Berichten

Call me Bubbles, darling

Call me Bubbles, darling - Oh Marie!
Afgelopen dinsdag had ik de eer de allereerste IG stories te maken voor vtwonen. Ik nam vtwonenvolgers een dag lang mee langs mijn favoriete kringlopen (nou ja, langs twee adressen van mijn ellenlange lijstje, meer tijd was er niet!), gaf kringlooptips, liet zien wat ik vond en hoe ik die items vervolgens thuis afstylede. Ik vond nogal veel, meer dan ik normaal gesproken doe zelfs, maar dat hing vast samen met één van de tips die ik gaf, maar zelf nooit naleef: plan je bezoek zo vroeg mogelijk op de dag.

Ongelofelijk dat ik nog getwijfeld heb over de aanschaf van deze vaas. Hij was behoorlijk prijzig (€ 8,50) en behoorlijk lelijk (kijk hier maar eens hoe hij er eerst uitzag), hij blijkt door te slaan (bummer), maar mán wat heeft hij een goede vorm. Recent ontdekte ik de spuitverf van Edding (onder andere te koop bij Pipoos en verkrijgbaar in alle kleuren van de regenboog, ik ga nog eens een bloemlezing schrijven over dat spul, oh nee dat doe ik nu al! En nee, ik word niet betaald om dit te schrijven. Zo goed is die verf, dat ik dat gewoon onbetaald doe. Nee hoor, je hebt het haakje sluiten niet gemist, dit is gewoon een hele lange terzijde), die direct dekt en dat voor de geweldige prijs van € 10,-. De vaas lijkt met zijn bubbelvorm jarenlang gewacht te hebben om uiteindelijk bij het blauwe Fou de Feu vaasje – dat ik die ochtend ook vond – gevoegd te worden. (Is het woord ‘bubbel’ of ‘bubble’ voor jou ook voorgoed verpest door Little Britain?)

Call me Bubbles, darling - Oh Marie!
Zag je trouwens het nieuwe logo bovenaan de pagina al? Met de veranderingen die ik afgelopen zomer op dit blog doorvoerde, vond ik het ook tijd voor een nieuw logo. Ruth Hengeveld gaf het oorspronkelijke logo, ontworpen door Casper Boot, een nieuwe jas. Ik geloof dat ze de spijker niet beter op z’n kop had kunnen slaan, mijn logo was nog nooit zo persoonlijk. Als ze alleen Molly met dat ballonnetje had opgeleverd was ik al verkocht geweest trouwens, want hoe schattig is dat?

Fijn weekend!

Last Tuesday I had the honour of making the first IG story ever for Dutch interior magazine vtwonen. I took their followers on a trip to my favourite thriftshops, gave them thrifting tips, showed them what treasures I dug up and how I integrated those finds into my interior. Among other things, I thrifted this vase that was pretty ugly before I spraypainted it (with this fabulous paint). It fits the blue Fou de Feu vase I also thrifted perfectly, it’s almost like they’ve been waiting to finally be united at our dinner table.

Oh and before I forget: did you see the beautiful (and super personal) new logo Ruth Hengeveld designed for me?

Have a happy weekend, dear all!

Salonfähig

Lelijke lamp - Oh Marie!
Nee, ik ben niet gek geworden. Niet gekker dan ik al ben. Maar schrok jij ook zo van deze lamp? Ja hè? Hij is lélijk hè? Weet je waarom ik op hem viel? Om dat geschulpte randje aan zijn dekseltje. Ik ben gek op zulke randjes. Vandaar dat onze hal er ook uitziet als een ijscokraam. Waar je dan weer geen ijs kopen kan. (Als ik een echte ijscokraam in mijn hal had staan, ging ik écht niet voor die ijsjes betalen trouwens. Dan werd het zo’n sundae automaat waar ik ieder uur ijs ging tappen. Maar dat terzijde.)

Lelijke lamp - Oh Marie!

Die golfjes deden me stoppen bij deze lelijke lamp. En het feit dat de lamp deels van koper is. Het glimt zo mooi warm. En het past zo mooi bij roze, ook. Ik realiseerde me dat deze wanstaltige lamp, die in zijn huidige vorm niet zou misstaan in de kerkers van Zwadderich, gemakkelijk omgetoverd kon worden tot iets mooiers. (Of, minder lelijks – want over smaak valt te twisten.)

Lelijke lamp - Oh Marie!
Ik verwijderde de ketting, het metalen lint en het glas. Het snoer verving ik door koperkleurig strijkijzersnoer. Verder poetste ik het koper met HG koper glans polish. (Dikke tip als je iets van koper hebt en je rustig wordt van het poetsen van spullen: koper gaat geweldig glimmen van dat spulletje. Als je je afvraagt hoe ik aan al die kopergerelateerde spullen kom, we hebben op de nieuwe werkkamer van mijn Lief de koperen Lloop van Vij5 hangen die, toen we hem kochten, meerdere malen te grazen was genomen door een schoonmaker met een vieze zeem.)

Lelijke lamp - Oh Marie!
Zonder al dat beslag blijft er een prachtige, lieve lamp over. Nu nog een mooi plekje voor hem zoeken. Of natuurlijk toch gewoon die ijssalon beginnen.

I deconstructed this super ugly thrifted lamp that, in its old shape, wouldn’t go amiss in the dungeons of Slytherin. I really like the scalloped edges of the hood, the reason why I bought it in the first place. I removed the glass and the steel chains, polished the copper hood and replaced the plain cord with copper coloured cord. Don’t you just love how it turned out?

Bewaren

Too much love can kill you

Druk - Oh Marie!
Net als de rest van Nederland (of in ieder geval een significant deel daarvan), ben ik druk. Niet Hillary Clinton druk (aan die andere Pipo ga ik geen woorden vuilmaken) en misschien is mijn gevoel van druk wel heel anders dan dat van een ander (dat weet ik wel zeker), maar goed, wel druk dus. Soms bijna verlammend druk. Het soort druk waar je een beetje obsessief van wordt. Van het soort waarvan je je werk terug gaat zitten kijken en gaat denken: “Jemig de pemig, wat een broddelwerk.” Alsof je niks beters te doen hebt, ook. Maar ja, dat is dan weer een bliksemafleider voor die to do lijst die naar je ligt te roepen.

Trouwens, door die gemoedstoestand ga je natuurlijk sowieso nooit denken: “Hé, dat heb je echt best goed gedaan, goed zo!”. Nee, want als je je zó voelt, dan ga je lekker naar buiten, iets leuks doen. Dan ga je niet als een soort Grinch je eigen werk af zitten kraken. Ach, anders zouden je collega’s het misschien doen en die heb ik niet. Somebody’s got to do the dirty job.

Druk - Oh Marie!
Het komt allemaal wel weer goed, soms heb je van die weken. Ik ben namelijk wél druk met allemaal leuke dingen. En ik ben dus niet druk te midden van (daar heb je ze weer) vervelende collega’s. De enige vervelende collega die ik heb weegt 3 kilo, heet Molly, is vrij opdringerig en verhaart als een malle. Wil op schoot liggen en op mijn muisarm in slaap vallen. Moet je je voorstellen dat je directeur dat wil doen. Levert wel een goed verhaal op, maar erg prettig lijkt het me niet. Weet je hoe snel je arm gaat slapen onder dat gewicht?

Druk - Oh Marie!
Ik kan dus twee dingen doen: óf ik hou op met zeuren over mijn champagne problems, sluit mijn digitale archief af en ga wat nuttigs doen met mijn tijd. Óf ik schmink mezelf groen en doe auditie voor ‘Dr. Seuss’ How the Grinch Stole Christmas!’ De Musical (patent pending). Wat zou betekenen dat ik het nóg drukker ga krijgen. Gesteld dat ik de rol kreeg natuurlijk. Als Hillary Clinton net zo met stress omgaat als ik, dan denk ik dat ik alsnog weinig kans maak. Toch die to do lijst er maar eens bij pakken dus.

Me plus long to do lists make me behave like some kind of Grinch. Nothing I do or ever did is good anymore, which is kind of frustrating. I do feel I need to stop nagging about it, my to do list might be long, but it’s filled with nothing but fun projects. So I’m gonna drag my naggy bum (is that even English?!) from the couch and will conquer my to do list. If it’s the last thing I’ll ever do. 

Een tol, Smurfen en de psyche van de verzamelaar

Vintage tol - Oh Marie!
Hij lag – net zoals deze afgedankte verzameling –  tussen een heleboel andere tollen bij de kringloop. De tol was oorspronkelijk geel, blauw, rood en groen (inderdaad, basisschoolkleuren), dus verfde ik hem in mijn lievelingskleuren. Erg tollen wil hij niet trouwens. Zijn stokje is hoekig, waardoor je hem geen lekkere zwieper kan geven.

Hoe zou dat in zijn werk gaan, zo’n verzameling? Want wanneer ga je iets actief verzamelen? En hoe kom je dan bij het verzamelen van zoiets als tollen? Zou het moment waarop je een verzameling begint samenvallen met een sleutelmoment in je leven? Zoals je als volwassene nog steeds bang kunt zijn voor honden, omdat je in je jeugd een keer achterna bent gezeten door een hond? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je per ongeluk op je verjaardag zomaar ineens toevallig van twee verschillende mensen een tol cadeau krijgt en dat je dan denkt: “ach, dan ga ik ze maar verzamelen.” Die tollen moet toch een symbool zijn voor iets. Of…nou ja, misschien zoek ik er gewoon teveel achter.

Ik moest door die tollenverzameling weer denken aan de Smurfenverzamelaars uit dit filmpje. (Even doorspoelen naar 2.16 minuten.) Je kan zeggen van verzamelaars wat je wil, maar mensen die zich zelfs Smurfenleed aantrekken, zullen er vast alles aan doen om wereldvrede te bewaren. Van zulke hartstochtelijke verzamelaars kan de wereld alleen maar beter van worden.

This spinning top comes from a larger collection that someone brought to my local thriftshop. I only took this one home, because I liked its shape. I painted it (it was yellow, blue, green and red – not exactly my favourite combination of colours) and while doing that I contemplated the psyche of its previous owner: why would one start a collection of spinning tops? Why spinning tops? Why not just ceramic dogs or frogs or rocks? It’s one of the many aspects I like about thrifting: the story behind every treasure. Or better yet: the story I make up for them.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Late posterpret

Ruth Hengeveld en Olle Eksell - Oh Marie!
Waar de een vroeger droomde van een Porsche 911 voor zijn deur of een Siberische tijger als huisdier, droomde ik er lang van om een huis te hebben waar de kunst rijendik tegen de muren stond. Op een verjaardag kwam ik eens bij iemand thuis die al zijn muren behangen had met kunst. Met dat huis in gedachten bezocht ik, toen ik mijn eigen geld ging verdienen, regelmatig galeries en kocht ik af en toe een schilderijtje of ets. Voor posters haalde ik mijn neus op. Die waren voor 14-jarigen.

Ik leefde, kortom, op creatief vlak het leven van een (snobistische) gepensioneerde. Alleen het bezit van een museumjaarkaart ontbrak er nog aan.

Poster Zilverblauw en Bubblemint - Oh Marie!
Er is sindsdien veel veranderd. Dat huis met die rijen schilderijen is er nooit gekomen. Sterker nog, ik gruw nu bij de gedachte aan zo’n volgepropt huis. Als je alles onderstreept, onderstreep je immers niets. De schilderijen en etsen die ik indertijd kocht staan al jaren op zolder. Daarvoor in de plaats zijn posters gekomen. Die je zo ontzettend gemakkelijk op kan rollen en in een kartonnen koker kan opslaan tot je ze weer eens ophangt. Of niet.

Na zes jaar verving ik de ABC poster van Hikje in de hal door de Zeeuwse Scoutiviteit poster van Ruth Hengeveld. Op de kamer van Jet hangt momenteel een poster van de Zweedse ontwerper Olle Eksell, de man die die beroemde ogenposter ontwierp voor Ögon Cacao. Hij begreep als geen ander dat een krachtig ontwerp een eenvoudig ontwerp is.

In de woonkamer hangt nu de poster die Anki en Casper ontwierpen voor de Snorfabriek in Utrecht. Ik kreeg hem cadeau na afloop van de Uit het huis van markt op het Snorfestival in de nieuwe Snorfabriek afgelopen zaterdag. De Snorfabriek opent in november officieel zijn deuren, als je er nog niet bent geweest moet je er echt gaan kijken, alleen al voor de Kwantum Keet die Anki en Lonneke er ingericht hebben met Kwantum producten. De poster herinnert mij aan een geweldig gezellige dag.

…En dat, precíes dat gevoel, gaan al die schilderijen op zolder nooit oproepen. Behalve dan misschien de herinnering aan mijn snobistische pensionadotijd.

About my love for posters and about the posters by Ruth Hengeveld, Olle Eksell and Zilverblauw I recently added to our home.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren