewerkt wordt aan de lente, vind ik een geruststellende gedachte. Alles komt, gaat en komt weer…

Je illustraties lijken wel aaibaar en transparant. Is dit een bewuste keuze, of ontstond dat gewoon?
Het ontstaat vanzelf omdat ik werk vanuit mijn verwondering en ik me probeer te verbinden met wat ik teken. Als ik bijvoorbeeld een hommel teken, dan wil ik haar zachtheid vangen op papier. Ik verwonder mij zeker niet alleen over typische schoonheid. Niet alles is ‘heel’, egaal en perfect. Als je goed kijkt zie je dat ook terug in mijn werk.

Welke regels hanteer je bij het illustreren? Moet een illustratie aan bepaalde randvoorwaarden voldoen?
Wat ik echt belangrijk vind, en ook mijn enige voorwaarde is, is dat het onderwerp me raakt. Als het onderwerp me niet zoveel doet, dan kan ik er ook niet veel van maken.

Dana van der Bijl - Oh Marie!
Wat is jouw favoriete onderdeel van het illustreren?
Tot een illustratie komen is telkens weer een heel proces dat steeds weer een beetje verschillend is. Het meest enthousiast word ik wanneer ik merk dat het tekenen de goede richting uitgaat. Dat ik datgene heb weer kunnen geven wat ik wil zeggen. Dat is zo motiverend!

Wat zijn jouw meest ideale werkomstandigheden? Je mag dromen!
Ik werk graag in stilte en heb veel tijd nodig om te mijmeren, te dromen en te denken. Het liefst zou ik werken in een sfeervol atelier aan huis, met een grote houten werktafel en oude etalage kasten vol met grote en kleine vondsten uit de natuur om me heen hebben. Planken vol boeken met inspirerende botanische tekeningen en boeken met afbeeldingen van vogels en insecten. Dit alles heb ik momenteel in het ‘klein’ en dat werkt ook prima.

Dana van der Bijl - Oh Marie!
Dana van der Bijl - Oh Marie!
Lievelingsbloem?
Hoewel er veel bloemen zijn die mijn lievelingsbloem zouden kunnen zijn, kies ik voor de klaproos. Deze wilde bloem is sterk, groeit zelfs op de meest onmogelijke plaatsen, maar is tegelijkertijd ook zo kwetsbaar. Je mag er naar kijken, maar niet plukken, want dan valt ze uit elkaar. Ik heb het afgeleerd om een klaproos mee te willen nemen want wat er meestal gebeurd is dat nog voor ik thuis ben, alleen nog de stengel over is.

Schaap, olifant, slang of vos. Welk dier uit De Kleine Prins zou jij kiezen en waarom?
De olifant, vanwege zijn kracht en wijsheid. In “De Kleine Prins” is mijn favoriete tekening ook die van de olifant in de boa constrictor. Om tot zo’n tekening te komen, kan het niet zijn dat je het kind in jezelf verloren hebt!

Wat doe je het liefst in de lente?
De lente is absoluut mijn lievelingsseizoen. Alles lijkt dan vrolijker en fijner. Dan ga ik graag naar buiten met mijn zoons om niks te ‘moeten’. Gewoon liggen in het gras en staren naar de voorbijtrekkende wolken.

Dana van der Bijl - Oh Marie!
Bekijk meer van Dana’s werk op haar website en haar Instagram account.
Foto’s: Dana van der Bijl

Morbide fascinatie en een beetje lente

Morbide fascinatie en een beetje lente - Oh Marie!
We waren in de tuin aan het werk, toen mijn Lief een puntgaaf vogelschedeltje tussen de planten vond. “Hier,” zei hij, “hier kunnen jij en je morbide fascinatie vast iets mee.”

Ik weet niet of het morbide is, die fascinatie die ik heb voor dit soort dingen. Ik vind het gewoon niet eng, zo’n schedeltje. Oké, ik zou niet snel mijn huis vol zetten met schedels of dat soort dingen, maar ik verlies eerder mijn eetlust als ik een clown zie (of een pop, ieuw), dan van zoiets als een schedeltje. Het is namelijk zó bijzonder, als je er goed naar kijkt. Het is weliswaar een flinterdun en delicaat bouwseltje, maar nog puntgaaf. Het complete zenuwcentrum van de vogel was ondergebracht in dit omhulsel. Dat is toch bijzonder? Ik blijf me daarover verwonderen.

Morbide fascinatie en een beetje lente - Oh Marie!
Over fragiel en toch heel sterk gesproken: ik was bang dat er geen knop aan onze Prunus zou blijven zitten, tijdens de voorjaarsstorm van vorige week. De knoppen gingen echter pas open na de storm, alsof de boom rustig heeft gewacht tot de harde wind ging liggen.

Ik maakte op een trapje met mijn Fuji Instax foto’s tussen de enorme trossen met bloemen. Gelukkig heb ik daarbij zelf niet hoeven ervaren hoe fragiel of sterk mijn skelet was, daar op dat wankele trapje. Wat overigens ook een wonder mag heten, want ik zou het goed doen als crash test dummy. (Die ik doodeng vind trouwens, die dummies. Dan toch echt veel liever een vogelschedel op mijn eettafel!)

Het enige wat ik eigenlijk écht getest heb met deze actie, waren mijn Lief’s zenuwen. Die bleken niet fragiel maar vooral van hard staal te zijn gemaakt.

Morbide fascinatie en een beetje lente - Oh Marie!

House of cards

Home flora - Lilac
Home flora - Lilac

Zwanger zijn is, in mijn geval, fysiek vergelijkbaar met een kaartenhuis. Een kaartenhuis dat soms met stevig plakband aan elkaar vast lijkt te zitten, maar van de een op de andere dag toch in elkaar stort. Ik heb, voor zover ik dat niet al had, nog meer respect gekregen voor al die vrouwen op aarde die al een of meerdere zwangerschappen doorstaan hebben. Of de vrouwen die het doorstonden of doorstaan in een tijd of land waarin de kennis omtrent zwangerschap nog in zijn kinderschoenen stond of staat. En je maar gewoon met je zwangere lijf aan de bak moet, zonder de moderne faciliteiten waar wij mee gezegend zijn.

In Australië leeft de Kiwi, een loopvogel (die er ook nog eens heel schattig uitziet) die d0or een nare speling van de evolutie nogal grote eieren legt. Zó groot dat het ei alle ingewanden van het vrouwtje aan de kant drukt, waardoor ze op het einde van haar zwangerschap zoveel pijn heeft dat ze alleen nog maar zielig verstopt in de struiken kan wachten tot ze het ei leggen kan. (Ik heb deze informatie niet uit mijn dikke duim gezogen, het is terug te zien in Stephen Fry’s ‘Last chance to see’ – een parel van een serie trouwens). Er zijn dagen dat ik me net een Kiwi voel. Alhoewel die Kiwi, als ze zou kunnen praten, me zou aanmerken als ‘lightweight’ en ‘drama queen’. Mijn baby neemt immers geen 80% van mijn lichaam in beslag. Goddank.

Zoals altijd is er die ene moderne uitvinding die geheel losstaat van het baby-gebeuren, maar die me altijd weet op te beuren: fotografie. Tijdens een wandeling legde ik met mijn Fuji Instax de lente vast, maar maakte uiteindelijk mijn favoriete foto (en best gelukte – geen nabewerking mogelijk!) in onze eigen achtertuin. Ik kan inmiddels een behoorlijk kaartenhuis bouwen met alle Polaroids die ik maakte. Eentje die met plakband (of nog beter: duct tape) in elkaar zit. Zodat ie lekker niet kan instorten.

About how my pregnancy fysically often feels like a house of cards that can collapse from one day to another. And how photography gets me through the day, like it always does.

Polaroid - Blossom

A thing called love

A thing called love

Dit antwoord gaf Johnny Cash toen hem gevraagd werd om zijn beschrijving van het paradijs. Vandaag zijn mijn Lief en ik zes jaar getrouwd. En als je mij dezelfde vraag zou stellen, dan zou ik hetzelfde antwoord geven. Ik ben fan van Johnny Cash, maar het is niet om die reden. Het is gewoon een simpele waarheid voor mij. Mijn Lief en ik (en oké, de harige rolmops), een rustige ochtend en koffie..meer heb ik niet nodig om Gelukkig met een hoofdletter G te zijn.

This is what Johnny Cash answered when asked for his description of paradise. Today me and my Love are married for six years. And you know, if you’d ask me, I’d answer the same. Not because I’m such a huge fan of Cash’ work but because it’s a simple truth to me. My Love and me (and okay, our little furry girl), a quiet morning and coffee…I don’t need anything else to be Happy with a capital H.

A thing called love