Berichten

This is where the magic happens

/3 Reacties/in /door

This is where the magic happens - Planet Fur
De programma’s van MTV blijken een eindeloze bron van blogtitels te bevatten, zoveel is wel duidelijk. Zenden ze Cribs eigenlijk nog uit, daar? Want ik ben niet meer zo hip dat ik nog naar die zender kijk (voor mijn gevoel hebben ze alleen nog maar programma’s waarin irritante figuren in één huis moeten leven en de godganse dag ruzie met elkaar maken..maar dat kan ik mis hebben). Maar MTV Cribs dus. Dat programma waarin bekende Amerikanen (of sellebrieties, haha) MTV rondleiden in hun kast-van-een-huis. Die huizen met koelkasten van het formaat studentenkamer en met keukens die zó aangeveegd zijn dat je één ding rustig kan concluderen: dat ze nog nooit een ingrediënt van dichtbij gezien hebben. Sowieso zagen die huizen er altijd uit alsof er niet in gewoond werd. En waarom stonden die koelkasten altijd vol met liters vruchtensap? Zoveel vragen!

Ook in Cribs zat in het einde mijn favoriete scène. Die waarin de slaapkamer werd geshowd. En waarbij de gastheer of -vrouw bij het openen van de slaapkamerdeur, met schalkse (schalks? Echt? Mijn vocabulaire stamt echt uit 1950) blik zei: “This is where the magic happens”.

Nou, dit is dus waar onze magic happens. In ons geval is magic een klein meisje dat op bed met een knuffelflamingo ligt te spelen terwijl ik foto’s maak. Waar ik boeken lees. Waar we een heleboel meuk onder ons bed bewaren (een hoog bed: moet je doen. Weet je hoeveel rotzooi je eronder kwijt kan?). Waar stapels notitieboekjes de tafel naast mijn bed bevolken. Waar het kleurenpalet zo rustig mogelijk is, omdat mijn brein anders zijn kop niet wil houden ’s nachts. En waar, oké dan, die orchidee normaal gesproken niet dáar staat. Want daar ga je dan natuurlijk met je slaapdronken hoofd iedere ochtend op staan, op deze manier.

This is where the magic happens - Planet Fur
This is where the magic happens - Planet Fur
This is our bedroom. The room where, according to MTV Cribs, ’the magic happens’. The magic that happens in our bedroom is a little girl that’s playing with a flamingo plushie while I shoot photos of the room. Where there are a ton of notebooks on my nightstand. Where I read my Moomin books. Where the colour palette is soft toned, since my brain has a hard time to shut down at the end of the day. And – let’s be honest – where that orchid isn’t standing over there normally. ‘Cause I would step on it every morning with my sleepy head.

The alternative Vitra tray

/14 Reacties/in , /door

The alternative Vitra Tray - Planet Fur
Gevaarlijk, deze titel. Het schept nogal wat verwachtingen, namelijk. Helaas is dit geen tutorial om je eigen Vitra rotary tray te maken. Het lijkt er niet eens op. Misschien lig je nu zelfs wel hoonlachend achter je beeldscherm, nu je deze foto ziet na het lezen van de titel. Dan ben ik in ieder geval blij dat ik je aan het lachen hebt gemaakt, dat is één van de redenen waarom ik blog. (Want zoals Bassie van Adriaantje altijd zegt: “Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd”.) Als blogger moet je, vind ik, af en toe met een prikkelende titel komen. Vandaar. Maar goed, kappen met die disclaimers nu, Fur. Maak je punt.

Ik hou toevallig erg van het stapelen en dat kan je echt fantastisch met die Vitra tray. Er kleven alleen twee nadelen aan dat dienblad: de prijs en dat je ‘m momenteel overal ziet. Wat ik heel goed snap, begrijp me niet verkeerd. Want hij is echt prachtig. Met oude meuk, zoals ik mijn kringloopschatten liefdevol noem (ook al kan ik me voorstellen dat die naam minder liefkozend klinkt  – maar goed dat die kringloopspullen geen oren hebben), stapelde ik iets wat uiteindelijk in de verte iets weg heeft van een dienblad met meerdere verdiepingen. Het blauwe serveerschaaltje komt uit een oude paascollectie van Albert Heijn, het dienblad van Ikea en dat grijze druppelvormige ding lijkt een onderdeel van een groter geheel te zijn..maar alleen dit deel lag bij de kringloop. Het vaasje is gemaakt door Ros Lee van Polkaros. Die trouwens net zo veelvoorkomend op dit blog begint te worden als de Vitra tray. Hij staat bijna iedere week wel ergens op een foto.

Het enige wat ik nu nog hoef te doen is een jaartje of 30 wachten tot de eerste mensen hun vintage Vitra rotary tray naar de kringloop brengen. Geduld is een schone zaak. (Voeg hier hoongelach in.)

The alternative Vitra Tray - Planet Fur
Maybe you opened this post with high expectations, considering its title. And maybe after seeing its contents, you bursted into Dr. Evil-like laughter. Vitra rotary tray? Seriously? If that’s is the case, I’m happy I made you laugh. It’s one of the reasons why I blog. Second, as a blogger, it’s one’s duty to choose poignant titles for one’s posts now and then. Which explains the choice of the tricky name of this post. But enough with the disclaimers, let’s get to the point I’m trying to make here.

The good thing about the Vitra tray is that it makes it possible to stack things. And I love stacking things. The downside of the tray is its price and the fact that everybody seems to have one these days. Which I totally understand by the way, ‘cause it’s beautiful. But I decided to make my own tiered tray, with a vintage piece (the grey droplet), an Ikea tray and my cute little Polkaros pot (which is starting to get as common as the Vitra tray here on this blog. It appears on at least one photo per week).

I’m strangely attracted to this pile. Even better, I stopped craving for the one from Vitra. For now.

The only thing that’s left for me to do now is wait thirty years until the first people bring their Vitra trays to my local thriftshop. (Insert scornful laughter here.)

The alternative Vitra Tray - Planet Fur

Fun science

/3 Reacties/in , /door

Fun science - Planet Fur
Voor wiskunde had ik op het voortgezet onderwijs een hele strenge leraar. Het was een klein mannetje, met cowboylaarzen en een bril die nu weer hip zou zijn (groot en rond). Op die laarzen stampte hij door de klas alsof hij aan het country dansen was. Ik kon hem niet uitstaan, met zijn laarzen en zijn attitude. Later bleek hij een hele toffe vent te zijn. Dat waren trouwens de leukste leraren: degenen die eerst heel streng waren. Naarmate het jaar vorderde, bleken dat de fijnste mensen te zijn. Uiteindelijk kon ik zelfs die cowboylaarzen waarderen. Dat jaar was het enige jaar dat ik er redelijk voor stond, wat wiskundecijfers betreft. Ik heb nu eenmaal een brein dat bij het woord bèta eerder aan een automerk denkt, dan aan exacte vakken.

Met mij en cijfers is het nooit helemaal goedgekomen. De geometrische vormen die we aan de exacte wetenschap te danken hebben, kan ik echter wel erg waarderen. Tot mijn verbazing waren bij Ikea in Amersfoort nog steeds de Scholten en Baijings posters uit de PS collectie van 2014 te koop. Eerder had ik spijt dat ik ze niet meenam, maar al die tijd hebben ze geduldig op mij liggen wachten. Lieve posters. Blijkt er in mijn alphabrein toch een wiskundemeisje verscholen te zitten.

Maths is cool - Planet Fur
I wasn’t good with figures when I was young and frankly, everything science-y is still not very compatible with my alpha brain. But now that the creative scene has embraced geometrics, even I came to love science eventually.  

Surprisingly, the Scholten and Baijings PS posters from the 2014 collection are still for sale at our local Ikea. When the collection was first presented, I didn’t buy them, because back then it seemed silly to buy everything from one collection (but hey, that collection was quite irresistible and I’m not made of steel!). I’m happy they waited for me to come around.

So. Me and science. All’s well that ends well.

The remains of Brakig

/7 Reacties/in /door

A little bit of Brakig

Waar ik eigenlijk smeulende resten en kaalslag dacht aan te treffen, bleek er nog best wel wat Brakig aanwezig te zijn bij mijn lokale Ikea(Amersfoort – mocht je nog iets zoeken!). Ik nam alsnog dit grote dienblad mee, omdat dienbladen nu eenmaal ontzettend handig zijn bij het afbakenen van bepaalde Gezellige Tafelsettings..zeker als je getrouwd bent met iemand die niet schroomt om met zijn gadgets de hele tafel te confisqueren. (Eigenlijk doe ik mijn Lief met deze opmerking tekort: eettafels zijn volgens mij in het algemeen een soort grote shitbowls waar post, sleutels, telefoons, bonnetjes, afspraakkaarten, broodkruimels en andere losse rommel zich lijkt te verzamelen.) Voor een opgeruimde foto hoefde ik echter slechts één veegbeweging naar links te maken (en het kletterende geluid van vallende meuk te negeren) en mijn Lief naar boven te jagen. Dat laatste zullen we maar onder de rauwe romantiek van het huwelijk met de interieurblogger scharen…

De ketting kreeg ik van die lieve Iris en als ik ‘m niet draag, dan draagt de bloempot ‘m. Gewoon omdat ik ‘m zo mooi vind. Nog meer goed nieuws op Ikea gebied: de nieuwe PS collectie zou vanaf vandaag in de winkels moeten liggen…althans, een deel ervan. (Het is altijd een goed bewaard geheim naar welke locaties gedistribueerd wordt). Team Confetti schreef er een blogpost met een heleboel fijne foto’s over. Ik vond al prachtige gordijnstof voor de babykamer, komende dagen meer foto’s!

Instead of encountering smouldering remains after the Brakig internet heist, there was still quite some stock left at my local Ikea. So I took this big tray home, since trays always come in pretty handy when you want at least one corner of your dinner table to stay clear of mail, receipts, bread crumbs, keys and other loose stuff that always seem to take over dinner tables. (Dinner tables are secretly the real shitbowls of our households, aren’t they?) To make this seemingly neat picture, all I had to do is make a sweeping movement to the left with my arm and ignore the noise of items crashing to the floor. Oh and I had to banish the husband who was occupying the non-occupied parts of the table with his laptop and gadgets. The perks of being married to an interior blogger, eh? 

The necklace was a gift from my dear friend Iris. If it’s not around my neck, it’s around the vase, because I love looking at it. There is, by the way, more good Ikea collection news: the new PS collection should become available soon at your local store. I already found beautiful fabric we made into curtains for the nursery. More photos this week!

All the beautiful things

/0 Reacties/in /door

Brakig Ikea at Planet Fur
Blogazine and lazy sushi verkl

Mijn lijf en ik zijn momenteel niet zo ‘in sync’ met elkaar (maar aangezien dit blog niet Planet Klaag ofzo heet, hou ik het daarbij), reden temeer om hard mijn zegeningen te tellen. Als ik in desperate need of some comic relief ben, kijk ik filmpjes van Lucky TV (Haagse Willem is echt om je broek van je kont te lachen) of laat ik het toe mezelf te verliezen in de melige krochten van Pinterest. (Grappig genoeg zijn de foto’s waar ik het hardst om lach meestal kat-gerelateerd zoals deze, deze en deze.) De mooie dingen in het leven lijken altijd in piepkleine dingen te zitten. In het maken van lazy sushi (een pas ontdekt recept dat Wendel prachtig fotografeerde én dat uiteraard extreem makkelijke uitvoerbaar is, anders haak ik af). In het zowaar zomaar op de Brakig collectie van Ikea stuiten terwijl ik er niet naar op zoek was (ik word meestal zó onrustig van dergelijke tijdelijke collecties dat ik niet eens de moeite doe om ze in mijn bezit te krijgen). In de super-enthousiaste redacteur van het Blogazine van Fashionista die me interviewde over ons interieur. In het maken van foto’s voor dit blog of voor Oh Marie! met leuke, creatieve mensen. In het met Molly naar het spreekuur van de dierenarts gaan en daar twee andere op-een-consult-wachtende-Perzen aantreffen (baas én dier vreest de dag dat ze met mij een wachtkamer bij de dierenarts delen moeten, haha). Molletje is inmiddels twee kiezen armer, maar hopelijk ook een hoop pijn. Over zegeningen gesproken!

Since me and my body aren’t very in sync with each other at the moment (but since this blog isn’t called Planet Complain), I’m trying extra hard to count all the beautiful things in my life. It puts things in perspective again. (When I’m in desperate need of some comic relief I also often turn to the funny corners of Pinterest. One must be a very tough cookie not to laugh about these for instance!) Happy things are hidden in the most common and small things, like stumbling upon the Brakig Ikea collection without looking for it (temporary collections like that often make me so skittish that I overall don’t even attempt to get my hands on them), in making lazy sushi (look for the beautifully photographed recipe at Wendel’s blog here), making pictures for this blog or Oh Marie! with kind and creatieve people or waiting for a vet’s appointment with Molly and being in the waiting room with two other Persian cats (aaaaw!). (Pet owners fear the day they have to share a waiting room with me, haha.) Little Molly lost two bad teeth by the way and (hopefully) also a lot of pain. Speaking of blessings!

Anki started counting her blessings and many followed. Look here for all the participants.