Hummel. Niet Hummer. Ik vond geen echte Hummer in de kringloop, dat zou nogal belachelijk zijn. Stomme typefout.
Maar goed, Hummel dus.
Onze Duitse vriend, mijnheer HummeL, beschilderde blijkbaar meer dan porselein in zijn werkplaats. (Zie jij nu ook ineens een mannetje in knickerbockers in een vakwerkhuis voor je? Ik wel!) Hummel tekende ook dingen. Op papier. Ik vond de tekening van Maria en haar kind van zijn hand in een kringloop (uiteraard). Ik vind het prachtig, zoals de tekening bijna iets cartoonachtigs heeft. Wat overigens geheel en al mijn uitleg van zijn werk is en mijlenver van de plechtigheid van het onderwerp ligt. Als de man zou horen dat iemand zijn werk cartoonachtig vindt, zou ie waarschijnlijk ernstig beledigd zijn. Het is echter complimenteus bedoeld: de tekening geeft Maria en haar baby iets zachts en toegankelijks. Alsof ze een doodnormale moeder is die met haar lieve, doodnormale baby kroelt. (Hummel krijgt nu bijkans een hartaanval: “Doodnormaal? Noem je mijn werk nu saai?!”) Liefde.
Ik ben niet erg van de Disney merchandise, maar Sneeuwwitje en de zeven dwergen vond ik leuk. Daarbij zijn de muren in ons huis nog steeds niet volledig bedekt. Dus. Mocht mee, etc.
En er is het verhaal van de Louis Poulsen rip-off lamp die ik in Denemarken bij de kringloop vond. Je moet weten dat je bij de kringloop in Denemarken geen vintage design zal aantreffen. Denen herkennen design van mijlenver. Ik denk zelfs dat de eerste woorden van een gemiddelde Deense baby ‘Louis Poulsen’ of ‘vintage design’ zijn, dus dat eindigt echt niet bij de kringloop voor een habbekrats. Mijn eerste woordjes als baby waren echter ‘mamma’ en ‘pappa’ en ik was nog niet zo bekend met alle ontwerpen van Louis Poulsen. Ik heb dus serieus, voor een paar uur, gedacht dat ik me daar een vintage lamp voor 12 euro had gescoord. Vette bummer. Niet dat ik die lamp er minder leuk om vind. En daarbij, mijn Lief vindt ‘m fantastisch. Wat ik op mijn beurt weer zo schattig vind dat ik die lamp nog meer waardeer. (Mán, het lijkt hier wel Woodstock, wat een liefde, haha.) Hij hangt nu in de keuken. Als iemand ernaar vraagt, hebben we een goed verhaal om te vertellen. En dat is op zijn beurt weer onbetaalbaar.
Hummel not Hummer. I didn’t find a real Hummer at a thriftshop, that would be ridiculous. Damn you, typo.
But anyway.
Apparantly, our German friend Mr. HummeL did more than just painting porcelein figurines in his workshop. (Are you also picturing this guy in knickerbockers in a half-timbered house in your mind now? I do! ) Hummel also drawed things. On paper that is. I found the drawing of Maria and her child in a thriftshop (where else?). I love how the drawing almost has something cartoon-y, which is of course totally my perception of Hummel’s work. I think the guy would be seriously defended if he heard somebody called his work cartoon-y. It’s a compliment though: his drawing of Maria and her child gives them something soft and accessible. Like she’s just an averige mother, holding her cute, average baby. (By now, Hummel will be having a heart-attack: “Average? Did you just call my work average?!”) Love.
I’m not very much into Disney merchandise, but the cross-stitched Snow White and Seven Dwarfs I liked. Our walls still aren’t entirely covered, so….you know.
There’s also this story about the Louis Poulsen rip-off lamp I thrifted in Denmark. You need to know one thing about the thriftshops in Denmark: you won’t find vintage design in them. The people of Denmark know vintage design when they see it. I even think the first words of an averige Danish baby are ‘Louis Poulsen’ or ‘vintage design’, so design doesn’t end up in a thriftshop with a friendly price tag on it. My first words as a baby were ‘mummy’ and ‘daddy’ though and I wasn’t that familiar with Louis Poulsen’s designs. So, I must admit, I really, really thought for a second there I had bumped into a real vintage piece for no more than 12 euros. Bit of a bummer. But nontheless, I love the lamp. My Love loves it even more. Which makes me love it more. (It’s one big wave of love, that household of ours, haha.) So it’s now in our kitchen. And we have a really good story to tell when somebody asks about it. Which is pretty priceless.
