Berichten

Dag in dag uit, waar blijft de tijd?

/3 Reacties/in , , , /door


Ach, ons Jetje is allang geen peuter meer. Ik wil niet klef gaan doen over hoe snel ze groot wordt enzo (want dat kinderen groot worden heeft niet alleen voordelen, het is ook nogal zinloos om je te verzetten tegen iets wat onvermijdelijk is) maar ik vraag me wel regelmatig af waar de afgelopen vier jaren gebleven zijn. Jet is, nu ze vier is, eigenlijk gewoon heel groot en ook nog heel klein. Erg toe aan school, maar niet omdat ze stierlijk vervelend is, maar omdat haar interesse in de wereld om haar heen steeds groter wordt. 

Als ik dan tóch klef moet doen (oké, oké): ons consultatiebureau vraagt je voorafgaand aan een afspraak altijd een vragenlijst in te vullen waar je ook begrippen die op je kind van toepassing zijn moet omcirkelen. Ik kom dan altijd uit op ‘vrolijk, grappig, nieuwsgierig, eigenwijs, eigenzinnig en energiek’. Ja sorry, ik kan het ook niet helpen. Ze lijkt nu eenmaal erg op haar vader (alleen ‘eigenwijs en eigenzinnig’ komen van mij, geloof ik).

Enfin. Afgelopen december verhuisde ze, om de baby die in januari op de planning stond, naar een nieuwe kamer. Niet alleen een minder babykamer-achtige, maar ook een die past bij haar leeftijd. Met meer gesatureerde kleuren en minder tot geen pastels. Met (neon)roze, maar vooral ook met donkerblauw, oker, (donker)groen, paars en marsala (of wijnrood).

De kamer is al maanden klaar. Het enige wat er naar mijn idee nog ontbrak was een bureautje. Ik vond dit oude, metalen exemplaar voor € 7,50 bij een kringloop die helemaal niet zo fantastisch is (lees: waar ze echte onvervalste rotzooi verkopen, maar dan ook échte rotzooi) maar waar ik (misschien wel om die reden) wel al de meest geweldige meubels vandaan heb gehaald. Het okergele wandkastje naast haar bed (met al haar Cars autootjes erin – ik schreef recent een column over die liefde) komt er bijvoorbeeld ook vandaan. Het bureau bleek helemaal uit elkaar te kunnen, waardoor ik het echt mooi strak kon verven. Ik gebruikte er de kleuren nachtblauw en turquois van Edding voor en liet het tafelblad zoals het was. Alleen het pennenbakje spoot ik over.

Als ouder heb je hele romantische ideeën over zo’n bureautje. Maar nu het ding er staat, wordt er niet aan gezeten, maar blijkt het gewoon een ordinaire shitbowl op kindformaat te zijn. Er wordt Lego op uitgestald, tekeningen, knutselwerkjes, steentjes, takjes, dode hommels, Cars parafernalia, zand en wat een vierjarige nog meer naar haar hol sleept. En mocht je je afvragen wat die bloem daar op dat tafeltje doet: Jet plukt graag bloemen. En ze vindt niets mooier dan dat ze die clandestien geplukte bloemen op haar eigen kamer in een vaas mag houden. Dat gedrag zal wel onder het kopje ‘eigenzinnig’ vallen. Of het is een indicatie dat ze later als ze groot wordt, inbreker wordt. Of winkeldief. Aan de andere kant: het is met mij ook redelijk goed gekomen, dus misschien is het gewoon een fase.

About the little desk I thrifted for our daughter’s room, that I refurbished and that’s now used as a shitbowl by our little girl (because, let’s be frank: all tables are basically shitbowls and magnets for all kinds of junk, aren’t they?) And some words about our daughter and the room she moved to after the birth of her baby sister.

Zoeken naar schatten en praten over schatten

/4 Reacties/in , , /door


Mijn favoriete gespreksonderwerp aller tijden is, nu komt het hoor, hou je vast…vintage. Ik kan er, en dan overdrijf ik geloof ik niet, uren over praten. Dat doe ik dan ook geregeld met medeschatgravers. Er worden soms zelfs foto’s uitgewisseld, alsof we het over onze huisdieren of kinderen hebben. Nou ja, waarom ook niet. Op een goede vondst mag je immers ook trots zijn. 

Als ik niet over vintage praat, dan schrijf ik erover. Hier, in het AD of op vtwonen.nl. Het is, kortom, een eindeloze bron van plezier en inspiratie. Bijna iedere dag realiseer ik me hoe fantastisch het is dat ik het eigenlijk constant over mijn favoriete onderwerp mag hebben zonder dat mensen met hun ogen gaan rollen. (En dat als ze dat toch doen, ik het niet zie. Nog een groot voordeel aan het freelance tekstschrijver zijn.)


Ik hield me in tijdens mijn kringloopbezoeken dit jaar in Denemarken en Zweden. Het risico bestaat namelijk dat je op een gegeven moment per definitie iets mee wil nemen van de kringloop. Gewoon omdat het kan, niet omdat het – om met Marie Kondo te spreken – écht plezier doet ontvlammen (wat een vrij slechte vertaling is van ‘to spark joy‘). De grap is: ik merk dat die ene vuistregel de zoektocht naar gave dingen alleen maar leuker maakt. Gewoon omdat je niet altijd iets vindt. Áls je dan wel iets vindt, dan…nou ja, sparked het joy. Het is misschien een open deur, maar dan wel een die ik nog in te trappen had. Het is daarbij heerlijk om thuis te komen van vakantie en niet allerlei extra meegebrachte zooi een nieuwe plek te hoeven geven.

Ik vond nog genoeg spullen hoor, daar niet van. Maar van deze maakte mijn hart stuk voor stuk een sprongetje. Van de roze en witte Kähler vazen en Avvento kerstboompjes bijvoorbeeld. Dat zijn nu echt dingen die je alleen in Scandinavië bij de kringloop vindt. Of van de vintage, zachtroze perforator. Plastic autootjes in pastelkleuren of een blauw-wit gestreept blikje. Een krat voor Molly waar ze trouwens niet in wil liggen. En van de geweldige, handgedraaide theepot met stippen.

En wat het allermooiste is: het is nog steeds genoeg om uren over vol te praten.

This year’s Scandinavian thriftfinds: a pink and white Kähler vase and two Kähler Avvento candle holders, a vintage soft pink hole puncher, a blue and white striped tin, pastel coloured toy cars, a beautiful hand turned ceramic teapot and a bright yellow cat crate our cat refuses to sleep in. Of course, how could we ever think she’d prefer a crate over a crappy cardboard box?!

 

Salonfähig

/0 Reacties/in , , , , /door

Lelijke lamp - Oh Marie!
Nee, ik ben niet gek geworden. Niet gekker dan ik al ben. Maar schrok jij ook zo van deze lamp? Ja hè? Hij is lélijk hè? Weet je waarom ik op hem viel? Om dat geschulpte randje aan zijn dekseltje. Ik ben gek op zulke randjes. Vandaar dat onze hal er ook uitziet als een ijscokraam. Waar je dan weer geen ijs kopen kan. (Als ik een echte ijscokraam in mijn hal had staan, ging ik écht niet voor die ijsjes betalen trouwens. Dan werd het zo’n sundae automaat waar ik ieder uur ijs ging tappen. Maar dat terzijde.)

Lelijke lamp - Oh Marie!

Die golfjes deden me stoppen bij deze lelijke lamp. En het feit dat de lamp deels van koper is. Het glimt zo mooi warm. En het past zo mooi bij roze, ook. Ik realiseerde me dat deze wanstaltige lamp, die in zijn huidige vorm niet zou misstaan in de kerkers van Zwadderich, gemakkelijk omgetoverd kon worden tot iets mooiers. (Of, minder lelijks – want over smaak valt te twisten.)

Lelijke lamp - Oh Marie!
Ik verwijderde de ketting, het metalen lint en het glas. Het snoer verving ik door koperkleurig strijkijzersnoer. Verder poetste ik het koper met HG koper glans polish. (Dikke tip als je iets van koper hebt en je rustig wordt van het poetsen van spullen: koper gaat geweldig glimmen van dat spulletje. Als je je afvraagt hoe ik aan al die kopergerelateerde spullen kom, we hebben op de nieuwe werkkamer van mijn Lief de koperen Lloop van Vij5 hangen die, toen we hem kochten, meerdere malen te grazen was genomen door een schoonmaker met een vieze zeem.)

Lelijke lamp - Oh Marie!
Zonder al dat beslag blijft er een prachtige, lieve lamp over. Nu nog een mooi plekje voor hem zoeken. Of natuurlijk toch gewoon die ijssalon beginnen.

I deconstructed this super ugly thrifted lamp that, in its old shape, wouldn’t go amiss in the dungeons of Slytherin. I really like the scalloped edges of the hood, the reason why I bought it in the first place. I removed the glass and the steel chains, polished the copper hood and replaced the plain cord with copper coloured cord. Don’t you just love how it turned out?

Bewaren

DIY – plantenhangers van vintage armbanden

/7 Reacties/in , , , /door

Plantenhanger met vintage armband - Oh Marie!
Sinds ik niet meer naar een kantoor hoef en regelmatig in een mottige pyjama achter mijn PC zit te werken, draag ik nog maar weinig sieraden. Daarbij loopt er bij mij thuis een kraai vermomd als tweejarige rond, die van een kilometer afstand ruikt dat mamma een ketting of armband om heeft en die niet rust voor ze het ding in haar knuisten – of nog beter, mond – heeft. Al mijn goede voornemens ten spijt ben ik voor de bijl gegaan toen ik ZZP’er en later moeder werd: mijn opsmuk is voor onbepaalde tijd in een kast beland.

Om dit dossier sluitend te maken heb ik iets te vaak een armband bijna (bíjna) af moeten rekenen omdat ik hem niet meer van mijn pols kreeg bij het passen. Kolenschophanden zijn alomtegenwoordig in onze familie en ook de vrouwen zijn daarbij niet gespaard gebleven.

Nee, hoe aantrekkelijk die plastic armbanden bij de kringloop ook zijn, door schade en schande wijs geworden laat ik ze links liggen.

Plantenhanger met vintage armband - Oh Marie!
Maar dit verhaal zou totaal irrelevant zijn als ik er recent toch een stel meenam. Ik had deze keer echter een super goede reden om dat te doen, want ik bedacht me dat die armbanden echt perfect zouden kunnen werken als plantenhanger. Tillandsia, dat wonderlijke plantje dat letterlijk leeft van de lucht, mits die lekker vochtig is (nou, dan zit je Tillandsiasprekenderwijs wel goed hier in Nederland!), blijft namelijk prima in de armband hangen, zonder touwtjes, lijm of andere zaken.

Je hebt voor deze plantenhanger de volgende zaken nodig.

Benodigdheden:
(Plastic) vintage armbanden
Draad (ik gebruikte wol)
Tillandsia(‘s)

Werkbeschrijving:
(…)
Volgens mij is het een belediging van jouw intelligentie als ik nu ging uitweiden over hoe je een touwtje aan een ring maakt en hem ophangt, maar dat is wat je moet doen. ;-)

Er is dus hoop voor iedereen met te grote (of te kleine, kan ook!) handen. Gewoon kopen die vintage armbanden. En als je ze op een zeker moment zat bent als plantenhanger, dan loopt er vast wel ergens een kind met een zwak voor blingbling rond die ze van je wil adopteren.

Plantenhanger met vintage armband - Oh Marie!

“Een beetje een psychedelische speeltuin” – vintage styling met Enter My Attic

/2 Reacties/in , , , /door

Wij houden van Marij’s werk. Ze combineert moeiteloos pastelkleurig servies met fat lava West-Germany vazen en wijkt net zo gemakkelijk van die pastels uit naar donkergroen en weer terug (want oude liefde roest niet). Of ze duikt de bouwmarkt in om kussens te maken van isolatiemateriaal, zoals ze eens voor Oh Marie! deed (*klik*). Marij is zo iemand die je steeds weer verrast met haar stijl, die subtiel verandert, maar altijd haar stempel draagt. Zo viel het ons al een tijdje op dat er onmiskenbaar een vleug Memphis in haar werk te zien is. Ze vertelt hoe dat zo gekomen is en hoe je met eenvoudige kringloopvondsten zelf een beetje Memphis aan je interieur toevoegt!

Tekst en foto’s – Marij Hessel, Enter My Attic

Enter My Attic - Memphis styling - Oh Marie!
Mijn Memphis liefde is een tijdje geleden aangewakkerd. Wanneer en waardoor weet ik niet precies, alhoewel ik wel altijd al blij werd van grafische patronen en prints, in welke vorm dan ook. Daarnaast houd ik van kleur en dan met name pasteltinten. Deze twee elementen zijn overduidelijk aanwezig bij de Memphis stijl. Vaak ook gecombineerd met primaire kleuren, waar ik een iets minder grote fan van ben. Maar toch… in zijn geheel kan ik niet weerstaan. Memphis voelt een beetje als een grote psychedelische speeltuin. Wat ik fijn vind, het leven is soms al serieus genoeg, toch? Ik ben vooral gek op het “sprinkle” patroon dat je veel ziet bij Memphis design. Het patroon is super simpel, maar toch vind ik het een geniaal ontwerp. Je wordt toch blij van zo’n kriebelig printje?

Een tijdje geleden vond ik de blauwe vaas bij de kringloop, happy me! Helaas was er een stukje van een hoekje af, maar als hij eenmaal op een mooi plekje staat zie je dit niet meer. Er waren nog genoeg redenen om hem mee naar huis te nemen! Ik neem regelmatig dingen mee waar ik nog geen doel voor heb. Maar zo zie je maar, dat doel komt vanzelf een keer… Deze vaas en zijn bijzondere vorm was perfect voor dit thema en ik besloot hem te vullen met een mooi boeket in pastelkleuren. Om het af te maken, schilderde ik een Memphis “kriebel” patroon op een houten paneel en gebruikte dit als backdrop.

Enter My Attic - Memphis styling - Oh Marie!
Dit lampje vond ik een tijdje geleden tijdens het kringloopshoppen met een vriendin. We bezochten er een paar achter elkaar en ik had een goede dag! Dit mintgroene lampje viel al heel snel op tussen alle degelijke en ouderwetse lampen. Als iets pastel is, gaat er direct een lichtje branden op mijn pastelradar, zogezegd.. Het lampje had geen kap, dus kocht ik een simpel wit lampenkapje bij de bouwmarkt. Met een permanente marker tekende ik ook hier mijn favoriete kriebelpatroontje op. Ik verzamelde alle doosjes en papiertjes in huis met een grafisch patroon en kwam uit op deze combinatie. Het knalblauwe printje gaf het geheel net dat beetje pit dat het nodig had!

Enter My Attic - Memphis styling - Oh Marie!
Dit grafische bordje heb ik al best een tijd. Met de Memphis stijl in mijn hoofd keek ik er opeens met hele andere ogen naar. Het bordje ís Memphis, dat me dat nog niet eerder is opgevallen! Bij de snoepwinkel zocht ik nauwkeurig al het pastelkleurige snoepgoed uit. Ik werd wel een beetje raar aangekeken maar het was de moeite waard. Met de pastelroze ondergrond en de mierzoete snoepjes is het bordje getransformeerd naar een Memphis item van deze tijd. Ik weet niet of dit goed of slecht nieuws is (haha), maar ik heb nu écht de smaak te pakken. Ik droom nog even verder over behang, textiel en servies in Memphis stijl!

Wist je dat Marij een webshop met vintage heeft? Kijk maar eens hier! En volg je haar al op Instagram?