Het duurde even voor deze blogpost online stond. De oorzaak van deze vertraging zie je hieronder. Een ezeltje met een krans op zijn bolletje. De foto is zo zacht dat ik hem bijna zou aaien. Bijna hè, want ik ben me al pijnlijk bewust van mijn reactie op alles met een vacht. Het aaien van mijn beeldscherm zou mij een acuut enkeltje sanatorium opleveren en daar heb ik toch wat minder trek in. Tenzij ik daar ezeltjes moet aaien op therapeutische basis, natuurlijk.
Wat is dat toch met analoge foto’s? Wat maakt ze zo aaibaar? Bijna letterlijk zacht? Het lijkt wel alsof de wereld, bekeken door de lens van een analoge camera, er vriendelijker op wordt. Een soort droomplek. En waarom voel ik dat minder als ik naar de foto’s in mijn plakboeken kijk, die toch ook echt voor een groot deel nog analoog zijn? Komt dat dan toch door het feit dat we anders analoog fotograferen in dit digitale tijdperk? Anders kijken, anders vastleggen? Zou dat het zijn? En hoe belangrijk is dat allemaal eigenlijk, zolang we maar onze eigen droomwereld kunnen blijven scheppen?
Raisa Zwart, ook een vastlegger van analoge aaibaarheid, nam ooit het grote risico een grote reis volledig analoog vast te leggen. Ze kwam verliefd terug. We vroegen haar naar haar favoriete analoge foto van dit moment. Dat is verrassend genoeg niet het ezeltje, maar we zijn wel erg blij dat hij meekwam voor deze blogpost! ;-)
Tekst en foto’s – Raisa Zwart
De foto van de hut tussen de palmbomen, mijn favoriete foto van dit moment, maakte ik in december 2014, in Bocas del Toro, Panama. Het was de tweede reis die ik analoog fotografeerde en ik was op slag verliefd. Enkele maanden ervoor had ik mijn eerste fotorolletje volgeschoten op Mallorca en ik besloot voor onze reis door Costa Rica, Panama en New York alleen mijn Pentax k1000 en een zak vol rolletjes mee te nemen. Als ik er zo op terugkijk was dat best een spannend slash ambitieus plan, maar ik was vastbesloten om onze reis helemaal analoog vast te leggen.
Eenmaal thuis heb ik direct de rolletjes naar het Carmencita Film Lab gestuurd en na anderhalve week ontving ik het resultaat. Ik had nergens spijt van, de foto’s waren alles waar ik op gehoopt had. Sindsdien heb ik een Nikon F90x gekocht en een Pentax 645N. Ik ben professioneel meer en meer analoog gaan fotograferen, ik vind het heerlijk…en het resultaat zo mooi!
Deze foto is een van mijn favoriete analoge foto’s omdat de foto me echt terug neemt naar het moment (en omdat ik stiekem weleens hoop dat ik er ooit terugkom en dan mag verblijven in zo’n mooi huisje aan het strand). Dat is trouwens wat me het meeste aanspreekt aan analoge foto’s: ik weet niet hoe en waarom, maar het voelt ‘echter’. Analoge foto’s raken me meer en houden mijn herinneringen aan het moment levendig. Daarnaast zijn de kleuren, scherpte en sfeer van analoge foto’s perfect. Of juist niet, maar dat is nu ook het leuke: dat is ook helemaal niet erg.
www.zwartfotografie.nl
Instagram: @raisazwart
