Berichten

Tip tap top, five cliches on a tabletop

/11 Reacties/in /door

Tip, tap, top, five cliches on a tabletop - Planet Fur

Alhoewel ik me meestal ver probeer te houden van trendclichés in mijn foto’s, sluipen ze er soms toch genadeloos in. Daar zijn het ook clichés voor, immers. In deze foto’s tel ik er minimaal vijf: de panda’s, de marmeren plaat, de driehoeken (oh my god it’s a triangle, OMG so hipster can’t breath, ahh freaking triangle), het plantje en de liniaal. Die overigens al stokoud is, ik kreeg ‘m ooit eens bij een garagedealer (!) die zijn tijd onbedoeld al ver vooruit bleek.

Ik vind het grappig hoe je, hoe hard je je er ook tegen verzet, uiteindelijk toch van sommige gekke trends gaat houden. Dat komt misschien omdat je ze zo vaak ziet langskomen op internet. Door de kracht van die herhaling ga je uiteindelijk overstag en sleep je tot je schrik op een dag ook ineens een plaat marmer je huis in. (Wat veel negatiever klinkt dan het in werkelijkheid is natuurlijk.) Want laat ik eerlijk zijn, ik herinner me nog levendig hoe afschuwelijk ik die marmeren kaarsenhouders vond toen ze ineens overal op leken te duiken. Sowieso associeerde ik wit marmer eerder met mausoleums of abattoirs dan met stijlvolle interieurs.

Maar, ik schreef eerder al over design en hoe het je gevoel voor stijl, of smaak, oprekt. Dit principe blijkt hetzelfde te werken met de creatieve mensen die ik tijdens mijn blogjaren heb leren kennen. Als getalenteerde mensen aan de slag gaan met zoiets als wit marmer, komen daar prachtige dingen uit en raak je besmet door die liefde. En ga je op een dag na een bezoek aan de kringloop naar huis met een pandamok. Of betaal je je blauw aan een spulletje waar je marmer mee kan oplappen (echt gebeurd, what a confession to make!). En wil je die autodealer alsnog bedanken voor die gave liniaal waar hij je destijds na een veel te dure onderhoudsbeurt mee afscheepte.

About styling clichés and how I became to love the most crazy trends (white marble!) because of my talented creative friends who do fabulous things with them.

Tip, tap, top, five cliches on a tabletop - Planet Fur

You are going to the next level

/5 Reacties/in , /door

We are going to the next level - Planet Fur

Je baby is, oneerbiedig gezegd, maar niet harteloos bedoeld, een soort groot nieuw opzetstuk op je leven. Het is alsof je door bent naar een spannend, mooi, moeilijk, nieuw spellevel waar je karakter ineens allerlei nieuwe extra’s bij zijn uitrusting kan krijgen. Maar waar ook grotere monsters te verslaan zijn, de bergen hoger en de dalen dieper zijn. Enfin, je snapt waar ik heen wil hè?

In het nieuwe level ziet je leven er ogenschijnlijk nog hetzelfde uit. En toch is alles anders. Niet alleen praktisch, maar ook psychisch. Je blijft je oude dingen doen, alleen bepaalt zij het ritme met haar slaap- en drinkmomenten en wordt een simpel uitstapje ineens een volksverhuizing van Maxi-Cosies, wandelwagens, luiers en flesjes. Toch wil je nooit meer terug naar je oude level. Het verbaast me hoe groot en niet te bevatten het concept baby was voordat onze dochter geboren was en hoe goed het komt zodra je kindje er eenmaal is. Gelukkig maar.

De afgelopen week was een patchwork van mijn oude en nieuwe leven. Ik bezocht mijn blogvriendin Ingrid, die een ‘kringloop aan huis’ mand samengestelde voor mij en Jet. Er zat onder andere het super lieve Moomin tasje in. (Sowieso zijn we overstelpt met cadeaus van lieve mensen, bedankt!) We maakten een uitstapje naar de kringloop waar ik het krukje met uilenborduurwerk vond. (Hij heeft nog wat serieuze TLC nodig, maar dat gaat natuurlijk goed komen). Ik haalde bloemen uit onze eigen tuin (eindelijk bloeien de Hortensia’s weer!). Sowieso behoort tuinieren weer tot de mogelijkheden (met een dikke buik ben je zo uit balans dat je om de haverklap voorover je tuin in kukelt. En echt goed voor je rug is het ook niet.).

Zelfs Molly lijkt inmiddels haar draai zo’n beetje gevonden te hebben in deze nieuwe familie samenstelling. Ze is alleen ernstig beledigd over het feit dat we constant met melk in de weer zijn, maar dat het nooit voor haar is.

Ons oude leven in een nieuwe jas, tot nu toe bevalt het prima.

About how getting a child feels like going to an exciting, beautiful, scarier and way more difficult new (game) level where your character can win a variety of new armor but also has to fight bigger monsters…if you know what I mean! ;)

We are going to the next level - Planet FurWe are going to the next level - Planet Fur

 

The universe is indifferent

/9 Reacties/in /door

The universe is indifferent - Planet Fur

Soms gebeuren er dingen waar woorden in alle opzichten tekort schieten. Waar ieder uitgesproken of geschreven woord misplaatst lijkt. Dus hou ik vandaag mijn mond.

Sometimes things happen that are just beyond words. When every word you write or say seems totally misplaced. So today, I’m keeping my mouth shut.

House of cards

/9 Reacties/in , /door

Home flora - Lilac
Home flora - Lilac

Zwanger zijn is, in mijn geval, fysiek vergelijkbaar met een kaartenhuis. Een kaartenhuis dat soms met stevig plakband aan elkaar vast lijkt te zitten, maar van de een op de andere dag toch in elkaar stort. Ik heb, voor zover ik dat niet al had, nog meer respect gekregen voor al die vrouwen op aarde die al een of meerdere zwangerschappen doorstaan hebben. Of de vrouwen die het doorstonden of doorstaan in een tijd of land waarin de kennis omtrent zwangerschap nog in zijn kinderschoenen stond of staat. En je maar gewoon met je zwangere lijf aan de bak moet, zonder de moderne faciliteiten waar wij mee gezegend zijn.

In Australië leeft de Kiwi, een loopvogel (die er ook nog eens heel schattig uitziet) die d0or een nare speling van de evolutie nogal grote eieren legt. Zó groot dat het ei alle ingewanden van het vrouwtje aan de kant drukt, waardoor ze op het einde van haar zwangerschap zoveel pijn heeft dat ze alleen nog maar zielig verstopt in de struiken kan wachten tot ze het ei leggen kan. (Ik heb deze informatie niet uit mijn dikke duim gezogen, het is terug te zien in Stephen Fry’s ‘Last chance to see’ – een parel van een serie trouwens). Er zijn dagen dat ik me net een Kiwi voel. Alhoewel die Kiwi, als ze zou kunnen praten, me zou aanmerken als ‘lightweight’ en ‘drama queen’. Mijn baby neemt immers geen 80% van mijn lichaam in beslag. Goddank.

Zoals altijd is er die ene moderne uitvinding die geheel losstaat van het baby-gebeuren, maar die me altijd weet op te beuren: fotografie. Tijdens een wandeling legde ik met mijn Fuji Instax de lente vast, maar maakte uiteindelijk mijn favoriete foto (en best gelukte – geen nabewerking mogelijk!) in onze eigen achtertuin. Ik kan inmiddels een behoorlijk kaartenhuis bouwen met alle Polaroids die ik maakte. Eentje die met plakband (of nog beter: duct tape) in elkaar zit. Zodat ie lekker niet kan instorten.

About how my pregnancy fysically often feels like a house of cards that can collapse from one day to another. And how photography gets me through the day, like it always does.

Polaroid - Blossom

I’m a sucker for nature

/1 Reactie/in /door

Magnolia
Magnolia
Ik blijf het een wonder vinden: dat zoiets stokkigs als een boom zoiets fragiels, kleurigs en bloemigs kan voortbrengen als bloesem. Dat er buiten, tussen het kale winterskelet, knalroze en witte vlekken ontstaan. En dat het, na een windvlaag, bloesemblaadjes regent. Zodat niet alleen de lucht, maar ook de grond zachtroze kleurt. Dat dat ieder jaar weer ontluikt, zonder dat we daar ook maar iets voor hoeven doen, dat blijf ik wonderbaarlijk vinden.

Isn’t it astonishing? That something ‘woody’ and static like a tree can produce something so fragile, colourful and flowery like blossom? I love those bright pink and white spots that slowly appear between the brown, leafeless trees outside. And that, when the wind picks up, the ground gets covered in a carpet of blossom leaves. This wondreus awakening of nature, that we may witness each and every year, is a true miracle to me.