Stille wateren, diepe gronden: lisianthus
De lisianthus is een beetje het ongeschoven kindje van het bloemenspectrum. Voor mij valt de bloem althans in de categorie opvulgroen en speelt ze, in tegenstelling tot dahlia’s of pioenen, meer een figurantenrol in een boeket. Lisianthus lijkt op een roos, maar is het niet. En die lange, slungelige vorm werkt ook niet echt mee. Kortom, lisianthus is niet bepaald het populairste meisje van de klas. Het is gewoon geen kaakzakkend spannende of mooie bloem. ..Vind ik..
Eerlijk gezegd wist ik eerst niet eens hoe ze heette. En echt kiezen deed ik haar nooit in een bloemenwinkel. En daar doe ik haar, zoals zoveel dingen die slachtoffer zijn van mijn ongezouten mening, tekort mee. Want lisianthus is, als er geen andere bloem is om haar bliksem te stelen (oké, dat klinkt echt beter in het Engels) en als je voor een bos in veel verschillende kleuren gaat, echt een mooie bloem. Vooral de bloemen in poederroze vind ik prachtig. En die rommelige blaadjes die iets weg hebben een tulp als hij bijna uitgebloeid is.
Omdat interessante- en oninteressante weetjes de teneur van mijn blogs voor Mooiwatbloemendoen zijn geworden, ging ik op zoek naar achtergrondinformatie over de lisianthus. De bloem was naar verluid zeer populair in Japan, waar ze haar ‘Torukokikyo‘ noemen. Wat een samenstelling is van de woorden Toruko (Turkse muts) en Kikyo (Platycodon). Platycodon ken je wel, dat is dat prachtige ballonplantje met die bloemknoppen die, voor ze opengaan, op lampionnetjes lijken. Waar die verwijzing in hemelsnaam vandaan komt is me een raadsel, maar poëtisch is het wel. Net als de verwijzing naar de Turkse muts trouwens. Het schijnt iets te maken te hebben met de spiraalvormige knoppen, maar dan was ik toch eerder voor een metafoor van iets spiraalvormigs gegaan, maar misschien waren die er nog niet in de 19e eeuw. Dat is de teneur bij de keuze van bloemennamen: ze roepen over het algemeen meer vragen op dan ze beantwoorden.
Lisianthus staat symbool voor charisma, dankbaarheid en waardering. Dus misschien valt er voor mij bij uitstek lering te trekken uit het feit dat zo’n bescheiden bloem symbool is voor dergelijke eigenschappen. Lisianthus mag dan in mijn ogen een figurant zijn, naar een film zonder figuranten zullen niet veel mensen kijken.
Lisianthus isn’t a flower that’s a particular favourite of mine. I didn’t even know what the long, clumsy flowers were called before Mooiwatbloemendoen, the bureau that promotes flowers in The Netherlands, sent me a bouquet of them and asked me to write a piece about it. They’re beautiful on their own, when there are no dahlias, peonies or roses around to steal their thunder. I really like the soft pink ones with their curly petals that remind me of tulips when they’re almost overblown. Lisanthius symbolises charisma, gratitude and appreciation. Let’s be honest, there’s a lesson for me to draw from that symbolism. Lisianthus might play an unobtrusive role in flowerland, but isn’t a movie super dull without good supporting actors?
Meer bloemweetjes en -inspiratie? Kijk dan eens op Mooiwatbloemendoen, met wie ik deze blogpost maakte.
