Binnenkijken bij Kit and Nancy

Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Thank Gosling it’s Friday! Met deze woorden en een foto van Ryan Gosling luidt Laura van Kit and Nancy iedere vrijdag het weekend in. Kijk, wij houden van mooi beeld en fijne kringloopvondsten en als daar dan ook nog een portie humor bij komt kijken, dan zijn wij helemaal verkocht. We keken binnen in Laura’s fijne huis in Rotterdam waar ze vanuit Australië naartoe verhuisde om bij haar lief (bijgenaamd De Hollander) en Ringo, hun vrolijke (en ook een beetje ondeugende) puppy te zijn.

Laura’s foto’s zijn zo dromerig, kleurrijk en symmetrisch als Wes Anderson’s werk. Nog zo’n held van ons. Wat ons betreft is Laura het fijnste importproduct sinds thee en chocolade. En laat dat nu precies zijn wat ze ons voorzette toen we bij haar langs gingen. Want naast bloemen (vintage of vers) is bakken haar tweede grote liefde.

(Speciaal voor Laura’s vrienden en familie plaatsten we het interview ook in het Engels!)
-Tekst en foto’s Marlous Snijder

Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Een Aussie in Nederland? Hoe is dat zo gekomen?
Tijdens een driewekelijks familiebezoek in Europa in de zomer van 2012 ontmoette ik via wederzijdse vrienden een prachtige Hollander. Na een paar stormachtige dagen vloog ik terug naar Australië waar ik na 8 maanden besloot dat ik naar Europa wilde verhuizen. Om dichter bij mijn familie te zijn, maar ook om meer tijd door te brengen met De Hollander. Nu, twee jaar later, woon ik samen met de man van mijn dromen in één van de charmantste landen van Europa.

An Aussie in The Netherlands? How come?
I met a beautiful Dutchman in Rotterdam during the summer of 2012 whilst on a 3 week Europe trip visiting friends and family. We met through mutual friends that were currently residing in Holland. After a whirlwind few days I returned to Australia for 8 months, deciding then that I wanted to relocate to Europe to be closer to my family and to spend more time with the Dutchman. Two years later I’m living with the man of my dreams in one of the most charming countries in Europe.

Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Oh Marie! is vernoemd naar de geliefde oma van onze hoofdredacteur. Vertel eens iets over Catherine (Kit) en Nancy?
Kit (Catherine), mijn Engelse oma en Nancy (Dorothy), mijn Australische oma, hebben beiden grote invloed gehad op mijn liefde voor bakken en handwerk. Ik heb mijn liefde voor het verzamelen van vintage bloemmotieven, bloemen en zondagse bakrituelen aan deze twee prachtige vrouwen te danken.

Oh Marie! is named after our chief editor’s beloved grandmother. Tell us about Catherine (Kit) and Nancy?
Kit (Catherine), my English grandmother and Nancy (Dorothy), my Australian grandmother have greatly influenced my love for baking and crafting. My love for collecting vintage florals, adorning my house with fresh flowers and Sunday baking are all thanks to these two beautiful women.

Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Waarom hou je zo van bloemmotieven?
Patronen en bloemen…ze doen mijn hart sneller kloppen, maken mijn portefeuille lichter en mijn huis mooier. Een mix van beiden is hét recept voor eindeloze inspiratie. Of het nu een jaren ’70 jurk is, een retro muurversiering of een boeket van prachtbloemen…als het mijn pad kruist is er 99% kans dat ik het mee naar huis neem.

What is it about patterns and flowers that you love so much?
Patterns and flowers…they make my heart beat faster, my wallet lighter and my home prettier. Mix them together and you have the perfect recipe for what keeps me endlessly inspired. Whether it’s a 70s dress, retro wall art or a bunch of beautiful blooms…if it crosses my path, there’s a 99% chance it’ll come home with me.

Koala’s of wombats? (Sorry, dit is de enige cliché Australië vraag. Beloofd!)
Koala’s natuurlijk! Ondanks dat ik mezelf nogal eens vergelijk met een humeurige wombat, gaat er niets boven kroelen met een baby koala. De koala is een ontzettend fascinerend en zeer gekoesterd Australisch dier.

Koala’s or wombats? (I’m sorry, I couldn’t help myself. I promise it’s the only cliché Australia question in this interview!)
Koalas for sure! Although I’d compare myself to a moody wombat most days, there’s nothing like cuddling a baby koala. they are such fascinating creatures and a treasured aussie animal.

Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Wat is je favoriete recept?
Mijn liefde voor het bakken evolueert continu en er is altijd een nieuw recept om uit te proberen. Momenteel bak ik mijzelf een weg door een lijst van brownierecepten met Ferrero Rocher, gezouten karamel en rocky road. De mogelijkheden zijn eindeloos! Eén van mijn meest favoriete recepten (en crowd pleaser) is de witte chocolade met butterscotch en pecannoten. Super lekker!

What’s your favourite recipe?
My passion for baking is always evolving as there’s always a new recipe to try. I’m currently baking my way through a list of new brownie recipes that include Ferrero Rocher, salted caramel and rocky road…the options are endless! One of my all time favourites and crowd pleaser is the white chocolate, butterscotch and pecan blondie. Super lekker!

Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Beste kringloopvondst ooit?
Ik heb de afgelopen jaren zoveel geweldige vondsten gedaan! De meeste heb ik nog steeds, sommige heb ik verkocht aan andere verzamelaars. In Australië was ik in het bezit van een Volkswagenbus uit 1975, waarmee ik een heleboel vintage meubels mee naar huis sleepte. Eén van mijn meest favoriete vondsten is een bordeauxrode vinyl Egg Chair uit 1970 die ik kocht voor 60 dollar. Ik wist meteen toen ik hem zag dat we samen oud zouden worden. Momenteel staat hij opgeslagen in Australië, maar ik droom van de dag dat hij hier bij mij in Europa komt wonen.

Best thrifted treasure ever?
I’ve thrifted some pretty fabulous things over the years. Most I’ve kept and others I’ve sold on to be enjoyed by other treasure collectors. I used to own a 1975 Volkswagen campervan so I used to thrift a lot of vintage furniture for my house. One of my all time favourite finds would be a 1970s burgundy vinyl egg chair that I picked up for $60. I knew right there and then that the chair would grow old with me. It’s currently in storage back in Australia but I dream of the day that it arrives here to live with me in Europe.

Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Vertel eens over je harige vriend (Ringo ;-))
Ik ben een echt hondenmens en het was dan ook niet meer dan logisch dat ik er ooit een zou nemen. In februari van dit jaar ontmoetten we een 9-maanden oude puppy in het asiel. Ringo komt uit Spanje, is in gevangenschap geboren, heeft geen staart en veroverde onze harten direct met zijn opgewekte karakter. Drie dagen later woonde hij bij ons en begon onze levenslange liefdesaffaire.

Tell us about your furry friend (Ringo ;-))
I’ve always been a dog person and so it was only natural that one day I would have one of my own. In February we took a drive to an adoption centre and met a 9 month old pup from Spain. Born into captivity and without a tail, the quirky pup won our hearts. 3 days later, Ringo was home with us and the love affair began!

Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Klittebandschoenen of een trainingspak?
Absoluut een trainingspak. Ik bracht het overgrote deel van mijn tienerjaren door in een limegroen Adidas trainingspak met bijpassende sneakers. Yep.

Velcros or track suit?
Totally a tracksuit girl. The majority of my teen years were spent in a lime green Adidas tracksuit with matching sneakers. Yep.

Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Beste Instagram tip ooit? (O en vertel ons over Ryan Gosling!)
Mijn Instagram account is mijn moodboard waar ik foto’s post van dingen die me blij maken, me inspireren of waar ik op dat moment aan werk. De beste Instagramtip die ik zou geven is dat je bij jezelf en je eigen stijl en visie moet blijven. Ik plaats alleen foto’s op Instagram waar ik vrolijk van word en die de schoonheid om me heen vieren. Gebruik zoveel mogelijk natuurlijk licht! Ik krijg heel vaak de vraag hoe ik mijn foto’s hun dromerige sfeer geef. Dat doet natuurlijk licht voor mij. Thank Gosling (– it’s Friday – red.) is mijn wekelijkse Instagram eyecandy waarmee ik het weekend inluid. Het idee is bedacht door mijn vriend. Ja, ik weet het…hij is een blijvertje!

Best Instagram tip ever? (O and tell us about Ryan Gosling!)
My Instagram account is a visual mood board where I post photos of what makes me happy, what inspires me and the projects I am currently working on. The best Instagram tip I have is be true to yourself and your vision. I only post pictures that make my heart happy and celebrate the beauty around me. Use natural light whenever possible! I get asked a lot about how I make my photos so dreamy. Natural light does most of the work for me. Thank Gosling is my weekly eye candy fix to celebrate the start to the weekend. It was actually the brainchild of my boyfriend. I know, he’s a keeper!

Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Binnenkijken Kit and Nancy - Oh Marie!
Instagram: @kitandnancy
Blogger: www.kitandnancy.blogspot.nl
Big Cartel: kitandnancy.bigcartel.com

Veel te duur, maar toch tevreden

Vintage - teveel betaald en toch tevreden - Oh Marie!
Soms heeft een mens koop.

Ik heb dat nogal eens op de momenten nadat ik hard gewerkt heb. Vroeger kocht je dan een paar schoenen, of een nieuwe broek, maar kostentechnisch behoort dat niet meer tot de mogelijkheden tegenwoordig. (Wat absoluut niet erg is, trouwens.)

Als zich aan het eind van zo’n dag de mogelijkheid voordoet, dan duik ik graag – tot groot verdriet van de kringloopeigenaar, want vlak voor sluitingstijd – nog even een kringloop binnen. Niets ontspannender dan de geur en aanblik van een loods vol met potentiële schatten.

Vintage - teveel betaald en toch tevreden - Oh Marie!

Dit weekend begeleidden Ellen en ik een nieuwe editie van de kickstart voor startende creatieve ondernemers. En laat de Westerkade, waar we de kickstart geven, nu vlakbij De Arm van Utrecht te zitten. Een enorrrme, moederneukend grote joekeloekes van een kringloop. Met heul veul meubels. Waar ik eerder al een gave wandkast vond trouwens, maar daarover later meer.

Ik stapte dus, vlak voor sluitingstijd, naar binnen.

Er is een klein probleempje aan De Arm (eigenlijk met alle kringlopen in Nederland): ze zijn erg duur. Wat de naam ‘Arm’ een komisch tegenstrijdig woordgrapje maakt. Tenzij het verwijst naar de financiële status van afrekenende klanten.

Maar ja, die koop hè?

Ik vond het boekje*) en de pannenlappen. Ik hoef hier niet meer uit te wijden over mijn zwak voor huisvlijt, toch? Het waren daarbij niet zomaar pannenlappen, maar huisjespannenlappen.

Die dus wel € 3,- per setje waren. Het boek kostte € 1,-. Ik rekende, geheel tegen mijn principes (die je wel móet hebben tegenwoordig, met die vertienvoudigde prijzen), € 7,- af voor het hele zwikje.

Blij dat ik ermee ben.

Het vlees was weer zwak.
En De Arm rijk. Dankzij sukkels zoals ik.

Wat me wel weer een stuk minder schuldig doet voelen over mijn vlak-voor-sluitingstijd-winkelgedrag.

*) Ik kijk altijd even bij de pockets op de boekenafdeling: ik ben gek op de boekcovers die Dick Bruna ontwierp voor Zwarte Beertjes!

Een kerstvondst in hartje mei

Södahl bordje - Oh Marie!
Misschien kan je deze post maar beter overslaan, want het gaat over iets kerst-gerelateerds. En na die post over Sinterklaas, gaat dat je misschien wel gewoon keihard een brug te ver.

Ach, aan de andere kant: de plastic Vrolijke Vormenkever (of, onder ouders: ‘herriemakende terrorkever’) van onze dochter blijkt ook gewoon Sinterklaasliedjes in zijn repertoire te hebben. En met DJ Jet aan de knoppen, hoor je die op een dag wel een keer of tien voorbij komen. Wij hebben onszelf plechtig beloofd (of eigenlijk zou je beter kunnen spreken van ‘cadeau gedaan’) dat het bij deze ene guilty pleasure op het gebied van plastic babyspeelgoed met knoppen en geluidjes blijft. (Zo’n ding doe je echt alleen je grootste vijand cadeau. Wij kregen hem van de buren. Ik heb nog steeds goeie hoop dat het geen verpakte boodschap was.)

Södahl bordje - Oh Marie!

Maar..waar had ik het over? Oh ja! Kerst. Vroeger hadden we bij ons thuis kerstplacemats van Södahl, uit Denemarken. Daarop stond op hele lieve, naïeve wijze het kerstverhaal afgebeeld. Prachtig vond ik ze. Nog steeds trouwens. Die placemats zijn voor mij het ultieme gevoel van gezelligheid en thuis zijn. Precies het gevoel dat bij kerst hoort (en, toch ook wel bij de rest van het jaar, anders zou het een beetje triest zijn).

Vind ik me daar toch, hartje mei, bij de slechtste kringloop ooit (je weet dat je in een slechte kringloop bent, als je dochter een vaas uit een rek trekt, het kapot valt, je het wil vergoeden en ze bij de kassa zeggen: “Nee man, wég met die troep!”. Prachtig) een bordje vindt met hét Södahl kersttafereel erop. Voor 50 cent.

Hij hangt al in de woonkamer. Omdat hij me herinnert aan een heleboel fijne dingen. Hij wordt vanzelf weer actueel, trouwens. En nu hoef ik die Södahl placemats van mijn ouders niet te verdonkeremanen. Blijft het met kerst thuis ook nog gezellig.

Bomen knuffelen

Bomen knuffelen - Oh Marie!
Je hebt Dick Bruna bomen (twee streepjes met een bolletje erop), de ‘happy little trees’ van Bob Ross, de spookbomen van Tove Jansson, archetypische bomen (denk aan het bord met dennenboompje en picknickset dat aangeeft waar je mag picknicken – wat altijd de plekken zijn waar je dat níet wil), Fangorn Forest bomen (die heten Enten), Flapjesbomen (zo noem ik de Gingko, omdat zijn blad lijkt op de eendenvoetjes) en ga zo nog maar even door.

Bomen knuffelen - Oh Marie!In Denemarken vond ik een paar jaar geleden de boom die in de hal hangt. Die geschilderde anti-depressiva boom waarvan familie dacht dat ik hem voor de lijst kocht. De bomen die in het landschapje rechts staan doen me denken aan de grillige bomen die vaak langs de kust van Frankrijk staan. Als ik naar dat schilderijtje kijk, overvalt me altijd een gevoel van zomer en vrijheid (vakantie was nog nooit zo goedkoop in huize Fur). En dan heb je daar de bloedig in elkaar geborduurde bomen die ik recent aan mijn bomencollectie toevoegde. Het feit dat ik voor die bomen viel is een beetje de schuld van Anne, mijn Oh Marie! wederhelft. Hij slaat de brug tussen haar natuurpalet en mijn neiging tot colour blocking. Waar je mee omgaat, word je immers mee besmet. Alhoewel ik ‘besmet’ zou willen vervangen met ‘geënthousiasmeerd’. Bekt minder lekker, maar klinkt een stuk positiever.

Anti-depressivabomen, bruggenbouwbomen, zomerherinneringsbomen…er bestaan nog meer fantastische boomsoorten dan je denkt. Zeker in mijn belevingswereld.

Binnenkijken in een plantenasiel

Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Als je Rachelle perse zou willen vangen in twee karakters, dan zouden wij zeggen: De Kleine Prins meets Amélie. Op haar website verzamelt ze oude foto’s van curieuze onderwerpen, mooie vreemde filmpjes, opmerkelijke berichten uit de krant en nog meer prachtige rariteitenkabinetjes.

Rachelle houdt ons als mensheid daarmee een spiegel voor. Want wat door mensenhanden is aangeraakt is, als je er van een afstandje naar kijkt, soms toch een beetje gek. Van alle diersoorten op aarde is de mens uiteindelijk de meest vreemde vogel.

We mochten binnenkijken bij Rachelle, in haar zonnige huis in Amsterdam. Waar ze nieuwe beelden schept, droomt, kansarme planten redt van een wisse dood en vervreemdende stillevens componeert. Want “het vervreemdende opent nieuwe deurtjes in mijn hoofd”, aldus Rachelle.

Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Wat is je achtergrond?

Ik heb aan de Design Academy in Eindhoven gestudeerd, op de afdeling Man and Well being. De meest filosofische, gevoelige en dromerige studierichting van de opleiding. Waar we geen opdrachten kregen maar thema’s en waar je bijna alles mocht maken wat je wilde.

Ik heb voor mijn opleiding een halfjaar stage gelopen bij Studio Edelkoort in Parijs. Dat was een droomstage. Ik mocht de hele dag beelden zoeken op internet, in boeken of tijdschriften en daarmee beeldverhalen vertellen als sfeerstartpunt voor bijvoorbeeld parfums of kledinglijnen.

Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Het lijkt alsof de frase “Je blijft voor altijd verantwoordelijk voor wat je hebt getemd’ uit De Kleine Prins de basis is voor het door jou opgerichte Plantenasiel. Immers, de mens haalde ooit planten zijn huis in. Wat fascineert jou zo aan de wijze waarop de mens alles probeert te domesticeren? En laten planten zich eigenlijk wel domesticeren?

Mijn hersenen spinnen de hele dag door over eigenlijk alles wat mijn blikveld kruist. Hoe de wereld in elkaar zit houdt mij altijd ontzettend bezig. Bijna dwangmatig. Alsof ik, als ik het antwoord vind op het ontstaan van alles, pas echt kan gaan leven. Een heel duidelijk antwoord op deze vraag heb ik jammer genoeg nog niet.

Volgens mij willen heel veel mensen dat een plant een object is, iets wat altijd vanzelf mooi en hetzelfde blijft, iets waar ze niks voor hoeven te doen. Maar wat ik juist leuk vind aan planten is dat ze veranderen, groeien, soms halfdood gaan, een levend wezen zijn. Ze laten zich wel domesticeren in het opzicht dat ze in een huis in een pot willen leven, maar dan moet je nog wel voor ze zorgen, anders gaan ze dood.

Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Hoe gaat het Plantenasiel in zijn werk en hoe is het idee ervoor ontstaan?

Het Plantenasiel werkt zo: als je niet meer voor een plant kunt of wilt zorgen, dan stuur je mij een e-mail met daarin een foto van de plant en in welke woonplaats hij staat. Dan plaats ik hem op dinsdag (‘plant adopteer dag’) op Facebook, waar iedereen die de plant wil hebben 24 uur lang kan reageren. Op woensdagochtend 10 uur verloot ik de plant onder al die mensen.

Bijna 3,5 jaar geleden was ik net afgestudeerd en verhuisde ik naar Amsterdam, met een explosief gevoel van vrijheid (omdat ik nu eindelijk kon doen wat ik wilde, zonder dat ik beoordeeld werd). Ik had ontzettend veel zin om te scheppen. Ik schilderde, tekende, maakte foto’s, typte verhaaltjes. Op een dag zag ik een plant tussen het vuilnis staan. Ik begreep niet waarom iemand een gezonde plant zou weggooien en nam hem in mijn fietsmandje mee naar huis. Ik dacht: “Als al die mensen die hun plant weg willen gaan gooien mij kunnen contacten, dan ga ik die planten wel ophalen. Ik vind zo’n verkronkeld, half dood uniek exemplaar juist wel leuk.” Dus ik ontwierp een paar postertjes en maakte een Facebook pagina, nooit een seconde denkend aan de échte wereld. Het hele idee leefde vooral in mijn eigen droomhoofd. Ik was dan ook compleet verbaasd toen een meisje mij na een week mailde of ik alle cactussen uit haar oma’s erfenis wilde hebben.

Het Plantenasiel is een groot succes. Ik ben echter op een punt gekomen dat mijn eigen idealisme me een beetje begint op te breken. Ik ben nu aan het nadenken hoe en of ik dit initiatief ga voortzetten.

Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Welk verhaal van plant en zijn baas is je altijd bijgebleven?

Ik heb ontzettend veel mooie avonturen beleefd en vooral de allereerste cactus erfenis zal me altijd bijblijven. Ik was net een week met het Plantenasiel begonnen en was heel erg verbaasd dat er iemand écht reageerde op mijn poster! Haar oma was overleden en had een groepje cactussen achtergelaten. Een heel bijzondere verzameling van half dode/half levende cactussen in allerlei kronkelige vormen. Ik weet nog dat ik dacht: “Wauw, deze planten kun je alleen maar van iemand krijgen, je kunt ze nergens zo kopen!”

Lijken planten op hun baasjes?

Nee, ik geloof het niet.

Zijn er planten die het leven opgeven als ze worden opgegeven door hun eigenaar?

Soms krijg ik planten aangeboden die echt op de rand van de dood balanceren en heel soms gebeurt het dat ik ze niet meer kan redden…maar dat hoort ook bij het leven!

Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Waar komt je fascinatie voor het vervreemdende vandaan? Vindt hij ergens zijn oorsprong, of was hij er altijd al?

Ik ben altijd een dromer geweest en daarom kan ik – denk ik – in mijn hoofd nogal ver doorfantaseren. Dat was al zo toen ik klein was. Door vervreemdende dingen te zien gaan er in mijn hoofd nieuwe deurtjes open waardoor ik weer nieuwe inspiratie krijg.

De spullen in jouw stillevens lijken op zichzelf niks met elkaar gemeen te hebben, tot je ze samensmelt tot een stilleven. Selecteer jij ze daarop, of ontstaan ze gewoon?

Ze ontstaan heel intuïtief, maar het hangt allemaal heel precies samen. Het geheel moet precies kloppen anders stoor ik me er vreselijk aan en blijf ik componeren totdat het klopt…heel neurotisch eigenlijk.

Wat is het mooiste boek dat je ooit las?

Nooit meer slapen van Willem Frederik Hermans.

Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Wat is het verhaal achter de vis in de badkamer? Hij lijkt wel echt!

Er was een paar jaar geleden een Nederlandse serie op de televisie, Barslet heette die. Daarin was een scene met een vissenregen te zien. Nadat de film opgenomen was, plaatsten de filmmakers een prijsvraag op Facebook waarbij je één van die vissen kon winnen. Ik vind kikker- of vissenregens ontzettend fascinerende mythes, dus deed ik mee. Uiteindelijk kreeg ik er een in een krant gewikkeld thuisgestuurd. Omdat vissen moeten zwemmen, mag hij in de badkamer wonen.

Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Waar kunnen we meer over je werk lezen en/of zien?

Ik heb het afgelopen halfjaar heel hard gewerkt aan het ‘Handboek voor wildplukkertjes’, waar ik de vormgeving en de illustraties voor heb gemaakt. Het boek komt eind mei uit en zal o.a. te koop zijn bij Bijenkorf.

Ik zet sinds kort al mijn foto’s, tekeningen en projecten op Facebook.
Onder mijn alter ego Wendy Sure verzamel ik plaatjes op Pinterest.
En op mijn website en Tumblr staat ook nog een heleboel om naar te kijken: www.rachelleklaassen.com en beeldmakerrachelle.tumblr.com.

Binnenkijken in een plantenasiel - Oh Marie!
Fotografie en tekst: Marlous Snijder, Oh Marie! en Rachelle Klaassen
Met dank aan Rachelle Klaassen