Berichten

Een lijmpistool en kilometers plakband: mijn allereerste blauwe maandag ervaring

/2 Reacties/in , , /door

Editorial - Oh Marie!
Lang geleden, toen liquide middelen vooral nog drank en geen geld betekende, wilde ik met een groepje vriendinnen op vakantie. Alhoewel het leven toen nog écht goedkoop was (ik heb de langzaam vervagende supermarktbonnetjes er nog eens op nageslagen), hoog was het inkomen van een 16-jarige nog niet. Áls er al sprake van enige inkomen was. Er zat dus niks anders op dan die vakantie te bekostigen met een vakantiebaantje.

Enter mijn eerste ervaring met het begrip blauwe maandag.

In de buurt van mijn woonplaats (maar desalniettemin op de fiets toch zeker een kwart-Tour) bevond zich een grote loods waarin een schoolboekenleverancier gevestigd zat. Deze leverancier had ieder jaar één belangrijke taak te vervullen en dat was het fatsoeneren en opnieuw verspreiden van boekenpakketten aan de leerlingen van het voortgezet onderwijs in de regio. Dat was nog in de tijd dat je je als brugpieper een liesbreuk sjouwde aan kilo’s en kilo’s schoolboeken. Mijn generatie had dan wel geen last van vroegtijdig overgewicht, het percentage liesbreuken en rugklachten moet hoger zijn geweest in de jaren ’90. Dat kan niet anders.

Maar, ik dwaal af.

De boekleverancier huurde iedere zomer goedkope arbeidskrachten (lees: zestienjarigen) in om alle aan het eind van het schooljaar ingeleverde boeken te repareren en nieuwe boekenpakketten samen te stellen. Mocht je een romantisch beeld hebben bij deze reparatiewerkzaamheden: repareren betekende hier slechts de rug van het boek vastlijmen met een lijmpistool en losgeraakte bladzijden weer vastplakken met plakband.

Gelukkig kreeg mijn beste vriendin de baan ook en werden we samen in een U-vormig groepje tafels ingedeeld om dit werk te verrichten. Aan het hoofd van de tafels zat een man ons de hele dag in de gaten te houden. Ik denk om te voorkomen dat we obscene tekeningen in de boeken zouden maken met ons lijmpistool. Of een argeloze nieuwe lichting 16-jarigen in plakbandletters te waarschuwen voor dit zomerwerk. (DOE.HET.NIET!)

Onze opzichter was zeker geen 16, maar eerder 50. Ik herinner me nog dat ik me afvroeg hoe deze man zijn dagen doorkwam. Voor mij was dit werk een tussenstation (gesteld dat ik alle op de planning staande diploma’s ging halen), voor hem toch meer iets eindstation-achtigs. Ik vroeg me af hoe een mens het volhoudt om dag in dag uit een stelletje melige pubers te moeten waarnemen. Pubers gewapend met een lijmpistool, kilometers plakband en een aanleg voor flauwe grappen.

Nu ik er wat langer over nadenk is dat natuurlijk wat duizenden ouders (en leraren) dagelijks doen, maar dat realiseerde mijn puberbrein zich destijds nog niet.

Ook hadden we een prikklok. We klokten bij binnenkomst om 8.15u in en om 10.00u weer uit voor een korte koffiepauze van 15 minuten. Om 12.30u klokten we uit voor een half uur lunch en om 15.00u ’s middags herhaalde het koffiekwartiertje van de ochtend zich nog een keer.

Ik huldig het principe dat ook leren wat je níet wil goed en vormend voor je is. Ik heb tijdens mijn allereerste vakantiebaan geleerd dat prikklokken en ik niet bij elkaar passen. Dat wij water en vuur zijn. Papier en shredder. Donald Duck en Buurman Bolderbast. Smurfen en Gargamel. Het Songfestival en winnen. Tienduizend lepels als je een vork nodig hebt.

Om het begrip ‘tijd’ nog wat verder te benadrukken tijdens het toch al vrij geestdodende werk, hing er in de hal waar alle feestelijkheden plaatsvonden een gigantische klok. Die – eerlijk waar, ik heb het met mijn eigen ogen gezien – terug ging in de tijd. Voor tijdreizen heb je geen DeLorean nodig, slechts eentonig werk en een grote klok. Serieus.

Je voelt hem al aankomen: ik heb het werk een week volgehouden. Toch voelde het als weken, nee járen, toen ik besloot mijn lijmpistool in de wilgen te hangen. Of eigenlijk: te plakken. Zeker nadat de opzichter mij en mijn vriendin ieder in een andere hoek van de loods installeerde omdat hij (en ik quote) “onze smoeltjes niet uit elkaar kon houden.” Mijn vriendin en ik mogen dan dezelfde voornaam hebben, we lijken (helaas voor mij) zeker niet op elkaar. Meer waarschijnlijk hadden we net onze 40e we-kijken-elkaar-aan-en-krijgen-de-slappe-lach-moment van die dag gehad. Ook pubertoezichthouders hebben hun grenzen.

In die week verdiende ik precies genoeg om op vakantie te kunnen.

Het leven was immers nog goedkoop in de jaren ‘90.

(Heb jij ook een blauwe maandag iets gedaan? Een verzameling gehad, een bijzondere (bij)baan of hobby? Of iets anders natuurlijk! Wij willen jouw verhaal graag horen, de leukste verhalen verzamelen we in een blogbericht. Deel jouw blauwe maandag ervaring op info[at]ohmarie.nl. We zijn benieuwd!)

Zomerherinnering van Jasper Smit

/2 Reacties/in , , /door

Zomerherinnering - Jasper Smit - Oh Marie!
Als je op de vraag of iemand een zomerherinnering wil schrijven als antwoord krijgt: “Mijn anekdote gaat waarschijnlijk over die keer dat ik 10 was en bijna een paraglider heb vermoord in Oostenrijk!”, dan weet je dat er iets episch zit aan te komen. (Let vooral ook op het uitroepteken aan het einde van die zin. Die doet het ‘m wat ons betreft.)

Wij leerden Jasper kennen tijdens de shoot ‘Mannen en hun favoriete trui‘ voor ons winterissue in 2013 en wisten direct dat er een schat aan pracht-anekdotes in zijn bovenkamer opgeslagen moest liggen. (Lees hier maar eens het verhaal achter zijn favoriete trui.) Jasper deelt zijn meest epische zomerherinnering met de pakkende titel:

Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider!
– Tekst en foto Jasper Smit

In een medium-fotogeniek dal in Oostenrijk was bedroevend weinig te doen in 1988. Mijn grote zus en ik steggelden over wie er beter was: Gloria Estefan of Madonna (Gloria Estefan natuurlijk!) en zaten elkaar een beetje te slaan op het balkon. Mijn moeder vond het tijd voor een uitstapje.

De kabelbaan deed er lang over (‘ik hou op als jij ophoudt!’) en bovenop de berg had je uitzicht over het hele dal. Inderdaad: medium-fotogeniek. Mij was een ijsje beloofd maar er waren alleen waterijsjes en die tellen niet.

Op een heel klein, heel steil grasveldje waren paragliders. Gaaf! Telkens kroop een stoere man-in-tuigje naar de rand van de afgrond en ging op zijn rug liggen. Achter hem werd zijn parachute met grote zorg uitgespreid. Een leidinggevende snor blies op een fluitje, de paraglider gaf een flinke ruk aan de lijnen, de parachute kwam van de grond, hij nam nog een paar zweefstappen en zweefde dan sierlijk het dal in.

Je kon zó zien dat vooral het zorgvuldig uitspreiden van de parachute belangrijk was. Dus daar waren ze steeds heel lang mee bezig.
En ik was tien.
Beetje saai.
Ik schopte tegen een steentje.
Het steentje rolde tegen een groter steentje…
Het grotere steentje rolde tegen een kleine kei…
De kleine kei rolde tegen een grotere kei…
En die grotere kei rolde kalmpjes op een secuur uitgespreide parachute.

De leidinggevende snor blies op zijn fluitje, de paraglider gaf een professionele ruk aan de lijnen, de parachute sleepte een stukje scheef over het gras. De stoere man probeerde een zweefstap, de parachute maakte het geluid van een beginnend zeilbootje dat overstag gaat, en met een korte kreet verdween de paraglider over de rand van de afgrond.

“Zullen we even een foto maken?”, vroeg mijn moeder. “Als je zo peinzend voor je uit kijkt, ben je precies je vader!” Klik.

M’n zus giechelde “Kijk, die man is over de rand geflikkerd, nu ligt hij in die dode struik!” Mijn moeder had altijd een plantenboekje bij zich: “Dat heet een duindoorn. De dode takken hebben gemene stekels.”

De leidinggevende snor keek onderzoekend onze kant op. Ik vond het tijd om terug naar het dal te gaan, en ik hoefde zelfs geen roomijsje die ze toch bleken te hebben.

Uit de kamer van m’n zus stal ik weer eens haar Madonna-bandje (ik had alleen dat stomme bandje van Gloria Estefan) en stopte het in m’n verjaardagswalkman. Ik kan nu nog steeds niet normaal luisteren naar La Isla Bonita.

Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)

Zomerherinnering van Iris Vank

/3 Reacties/in , , /door

Zomerherinnering - Iris Vank - Oh Marie!
De meesterinvlechters van Curaçao wisten wel raad met Iris’ blonde bakra haren. Het resultaat zie je op deze grappige en aandoenlijke foto’s van mini-Vankje op Curaçao waar het gezin Vank eens in de zoveel jaar de Nederlandse winters ontvluchtte om op vriendenbezoek te gaan. Deze zomerherinnering speelt zich dan ook niet af tijdens een Nederlandse zomer. Maar dat zij Iris, gezien deze geweldige anekdote en dito foto’s, direct vergeven natuurlijk.

Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen
– Tekst en foto’s Iris Vank

Als ik even in mijn geheugen graaf, heb ik behoorlijk wat mooie zomerherinneringen. Vanaf mijn vijfde trad ik bijvoorbeeld elke zomer op in het jeugdcircus in ons dorp (net als Anki van Zilverblauw trouwens, zij was (onder andere) befaamd spreekstalmeester en kondigde mij aan voordat ik in de trapeze hing of over het koord liep) en daar zijn heel wat compromitterende foto’s van te vinden. In die circustent was het warm (hoe hoger hoe heter he? Arme ik in die nok) maar om nou te zeggen dat het in het Oh Marie-thema Club Tropicana past? Mwoah.

Mijn portie Club Tropicana viel niet eens in de zomer, het was technisch gezien hartje winter, maar dit vergeven jullie me vast na het zien van de foto’s. Mijn ouders spaarden namelijk heel erg hard om af en toe op bezoek te gaan bij vrienden op Curaçao. ’s Zomers bleven we thuis, maar eens in de pak ’m beet vier jaar namen ze ons mee naar een tropisch paradijs aan de andere kant van de wereld. Wat een feest, met zoveel leuke en lieve mensen. Het voelde als een warm bad, bij die grote Antilliaanse familie met feestjes, etentjes, Papiaments overal om je heen (‘dushiiiii!’) en picknicks op het strand.

Denk kokosnoten, diepblauwe zee, opblaasboten, Ben-Bits met een beetje zand, zwemkleding in alle (neon)kleuren van de regenboog en een mini-Vank op haar hurken in de branding op zoek naar de mooiste schelpjes en stukjes koraal. Ik was vroeger al een verzamelaar en kon uren met gebogen rug mooie dingen zoeken, totdat ik bijna niet meer rechtop kon staan. Dan dook ik even met duikbril en al het water in, om al snel weer gehurkt een stukje verderop verder te gaan met zoeken. Mijn haren werden blonder en mijn schoudertjes roder. Op Curaçao heb je natuurlijk meesterinvlechters bij de vleet, die graag eens zo’n blond kopje onder handen namen. Want als je kunst kan maken van kroeshaar, lukt het zeker met dat slappe zachte haar van mij. En het was ook nog eens carnaval, net nadat mijn haren ingevlochten waren. Ik kon er dus aan de zijlijn van de meest fantastische optochten (glitter! Veren! Zongebruinde lijven in ieniemini-bikini’s! Meer glitter!) al dansend en draaiend de blits mee maken. Om het zo lang mogelijk mooi te houden, sliep ik wekenlang met mijn hoofd gewikkeld in bandana’s. Tevergeefs natuurlijk, want op een gegeven moment was het echt geen porum meer, overdag. Ik heb ze wel nog steeds ergens, die kraaltjes. Voor mij waren dat ingevlochten haar en die rammelkralen Club Tropicana in volle glorie.

En die foto van mij terwijl ik aan die gieter aan het likken ben, is heel niet genomen op Curaçao, maar in voormalig Joegoslavië. Ik vind hem alleen te leuk om niet te laten zien. En wat een stoot was mijn moeder hè, dertig jaar geleden?

Zomerherinnering - Iris Vank - Oh Marie!
Zomerherinnering - Iris Vank - Oh Marie!
Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)

Zomerherinnering van Jonas van der Zeeuw

/8 Reacties/in , , /door

Zomercolumn Jonas van der Zeeuw - Oh Marie!
We kunnen hier uitgebreid een boom op gaan zetten over de zomers van onze jeugd. Over zomerliefdes. Vakanties in Frankrijk. Ruzie met je ouders omdat je niet mee wil naar dat pittoreske kerkje. Vieze Franse campings. Ranzige snelwegtoiletten. Lekke luchtbedden. Maar ook ellenlange dagen langs het strand. Stripboeken lezen. Lummelen. Cassettebandjes luisteren…

Maar dat doen we niet.

We laten het onze favoriete bloggers, schrijvers en Oh Marie! fans doen. De komende weken lees je iedere vrijdag op Oh Marie! over hun mooiste, grappigste, liefste of aandoenlijkste jaren ’80 en ’90 (zomer)herinneringen. We zijn niet alleen heel erg trots dat zij deze persoonlijke herinneringen met ons willen delen, maar óók dat ze en masse hun analoge fotoarchieven in zijn gedoken (of hun familie aan het scannen hebben gezet) voor de bijbehorende foto’s!

Jonas bijt vandaag het spits af en reist als een echte Michael J. Fox terug in de tijd naar zijn jeugd in de jaren ’80.

Back to the Breakfast Club
– Tekst en foto’s Jonas van der Zeeuw

De jaren ’80. De basis die voor een hele generatie blijft plakken als betonkleurige Ben Bits kauwgom onder een schoen met klittenband. In die tijd kon je nog gewoon met al je vriendjes op de Atari 2600 spelen bij de pedofiel uit de buurt, zonder dat de bakstenen en glasscherven je om de oren vlogen. Zolang je gewoon niet alleen ging, was er niets aan de hand. Dat wist je als kind.

Voor mij was het een verwarrende tijd. Ik worstelde vooral met ‘wie of wat’ ik imago-gewijs was en/of wilde zijn. Die blonde aangespoelde krullenbol op een onbewoond eiland samen met Brooke Shields? Een tijdreizende Michael J. Fox? Of tóch die stoere gast uit The Breakfast Club. Hoe vaak had ik mijzelf al, zoals deze laatste, in gedachte over de bovenzijde van de plafondtegels in de musicalruimte op school richting de nooduitgang zien kruipen. Een podium was namelijk wel het laatste waar ik gelukkig werd.

Als krullebol op een eiland met Brooke Shields zat er ook niet in. Ik had weliswaar een plakboek vol foto’s van Brooke (vanaf plakboek nummer twee mocht ik ‘Brooke’ zeggen), maar werd verliefd op Wendy Keijzer. Wendy was het eerste in mijn leven dat lekkerder rook dan Play-Doh klei. Ik rook Wendy al ver voordat ze met haar tennisracket voorbij kwam fietsen terwijl ik buiten speelde. Totaal onbereikbaar was ze. Wendy speelde tennis op hoog niveau. Ik speelde met een wandelende tak en pikte He-Man poppetjes van buurjongetje Vincent, door ze tijdens het spelen stiekem te begraven in zijn voortuin. Wanneer het regende staarde ik naar buiten, terwijl ik luisterde naar Jermaine Jackson & Pia Zadora’s When the rain begins to fall. Hopende een glimp van Wendy op haar fiets vangen, me nooit realiserende dat er op natte gravel niet gespeeld werd. Wendy had me ooit langer dan 10 seconden aangekeken en ik was verliefd tot op het bot. Later bleek dat er een stuk rijstwafel zat geplakt waar ik meer dan 25 jaar later symbolisch mijn, soort van, baard heb laten groeien.

Op het schoolplein was ik een brave dromer die altijd exact wist op welk moment ik moest beginnen met rennen om nog net op tijd het tuinhek thuis te halen, zodat ik nét niet in elkaar geslagen werd. Een route die ik dagenlang kon finetunen tot ik na een reeks incasseringen besloot dat Goliath uit de buurt maar eens kopje onder in de zandbak moest. Even liep, herstel rende, herstel sprintte ik op wolken. Maar die stoere gast uit The Breakfast Club zat er door de beperkte houdbaarheid van dit kortlopende euforisch moment toch echt niet in helaas.

Uiteindelijk koos ik door het leven te gaan als Michael J. Foxende tijdreiziger. En mijn god, wat is dat goed gelukt zeg. Ik ben blijkbaar eind jaren tachtig in een DeLorean DMC-12 gestapt en ben met een alles doorklievende snelheid naar de zomer van 2015 gescheurd.

Mijn Mooierooie (Wendy eat your heart out) stapt in en in de achteruitkijkspiegel kijk ik in de ogen van ons oogverblindend en oorverdovend mooie vogeltje, die luistert naar de naam Raaf. Wat is de tijd voorbij gevlogen. Hij kijkt me trots aan en even voel ik mij als die stoere gast uit The Breakfast Club. En terwijl ik wil uitstappen, zingt mijn zoon: “Don’t You, Forget About Me…”.

Alle zomerherinneringen lezen?
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)