Berichten

Fifi


Ik heb er al weleens over geschreven in mijn column voor het AD: ik heb een kringloop bucketlist. Daarop staan zaken die ik Heel Graag een keer wil vinden, maar waarvan ik tevens weet dat dat waarschijnlijk nooit gaat gebeuren (al is het wel gelukt met een vintage Moomin speelhuis, lees hier maar eens).


Toen ik jaren geleden (het huis van) Martine voor het eerst bezocht, werd ik verliefd op haar huisdier Fifi. Fifi is geen kat ofzo (sowieso vind je die niet bij de kringloop), maar een hondje van keramiek dat feitelijk mooi is van lelijkheid. (Al zullen de meningen daarover verdeeld zijn.) Hoe dan ook, ik wilde sinds ik ooit die ene blik op Fifi wierp, ook een Fifi vinden. En daarom kwam ze met stip op één op mijn kringloop bucketlist te staan. Waar ze na al die jaren nog steeds stond, want Fifi’s blijken nogal schaars te zijn, in de wereld in het algemeen.


Een tijdje geleden opende Martine sinds lange tijd weer haar Instagram verkoopaccount. Alwaar ze ook afscheid nam van Fifi. Kringloop bucketlist of niet, ik ga dan niet puristisch lopen zitten te staan te doen en vasthouden aan het voornemen om zelf een Fifi te vinden. Ik had namelijk toch allang ondervonden dat dat een kansloze missie was. Dus adopteerde ik Fifi. Martine blij dat Fifi in een (zeer) liefdevol huis terecht kwam en Molly blij dat zij niet meer de enige in huis is die de hele dag met haar tong uit haar mond rondloopt. Wat overigens geweldige beeldrijm oplevert:


Eind goed, al goed.

About our new pet Fifi, a ceramic dog I adopted from my friend Martine.

Ontwerpsalon


Zondag sleepte ik man, kind en mezelf (het was immers warm en dan is er in mijn geval meestal sprake van slepen) naar de Ontwerpsalon in de Vechtclub XL in Utrecht. Dankzij de kronkel in mijn hersens dacht ik lang dat de Vechtclub een voormalige bokshal of iets dergelijks was in plaats van een verwijzing naar De Vecht in Utrecht. Het is nooit saai in mijn hoofd, zullen we maar zeggen. De Vechtclub is in wezen een soort creatieve enclave, verstopt in een zijstraat van de Europalaan. Naast creatieve werkplaatsen is er De Klub gevestigd, een restaurant waar je voor een goede prijs heerlijk kunt eten. Daarna rol je zó door naar brouwerij De Kromme Haring die daar weer naast zit. En als je daar dan toch bent, dan kan je direct een mooie plant scoren bij stadstuinwinkel Rood&Bloem.


Enfin, we gingen naar de Vechtclub omdat mijn vriendin en kickstart collega Marjolein daar sinds een aantal jaar voornoemde inkoopbeurs organiseert voor startende creatieven. Inkoopbeurzen zijn er genoeg, maar meestal zijn die voor startende ontwerpers te duur om aan deel te nemen. De Ontwerpsalon is daarom de plek om eens echt nieuw talent en gave nieuwe producten te spotten. (Heb jij bij het woord spotten ook direct een vogelaarsassociatie, of gaat mijn hoofd nu weer met zaken aan de haal?) Het was dat het voor ons kindje op een stadium al ver voorbij bedtijd was, anders hadden ze ons er denk ik uit moeten zetten met sluitingstijd. (Een kind dat overdag slaapt voorkomt tevens dat je er al je geld doorheen draait. Het zorgt eveneens voor de nodige spanning en sensatie in de buurt van uitgestalde porseleinen objecten. Wat qua suspense ruimschoots compenseert voor het voortijdig afbreken van je bezoekje.)


Bij gebrek aan een winnend lotnummer en het grote aanbod van prachtige ontwerpen heb ik mijn aankopen beperkt. Ik zet hier daarom een aantal van mijn favoriete labels op een rijtje, mocht je op zoek zijn naar een origineel cadeau voor een ander. Of beter nog: jezelf. (Laten we wel wezen, die slingers moet je toch zelf ophangen.) Je sponsort er nieuw talent mee, dat is altijd een goede zaak lijkt me!

Op de foto helemaal bovenaan: prachtig teer porselein gekleurd met natuurlijke pigmenten van Hester de Wolff.
Daaronder: dierenhoofdjes van Lotte Brans.
Hierboven: de studio van All Things We Like met onder meer de prachtige tassen en kettingen van Renske Versluijs.


Monstera plantenpotten van Tim van de Weerd.


Prachtige nieuwe mokjes met de naam Bakkie van Studio TOIMII in samenwerking met Suzan Becking Ceramics. Samen met ontwerpers Ineke van der Werff, Lisanne van Zanten en keramist Frank van Os vormt zij keramiekatelier TwaalfZestig. (Ze geven ook workshops!)


Op Japan geïnspireerd keramiek bij Noot Enzo.


Illustratie en prints door Caroline Cracco.

Niet op de foto, maar allemaal zeer de moeite waard:
Porseleinen sieraden – Stook Jewelry.
Houten sieraden – Studio Mooibos.
Gekleurde porseleinen en zilveren knopjes – Studio Rest.
Tassen en portefeuilles – Anna Treurniet.
Hele gave, bijzondere laptoptassen/koffers en strikjes – Renate Nederpel.
Prints en posters – Karsenboom.
Dutch Design (onder andere de Spot Nik lamp) – Van Tjalle en Jasper.
Lederen tassen in snoepkleuren – Labour of Art.

Puik!

Puik-Art - Oh Marie!
Taal is zeg maar echt mijn ding. Zeker als het vergeten taal is. En dan niet één of ander obscuur dialect dat in 1.200 voor Christus werd gesproken, maar mooie, oude woorden zoals ‘zebedeetje’, ‘oelewapper’, ‘achenebbisj’, of ‘hittepetitje’.

Ik dank deze liefde aan mijn oma Marie, de naamgeefster van dit blog en bedenker van spreuken en gezegden waarvan ik begin dit jaar de mooiste op een rijtje zette. Zeer recent voegde ik aan mijn lijstje het woord ‘puik’ toe. Puik is een mooi woord. Het klinkt in eerste instantie alsof iets ‘best goed’ is, terwijl het officieel ‘meer dan goed’ betekent. Ik maak er een sport van zulke woorden in mijn dagelijkse taalgebruik te integreren, tot vermaak en ergernis van mij omgeving.

Puik-Art - Oh Marie!
Puik kruiste mijn pad toen Rosalieke van Puik-Art mij vroeg of ik iets over hun producten wilde schrijven. Ik kon in eerste instantie eigenlijk niet geloven dat iemand die een bedrijf in designspullen begint, juist voor dit woord in zijn bedrijfsnaam koos. Ze hadden dus direct mijn aandacht. Helemaal toen ik hun collectie zag. Die is namelijk meer dan goed. (Ze hebben onder meer dit welbekende klokje in hun collectie.) Omdat blauw tegenwoordig ook echt mijn ding is, koos ik voor deze Monday Mugs ontworpen door Daily Gems, een samenwerkingsverband tussen Siebring&Zoetmulder en LileSadi.

Zoals dat altijd gaat met veel te mooi keramiek, gebruik mijn Monday Mugs als vaas en niet als mok. Want voor je het weet laat een of andere oelewapper deze puike mokjes uit de vaatwasser ketsen. En mokken met stukken eraf… dát vind ik me toch een partij achenebbisj.

About these new Monday Mugs designed by Daily Gems for Dutch label Puik-Art.

Bewaren

Planetarium op tafel

Planetarium op tafel - Oh Marie!
Ik maakte een tafelsetting met vintage keramiek met een vleug sterrenstof.
Stap in je vliegtuig en ga mee op ontdekkingstocht door het heelal. Op zoek naar nieuwe planeten langs zon, Saturnus, zwarte gaten en glinsterende sterrennevels… Er wachten nieuwe dimensies voorbij de horizon. Droom je mee?

Planetarium van vintage keramiek - Oh Marie!Planetarium van vintage keramiek - Oh Marie!Planetarium van vintage keramiek - Oh Marie!
Planetarium van vintage keramiek - Oh Marie!
Planetarium op tafel - Oh Marie!
Planetarium op tafel - Oh Marie!
Fotografie en styling: Marlous Snijder, Oh Marie!

Een vaas om in te bijten

Candy - Oh Marie!Kijk, op papier past een goudkleurige vaas natuurlijk alleen maar in het interieur van Nel Veerkamp. Mijn interieur is dan wel niet doorgerookt (over de doden niets dan goeds, maar dat Nel de één met de ander aanstak is geen geheim) en Laven of andere kitscherige poppen zijn Persona Non Grata hier, maar een gouden vaas is ook voor mij onweerstaanbaar.

Ik vond hem tijdens een vrij vruchteloze kringloopsessie. Want ja, die heb ik ook natuurlijk. Ik vind niet iedere week een Pippi Langkous eenhoorn of een geelgeverfde vintage kast, ook al zal dat soms zo lijken. Ik vond wel deze vaas, dus ik spreek mezelf weer eens enorm tegen. Beter deze alinea maar helemaal te negeren.

Deze vaas is een interessant ding, als je erover nadenkt. Hij is in West-Germany gemaakt, dus hij is voor 1989 vervaardigd. Laten we aannemen dat dat ergens in de jaren ’80 is gebeurd. Een decennium dat, in retrospectief, op interieurgebied niet echt bekend staat om zijn verfijndheid. Die vaas was toen dus eigenlijk hysterischer dan hij nu is. Want ik zie voor me dat hij in de jaren ’80 ergens op een wit-getegelde vensterbank tussen de kitscherige hondjes, plastic bloemen en meubelen van kersenhoutfineer stond.

Candy - Oh Marie!
Candy - Oh Marie!
Dan staat hij zo, anno 2015, helemaal zo gek niet in mijn huis. Ik vind het net een zuurtje, met zijn zwierige vormen. De gouden kleur is het cellofaan eromheen. Dat ik er lekker omheen laat zitten. Maar goed dat ik niet echt een zoetekauw ben, dan was het ding zijn leven niet zeker geweest.

Candy - Oh Marie!