Archief voor categorie: Vintage

Na het bespreken van alle stigma’s op de vrouwelijke variant van de jaren ’70 verjaardagskaart, is het nu de beurt aan de mannelijke variant.

Eens kijken. Hoe keek men (of, kaartenmakers) in de jaren ’70 tegen de man aan?

Nou, hij hield van bloemen. Dat vind ik sympathiek. Verder luisterde hij graag naar de radio, onder het genot van een glas whisky en een sigaret. Dat soort sluikreclame voor verslavende middelen was nog helemaal oké in de jaren ’70. De stereotype jaren ’70 man houdt van fotografie (of, in het algemeen: gadgets – dat zal nooit veranderen). En, ook een goede zaak, lichaamsverzorging staat hoog bij hem in het vaandel. Want ik tel wel twee verzorgingsproducten op deze kaart. En dat in een tijd dat lichaamshaar, waar dan ook, nog weelderig groeien mocht. Saillant detail: de kaarten werden denk ik door Revlon gesponsord. Want zowel de toiletartikelen op de mannen- als vrouwenkaart zijn van Revlon.

Wat die strik daar in het midden doet? Geen idee. Het is wel een erg frivool detail in deze setting. Alhoewel de bloemen dat eigenlijk ook zijn. De strik moet denk ik suggereren dat er net flink door de jarige is uitgepakt. Tadaaa, hier je verjaardagscadeau, stereotype jaren ’70 man!

Fast forward naar 2015. Wat is er veranderd? De analoge camera is terug van weggeweest. Elektronica is kleiner en esthetisch verantwoorder geworden en kan meer data herbergen. De sigaretten heb ik moeten vervangen door een stuk zeep. Vond ik wel een frisse tegenhanger. Noem dat maar dichterlijke vrijheid. Whisky is weer hip, vandaar dat ik het zowaar aantrof in onze voorraadkast. Mijn whisky-kenner merkte trouwens op dat VAT 69 ‘bocht’ is. Wat te denken geeft wat die fles op deze kaart doet. Is het stiekem een uitnodiging voor een ranzig slempfeest? Wie zal het zeggen!

Ik dank de hemel dat de aanrechten tegenwoordig wit, grijs of van natuursteen zijn. Ik krijg bijkans hoofdpijn als ik te lang naar dat wilde 70-er jaren tegelmozaïek kijk. Het zat er trouwens toch dik in dat je toentertijd vaak hoofdpijn had aangezien een feestje niet geslaagd was als de woonkamer niet blauw stond van de sigarettenrook.

Lekker overzichtelijk hoor, die jaren ’70. Maar voor een tijdperk dat een vrijgevochten imago heeft, lijken de rollen toch nog wel erg duidelijk verdeeld op deze kaarten. Binnenkort tijd voor de kindervariant van deze serie..want die is er ook!

Toen ik klein was, verbaasde ik me vaak over de verjaardagskaarten die mijn ouders ontvingen. Er stonden vaak stillevens op met – volgens de stigmatiserende norm dan – typische mannen- of vrouwenitems. Mijn vader kreeg dan iets met een motorfiets (terwijl hij helemaal geen motor reed) of een fles whisky en mijn moeder iets met een strooien zonnehoed op een bed van bloemen.

Ik vond dat zoiets stoms. Nu nog steeds trouwens. Alsof je, als je de 40 passeert, alleen nog maar serieuze verjaardagskaarten mag krijgen. Terwijl ik een kaart van Monster’s Inc. nog net zo leuk vind als toen ik (gesteld dat de film toen had bestaan) 8 was. Het leek me op die leeftijd vreselijk om zulke stomme kaarten te moeten ontvangen. Tja, over zulke wereldproblemen maakte je je druk, toen je klein was. Gelukkig is er veel veranderd sinds die tijd. Of ik heb gewoon vrienden en familie met een goede smaak. Kan ook.

Jaren geleden vond ik een hele verzameling van die stigmatiserende kaarten bij de kringloop. Ik kwam ze weer tegen toen ik aan deze blogpost zat te werken en verbaasde weer hoe ontzettend stupide die kaarten zijn. Een toilettas? Roll-on liquid make-up? Chocolade? Een grote zonnebril? Echt? Is dat in essentie wat een vrouw is? En daar moet ze aan herinnert worden middels deze kaart voor haar verjaardag? Of zou het een soort verkapte boodschap zijn? In de sfeer van: “Hé, je bent nu 30/40/50..ga eens heel gauw die hangende oogleden en donkere wallen maskeren met roll-on liquid make-up! En zet anders die zonnebril op je kanus! O, enneh…Merci dat jij er bent hè. Hartelijk gefeliciteerd.”

Of niet, natuurlijk. Want over het algemeen heb je het goed voor met degene die je een verjaardagskaart stuurt.

Het leek me grappig om de kaart een update te geven. Want even helemaal los van het stigmatiserende karakter ervan, is het interessant om te zien hoeveel oude stijlelementen in de setting onze huidige tijd nog steeds bestaan, maar dan wel in een nieuwe jas. De stof van de toilettas lijkt retro. Het behang lijkt Toile de Jouy te zijn. Het model zonnebril was in de jaren ’70 ook mode. En die ketting kocht ik echt in het afgelopen decennium, al lijkt hij zo uit de jaren ’60 te komen. Gelukkig zijn de verpakkingsontwerpen het niveau wit-satijnen-gehandschoende-hand-met-gouden-strik-houdt-stuk-chocolade-omhoog ontstegen.

Misschien dat ik nog eens zo’n kaart na ga bouwen, ik heb nog een hele stapel liggen. Zijn ze tenminste nog ergens goed voor. Of ik stuur ze naar iemand met een enorm gevoel voor humor. Dat kan natuurlijk ook nog.