Gravity
Gravity is working against me
And gravity wants to bring me down
Er zijn soms dagen, of weken, dat ik naar mijn werk kijk zoals een Anorexia patiënt naar zijn lichaam: kijkend in de spiegel ziet hij een dik mens, terwijl hij in werkelijkheid uitgemergeld is. Ik kijk en kijk en kijk, tot ik mijn foto’s waardeloos vind. De lijnen zijn niet recht, de kleuren niet kloppend, de compositie net niet lekker. En dan ben ik nog niet eens bij de tekst aangekomen, die bij die foto’s moet komen.
Wat ik maak, gaat gepaard met veel gevoel. Mijn werk moet goed zijn. En ‘goed’, dat is in mijn hoofd een rekbaar begrip. Aan de andere kant: zonder die bezieling zou ik niet meer willen of kunnen werken. Dit maakt me echter ook kwetsbaar, juist omdat mijn werk me zo na aan het hart ligt.
Je zal altijd zien dat karma toeslaat op zo’n moment dat je voor je gevoel op je kwetsbaarst bent.
Dit weekend plaatste ik een foto op Instagram, waarna zich een discussie ontspon over de vorm van de foto. In een notendop ging het over originaliteit, trends versus eenheidsworst, over je veilig voelen in een online community. En hoe een grappig bedoelde reactie je gemakkelijk in je creatieve hart raakt. Juist omdat wat je doet daar regelrecht uit komt. Ik heb de discussie onder de foto laten staan, omdat ik ook vind dat je, als je je mening geeft, daarvoor uit moet komen. Met naam en toenaam. Omdat het al zo lastig communiceren is, met alleen woorden en slechts een handvol emoticons om je bedoelingen te duiden (zo pleit ik voor terugkeer van de dansende Hyves banaan – dat ding kon wereldoorlogen afwenden). Met zulk schaars communicatiegereedschap is het in ieder geval fijn om te weten wíe je voor je hebt.
Oh gravity, stay the hell away from me
Oh gravity has taken better men than me (how can that be?)
John Mayer – Gravity
In Dutch only today, sorry guys!
