Berichten

De wet van de remmende voorsprong

/1 Reactie/in , , , /door

Slaapkamer - Oh Marie!
Een aantal weken geleden schreef ik in mijn gastpost voor vtwonen.nl over onze gerestylede slaapkamer. Ik ben vrij laks met het delen van mijn gastpost voor vtwonen op mijn eigen blog, maar ik ga proberen mijn leven te beteren. Komt ie!

Slaapkamer - Oh Marie!
Het verhaal achter onze slaapkamer is best leuk om te vertellen. Daarvoor moet ik eerst terug naar het moment dat we ons vorige huis verkochten.

Op de muur in de slaapkamer van ons vorige huis zat namelijk het sloophoutbehang van Studio Ditte. Toen nog super hip en extreem duur. Toen we het huis verkochten en de nieuwe bewoners wat maten op kwamen nemen, liet de nieuwe eigenares onomwonden weten wat ze van dat behang vond. Die mening was niet mals. Licht gekwetst besloten we het behang mee te verhuizen. Het kwam – oh wonder! – heel van de muur waarna we het in ons nieuwe huis weer op dezelfde plek achter ons bed hingen. De nieuwe bewoners bedankten ons nog voor de moeite. Tja.

Daarna moesten er gordijnen op de nieuwe slaapkamer komen. Ik koos voor zware, blauw velours gordijnen tot op de grond. Een kleur blauw die, zo bleek toen de gordijnen klaar waren, wel erg veel overeenkomst vertoonde met de huid van een smurf. Je kan ze hier bekijken op (heel erg oud) archiefbeeld. Ik vond deze blogpost op mijn blog terug door te zoeken op ‘smurf’. Dat zegt genoeg.

Slaapkamer - Oh Marie!
Ach, die slaapkamer was goed voor het moment. Sinds 2010 zijn de andere kamers ontelbare keren geshuffeld, veranderd, opgeruimd, geschilderd en behangen, maar de slaapkamer bleef zoals hij was. Het zal de wet van de remmende voorsprong wel zijn. Het was de eerste kamer die na de verbouwing af was en áls we er waren was het er toch donker door die dikke smurfgordijnen.

Slaapkamer - Oh Marie!
Tijdens onze vakanties in Scandinavië ontdekten we echter hoe prettig het eigenlijk is om met het vroege ochtendlicht wakker te worden. Niet dat dat van harte gaat – ik ben slechts een soort van ochtendmens geworden door mijn dochter – maar wakker worden gaat wel gelijkmatiger als het licht op je slaapkamer minder gelijkenis vertoont met een kelder.

En als we de gordijnen dan toch gingen veranderen, dan maar meteen de hele kamer.

Er kwam een plan en een kleurenpalet. En het voornemen om met kleine ingrepen een groots effect te bereiken. Twee factoren moest ik opnemen in deze plannen: het bed en de tafeltjes ernaast zouden blijven. Het bed is een oudje van Lundia, maar heel praktisch door de bergruimte die eronder zit (en lekker hoog, want in mij schuilt een oma die van een hoge instap houdt). De tafeltjes van Ikea zijn ook al stokoud, maar de enige die hoog genoeg waren naast het bed. Never change a winning team.

Slaapkamer - Oh Marie!
Voor de gordijnstof koos ik stof van Tas-ka. In eerste instantie voor de grijze 210 grams variant van Lommer, maar omdat ik meer meters nodig had dan Tas-ka op voorraad had, uiteindelijk voor de roze versie. Dik genoeg om het felste licht te filteren, maar niet geheel verduisterend. Ik liet de gordijnen maken bij Knip en Klaar.

Het behang verdween, de muur werd weer wit. Achter het bed staat nu een rek uit de tijdelijke Bråkig collectie van Ikea uit 2014. Ik vond hem via Marktplaats. De lampjes van karton zijn van Seletti, ik verving hun groene snoer met grijs snoer van Stoersnoer. De geslepen vijftigerjaren spiegel met oranje gloed komt ook van Marktplaats. Sprei, bordeauxrood kussentje en beddengoed van HEMA. De foto naast het bed maakte ik zelf, net als de blokjeshanger. Verder verving ik de saaie knopjes op het bed met houten knoppen van de bouwmarkt die ik roze verfde.

We schoven het bed, tot slot, een halve meter van het raam af. Het geeft aan de raamkant niet alleen meer ruimte, de kamer lijkt er groter door. En, ook niet onbelangrijk, we stoten onze hoofden nu niet meer steeds aan de schuine wand.

Zes jaar heeft het geduurd om tot een slaapkamer nieuwe stijl te komen. Zes jaren lang hoofden stoten en moeilijk wakker worden. Dat is blijkbaar wat de wet van de remmende voorsprong met een mens doet.

A blogpost about our restyled bedroom, the only room in our home that has been the same since we moved in. Up until now!

Bewaren

Late posterpret

/5 Reacties/in , , , /door

Ruth Hengeveld en Olle Eksell - Oh Marie!
Waar de een vroeger droomde van een Porsche 911 voor zijn deur of een Siberische tijger als huisdier, droomde ik er lang van om een huis te hebben waar de kunst rijendik tegen de muren stond. Op een verjaardag kwam ik eens bij iemand thuis die al zijn muren behangen had met kunst. Met dat huis in gedachten bezocht ik, toen ik mijn eigen geld ging verdienen, regelmatig galeries en kocht ik af en toe een schilderijtje of ets. Voor posters haalde ik mijn neus op. Die waren voor 14-jarigen.

Ik leefde, kortom, op creatief vlak het leven van een (snobistische) gepensioneerde. Alleen het bezit van een museumjaarkaart ontbrak er nog aan.

Poster Zilverblauw en Bubblemint - Oh Marie!
Er is sindsdien veel veranderd. Dat huis met die rijen schilderijen is er nooit gekomen. Sterker nog, ik gruw nu bij de gedachte aan zo’n volgepropt huis. Als je alles onderstreept, onderstreep je immers niets. De schilderijen en etsen die ik indertijd kocht staan al jaren op zolder. Daarvoor in de plaats zijn posters gekomen. Die je zo ontzettend gemakkelijk op kan rollen en in een kartonnen koker kan opslaan tot je ze weer eens ophangt. Of niet.

Na zes jaar verving ik de ABC poster van Hikje in de hal door de Zeeuwse Scoutiviteit poster van Ruth Hengeveld. Op de kamer van Jet hangt momenteel een poster van de Zweedse ontwerper Olle Eksell, de man die die beroemde ogenposter ontwierp voor Ögon Cacao. Hij begreep als geen ander dat een krachtig ontwerp een eenvoudig ontwerp is.

In de woonkamer hangt nu de poster die Anki en Casper ontwierpen voor de Snorfabriek in Utrecht. Ik kreeg hem cadeau na afloop van de Uit het huis van markt op het Snorfestival in de nieuwe Snorfabriek afgelopen zaterdag. De Snorfabriek opent in november officieel zijn deuren, als je er nog niet bent geweest moet je er echt gaan kijken, alleen al voor de Kwantum Keet die Anki en Lonneke er ingericht hebben met Kwantum producten. De poster herinnert mij aan een geweldig gezellige dag.

…En dat, precíes dat gevoel, gaan al die schilderijen op zolder nooit oproepen. Behalve dan misschien de herinnering aan mijn snobistische pensionadotijd.

About my love for posters and about the posters by Ruth Hengeveld, Olle Eksell and Zilverblauw I recently added to our home.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Max Sauze Isocele

/2 Reacties/in , , , /door

Max Sauze Isocele - Oh Marie!
Weleens een kringloop bezocht met een tweejarige? Ik doe het regelmatig, niet altijd met onverdeeld succes. De verleiding is groot om het kindje er maar los te laten en de halve kinderafdeling uit te laten pakken, maar dat vind ik 1. geen gedrag dat ik haar aan wil leren en 2. geen gedrag dat ik haar aan wil leren. Dus zoeken we met elkaar een tussenweg waar we beiden mee kunnen leven en hoop ik dat ik haar niet dusdanig met dergelijke bezoekjes verveel dat ze later nooit meer iets met de geneugten van het schatgraven te maken wil hebben.

Max Sauze Isocele - Oh Marie!
Terwijl ik met mijn ene hersenhelft mijn dochter probeerde te managen en met de andere hersenhelft (ik ga er even voor het gemak vanuit dat ik voor ieder van deze handelingen een andere helft gebruikte) de kringloop scande, viel mijn oog op bovenstaande paraplubak. Want ik dacht dat dat het was. Heel oneerbiedig zou later blijken.

Mijn aandacht verslapte toen Jet alsnog aanstalten maakte de kinderhoek uit te pakken (“Níjntje!!”) en ik vergat de paraplubak. Zoals ik alles tegenwoordig vergeet, behalve – gelukkig – mijn kind.

De volgende dag herinnerde ik me de paraplubak weer. Wat een goed teken is én een soort vuistregel bij het kopen van grotere tweedehands stukken: als ik 24 uur later nog aan een item denk, dan mag ik overwegen of ik het alsnog ga halen.

Onnodig te melden dat ik hem alsnog ging halen. (Euh, wat doe je nu dan?) De kleur rood waarin hij was uitgevoerd vond ik niet zo mooi, dus spoot ik hem over.

Max Sauze Isocele - Oh Marie!
En nu komt de twist in de plot. Zoals je misschien gemerkt hebt, hou ik erg van meuk. (Haha, grappig Fur.) Dus als ik niet in een kringloop ben en ik heb een vrij uurtje, dan kijk ik graag op Marktplaats. Terwijl ik iets totaal anders zocht, kwam ik een advertentie tegen van mijn paraplubak. Wat dus geen paraplubak is, maar een of ander designbijzettafeltje ontworpen door Max Sauze Isocele. Een tafeltje dat ik voor 2 euro bij de kringloop vond en heb overgespoten in een lekker kleurtje. En die ik, en dat is misschien nog wel het allerergste, paraplubak heb genoemd.

Ach, ik vind hem super leuk en laten we eerlijk zijn: als paraplubak zou hij het volgens mij ook hartstikke goed doen.

When I visited a thriftshop a while ago, I bumped into this umbrella stand (at least, that’s what I thought it was). Since I also had to manage my two-year-old who I had taken with me (and who attempted to unpack the entire toy’s department), I forgot about the umbrella stand and we went home.

The next day I remembered how much I liked the thing I still called umbrella stand and I went back to get it. Since I didn’t like its red colour, I spraypainted it pink.

There’s a pretty funny story about this umbrella stand though. I found out that this umbrella stand isn’t an umbrella stand, but some fancy sidetable designed in the 70s by Max Sauze Isocele. The fact that I painted it feels a bit barbaric now, not to mention that I called it an umbrella stand. Ah well, I really like it and let”s be honest: it does look like an umbrella stand, doesn’t it?

Bewaren

Een hart van steen

/6 Reacties/in , , , /door

Vintage Moomin - Oh Marie!
Het kopen van knuffels is wel zo’n beetje de laatste haven van het kringloopbezoek. Met andere woorden: de enige knuffel die ik van de kringloop meenam was een Nijntje knuffel die ik kocht toen ik zwanger was en totaal verweekte hersens had. Om me bij thuiskomst te realiseren dat ik tweedehands knuffels echt heel goor vind. Waarschijnlijk omdat ik weet waar ik die dingen zelf allemaal mee naartoe gesleepte toen ik klein was. Zelfs oude, zelfgebreide knuffels komen er niet in. Hoe aandoenlijk ik ze ook vind. Ik heb een hart van steen wat kringloopknuffels betreft.

Vintage Moomin - Oh Marie!
Ik ben dus, zoals je aan de foto’s ziet, Zeer Diep Gezonken. Ik heb namelijk, zonder zwangerschapsexcuus dit keer, een knuffel bij de kringloop gekocht. Maar het was dan ook een roze Moomin knuffel. In nog zeer respectabele staat. Hij heeft wel op 60 graden in een was meegedraaid (living on the edge) en kwam warempel weer helemaal fris en fruitig uit. Het feit dat er in een Nederlandse kringloop in effing Lutjebroek een Finse Moomin is beland, was voor mijn genoeg reden om mijn hart van steen voor even te negeren.

Against all my principles of buying second hand plush dolls, I recently took this vintage Moomin doll home. I’m a bit grossed out by second hand plush animals since I still (very lively) remember where I dragged mine to when I was little. The fact that a Swedish (pink!) Moomin in mint condition ended up in a Dutch thriftstore, made me set aside all my reservations, though. I did wash it (about 600 times, haha), it’s now in our little girl’s room along with other second hand treasures.

Vintage Moomin - Oh Marie!
Achter die Nijntje knuffel uit de inleiding zit trouwens nog best een lief verhaal. Het was er namelijk een uit de serie ‘Nijntje in de sneeuw’. Ik herinner me dat nog omdat mijn Lief mij dat, nadat ik hem over mijn zeer afwijkende kringloopkoopactie had verteld, met een heel blij hoofd kwam vertellen. Had hij even op internet opgezocht. Die knuffel heeft nooit het pand verlaten, omdat ik dat zo snoezig vond. Hij is wél een keer of 600 in de wasmachine gegaan.

Toen Jet geboren werd, vertelde onze kraamverzorgster dat baby’s erg van contrast houden. Nijntje, en dan vooral ook haar gezichtje, voldoet perfect aan die eis. Het allereerste wat Jet zag toen ze in haar bedje lag, was Nijntje in de sneeuw. Ze was en is er gek op, ‘Nijntje’ was haar allereerste woordje. Nijntje in de sneeuw gaat overal mee naartoe.

Ze heeft mijn stenen hart dus duidelijk niet geërfd. Zoals het nu uitziet, wel mijn liefde voor tweedehands. Al dan niet onbewust, natuurlijk.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bedankt, kerstpakketten uit 1994!

/1 Reactie/in , , /door

Marmeren schaal - Oh Marie!
In retrospectief ben ik toch dankbaar voor die kerstpakketten uit de jaren ’90. Niet om de blikjes ganzenlever die erin zaten (bah en bovenal: 100% dierenleed), of om de taaie bladerdeegkuipjes die er al-tijd inzaten, maar om de niet-eetbare en totaal nutteloze items die er ook altijd bij werden gestopt (denk: een kaasplank met bijbehorende mesjes, kaarsenstandaards van marmer of een rugzak zonder ruimte voor je waardigheid, etc.). Ieder jaar was het uitpakken van het kerstpakket voor mij als kind zowel een feestje als een deceptie, omdat er 1. alleen maar dingen in zaten die ik toch niet lustte en 2. de items die erin zaten alleen leuk waren voor grote mensen, terwijl ik ieder keer weer hoopte dat er misschien een verdwaalde Troetelberenknuffel in zo’n doos was beland.

Toch ben ik, en met mij dus waarschijnlijk een heleboel andere mensen, blij met die stomme kerstpakketten. Omdat onze ouders inmiddels massaal die kerstpakketcadeaus naar de kringloop brengen. Dat leverde mij niet alleen deze driehoekige kaasplank op, maar ook de marmeren plaat op deze foto’s. Ik vond hem in een kringloop in Steenwijk (for crying out loud) met een gigantische bouwmaterialenafdeling (omdat kringlopen marmeren items vaak niet echt in een categorie plaatsen, loont het altijd de moeite om bij die afdeling te kijken, je vindt er sowieso vaak de meest fantastische en exotische dingen). Volgens mij is 80% van het marmer dat nu bij de kringloop ligt ooit uit een kerstpakket gekomen. Want is marmer ooit een trend geweest, in de jaren ’90? Dan heb ik die briefing in ieder geval gemist.

Marmeren schaal - Oh Marie!
De plaat had twee lelijke handvatten die ik verving met houten handvatten van de bouwmarkt en die ik verfde in een kleur wijnrood waarvan ik nooit had gedacht dat ik die ooit ging toepassen in mijn huis. (Het is de kleur 85% appel van Flexa, mocht je het willen weten.) Net als de inhoud van kerstpakketten uit de jaren ’90 heb ik ook altijd een hartgrondige hekel aan de kleur wijnrood gehad.

En zo brak er de dag aan dat mijn twee grootste aartsvijanden alsnog mijn huis en hart binnendrongen: een marmeren plaat met wijnrode handvatten. Wie weet waar dit gaat eindigen. Als deze trend doorzet, dan sta ik binnenkort vast een pallet donkerbruine badkamertegels bij de kringloop af te rekenen.

I found this marble plate with the handles at the hardware department at a thriftshop. I replaced the handles with wooden ones and painted them in a wine red color I never liked when I was little (like I never liked marble when I was little). Now that I dragged my biggest interior arch enemies home, I’m a bit curious were this new love for things I once hated will end!

Bewaren