Berichten

Giddy up!

Giddy up, Rainbow! - Oh Marie!

Bij de manege waar ik jaren geleden reed, stonden de paarden op eenzame hoogte. Niet dat ik me had ingeschreven bij een manege op Mount Everest, maar laat ik het zo zeggen: als je advocaat je belang net zo goed verdedigde als die manegehoudster dat van haar paarden, dan zat je qua vrijspraak gebeiteld. En sinds paarden niet kunnen zeggen wat ze willen of nodig hebben (al zijn ze bijzonder goed in het uitzenden van bepaalde signalen), was ik het helemaal eens met die diervriendelijke verdeling. 

Giddy up, Rainbow! - Oh Marie!

Ze keken bij de manege om die reden goed of een ruiter bij een paard paste. Omdat ik niet bepaald een Amazone was, reed ik meestal op Buffalo. Buffalo was een Tinker, een fors gebouwd paard (bigboned, not fat) met grote sokken, een roze neus, lange manen en zwarte en witte vlekken. (Een soort Hidalgo, mocht je de film gezien hebben.) Buffalo was een grote lieverd en ook een grote dondersteen. Hij voelde, zodra ik op zijn rug zat, of ik een redelijke of slechte dag had (daartussen fluctueerde mijn vaardigheden) en soms stond ik minutenlang te proberen hem aan het lopen te krijgen, terwijl de rest van mijn klasje al lang aan het warmlopen was. Áls hij dan ging lopen, was dat omdat hij daar zin in had, niet omdat ik hem zo goed aanspoorde. Een soort walk of shame, inderdaad. Voor mij. Ik ging er nog meer door van hem houden. Ik herkende iets van mezelf in Buffalo, denk ik.

Giddy up, Rainbow! - Oh Marie!
Na het poetsen of afzadelen stond ik vaak nog zijn lieve roze neusje te aaien, of hem achter zijn oren te kriebelen. Hij vond het allemaal prima. Buffalo was dan wel niet mijn eigen paard en mijn liefde voor hem was zeker niet exclusief, maar op die momenten voelde hij toch een beetje als mijn hoogsteigen verzorgpaard. Dus zo werd ik, toen het al lang niet cool meer was om dat te ambiëren, toch nog een soort Penny-meisje.

Het is een lange aanloop, maar mijn herinnering aan Buffalo deed me dit handgemaakte houten paardje van de kringloop meenemen. Op zijn rug staat ‘H. 27-11-’68’. Of het nu een eindexamenwerkstuk is geweest, of een eerbetoon aan iemand’s verzorgpony, maakt natuurlijk niet uit. Hij herinnert mij aan die tijd waarin ik nooit een Amazone werd, maar wel vriendschap voor het leven sloot met paarden. Al dan niet van de kringloop.

How this thrifted horse reminds me of my horse riding days and of my favourite riding school horse called Buffalo.

Dina

MRND Seletti - Oh Marie!
Oo ik hóu van vreemde ontwerpen. Op die manier trokken ook de MRND lampen van Seletti mijn aandacht (in de Linda.Wonen nota bene). Ze doen me denken aan ouderwetse parfumflesjes, ze zouden niet misstaan in een boudoir of op de set van een film als Marie Antoinette van Sofia Coppola. En dan de combinatie van verschillende materialen (glas, ongeglazuurd porselein en kurk) en kleuren…oi, wat prachtig. 

MRND Seletti - Oh Marie!
Op de een of andere manier heeft het werk van Elena Salmistraro (de ontwerper van de MRND collectie) sowieso een aantrekkingskracht op me, want ik vind deze armadillo’s bijvoorbeeld ook te gek. Mocht je nu in desperate need of comic relief zijn, kijk dan even deze twee gordeldiergerelateerde (10 keer woordwaarde) filmpjes:
The Holiday Armadillo
Corwin’s Quest (even doorspoelen tot 16:40 minuten)

Maar dat volledig terzijde. Want ik had het over lampen, niet over gordeldieren. Jonge.

MRND Seletti - Oh Marie!
Elena baseerde het ontwerp van de MRND lampen op het werk van Giorgio Morandi, die kunstenaar van die verstilde, bijna schutterige stillevens waar Janneke Luursema al eens over vertelde op dit blog. Zelfs de kleuren van de lampen komen overeen met Morandi’s werk. Geen parfumflesjes of boudoirs dus, het werk van Morandi is veel te sober voor zulke gekkigheid. Maar design of kunst of hoe je het ook noemen wil moet dan ook ruimte laten voor eigen interpretatie, vind ik. Het is grappig hoe je, als je je verdiept in een bepaald ontwerp, er steeds meer aan ontdekt. En hoe ver het idee achter een ontwerp soms af kan liggen van jouw interpretatie.

Dina, de lamp op de foto, lijkt gemaakt voor onze gele kast en het schilderijtje dat ik afgelopen zomer in Zweden bij de kringloop kocht. Het zeegezicht is bijna net zo aandoenlijk geschilderd als het werk van Morandi, de reden waarom ik erop viel en waarom mensen tot op de dag van vandaag onder de indruk zijn van Morandi’s stillevens. Want juist dát, dat imperfecte, niet voor de hand liggende, dat maakt een ontwerp nu juist zo interessant.

DirectLampen, in wiens samenwerking ik deze blogpost maakte, verkoopt een groot deel van het Seletti assortiment, waaronder ook de kartonnen Egg of Columbus lampjes die op onze slaapkamer hangen.

Dina, the new lamp I added to our interior, is designed by Elena Salmistraro for Seletti and comes from a collection called MRND. She based the design of these beautiful, whimsy lamps on Giorgio Morandi’s work. I really like how it works with our yellow cabinet and the painting I thrifted in Sweden last Summer. The painting is, like Morandi’s work, a bit clumsy. The reason why I fell for it and why I fell for this lamp. It’s a bit weird and not at all obvious and I love that about stuff in general.  

Call me Bubbles, darling

Call me Bubbles, darling - Oh Marie!
Afgelopen dinsdag had ik de eer de allereerste IG stories te maken voor vtwonen. Ik nam vtwonenvolgers een dag lang mee langs mijn favoriete kringlopen (nou ja, langs twee adressen van mijn ellenlange lijstje, meer tijd was er niet!), gaf kringlooptips, liet zien wat ik vond en hoe ik die items vervolgens thuis afstylede. Ik vond nogal veel, meer dan ik normaal gesproken doe zelfs, maar dat hing vast samen met één van de tips die ik gaf, maar zelf nooit naleef: plan je bezoek zo vroeg mogelijk op de dag.

Ongelofelijk dat ik nog getwijfeld heb over de aanschaf van deze vaas. Hij was behoorlijk prijzig (€ 8,50) en behoorlijk lelijk (kijk hier maar eens hoe hij er eerst uitzag), hij blijkt door te slaan (bummer), maar mán wat heeft hij een goede vorm. Recent ontdekte ik de spuitverf van Edding (onder andere te koop bij Pipoos en verkrijgbaar in alle kleuren van de regenboog, ik ga nog eens een bloemlezing schrijven over dat spul, oh nee dat doe ik nu al! En nee, ik word niet betaald om dit te schrijven. Zo goed is die verf, dat ik dat gewoon onbetaald doe. Nee hoor, je hebt het haakje sluiten niet gemist, dit is gewoon een hele lange terzijde), die direct dekt en dat voor de geweldige prijs van € 10,-. De vaas lijkt met zijn bubbelvorm jarenlang gewacht te hebben om uiteindelijk bij het blauwe Fou de Feu vaasje – dat ik die ochtend ook vond – gevoegd te worden. (Is het woord ‘bubbel’ of ‘bubble’ voor jou ook voorgoed verpest door Little Britain?)

Call me Bubbles, darling - Oh Marie!
Zag je trouwens het nieuwe logo bovenaan de pagina al? Met de veranderingen die ik afgelopen zomer op dit blog doorvoerde, vond ik het ook tijd voor een nieuw logo. Ruth Hengeveld gaf het oorspronkelijke logo, ontworpen door Casper Boot, een nieuwe jas. Ik geloof dat ze de spijker niet beter op z’n kop had kunnen slaan, mijn logo was nog nooit zo persoonlijk. Als ze alleen Molly met dat ballonnetje had opgeleverd was ik al verkocht geweest trouwens, want hoe schattig is dat?

Fijn weekend!

Last Tuesday I had the honour of making the first IG story ever for Dutch interior magazine vtwonen. I took their followers on a trip to my favourite thriftshops, gave them thrifting tips, showed them what treasures I dug up and how I integrated those finds into my interior. Among other things, I thrifted this vase that was pretty ugly before I spraypainted it (with this fabulous paint). It fits the blue Fou de Feu vase I also thrifted perfectly, it’s almost like they’ve been waiting to finally be united at our dinner table.

Oh and before I forget: did you see the beautiful (and super personal) new logo Ruth Hengeveld designed for me?

Have a happy weekend, dear all!

Een tol, Smurfen en de psyche van de verzamelaar

Vintage tol - Oh Marie!
Hij lag – net zoals deze afgedankte verzameling –  tussen een heleboel andere tollen bij de kringloop. De tol was oorspronkelijk geel, blauw, rood en groen (inderdaad, basisschoolkleuren), dus verfde ik hem in mijn lievelingskleuren. Erg tollen wil hij niet trouwens. Zijn stokje is hoekig, waardoor je hem geen lekkere zwieper kan geven.

Hoe zou dat in zijn werk gaan, zo’n verzameling? Want wanneer ga je iets actief verzamelen? En hoe kom je dan bij het verzamelen van zoiets als tollen? Zou het moment waarop je een verzameling begint samenvallen met een sleutelmoment in je leven? Zoals je als volwassene nog steeds bang kunt zijn voor honden, omdat je in je jeugd een keer achterna bent gezeten door een hond? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je per ongeluk op je verjaardag zomaar ineens toevallig van twee verschillende mensen een tol cadeau krijgt en dat je dan denkt: “ach, dan ga ik ze maar verzamelen.” Die tollen moet toch een symbool zijn voor iets. Of…nou ja, misschien zoek ik er gewoon teveel achter.

Ik moest door die tollenverzameling weer denken aan de Smurfenverzamelaars uit dit filmpje. (Even doorspoelen naar 2.16 minuten.) Je kan zeggen van verzamelaars wat je wil, maar mensen die zich zelfs Smurfenleed aantrekken, zullen er vast alles aan doen om wereldvrede te bewaren. Van zulke hartstochtelijke verzamelaars kan de wereld alleen maar beter van worden.

This spinning top comes from a larger collection that someone brought to my local thriftshop. I only took this one home, because I liked its shape. I painted it (it was yellow, blue, green and red – not exactly my favourite combination of colours) and while doing that I contemplated the psyche of its previous owner: why would one start a collection of spinning tops? Why spinning tops? Why not just ceramic dogs or frogs or rocks? It’s one of the many aspects I like about thrifting: the story behind every treasure. Or better yet: the story I make up for them.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Max Sauze Isocele

Max Sauze Isocele - Oh Marie!
Weleens een kringloop bezocht met een tweejarige? Ik doe het regelmatig, niet altijd met onverdeeld succes. De verleiding is groot om het kindje er maar los te laten en de halve kinderafdeling uit te laten pakken, maar dat vind ik 1. geen gedrag dat ik haar aan wil leren en 2. geen gedrag dat ik haar aan wil leren. Dus zoeken we met elkaar een tussenweg waar we beiden mee kunnen leven en hoop ik dat ik haar niet dusdanig met dergelijke bezoekjes verveel dat ze later nooit meer iets met de geneugten van het schatgraven te maken wil hebben.

Max Sauze Isocele - Oh Marie!
Terwijl ik met mijn ene hersenhelft mijn dochter probeerde te managen en met de andere hersenhelft (ik ga er even voor het gemak vanuit dat ik voor ieder van deze handelingen een andere helft gebruikte) de kringloop scande, viel mijn oog op bovenstaande paraplubak. Want ik dacht dat dat het was. Heel oneerbiedig zou later blijken.

Mijn aandacht verslapte toen Jet alsnog aanstalten maakte de kinderhoek uit te pakken (“Níjntje!!”) en ik vergat de paraplubak. Zoals ik alles tegenwoordig vergeet, behalve – gelukkig – mijn kind.

De volgende dag herinnerde ik me de paraplubak weer. Wat een goed teken is én een soort vuistregel bij het kopen van grotere tweedehands stukken: als ik 24 uur later nog aan een item denk, dan mag ik overwegen of ik het alsnog ga halen.

Onnodig te melden dat ik hem alsnog ging halen. (Euh, wat doe je nu dan?) De kleur rood waarin hij was uitgevoerd vond ik niet zo mooi, dus spoot ik hem over.

Max Sauze Isocele - Oh Marie!
En nu komt de twist in de plot. Zoals je misschien gemerkt hebt, hou ik erg van meuk. (Haha, grappig Fur.) Dus als ik niet in een kringloop ben en ik heb een vrij uurtje, dan kijk ik graag op Marktplaats. Terwijl ik iets totaal anders zocht, kwam ik een advertentie tegen van mijn paraplubak. Wat dus geen paraplubak is, maar een of ander designbijzettafeltje ontworpen door Max Sauze Isocele. Een tafeltje dat ik voor 2 euro bij de kringloop vond en heb overgespoten in een lekker kleurtje. En die ik, en dat is misschien nog wel het allerergste, paraplubak heb genoemd.

Ach, ik vind hem super leuk en laten we eerlijk zijn: als paraplubak zou hij het volgens mij ook hartstikke goed doen.

When I visited a thriftshop a while ago, I bumped into this umbrella stand (at least, that’s what I thought it was). Since I also had to manage my two-year-old who I had taken with me (and who attempted to unpack the entire toy’s department), I forgot about the umbrella stand and we went home.

The next day I remembered how much I liked the thing I still called umbrella stand and I went back to get it. Since I didn’t like its red colour, I spraypainted it pink.

There’s a pretty funny story about this umbrella stand though. I found out that this umbrella stand isn’t an umbrella stand, but some fancy sidetable designed in the 70s by Max Sauze Isocele. The fact that I painted it feels a bit barbaric now, not to mention that I called it an umbrella stand. Ah well, I really like it and let”s be honest: it does look like an umbrella stand, doesn’t it?

Bewaren