Berichten

Zus, Driehoek en andere schatten

/8 Reacties/in , , , /door


Afgelopen week was een bijzondere week. We hoorden niet alleen dat alles goed met is met het kindje dat we in het nieuwe jaar verwachten, maar ook dat Jet een zusje krijgt. Het is een gek idee, dat we nu ineens weten uit wat voor samenstelling ons gezin zal bestaan, straks. Ik heb zelf een broer, mijn Lief heeft er zelfs twee. Het voelt bekend, broers. Ik ben benieuwd hoe het straks zal zijn, om de moeder van zussen te zijn. Als alles goed blijft gaan natuurlijk, want als ik met de jaren iets heb geleerd, dan is het wel hoe breekbaar en daarom hoe wonderbaarlijk dat nieuwe leven is. 


De afgelopen 20 weken waren heftig en ook weer niet. Als je dit blog al een (hele) tijd volgt (een pluim dat je het tot hier hebt volgehouden, haha), dan weet je dat mijn vorige zwangerschap geenszins soepel verliep. Ik voelde me negen maanden lang op alle fronten diep ellendig. Ik heb deze keer ook dagen gehad dat ik me niet kon voorstellen dat ik me ooit niet misselijk en moe heb gevoeld. Maar daar bleef het bij. Het voelt lichter en anders. Ik voel ook hoe niet-vanzelfsprekend het is om opnieuw zwanger te zijn en hoe blij ik in feite dus mag zijn met die zwangerschapskwalen. (Niet dat ik van graniet ben hoor, want dat is allemaal gemakkelijker opgeschreven dan dat je het ook werkelijk steeds zo voelt als je er middenin zit. Niets menselijks is ons vreemd.)

Enfin.

Er waren meer dingen (alhoewel naar verhouding iets onbelangrijker dan een gezonde baby) die me blij maakten deze week. Ik vond niet veel bij de kringloop (zeker niet na mijn recente kringloop-meesleep-openbaring), maar wat ik vond is echt – om het in emoticons uit te drukken – diamant en een sundae. Een zwart-wit gespetterd bakje. Een kandelaartje van blauw email en tijdens een kringlooptrip met mijn broer een pastelgeel dienblad, dat op zijn beurt weer perfect past bij de analoge hertjesfoto die ik van Anki kreeg. (Hij staat ook in haar boek Shoot! Mijn favoriet sinds de eerste keer dat ik hem zag.)


Het boek hierboven is geïllustreerd door Jon Klassen en geschreven door Mac Barnett. Ik vond de synopsis (“Dit boek gaat over Driehoek. Dit boek gaat ook over Vierkant, de vriend van Driehoek. En het gaat ook nog over een gemeen grapje dat Driehoek met Vierkant uithaalt”) op de achterkant zo hilarisch dat ik hem kocht. Je kan niet vroeg genoeg beginnen met het bijbrengen van een goed gevoel voor humor. Alleen hoop ik wel dat de gemene grapjes over en weer straks tot een minimum beperkt zullen blijven, natuurlijk.

Last week was good. We had a 20-week anatomy ultrasound of the baby we are expecting in 2018 and we learned that the baby looks healthy and that our little girl gets a little sister. Since me and my Love only have brothers, it’s weird and also very exciting to become the parents of sisters. (Let’s see if we still think that’s exciting in about ten years, shall we? ;-))

Other (less life shattering) things that made me happy this week are my recent thriftfinds. A black-and-white bowl, a blue enamel candleholder and a pastel yellow tray I thrifted on a little thrifting trip with my brother. It fits the analog deer photo my friend Anki made perfectly. The book is called Triangle and is illustrated by Jon Klassen. It’s about Triangle who is going to play a sneaky trick on his friend, Square. If that synopsis doesn’t just crack you up…well, what will?

OMG, there’s a hundred bears in my living room

/2 Reacties/in /door

Theres a 100 bears in my living room - Planet Fur
Theres a 100 bears in my living room - Planet Fur

Beren schijnen erg hip&happening te zijn, op dit moment. Zo interessant, hoe trends ontstaan. En vooral, wie ermee begint. Kijk, ik spaarde beren toen ik een jaar of 10 was, maar dat zal heus die hedendaagse trend niet veroorzaakt hebben. Het waren trouwens ook nog eens van die hysterische Xenos beren-beeldjes, die ik spaarde. Want van hysterie lustten ze in de jaren ’80 wel pap en ik ook. Nee, mijn beren hebben echt geen trend gezet. Thank god.

Ik beken eerlijk, toen ik al die beren ineens langs zag komen op Instagram en Pinterest, kreeg ik meteen dat jaren ’80-stijl gevoel van die berenverzameling van mij. Niet per definitie een hele goede emotie. Andere jaren ’80 hysterie – mits met mate – kan echter wél weer rekenen op mijn sympathie. Dus wat niet is, kan nog komen.

Toch staan er zowaar ineens een paar beer-gerelateerde spullen in onze woonkamer. De kerstbeer van Liekeland, die overal ijskoud uitverkocht is (bofkont als je die als kerstkaart ontvangt!). De beer die zijn hoed terug wil van Jon Klassen. En een ijsbeer van Donna Wilson, die hoognodig zijn wenkbrauwen eens moet plukken (wat hem erg aandoenlijk maakt).

Zo zie je maar. Verzet is zinloos. Het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan.

Apparantly, bears are very hip&happening these days. It’s so very interesting, the way trends arise. And who starts them, also. You see, I myself collected bears when I was little, but that certainly did not set today’s trend. The bears I was fond of back then where too kitschy and ‘hysterically 80s’ for today’s taste. Thank god that didn’t became a trend.

I admit I immediately got that 80s-bear-collection feeling again when bears kept passing by on my social media accounts. And believe me, that’s not the feeling you need when you want a certain thing to become a trend. On the other hand: I do love some good ol’ 80s hysteria again these days, to a certain extent. So, you know. Maybe I’ll get rid of that 80s feeling and become a hardcore bear lover myself again.

A few bears did slip into our livingroom, lately. Liekeland’s Christmas bear (which is sold out everywhere on the internet – lucky basterd if you got one for Christmas!) is on the yellow cupboard. Jon Klassen’s bear who wants his hat back is on our yellow sideboard, together with Donna Wilson’s polar bear whos bushy eyebrows need some serious trimming (which makes him kind of adorable I think). Oh man. Here I go. These bears, they’re in my blood. Resistance is futile.

Siirtolapuutarha

/2 Reacties/in , /door

Siirtolapuutarha - Planet Fur
Siirtolapuutarha - Planet Fur
Toen ik dit kannetje van Thomas keramiek bij de kringloop vond, moest ik direct aan het Siirtolapuutarha patroon van Marimekko denken. Niet dat de naam mij zó te binnen schoot, ik moest er wel even de Marimekko website op naslaan. Meesterlijk vind ik dat trouwens, dat Fins. Eén van die talen waar je ongestoord tien (mede)klinkers achter elkaar kan zetten. Dat de Finnen niet allemaal een kaakfractuur hebben van het uitspreken van onuitspreekbare woorden, is me een raadsel.

Siirtolapuutarha betekent zoveel als ‘stadtuin’, wat de inspiratie was van het Siirtolapuutarha design. Als de ontwerpster van het patroon niet zo jong had geoogd, had het me niet verbaasd als Thomas zich erdoor had laten inspireren. Toch lijkt deze kan me ouder dan het patroon, misschien is het dus wel omgekeerd. Of gewoon helemaal niet. Zulke dingen kunnen me – op een leuke manier – bezighouden. Als je trouwens je eigen stadtuin (al dan niet binnen) wil creëren, kijk dan eens op het weblog van Urban Jungle Bloggers Judith en Igor. Ze delen regelmatig (styling-/zelfmaak-/cadeau-) ideeën met groen in huis. Omdat ik van mening ben dat er nooit genoeg groen op de wereld kan zijn, draag ik hun initiatief een heel warm hart toe!

When I stumbled upon this Thomas Ceramics jug in a second hand store, it immediately reminded me of the Siirtolapuutarha pattern by Marimekko. Not that I reminded the actual word ‘Siirtolapuutarha’ since it’s not a word that’s easily reminded. I had to look it up on the Marimekko website.

Siirtolapuutarha means ‘city garden’ in Finnish and a ‘journey through a bustling city to a lush garden allotment overflowing with flowers and vegetables’ inspired the designer of this particular pattern. By the look of the pattern on this jug, it’s not that crazy to think Thomas got inspired by this classic Marimekko design. It couldn’t have happened though, since the designer of the Marimekko pattern is probably much younger than the Thomas jug is. These kind of things can keep my mind occupied (in a fun way) for quite some time. If you want to create your own city garden, do take a peek at Judith and Igor’s blog Urban Jungle Bloggers. They share a lot of ideas to create your own urban jungle. Since I think a greener world is a better world, you can image how much I love their initiative!

Siirtolapuutarha - Planet Fur

Happy birthday to me

/14 Reacties/in /door

Happy birthday to me - Planet Fur
Happy birthday to me - Planet Fur
Wat plaatjes van ons huis, zo op mijn verjaardag. Ik had beloofd om de winnaar van de Printic give-away gisteren bekend te maken, maar ik kreeg voor mijn pré-verjaardag een zieke baby cadeau, dus moest ik veel knuffelen, troosten en slaapjes doen met Jetje. Geen straf voor mij, maar voor haar is het toch fijner als ze weer beter is. (Als iemand nog gouden tips heeft hoe een snibverkouden baby wat verlichting te geven, dan hoor ik ze graag!) Maar de winnaar van de give-away dus. Bedankt voor al jullie leuke comments, ik ben (gelukkig) niet de enige die zich schuldig maakt aan het nalaten van het maken van fotoboeken. Random.org heeft gesproken, de winnaar van de Printic prints is Mirjam! Stuur je me even een berichtje op info[at]ohmarie.nl?

Zo. Ik ga in de lampen hangen (haha). Of beter nog: bijslapen. Tot snel!

A few pretty images of our home, on my birthday today. I promised to announce the Printic prints winner yesterday, but our little girl got ill and so I spent my day snoozing, cuddling and comforting her. Not that there’s anything in the world I’d rather do, but for Jet it would be nice if she feels better soon. Thank you all for your lovely comments, the winner of the Printic give-away is Mirjam, congratulations!

Now I’m gonna party like it’s 1999. Or better yet: trying to do something about this sleep deprivation. Ta!

Stages of Decay

/6 Reacties/in , /door

Birthday books
Het is nu wel erg cru om zo over jezelf te praten als je net gisteren 32 geworden bent, maar ik doel dan ook niet (alleen – haha) op het verval dat intreedt met de jaren, maar vooral op het boek dat ik cadeau kreeg: Stages of Decay van Julia Solis. Ik zag het al staan bij ‘Do you read me?’ in Berlijn afgelopen mei, maar de aanschaf van een boek slaat tegenwoordig zo’n gat in mijn armetierige ondernemersbudget, dat ik besloot boeken voor mijn verjaardag te vragen. Misschien raar dat de uitgever van een online magazine de zaken graag nog analoog leest, maar na een hele dag naar schermen staren, is het vasthouden van een goed ouderwets papieren boek in bed ’s avonds best even een fijn ander uitzicht.
Stages of Decay is een fotoboek over verlaten theaters over de hele wereld en valt in dezelfde categorie als Abandoned Places (kijk eens op deze website en hier, echt fantastisch). Ik heb een fascinatie voor verlaten plekken, wellicht ook de reden waarom ik de laatste James Bond ongeveer 20.000 keer gezien heb.

Verder de andere titels in mijn bescheiden boekencollectie: na door Wildwood en Marije aangestoken te zijn met het Young Adult genre lees ik momenteel “The Incorrigible Children of Ashton Place” van Maryrose Wood met illustraties van Jon Klassen (ja, die van ‘I want my hat back’) en ben ik, ondanks de teleurstelling na ‘De Kleine Vriend’, toch weer héél erg nieuwsgierig naar het nieuwe boek van Donna Tartt. ‘Een verborgen geschiedenis’ (haar debuut) was namelijk wél een prachtboek. We gaan het zien! Als je nog goede tips hebt, deel ze..ik ben heel benieuwd!

It might sound cruel to talk about stages of decay when you just turned 32 yesterday, but this post’s title isn’t referring to me leaving my twenties for ever and ever, but to the book I got as a present. Since I’m an entrepeneur I do not indulge myself very often with new books, for the plain and simple reason that they burn huge holes in my budget. It’s now way much more fun to put them on my birthday wishlist and boy, was I indulged with beautiful books or what?

Stages of Decay is a photobook by Julia Solis about abandoned theaters around the globe and entirely in line with websites like Abandoned Places and this article about abandoned Soviet Monuments. I have a knack for these kind of places, which might also explain why I saw James Bond’s Skyfall about 20.000 times. If you’re not that into abandoned places, I can wholeheartedly recommend you the series called “The Incorrigible Children of Ashton Place” by Maryrose Wood and illustrated by Jon Klassen (yes, the guy from ‘I want my hat back’). I can hardly wait to start reading this pile and please, do share your favourite book titles with me!

Stages of Decay - Julia Solis