Dummy!
Aggossie, die dummies. Ik was altijd een beetje vertederd door hun blije-ei-heid en eigenlijk nog steeds. Hoe fantastisch (en decadent) was het om zo’n heel doosje met van die chemisch smakende bolletjes ineens in je giecheltje te gieten, zodat je één hele grote klont met versmolten dummies kreeg. En je nog urenlang bezig was de stukken dummy tussen je kiezen uit te piemelen. Sowieso was er geen hond die die bolletjes één voor één ging opeten, dat was levensgevaarlijk. Zo’n bolletje schoot zó je strot in tijdens het springtouwen. Citroen bleef altijd over, die vond ik te zuur. Aardbei was lekker, vooral omdat die me qua smaak aan die andere snoepklassieker deed denken: de Lange Jan.
En om al die redenen sta je dan zo’n 20 jaar later, nog net niet met tranen in je ogen, met een Dummy blikje bij de kassa bij de kringloop. Dat waren nog eens tijden.
About a long lost Dutch candy called Dummy and how this cute tin from the thriftshop brought back all kinds of childhood memories.
