Pigeon diploma

Duivendiploma

Ik vond het duivendiploma van Post Duiven Vereniging (P.D.V.) Pijlsnel (ooo de kneuterigheid!) recent bij een kringloop. Het heeft waarschijnlijk jarenlang bij de trotse eigenaar de heer Fr. Beulen aan de muur gehangen tot hij overleed, of toen hij zijn plezier in het houden van duiven verloor toen zijn prijswinnende lievelingsduif niet meer terugkeerde van een vlucht om Roermond. Hoe het ding ook bij de kringloop terecht gekomen is, ik vind het snoezig: het idee van mannen met hun vogels en een echt ingelijst diploma. Dit soort rariteiten maken het zoeken naar oude zooi nou zo verschrikkelijk boeiend.

I found this pigeon diploma at a thriftshop recently. It was the property of proud mister Fr. Beulen from Roermond until he died or lost his love for pigeons when his favourite pigeon didn’t return from a flight around Roermond. However this diploma found its way to the second hand store, the combination of men, birds and diplomas amazes and puzzles me. That’s what makes thrifting so endlessly interesting to me.

Duivendiploma II verkl

 

Jiminy Cricket!

Autumn

Vandaag werkte ik uren aan de Stockholm post op Oh Marie! Heerlijk om foto’s te bewerken, maar een perfectionist is nooit klaar en het schrijven van een blogpost is vaak best een bevalling. Tijdens het proces vertoon ik dus een heleboel uitstelgedrag en dus maakte ik ook nog even foto’s van mijn hysterische Royal Copley vaas die momenteel helemaal in herfstsfeer is.

Jemig de pemig, het is alweer herfst?!

Today I’ve posted the Stockholm post over at Oh Marie! During the process (writing a post is a creative process so I procrastinate a lot when writing), I shot some pics of my Royal Copley vase in Autumn style.

Jiminy Cricket, is it Autumn already?!

Autumn

An apple a day…

An apple a day...

Ik vond dit appelige vriendje in een kringloop, pas. Het slaapliedje dat het afspeelt duurt bij deze behoorlijk lang en ik en mijn Lief hebben dan ook de hele kringloop geïrriteerd door twee keer een soort van per ongeluk aan het touwtje te trekken. (Zowel hij als ik trekken graag aan de touwtjes – zowel letterlijk als figuurlijk – dus je begrijpt dat deze een onweerstaanbare aantrekkingskracht op ons had.) Aanstaande zaterdag publiceren we het nieuwe nummer van Oh Marie! en omdat er nog heel veel moet gebeuren voor het zover is, neem ik de rest van de week even vrij van bloggen om alles af te maken. Zie ik je zaterdag op ohmarie.nl?

I found this apply friend in a thriftshop recently. Its lullaby goes on for minutes and me and my Love annoyed everyone in the thriftshop by pulling it’s string twice not entirely accidentally (I love to pull strings – pun intended – and so does my Love so you can probably understand this one had to be pulled). Less than one week before the launch of the new issue of Oh Marie! so I’m taking the week off from blogging to concentrate on the last to do’s! Ta folks!

Life in plastic, it’s fantastic

Vintage Barbie kookboek

De belangrijkste reden waarom ik bijna niet naar Mad Men kijken kan is de verstikkende wijze waarop de rollen tussen mannen en vrouwen verdeeld waren in de jaren ’60. De vrouwen worden, grofgezegd, constant onderdrukt door hun bazen of vreemdgaande mannen, wat mij, als vrij mens, buikpijn geeft. Het is bizar om je te realiseren dat de tijd waarin de rollen verdeeld waren zoals ze waren nog niet eens zo lang geleden is. Als het niet zo treurig was, zou het bijna lachwekkend zijn. Om die reden hou ik erg van deze vintage Barbie kaarten. Barbie, niet bepaald het toonbeeld van feminisme, doet op de kaarten zulke sarcastische en grappige uitspraken dat het haar op een manier bevrijdt van haar conservatieve imago. Recent stuurde ik een vriendin zo’n kaart en daarop stuurde ze mij dit Barbie kookboek terug, dat ze bij de kringloop vond. De inhoud maakt me vreselijk aan het lachen (“Je wéét hoe gauw het ei aan de randjes van een kom vastbakt!”), vooral het hoofdstuk waarin Barbie hapjes wil maken voor Moederdag maar uiteraard niet haar vader als hulptroep kan inschakelen, omdat de man (logisch toch!) niet koken kan. Als ik iemands vrouw was geweest in de jaren ’50 of ’60, dan had mijn man iedere avond eten kunnen gaan afhalen, zo’n slechte kok ben ik. Om het nog erger te maken: ik haat afhalen in welke vorm dan ook (net zoals ik tanken haat) en het woord gastvrouw komt niet in mijn vocabulaire voor, dus de beste man zou zijn eten ook nog zelf moeten regelen én zijn eigen koffie moeten zetten.

Gelukkig is het 2013 en ben ik gezegend met een man die fantastisch koken en bakken kan en die het nooit een probleem vindt om de fritten zelf bij de snackbar te halen. Gelukkig (voor de visite) denkt hij er wél aan ze koffie aan te bieden. De weg van de liefde gaat dus nog steeds door de maag, zelfs als de maaltijd uit Barbie’s kookboek komt. Wel fijn voor ons dat niet meer vaststaat dat die maag per definitie mannelijk moet zijn!

The main reason why I almost can’t watch Mad Men is because of its suffocating sexism, the way the women in the series are treated by their bosses and cheating husbands. It makes my free mind ache. It’s just not far back in our past that women didn’t have the same rights as men which is pretty bizarre when you think of it. Nowadays, the way tasks were divided back then feel só old-fashioned that they’re almost laughable. That’s why I love these vintage Barbie cards so much, because they make Barbie – not exactly the gender-neutral toy – say these extremely funny and sarcastic things which in a way free her from her conservative image. I sent a friend of mine a Vintage Barbie card a while ago and she sent me this Barbie Cookbook from the thriftstore back. Its contents crack me up, especially the chapter were Barbie wants to make little bites for Mothers day but of course can’t ask for her father’s help, because the guy can’t cook. If I would have been someone’s wife in the fifties or sixties, my husband would have to order take-away each night, that’s how bad a cook I am. To make things worse, he’d had to order the food himself, because I also hate to order food via telephone or internet, as I hate to pick up food from a snack bar.

Lucky for me, it’s 2013 and I’m blessed with a man that bakes and cooks the most fantastic meals and enjoys making them. For him it’s no biggie to order food via telephone or internet or pick it up at a snack bar. Love still goes through the stomach, even if the meal comes from Barbie’s cookbook. But the most important thing of it all is that it doesn’t matter anymore if that stomach is male or female.

Vintage Barbie kookboek
Vintage Barbie kookboek

And so it happened

Lodewijk

Het is zo leuk als een vriend iets bij de kringloop vindt dat haar aan jou doet denken. Het wordt nog beter als ze het ook al een naam gegeven heeft, omdat jij dat ook doet met wezen-achtige kringloopspullen. En je weet absoluut zeker dat een vriend het perfecte cadeau voor je kocht als je haar woonkamer binnenwandelt, het betreffende item op haar eettafel ziet staan en zegt: “Hé, maar dat is een perfect pastellen kitschy vriend! Die moet je een naam geven!”.

En zo geschiedde.

Dit is Lodewijk, gevonden en vernoemd door Wendel, tevens perfect cadeau. (En als je toch aan het klikken bent, kijk dan even op haar blog voor foto’s van de prachtige babykamer van haar pasgeboren dochter!)

It is so nice when a friend thrift something that remind her of you. It even gets better when she gives the item a name, because it is what you do when you thrift something creature-shaped. And you are absolute certain that that friend found you the perfect gift when you enter her livingroom, see the item sitting on the dinner table and shout: “Well, thát’s a superbe kitschy pastel little guy, you should give him a name!”

And so it happened.

Meet Lodewijk, named and thrifted by Wendel and best present ever.  (O and do pop over to see images of the beautiful decorated nursery of her newborn baby girl!)