Daisy
Het zal je misschien verbazen, maar in mijn vrije tijd ben ik afvalsorteerder. Tegen wil en dank, maar het is voor het goede doel. Dat zit zo: wij hebben maar liefst 4 kliko’s (of hoe die dingen ook mogen heten, bij ons heten ze kliko’s, maar ik het ook weleens gehoord dat ze silo’s genoemd worden). Ons afval verdelen we over die kliko’s. Plastic bij plastic. GFT bij GFT, papier bij papier, restafval bij restafval, Molly’s bij Molly’s, etc. etc.
Ik vind het een prettige gedachte dat wij met al dat afval scheiden een bijdrage leveren aan het milieu. Tenminste, ik hoop dat dat de reden is van deze verkapte manier van werkverschaffing. Het is ook de enige reden waarom ik het trouw doe, alhoewel onder luid gemor. Je blíjft namelijk naar die kliko’s lopen. Waarmee ik wel mijn hersens een dienst schijn te bewijzen, want beweging is één van de beste dingen die je voor een gezond stel hersens doen kan. En oké, het geeft dus ook inzicht in de hoeveelheid afval die een driekoppig gezin produceert, ook dat heeft een functie. Dus ik doe het. Maar met gemor. Ook omdat dat een prachtig woord is, trouwens. Gemor.
Naast het scheiden zelf en het inzicht dat de mensheid afschuwelijk veel verpakkingsmateriaal voortbrengt, heeft dit, jawel, zelfs nóg een voordeel. De afvalbak in de keuken zit een stuk minder snel vol. Wij hebben nooit meer (of: amper nog) ruzie over wie er nu weer de afvalzak gaat vervangen. Dus (en hou je vast, er komt nu een héle flauwe woordgrap) áls we ooit besluiten te gaan scheiden, ligt het niet aan dat afval scheiden. Ghè!
Maar alle gekheid op een stokje en even terug naar die prullenbak. Ik had de mosterdgele (al heet het op de website Daisy Yellow) prullenbak van Brabantia al even in de smiezen. Als in: dat ik hem wilde bezitten. De prullenbak ervoor functioneerde prima, al struikelden we aan de lopende band over zijn pedaal. Dat metalige geluid, van een voet die in aanraking komt met een uitstekend pedaal, was inmiddels een geluid dat bij ons huishouden hoorde. Vertrouwd, maar desalniettemin vrij irritant voor degene die aan de voet vastzat.
Onze nieuwe gesponsorde Brabantia is lager en breder, een stuk lichter en zijn pedaal een stuk minder ‘in your foot‘. Ergo: hij komt minder ver de kleine ruimte die onze keuken is in. Het deksel valt zachtjes dicht via een soft-closure techniek. Wat dan weer als nadeel heeft dat we het niet meer horen als onze dochter weer eens een vork/beker/boek/speelgoedje in de prullenbak gooit. Om daarna ontroostbaar te zijn om het verdwenen artikel.
Brabantia doet met deze prullenbakken ook een duit in het afvalzakje (het loopt de spuigaten uit vandaag, met die woordgrappen): voor iedere prullenbak die ze verkopen steunen zij The Ocean Cleanup bij hun strijd tegen de plastic soep in onze oceanen. Kijk, alle beetjes helpen. Daarom loop ik iedere dag gewoon weer een keer of tien naar onze kliko’s. Als dat het minste is wat ik voor ons milieu kan doen, dan doe ik dat. Al dan niet morrend.
A lot of super lame waste-related puns, waste separation and about our new musterd yellow waste bin made by Dutch brand Brabantia.
