De Pippi Langkous eenhoorn

/8 Reacties/in , /door

De Pippi Langkous eenhoorn - Oh Marie!
Met iedere centimeter waarmee ik deze ets uit het schap in de kringloop trok, werd ie mooier. Dat ging ongeveer zo: “Hé, het is een ets. O, met een mooi landschapje erop. Ach, met een Pippi Langkous paard…néé, hij heeft een hoorn. Het is een eenhoorn! Een Pippi Langkous eenhoorn!” Dat is wat ik dus vond: een ets met een Pippi Langkous eenhoorn erop. Zulke goede kringloopvondsten (en daarmee ook goed blogmateriaal) zijn zeldzaam geworden.

Van deze ets zijn er 40 gemaakt, dit is de 6e in de serie. Lief detail: ik dacht dat hij € 11,50 moest kosten. Dat moest € 1,50 zijn. De dame achter de kassa was geschokt: iemand van het personeel had de ets veel te laag geprijsd. “Maar,” zei ze, “dan heeft u geluk.” Ondanks mijn aandringen om er 10 euro voor te geven (ik had ‘m immers voor € 11,50 ook meegenomen!), wilde ze het afronden naar 5 euro. Er heeft vast iemand strafwerk gekregen bij die kringloop.

Ik heb een beetje een zwak voor etsen. Al rond mijn 18e kreeg ik een prachtige ets van mijn ouders voor het behalen van mijn diploma. Misschien een belegen cadeau voor een 18-jarige, maar ik koos het zelf. De bewerkelijkheid van de ets-techniek en de enorme hoeveelheid details die de meeste etsen bevatten hebben me altijd gefascineerd. Als er alleen een landschap op deze ets had gestaan, had ik ‘m waarschijnlijk ook meegenomen.

Maar, even terug naar die vintage stipjes-eenhoorn. (En vintage is hij, want hij werd in 1977 gemaakt!) Hij is gemaakt door Ank Spronk, helaas overleden in 2010. Haar dochter heet Jet, wat ik weer een ontzettend grappig toeval vind. Ank Spronk haalde haar inspiratie uit haar reizen naar Rusland en is vooral bekend om de etsen die ze maakte van katten. Haar werk kenmerkt zich door een sprookjesachtige sfeer en dat kan ik volledig beamen (hallooooo…een eenhoorn! Sprookjesachtiger wordt het niet!).

Jammer voor Tolstoj, Dostojevski en alle andere Russische grootheden, maar deze Russische eenhoorn van 5 euro komt toch echt met stip op 1 in míjn galerij der Russische groten.

De Pippi Langkous eenhoorn - Oh Marie!De prachtige diamantslinger is gemaakt door Ruth Hengeveld. Het vaasje links is van Polkaros en de roze vaas rechts is van Sagaform.

Kringloop therapie

/9 Reacties/in , /door

Kringloop therapie - Oh Marie!
Het bezoeken van kringlopen (of ‘het zoeken tussen oude meuk’ – reken ik ook goed) is therapeutisch voor mij. Want ook al verliep de aanloop naar de lancering van deze splinternieuwe website verrassend soepel, in de staart van het traject deed zich toch nog een stresspiek voor waardoor ik ineens ernstig toe was aan Iets Therapeutisch.

Zo ging ik op zaterdagmiddag half 5 nog even terra cotta potten scoren voor de launch (die de volgende dag plaatsvond) en-kon-ze-nergens-vinden. Tijdens deze steeds panischer wordende zoektocht heb ik geleerd dat er nog verrassend veel winkels sluiten om 17.00u op zaterdag. En dat er zoiets bestaat als een ‘potterie-seizoen’. En dat in maart dat potterie-seizoen nog niet geopend is. Wat filosofisch een hele interessante gedachte is, want terra cotta potten staan toch juist buiten en blijkbaar dicteren onze bouwmarkten dus dat wij niets te zoeken hebben in onze tuinen totdat zij hoogstpersoonlijk het potterie-seizoen geopend hebben. Tja…

For the record: het is uiteindelijk gelukt, met die bloempotten. En om mijn hartslag weer naar beneden te krijgen, dook ik ook nog even een kringloop in. Waar de twee bakjes en het prachtvaasje geduldig op mij stonden te wachten.

Wat fijn, om weer terug in het blogritme te zijn, hier op mijn splinternieuwe website. Ik ben echt trots op ons harde werk en gloei nog na van ons mooie lanceerfeestje van zondag (waarover vrijdag meer). Het leek wel een verjaardag, zoveel cadeaus kregen we van al onze blogvrienden. Het hangpotje kreeg ik van Suus, ik gaf ‘m een &Suus tintje met het zwart-witte touw. Het Figgjo bloempotje kreeg ik van Jane.

Mijn hartslag is weer normaal en zo ook mijn werkdagen. Bovendien ben ik een triviaal potterie-feitje rijker. Mijn geluk kan niet completer zijn.
Kringloop therapie - Oh Marie!

Some like it hot

/12 Reacties/in , /door

Some like it hot - Planet Fur
De rechaud. Je kent hem vast nog wel van Chinees Indisch Restaurant ‘De Chinese Muur’ (of ‘De Lange Muur’, want het is altijd een variatie op die ene toeristische trekpleister).

De rechaud (of in de volksmond, het theelicht) houdt je eten warm. Of je thee. Ik denk dat Molly er ook wel op zou willen liggen (dan wordt het een ‘rechat’, harhar), ware het niet dat haar vachtje niet brandveilig is. Daarbij: ze is dan wel plat, maar niet gek.

Grappig hoe bepaalde voorwerpen een tijd uit de gratie zijn, maar ook weer een comeback maken. Zo ook het rechaud. Ik zie hem op allerlei aanrechten terugkeren, en niet alleen bij blogvrienden (die vaak voorop lopen qua interieurtrends). Deze rechaud in prachtige zalmkleur deed mijn hart ineens een huppeltje maken bij de kringloop. Ookal is het een onding, qua maat en vorm, ineens leek zo’n ding dat mijn theewater de hele dag warm gaat houden super handig. Niet dat ik ooit zoveel thee in mijn eentje ga drinken, maar die gedachte kreeg ik pas toen ik alweer thuis was. Het rechaud doet het bovendien goed onder het theepotje dat van mijn Lief’s oma is geweest. Een goede reden om de aanschaf alsnog te rechtvaardigen.

Alles wat fout&oud was wordt weer salonfähig. Al duurt het 30 jaar, het komt terug. Zo vernam ik uit betrouwbare bron (mijn kapper) dat de Vanilla Ice/mariniers blockhead weer terug gaat keren in het modebeeld. Wat ik toch een vrij schokkende revival vind. Voor nu.

Want wie weet maakt mijn hart over vijf jaar wel een huppeltje als mijn Lief met zijn versgeknipte blockhead terugkeert van een kappersbezoek.

Some like it hot - Planet Fur
About the rechaud I thrifted a while ago and some thoughts on trends and how everything seems to become hot&happening again after decades. (According to my hairdresser, even Vanilla Ice’s blockhead will get hot again. A pretty shocking revival if you ask me!)

The alternative Vitra tray

/14 Reacties/in , /door

The alternative Vitra Tray - Planet Fur
Gevaarlijk, deze titel. Het schept nogal wat verwachtingen, namelijk. Helaas is dit geen tutorial om je eigen Vitra rotary tray te maken. Het lijkt er niet eens op. Misschien lig je nu zelfs wel hoonlachend achter je beeldscherm, nu je deze foto ziet na het lezen van de titel. Dan ben ik in ieder geval blij dat ik je aan het lachen hebt gemaakt, dat is één van de redenen waarom ik blog. (Want zoals Bassie van Adriaantje altijd zegt: “Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd”.) Als blogger moet je, vind ik, af en toe met een prikkelende titel komen. Vandaar. Maar goed, kappen met die disclaimers nu, Fur. Maak je punt.

Ik hou toevallig erg van het stapelen en dat kan je echt fantastisch met die Vitra tray. Er kleven alleen twee nadelen aan dat dienblad: de prijs en dat je ‘m momenteel overal ziet. Wat ik heel goed snap, begrijp me niet verkeerd. Want hij is echt prachtig. Met oude meuk, zoals ik mijn kringloopschatten liefdevol noem (ook al kan ik me voorstellen dat die naam minder liefkozend klinkt  – maar goed dat die kringloopspullen geen oren hebben), stapelde ik iets wat uiteindelijk in de verte iets weg heeft van een dienblad met meerdere verdiepingen. Het blauwe serveerschaaltje komt uit een oude paascollectie van Albert Heijn, het dienblad van Ikea en dat grijze druppelvormige ding lijkt een onderdeel van een groter geheel te zijn..maar alleen dit deel lag bij de kringloop. Het vaasje is gemaakt door Ros Lee van Polkaros. Die trouwens net zo veelvoorkomend op dit blog begint te worden als de Vitra tray. Hij staat bijna iedere week wel ergens op een foto.

Het enige wat ik nu nog hoef te doen is een jaartje of 30 wachten tot de eerste mensen hun vintage Vitra rotary tray naar de kringloop brengen. Geduld is een schone zaak. (Voeg hier hoongelach in.)

The alternative Vitra Tray - Planet Fur
Maybe you opened this post with high expectations, considering its title. And maybe after seeing its contents, you bursted into Dr. Evil-like laughter. Vitra rotary tray? Seriously? If that’s is the case, I’m happy I made you laugh. It’s one of the reasons why I blog. Second, as a blogger, it’s one’s duty to choose poignant titles for one’s posts now and then. Which explains the choice of the tricky name of this post. But enough with the disclaimers, let’s get to the point I’m trying to make here.

The good thing about the Vitra tray is that it makes it possible to stack things. And I love stacking things. The downside of the tray is its price and the fact that everybody seems to have one these days. Which I totally understand by the way, ‘cause it’s beautiful. But I decided to make my own tiered tray, with a vintage piece (the grey droplet), an Ikea tray and my cute little Polkaros pot (which is starting to get as common as the Vitra tray here on this blog. It appears on at least one photo per week).

I’m strangely attracted to this pile. Even better, I stopped craving for the one from Vitra. For now.

The only thing that’s left for me to do now is wait thirty years until the first people bring their Vitra trays to my local thriftshop. (Insert scornful laughter here.)

The alternative Vitra Tray - Planet Fur

Mottige oude doos

/1 Reactie/in , /door

Mottige oude doos - Planet Fur
Met ‘mottig’ doe ik het houten kistje hier op de foto eigenlijk vreselijk tekort. Hij is helemaal met de hand gemaakt, met zwaluwstaartverbindingen en aantekeningen van de maker op de onderkant en al. Degene die de kist maakte, was echter niet te zuinig op zijn werk. Het hout is uitgebeten (misschien lag hij wel in de regen, naast die olifantenstof), de scharnieren wiebelig en het slotje incompleet. Toch kan ik spullen die door iemand zelf zijn gemaakt nooit laten staan. (Tenzij het dit soort miskleunen zijn – maar die spaart Diana dan weer. Tragikomische vondsten noem ik dat. Fantastisch.)

Mijn hart smelt een beetje van zulk huisvlijt. De verbindingen van dit kistje bijvoorbeeld lijken verraderlijk eenvoudig in elkaar te zitten, maar als je ze zelf moet maken, is dat hele andere koek. Krijg al die klote-geultjes maar eens passend. Een Ikea kast zit sneller in elkaar (wat meteen het succes van Ikea verklaart). Het ligt in dezelfde lijn als borduurwerken die bij de kringloop liggen: een beetje sneu, al dat handwerk dat in de pré-vuilnisbak is beland. Het vraagt er gewoon om om gered te worden.

Als patroonheilige van tweedehands huisvlijt nam ik de mottige doos dus mee. Maar hoe fotografeer je zo’n ding in al zijn mottigheid?

Door hem te omringen met zoveel moois, dat hij zelf ook een beetje gaat shinen. Natuurlijk krijgt hij een make-over en heeft hij straks al die opsmuk niet meer nodig. Iets met een lelijk eendje en een mooie zwaan enzo. Nu alleen nog even tijd vinden om hem ook echt die make-over te geven. Man, wat gaat er toch veel tijd zitten in huisvlijt. Wordt vervolgd!

Wil je meer leren over de basisprincipes van het fotograferen? Er zijn nog een paar plekjes vrij bij de cursus fotografie die ik geef bij Immer Urlaub. Je kan je hier inschrijven.

I thrifted this scruffy wooden box a while ago. It was pretty hard to style and photograph it in a beautiful way, because of its scruffyness. I’m planning to give it a make-over, I just need to find time to give it that make-over though. To be continued!