Een kerstvondst in hartje mei
Misschien kan je deze post maar beter overslaan, want het gaat over iets kerst-gerelateerds. En na die post over Sinterklaas, gaat dat je misschien wel gewoon keihard een brug te ver.
Ach, aan de andere kant: de plastic Vrolijke Vormenkever (of, onder ouders: ‘herriemakende terrorkever’) van onze dochter blijkt ook gewoon Sinterklaasliedjes in zijn repertoire te hebben. En met DJ Jet aan de knoppen, hoor je die op een dag wel een keer of tien voorbij komen. Wij hebben onszelf plechtig beloofd (of eigenlijk zou je beter kunnen spreken van ‘cadeau gedaan’) dat het bij deze ene guilty pleasure op het gebied van plastic babyspeelgoed met knoppen en geluidjes blijft. (Zo’n ding doe je echt alleen je grootste vijand cadeau. Wij kregen hem van de buren. Ik heb nog steeds goeie hoop dat het geen verpakte boodschap was.)
Maar..waar had ik het over? Oh ja! Kerst. Vroeger hadden we bij ons thuis kerstplacemats van Södahl, uit Denemarken. Daarop stond op hele lieve, naïeve wijze het kerstverhaal afgebeeld. Prachtig vond ik ze. Nog steeds trouwens. Die placemats zijn voor mij het ultieme gevoel van gezelligheid en thuis zijn. Precies het gevoel dat bij kerst hoort (en, toch ook wel bij de rest van het jaar, anders zou het een beetje triest zijn).
Vind ik me daar toch, hartje mei, bij de slechtste kringloop ooit (je weet dat je in een slechte kringloop bent, als je dochter een vaas uit een rek trekt, het kapot valt, je het wil vergoeden en ze bij de kassa zeggen: “Nee man, wég met die troep!”. Prachtig) een bordje vindt met hét Södahl kersttafereel erop. Voor 50 cent.
Hij hangt al in de woonkamer. Omdat hij me herinnert aan een heleboel fijne dingen. Hij wordt vanzelf weer actueel, trouwens. En nu hoef ik die Södahl placemats van mijn ouders niet te verdonkeremanen. Blijft het met kerst thuis ook nog gezellig.
