Berichten

Zomerherinnering van Iris Vank

/3 Reacties/in , , /door

Zomerherinnering - Iris Vank - Oh Marie!
De meesterinvlechters van Curaçao wisten wel raad met Iris’ blonde bakra haren. Het resultaat zie je op deze grappige en aandoenlijke foto’s van mini-Vankje op Curaçao waar het gezin Vank eens in de zoveel jaar de Nederlandse winters ontvluchtte om op vriendenbezoek te gaan. Deze zomerherinnering speelt zich dan ook niet af tijdens een Nederlandse zomer. Maar dat zij Iris, gezien deze geweldige anekdote en dito foto’s, direct vergeven natuurlijk.

Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen
– Tekst en foto’s Iris Vank

Als ik even in mijn geheugen graaf, heb ik behoorlijk wat mooie zomerherinneringen. Vanaf mijn vijfde trad ik bijvoorbeeld elke zomer op in het jeugdcircus in ons dorp (net als Anki van Zilverblauw trouwens, zij was (onder andere) befaamd spreekstalmeester en kondigde mij aan voordat ik in de trapeze hing of over het koord liep) en daar zijn heel wat compromitterende foto’s van te vinden. In die circustent was het warm (hoe hoger hoe heter he? Arme ik in die nok) maar om nou te zeggen dat het in het Oh Marie-thema Club Tropicana past? Mwoah.

Mijn portie Club Tropicana viel niet eens in de zomer, het was technisch gezien hartje winter, maar dit vergeven jullie me vast na het zien van de foto’s. Mijn ouders spaarden namelijk heel erg hard om af en toe op bezoek te gaan bij vrienden op Curaçao. ’s Zomers bleven we thuis, maar eens in de pak ’m beet vier jaar namen ze ons mee naar een tropisch paradijs aan de andere kant van de wereld. Wat een feest, met zoveel leuke en lieve mensen. Het voelde als een warm bad, bij die grote Antilliaanse familie met feestjes, etentjes, Papiaments overal om je heen (‘dushiiiii!’) en picknicks op het strand.

Denk kokosnoten, diepblauwe zee, opblaasboten, Ben-Bits met een beetje zand, zwemkleding in alle (neon)kleuren van de regenboog en een mini-Vank op haar hurken in de branding op zoek naar de mooiste schelpjes en stukjes koraal. Ik was vroeger al een verzamelaar en kon uren met gebogen rug mooie dingen zoeken, totdat ik bijna niet meer rechtop kon staan. Dan dook ik even met duikbril en al het water in, om al snel weer gehurkt een stukje verderop verder te gaan met zoeken. Mijn haren werden blonder en mijn schoudertjes roder. Op Curaçao heb je natuurlijk meesterinvlechters bij de vleet, die graag eens zo’n blond kopje onder handen namen. Want als je kunst kan maken van kroeshaar, lukt het zeker met dat slappe zachte haar van mij. En het was ook nog eens carnaval, net nadat mijn haren ingevlochten waren. Ik kon er dus aan de zijlijn van de meest fantastische optochten (glitter! Veren! Zongebruinde lijven in ieniemini-bikini’s! Meer glitter!) al dansend en draaiend de blits mee maken. Om het zo lang mogelijk mooi te houden, sliep ik wekenlang met mijn hoofd gewikkeld in bandana’s. Tevergeefs natuurlijk, want op een gegeven moment was het echt geen porum meer, overdag. Ik heb ze wel nog steeds ergens, die kraaltjes. Voor mij waren dat ingevlochten haar en die rammelkralen Club Tropicana in volle glorie.

En die foto van mij terwijl ik aan die gieter aan het likken ben, is heel niet genomen op Curaçao, maar in voormalig Joegoslavië. Ik vind hem alleen te leuk om niet te laten zien. En wat een stoot was mijn moeder hè, dertig jaar geleden?

Zomerherinnering - Iris Vank - Oh Marie!
Zomerherinnering - Iris Vank - Oh Marie!
Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)

Zomerherinnering van Wendel Visser

/5 Reacties/in , , /door

Zomerherinnering - Wendel Visser - Oh Marie!
Wendel is een cultuurfreak met een liefde voor vintage uit de jaren ’50. Als ze niet ergens een kringloop aan het afschuimen is op zoek naar gouden vondsten, dan is de kans groot dat je haar in een museum tegen het lijf loopt. Als er íemand enthousiast kan vertellen over cultuur, dan is het Wendel wel. Zulke mensen hebben we hard nodig in tijden waarin er zoveel bezuinigd wordt op dit dossier. En nu stap ik weer van mijn zeepkist af.

Wendel kennende en wetende dat ze een kind van de jaren ’80 is, vroegen we haar haar beste zomerherinnering met ons te delen. Het is een echte pageturner geworden (voor zover er pages te turnen zijn op een website), met een waar – tot op de dag van vandaag onopgelost – mysterie in het slot aan toe.

Het mysterie van de verdwenen kwallen
– Tekst en foto’s Wendel Visser

Vergeet de Summer of Love of die van ’69. The sixties zijn zóóó 1950. Club Tropicana en the Summer of ‘89 daarentegen zijn het summum van cool. Wie heeft er nou niet een zwak voor reflecterende zonnebrillen en kan niet Holiday van Madonna meezingen?
Mijn persoonlijke Club Tropicana was elke zomer te vinden in de metropool Katwijk aan Zee, waar mijn opa en oma een tenthuisje op Camping Zuid hadden.
En met huisje bedoel ik niet zo’n stomme stacaravan of een caravan met voortent, maar een oldskool houten huisje met een zeilen dak dat elk seizoen opnieuw opgezet moest worden. Recht op het duinzand zodat je o-ver-al zand vond.

In plaats van één anekdote heb ik er dan ook op z’n minst 539. In mijn hoofd zijn al die Katwijkse zomers één grote brei geworden.
Ik herinner me het geluid van het klapperende zeil als de wind eronder sloeg. Mijn jaarlijkse zoektocht naar dat ene roze schelpje.
De zomer dat mijn 3-jarige zusje mijn oma letterlijk stalkte tot in de wc en de rest van de tijd ‘Huuuuujjjj Poppie Poffie’ zong (dat jaar was ‘een kopje koffie’ van VOF de Kunst namelijk een hit).
Het clubhuis waar we Floris in zwart-wit keken en de keer dat ik een drol middenin het houten douchehokje vond.
De duinwandeling waarbij mijn zusje zo dwars was dat mijn opa haar over het hek tilde en teruggaf aan mijn oma (we kwamen langs het huisje) met de woorden: “Je mag d’r houden!”.
Maar wat ik me vooral herinner is de ongelofelijke lol die we hadden en de grapjes die we uithaalden. Zoals ik hier met mijn opa die über-stoïcijns gewoon zijn kopje koffie drinkt tijdens mijn gekbekkerij.

Eén ding van die zomers achtervolgt me nu nog: Het Mysterie van de Verdwenen Kwallen.
Typisch voor het Nederlandse strand is de oostenwind die kwallen met zich meebrengt. Voor velen een domper op een mooie stranddag, maar ik vond het redelijk geweldig. Helemaal omdat het in Katwijk voornamelijk babykwallen betrof. Jeweetwel, het niveau mini-kwalletje uit Finding Nemo dat Dori liefkozend ‘Squishy’ noemt.
Elke zomer ving ik een paar van die super schattige kwalletjes in een emmertje zeewater. Vastbesloten om een paar kwallen als huisdier te nemen, sjouwde ik dat emmertje het duin over mee naar het huisje.
Maar als ik de volgende ochtend mijn huisdieren ging inspecteren, waren ze steevast verdwenen…
De emmer zat nog steeds vol zeewater, maar de kwallen waren spoorloos.
Tot de dag van vandaag begrijp ik niet wat er met mijn kwallen gebeurde.
Hadden ze een soort teletransportertechniek die ze terug naar de Noordzee beamde? Waren ze uit de emmer gesprongen? Of zijn ze simpelweg opgelost? Ik ben er nooit achter gekomen.
Als jij het wel weet, meld het dan in de comments hieronder, zodat ik dit Mysterie eindelijk kan oplossen…

Zomerherinnering - Wendel Visser - Oh Marie!
Zomerherinnering - Wendel Visser - Oh Marie!
Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)

Een duik in azuurblauw zwembadwater

/2 Reacties/in , , /door

pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie3
Voordat George Michael zelf uit de kast kwam, trok hij zijn witte Speedo daar vandaan om te shinen in de videoclip van Club Tropicana. Cocktails drinken op een luchtbed, zijn sixpack showen onder de douche.. de clip is net zo fout als zijn zwembroek strak zat. Dat de beelden zonder gene in herhaling zijn gezet vergeten we voor de gezelligheid even. Want hoe fout al deze hysterie ook is, wij kregen bakken inspiratie van de tropische Wham! video.

Het good old zwembad lijkt sinds Wham’s Club Tropicana in de vergetelheid te zijn geraakt. Tenzij je een schoolgaand kind of fanatieke baantjestrekker bent. Een nogal specifieke groep, waar veel mensen buiten vallen. En dus staan we met zijn allen in de file naar het strand. Maar laten we eerlijk zijn, de Noordzee heeft niet de meest zomerse kleur en de Caribische zee is toch wat ver voor een dagje.

Voor het zomerse gevoel zochten we, samen met model Yara en fotograaf Suhely, daarom het plaatselijke bosbad op om daar een zeldzaam tropische dag door te brengen. Bij ons geen witte zwembroekjes, maar wel een heerlijke duik in een azuurblauw zwembad. En een paar ananassen, om het af te maken. Dive in!

pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie17
pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie5
pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie8
pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie23apool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie22pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie15pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie27pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie12pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie9pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie18
pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Mariepool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie6
pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie10
pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie13
Fotografie: Suhely Leonora
Model: Yara Hendriks
Locatie: Bosbad Amersfoort
Styling: Anne van Midden/Oh Marie

Zomerherinnering van Jonas van der Zeeuw

/8 Reacties/in , , /door

Zomercolumn Jonas van der Zeeuw - Oh Marie!
We kunnen hier uitgebreid een boom op gaan zetten over de zomers van onze jeugd. Over zomerliefdes. Vakanties in Frankrijk. Ruzie met je ouders omdat je niet mee wil naar dat pittoreske kerkje. Vieze Franse campings. Ranzige snelwegtoiletten. Lekke luchtbedden. Maar ook ellenlange dagen langs het strand. Stripboeken lezen. Lummelen. Cassettebandjes luisteren…

Maar dat doen we niet.

We laten het onze favoriete bloggers, schrijvers en Oh Marie! fans doen. De komende weken lees je iedere vrijdag op Oh Marie! over hun mooiste, grappigste, liefste of aandoenlijkste jaren ’80 en ’90 (zomer)herinneringen. We zijn niet alleen heel erg trots dat zij deze persoonlijke herinneringen met ons willen delen, maar óók dat ze en masse hun analoge fotoarchieven in zijn gedoken (of hun familie aan het scannen hebben gezet) voor de bijbehorende foto’s!

Jonas bijt vandaag het spits af en reist als een echte Michael J. Fox terug in de tijd naar zijn jeugd in de jaren ’80.

Back to the Breakfast Club
– Tekst en foto’s Jonas van der Zeeuw

De jaren ’80. De basis die voor een hele generatie blijft plakken als betonkleurige Ben Bits kauwgom onder een schoen met klittenband. In die tijd kon je nog gewoon met al je vriendjes op de Atari 2600 spelen bij de pedofiel uit de buurt, zonder dat de bakstenen en glasscherven je om de oren vlogen. Zolang je gewoon niet alleen ging, was er niets aan de hand. Dat wist je als kind.

Voor mij was het een verwarrende tijd. Ik worstelde vooral met ‘wie of wat’ ik imago-gewijs was en/of wilde zijn. Die blonde aangespoelde krullenbol op een onbewoond eiland samen met Brooke Shields? Een tijdreizende Michael J. Fox? Of tóch die stoere gast uit The Breakfast Club. Hoe vaak had ik mijzelf al, zoals deze laatste, in gedachte over de bovenzijde van de plafondtegels in de musicalruimte op school richting de nooduitgang zien kruipen. Een podium was namelijk wel het laatste waar ik gelukkig werd.

Als krullebol op een eiland met Brooke Shields zat er ook niet in. Ik had weliswaar een plakboek vol foto’s van Brooke (vanaf plakboek nummer twee mocht ik ‘Brooke’ zeggen), maar werd verliefd op Wendy Keijzer. Wendy was het eerste in mijn leven dat lekkerder rook dan Play-Doh klei. Ik rook Wendy al ver voordat ze met haar tennisracket voorbij kwam fietsen terwijl ik buiten speelde. Totaal onbereikbaar was ze. Wendy speelde tennis op hoog niveau. Ik speelde met een wandelende tak en pikte He-Man poppetjes van buurjongetje Vincent, door ze tijdens het spelen stiekem te begraven in zijn voortuin. Wanneer het regende staarde ik naar buiten, terwijl ik luisterde naar Jermaine Jackson & Pia Zadora’s When the rain begins to fall. Hopende een glimp van Wendy op haar fiets vangen, me nooit realiserende dat er op natte gravel niet gespeeld werd. Wendy had me ooit langer dan 10 seconden aangekeken en ik was verliefd tot op het bot. Later bleek dat er een stuk rijstwafel zat geplakt waar ik meer dan 25 jaar later symbolisch mijn, soort van, baard heb laten groeien.

Op het schoolplein was ik een brave dromer die altijd exact wist op welk moment ik moest beginnen met rennen om nog net op tijd het tuinhek thuis te halen, zodat ik nét niet in elkaar geslagen werd. Een route die ik dagenlang kon finetunen tot ik na een reeks incasseringen besloot dat Goliath uit de buurt maar eens kopje onder in de zandbak moest. Even liep, herstel rende, herstel sprintte ik op wolken. Maar die stoere gast uit The Breakfast Club zat er door de beperkte houdbaarheid van dit kortlopende euforisch moment toch echt niet in helaas.

Uiteindelijk koos ik door het leven te gaan als Michael J. Foxende tijdreiziger. En mijn god, wat is dat goed gelukt zeg. Ik ben blijkbaar eind jaren tachtig in een DeLorean DMC-12 gestapt en ben met een alles doorklievende snelheid naar de zomer van 2015 gescheurd.

Mijn Mooierooie (Wendy eat your heart out) stapt in en in de achteruitkijkspiegel kijk ik in de ogen van ons oogverblindend en oorverdovend mooie vogeltje, die luistert naar de naam Raaf. Wat is de tijd voorbij gevlogen. Hij kijkt me trots aan en even voel ik mij als die stoere gast uit The Breakfast Club. En terwijl ik wil uitstappen, zingt mijn zoon: “Don’t You, Forget About Me…”.

Alle zomerherinneringen lezen?
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)

Hoe ik fan werd van Wham! en ook iets leerde over auteursrechten

/0 Reacties/in , /door

Jaren 80 speelgoed - Oh Marie!
Het kan zijn dat ik na het plaatsen van deze column een naheffing krijg van een auteursrechtenorganisatie. Tenminste, als er overambitieuze Buma/Stemra medewerkers in onze doelgroep blijken te zitten.

Maar laat ik bij het begin beginnen.

Er zat vroeger, toen ik op de basisschool zat, een meisje bij mij op school dat helemaal into Wham! was. En Madonna, nu ik me haar zwarte hemdjes, kettingen met kruisen en hairdo herinner. Ik herinner me ook een van haar schriften met op de cover George Michael. Liggend aan een zwembad in een witte Speedo.

Man, wat vond ik dat een stomme foto. Sowieso vond ik dat hele popidolen gedoe maar stom. Wat een aanstelster. En wat had die vent op dat schrift een arrogant hoofd. Wat moest je sowieso met zo’n oude vent als idool? (Want mind you, als je 10 bent, is iedereen om je heen per definitie oud.)

De wereld is nog ongegeneerd zwart-wit als je 10 bent.

Wham! Madonna, Michael Jackson? Het zei me allemaal niks. Ik speelde met mijn jaren ’80 speelgoed (Popples, My Little Pony-paardjes, Troeliewoelie, Kwikstaartje) schreef werkstukken voor de lol (nerdalert!), liep rond in mijn trainingpak en was, boven alles, zo groen als gras maar zijn kon.

Het heeft lang geduurd voordat ik die man in witte Speedo aan het zwembad ging waarderen. Daar moeten we toch echt de jaren ’80 voor verlaten.

Jaren later, toen Wham! al lang uit elkaar was en George uit de kast, wandelde ik middenin de winter over een heuvel die over een rivier uitkeek. In het dal werd er geschaatst (zo koud waren de winters toen nog, lieve kijkbuiskinderen!) en er waaide flarden van een popnummer mijn richting uit. Het was het liedje ‘Jesus to a child’ van George Michael. De combinatie van dat schaatstafereel, de sneeuw en dat dromerige nummer deden – ironisch genoeg – mijn ijzige gevoelens voor de witte Speedoman smelten.

Door de wijze waarop George Michael later zijn arrestatie op dat toilet in Beverly Hills in zijn liedje ‘Outside’ op de hak nam, steeg hij alleen maar verder in mijn achting. Van ongenaakbare witte Speedoman veranderde hij in een mens van vlees en bloed. Ik werd fervent luisteraar van zijn CD Ladies&Gentlemen.

En zo kwam ik alsnog, ruim een decennium later, via George Michael’s solocarrière en bizarre come out bij de muziek van Wham! uit.

Ik draaide de Best of Wham! grijs, ook tijdens mijn stage destijds bij een bank.

Op een dag vroeg mijn leidinggevende daar of ik een vestiging op een andere locatie voor een middag wilde bemannen. Ik reed erheen (waarbij ik nog bijna een bedrijfsauto van een dijk reed, maar dat is een andere column) nam plaats achter de balie en besloot, in plaats van die zeurende wachtkamerpanfluitmuzak, mijn Wham! CD op te zetten. Dat klonk goed zeg, Club Tropicana schallend door het kantoorgebouw. En terwijl ik daar in mijn persoonlijke Club Tropicana zat, vroeg ik me af waarom mijn collega’s in hemelsnaam die panfluitmuziek verkozen boven echte muziek.

Later begreep ik pas waarom. Iets met betalen aan de maker voor iedere keer dat je zijn muziek draait. Er kwam die middag gelukkig geen klant. En tenzij de Buma/Stemra controleurs in het bezit zijn van een kantoorplantvermomming, reken ik vooralsnog niet op een naheffing voor mijn illegale muziekactie.

Wat de verjaringstermijn van auteursrechtelijke zaken is, ga ik voor de zekerheid nog wel even nazoeken. Er blijkt in ieder geval geen verjaringstermijn te zijn voor mannen in witte Speedo’s. Zoveel is wel duidelijk.