Berichten

Ray of light

Ray of light - Planet Fur
Ray of light - Planet Fur
Tijdens één van die laatste gouden herfstdagen sprak ik af met Hanke om een dag analoge foto’s te maken bij Radio Kootwijk, op de Veluwe. Radio Kootwijk is niet alleen fotogeniek omdat het op de Veluwe ligt, het is ook een bizar gebouw op een bizarre plek. Het zou zó uit een film hebben kunnen komen en in mijn beleving dan maar meteen als schuilplaats van de schurk uit een James Bond film ofzo. (Heb je Skyfall gezien? Met dat huis in die laatste scenes? Wat een indruk heeft dat op mij gemaakt! Ik kan die scene wel tien keer terugzien. Wat ik ook heb gedaan, trouwens. Maar die sfeer, dus.) In het echt was Radio Kootwijk de plek waar de eerste (Nederlandse) radiosignalen de wereld in werden gezonden. Door dat midden op de Veluwe te doen, hadden de signalen het minst te lijden van ruis van omliggende bebouwing. Tegenwoordig heeft de locatie vooral te lijden aan een gebrek aan toiletten (haha), zoals je ook in Hanke’s prachtpost over onze dag kan lezen.

A new batch of analogue photos for you guys today. I took these analogue photos on a little trip with my friend Hanke, at a very pretty and bizarre location in The Netherlands called Radio Kootwijk. Back in the days, the first (Dutch) radio signals were sent from this particular building. I think, however, that this location would also work very well as the bad guy’s layer from a James Bond movie. (If you’ve seen the last scenes of Skyfall, you know what I mean!) The building is located at this particular plain because of the lack of cultivation around it. The only thing this beautiful location today lacks are toilets (haha!), as you can also read in Hanke’s beautiful post about our field trip.

Ray of light - Planet FurRay of light - Planet Fur
Het weer had een scala aan licht voor ons in petto. Zo vind ik de foto helemaal bovenaan bijna een schilderij, zo bijzonder is het kleurenpalet. Nu ik besmet ben met het analoge fotografie virus, begrijp ik nog beter waarom onze oude meesters zo’n fan waren van ons Nederlandse licht. Het werkt verslavend, de voldoening die het geeft als je dat licht hebt weten te vangen in je foto’s. Analoge foto’s hebben de x-factor, zogezegd. Wat grappig is, want zonder digitale fotografie had die x-factor niet kunnen ontstaan. Nog nooit postte ik zoveel foto’s tegelijk in een bericht en vond ik het spijtig dat ik er niet nog tien bij kon plaatsen. Hoe meer analoge foto’s ik maak, hoe gaver ik Hanke’s volledige overstap naar analoge fotografie vind. Wat leuk is het toch om dat gevoel te kunnen delen. En om er een hele dag over te kunnen praten.

Deze foto’s maakte ik met Ektar 100 films van Kodak. Ik ga nu experimenteren met Agfa Vista Plus films met een ISO van 400. Stiekem omdat ik een grotere korrel bijna nog mooier vind. Daarnaast zijn de films van Agfa onwaarschijnlijk goedkoop, dus ik ben erg benieuwd hoe die uit gaan pakken. Wordt vervolgd!

I’m so happy I managed to capture the beautiful Dutch light on these images. It’s kind of addictive, the taking and waiting for that one good photo. That is probably why analoge pictures have the x-factor to me. A factor that, funny enough, could not exist without digital photography. There’s nothing better than to share this feeling with a like-minded person like Hanke. Ten years ago I never expected that I could fill a whole day just talking about photography.

I shot these photos with Ektar 100 by Kodak. For my next photos I’m gonna use Agfa Vista Plus films, with an ISO of 400. Secretly because I particularly love a bigger grain in my images. On top of that, Agfa films are extremely cheap, so I’m curious how they’ll turn out. To be continued!

Ray of light - Planet Fur
Ray of light - Planet Fur
Ray of light - Planet Fur
Vijf mensen wakkerde mijn liefde voor analoge fotografie aan. Hun (analoge) foto’s zijn zo mooi dat je ze niet mag missen (als je dat al niet deed): Hanke, Danique, Nikki, Iris en Anki. Deze films zijn ontwikkeld door Carmencita Film Lab.

These five people sparked my love for lomography. Definitely check out their work if you haven’t already: Hanke, Danique, Nikki, Iris and Anki. Films developed by Carmencita Film Lab.

Ray of light - Planet Fur
Ray of light - Planet FurRay of light - Planet Fur

Vintage gardens through a vintage camera

Vintage botanic gardens - Planet Fur
Vintage botanic gardens - Planet Fur
Ik maakte deze foto’s met mijn vader’s Canon precies een jaar nadat we op deze locatie de bruiloft vierden van twee mensen van wie ik heel veel hou. Om er een jaar later te zijn, met ons kindje, wat we toen niet hadden durven dromen, was bijzonder en ook een beetje gek. De tijd gaat zo ontzettend snel en voor mijn gevoel was het gisteren dat we er die prachtige bruiloft beleefden. Jet vond de bomen en het groen geweldig, zoals ze alle bomen en groen geweldig vindt. (We hebben al een polletje gemaakt of ze later bomenknuffelaar wordt. Zo grappig hoe de natuur zo’n rustgevende invloed heeft op baby’s.) Het terrein valt onder het universiteitsmuseum van Utrecht, de botanische tuin stamt uit 1639 en is daarmee de oudste van Nederland. Het kleurenpalet van de kassen combineren prachtig met de honderden schakeringen groen van de planten. Een hele fijne plek om (analoog) vast te leggen.

Prachtig, zo’n verborgen juweel middenin de stad.

I shot these images precisely one year after we celebrated the wedding of two people I love very much. This time our visit was extra special since we visited these gardens with our little girl, who thoroughly enjoyed the trees and greens around her. (Because of this fondness we think she’s going to become some kind of treehugger when she grows up. So funny how trees and the soft movement of leaves have this soothing effect on babies.) These botanic gardens are incredibly beautiful and I really wanted to take some photos there with my dad’s old Canon. I love how these turned out, especially since this place holds such dear memories for us.

Vintage botanic gardens - Planet Fur
Vintage botanic gardens - Planet Fur
Vintage botanic gardens - Planet Fur
Vintage botanic gardens - Planet Fur

Poly (methyl methacrylate)

Double exposure - Planet Fur
Deze analoge foto maakte ik tijdens een van onze vaste en meest geliefde boswandelingen. Omdat het de laatste foto op het rolletje was, ontstond deze prachtige dubble-exposure, van Jet en ‘ons’ bos. Ik vind de diepte die de bomen geven zo gaaf, ik blijf er nieuwe details in ontdekken.

Digitale foto’s lijden wat mij betreft aan een milde vorm van waarde devaluatie. Niet omdat ze niet mooi zijn of iets dergelijks. Integendeel. Het resultaat dat uit je camera komt is in wezen hetzelfde gebleven. Maar omdat foto’s digitaal zijn en we er nu 10 per onderwerp maken in plaats van 1 of 2, zoals vroeger, eindig je met zo’n enorm digitaal archief dat je eigenlijk niet meer kan kiezen welke foto je zou willen uitlichten op een plek aan de muur. Naast het feit dat er bijna dagelijks tientallen foto’s aan dat archief toegevoegd worden.

Op de een of andere manier heb ik die keuzestress niet bij analoge foto’s. Door hun ambachtelijkheid en traagheid (je moet immers letterlijk en figuurlijk maar afwachten hoe ze eruit komen te zien), lijken analoge foto’s unieker te zijn. En neig ik er eerder naar om analoge foto’s af te drukken en neer te zetten dan digitale. Zoals ik bijvoorbeeld met polaroids deed die ik in Berlijn en van de lentebloesem maakte. Om mijn polaroids te ‘exposeren’ gebruik ik een perspex magneetlijst van Muji. Deze nieuwe analoge favoriet liet ik op plexiglas drukken bij Webprint. Toen ik de print uitpakte, kreeg ik een kleine hartverzakking door de groenzweem die er overheen lag. Dat bleek gelukkig de beschermfolie te zijn. Wat wel weer een fantastische anekdote bij het avondeten opleverde, dat dan weer wel. (Je zult begrijpen: mijn Lief is inmiddels niet meer zo onder de indruk van mijn hartverzakkingen. Hopen dat ik er nooit écht een krijg, want dan hoef ik niet op zijn hulp te rekenen.) Recent schreef ik al kort waarom ik perspex zo fijn vind. Het is namelijk opsmukloos, waardoor het altijd mooi mixt met de rest van zijn omgeving. De kleuren en diepte van de foto zijn behouden gebleven, zelfs op deze grootte. Waar ik hoogglans in foto’s niet zo mooi vind, vind ik die glans in dit geval niet vervelend. Analoog en digitaal zijn in dit geval, letterlijk, samengesmolten tot een prachtresultaat.

I shot this analogue photo on one of our favourite walks through the woods. I exposed the film twice by accident, with this beautiful photo of ‘our’ forest and our daughter as a result. I love how the trees create a kind of depth in this image and I keep discovering other beautiful new details when looking at it. Since I love this ‘accidental photo’ so much, I decided to order an acrylic photo mounting of it at Webprint. They also sent parcels outside The Netherlands. Or google for this particular printing technique, ‘cause the results are overall stunning. I really love how the analogue and digital came together in this product! 

Double exposure - Planet Fur

Fur real friends on film

Fur real friends on film - Planet Fur
Fur real friends on film - Planet Fur
Ik heb ontzettend veel plezier met mijn vader’s oude Canon. Deze foto’s (ontwikkeld door het geweldige Carmencita Film Lab) maken me zo blij, dat ik er weken op teren kan. Daarnaast ben ik verrast dat al deze foto’s scherp zijn geworden, aangezien dieren meestal niet mee willen werken aan stil zitten (daarom hou ik ook zo van ze). Vooral de oranje vriendjes (bovenaan) hebben mijn hart gestolen. (Die linker woont in de Hortus in Utrecht en ik hoop niet dat dat boompje een zeldzame exoot is, want zijn bast is volledig afgekrabt door voormelde oranje onverlaat.) Bekijk hier en hier meer van mijn favoriete analoge foto’s.

Er zijn vijf vrouwen die mijn liefde voor analoge fotografie hebben aangewakkerd en wiens (analoge) foto’s zo mooi zijn dat je ze niet mag missen (als je dat al niet deed): Hanke, Danique, Nikki, Iris en Anki.

I’ve had so much fun with my dad’s old Canon the last couple of months and these photos (developed by the lovely people of Carmencita Film Lab) make me walk on sunshine. My favourite subjects are furry and feathered friends and I’m pretty stoked these all turned out sharp, since most of these creatures don’t do posing nor sitting still.
Check out a couple of my other favourite photos here and here.

There are five women who sparked my love for lomography and whos photos you should definitely check out if you haven’t already: Hanke, Danique, Nikki, Iris and Anki.

Fur real friends on film - Planet Fur
Fur real friends on film - Planet Fur

Powerless

Powerless - Planet Fur
powerless
/ˈpaʊəlɪs /

adjective

    without ability, influence, or power.
    synonyms: impotent, helpless, without power, ineffectual, inadequate, ineffective, with no say, useless, defenceless, vulnerable, weak, feeble, paralysed

Inmiddels denken jullie misschien dat onze dochter imaginair is. De hoeveelheid foto’s van haar op dit platform (en andere digitale platforms) is immers te vergelijken met een maanlandschap. Leeg.
Dit is echter een hele bewuste keuze.

Toen ik een paar weken geleden blogde vanaf de Woonbeurs, vroeg een van mijn blogcollega’s waarom ik geen foto’s van Jet op het internet postte. Ik moest daar even over nadenken en begon mijn antwoord met: “Nou ja, zij is zo klein en het internet is zo groot….” Waarop zij zei: “Daar heb je je antwoord al!” En inderdaad, dat korte antwoord dekt de lading wat mij betreft prima.

Toen ik bij The Hive in Berlijn was vorig jaar, werd er (uiteraard) heel veel over bloggen gesproken. Eén opmerking tijdens een van de presentaties is me altijd bijgebleven en is praktisch mijn mantra geworden wat bloggen (en het delen van andere content op internet) betreft: “Als het niet goed voelt om bepaalde content te delen, dan moet je dat niet doen. Je lezers zullen je ongemak voelen en jij zal je rot voelen omdat je je eigen grens bent overgegaan.”

Wat ons kind betreft voel ik dat ongemak. Omdat ik weet dat niet alleen de ontzettend leuke, lieve en integere mensen die mij volgen haar dan zien. Maar dat zij min of meer toegankelijk wordt voor iedereen op deze aarde. Met andere woorden: ik ben compleet machteloos over wie wat met de beelden van ons kind doet. Zolang ik daar geen controle over zal hebben, zal ik ongemak voelen.

Geloof me, ik zal nooit iemand veroordelen die zijn of haar kindje wél deelt op het internet. Omdat het misschien gek voelt om níet over ze te schrijven omdat ze zo’n ontzettend belangrijk deel in je leven innemen. Omdat je zo trots op ze bent. Omdat je vreselijk veel van ze houdt, ondanks hun grillen en nukken. Omdat ze, in hun onbevangenheid, zo ontzettend grappig, aandoenlijk of slim zijn. En omdat je dat je heel graag wil delen met de wereld. Hell, je zou het op een spandoek aan de gevel van je huis willen hangen. Zo voel ik me namelijk ook. Maar ja, dat ongemak…

Bij deze deel ik dus, bij hoge uitzondering, een foto van onze oneindig lieve, vrolijke, grappige en ontzettend beweeglijke baby. Ik maakte deze foto tijdens een wandeling en vergat blijkbaar het rolletje van mijn analoge Canon TLb goed door te draaien. Met per ongeluk dit prachtresultaat.

Vertel eens: deel jij bepaalde content niet omdat je je daar niet fijn bij voelt? Ik ben erg benieuwd naar je antwoord!

About the fact that we’re powerless when it comes to the content we share on the internet, since we do not know who reads it or (ab)uses it and how that’s the reason why I don’t share photos of our child on the internet. (Despite the fact that I find that difficult since she’s the cutest baby in the world!) I shot the image of her with my dad’s analogue Canon TLb, it was double-exposed by accident, but I love the result.