Geen spektakel, toch verrassend. De vt wonen&design beurs van 2016

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
Jaren geleden, toen de vt wonen&design beurs nog gewoon de Woonbeurs heette, kon je gerust een hele dag uittrekken voor een bezoek. In mijn herinnering nam de beurs in die tijd wel 8 zalen in beslag, maar waarschijnlijk is dat getal met het verstrijken van de jaren wel wat groter geworden. Hoe dan ook, mijn punt is: die tijden zijn voorgoed voorbij.

De vt wonen&design beurs is compacter en soberder geworden. Wat niet wegneemt dat het nog altijd leuk is om er een bezoek aan te brengen, al is dat bezoek wat korter. Vandaag een traditiegetrouw rondje langs mijn favorieten!

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
Het vtwonenhuis was het stralende en grootste middelpunt van de beurs dit jaar. Mijn grote favoriet was de enorme tuinkamer met mini-jungle. Ik ben gek op groen en een tuinkamer zoals die in het vtwonenhuis staat samen met een landje, een – reeds volledig gerenoveerde – boerderij voor 5 euro, Falabella’s, Kune-Kune varkentjes en meer irrationele wensen hoog op mijn verlanglijstje. Grote gebaren horen nu eenmaal op een beurs thuis. Al is het maar om je te verrassen en dat deed het zéker.

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
Hieronder: details van de woonkamer, kinderkamer en bovenverdieping van het vtwonenhuis. Stijlvast en een tikje moody, zoals je van vtwonen gewend bent. Wil je meer (overzichts)foto’s van het vtwonenhuis zien? Kijk dan even op het blog van Souraya, zij maakte er prachtige foto’s van!

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
Nu ik het toch over Souraya heb, zij richtte net als Marij van My Attic en Wimke Tolsma een stijlkamer voor Flexa in waarin zij kleur van het jaar 2017 Denim Drift op verschillende manieren presenteerden. Een erg leuk initiatief en een mooi voorbeeld van een inspirerende samenwerking met de blogwereld.

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
Onder: een van de nieuwe posters in de Plint collectie, ontworpen door mijn favoriete illustrator Ruth Hengeveld.

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
En dan de échte verrassing van deze woonbeurseditie. Waar vorig jaar het Ariadne at Home huis nogal teleurstelde (ook door de fantastische editie van het jaar daar weer voor – volg je me nog?), richtten ze dit jaar een super klein, maar fijn beurshuis in. Een klein feestje van zachte, lichte kleuren, verweerde materialen, veel bloemen en planten en een vleugje romantiek. Een echt huis, waar je zo in zou willen trekken. Fijn dat ze niet van het toneel zijn verdwenen, want ik had dit huis niet willen missen.

Zo zie je maar dat zelfs een beurs die je niet direct uit je sokken blaast, nog altijd wél verrassen kan!

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
A tour along my favourite spots at last week’s vt wonen&design fair.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

De wet van de remmende voorsprong

Slaapkamer - Oh Marie!
Een aantal weken geleden schreef ik in mijn gastpost voor vtwonen.nl over onze gerestylede slaapkamer. Ik ben vrij laks met het delen van mijn gastpost voor vtwonen op mijn eigen blog, maar ik ga proberen mijn leven te beteren. Komt ie!

Slaapkamer - Oh Marie!
Het verhaal achter onze slaapkamer is best leuk om te vertellen. Daarvoor moet ik eerst terug naar het moment dat we ons vorige huis verkochten.

Op de muur in de slaapkamer van ons vorige huis zat namelijk het sloophoutbehang van Studio Ditte. Toen nog super hip en extreem duur. Toen we het huis verkochten en de nieuwe bewoners wat maten op kwamen nemen, liet de nieuwe eigenares onomwonden weten wat ze van dat behang vond. Die mening was niet mals. Licht gekwetst besloten we het behang mee te verhuizen. Het kwam – oh wonder! – heel van de muur waarna we het in ons nieuwe huis weer op dezelfde plek achter ons bed hingen. De nieuwe bewoners bedankten ons nog voor de moeite. Tja.

Daarna moesten er gordijnen op de nieuwe slaapkamer komen. Ik koos voor zware, blauw velours gordijnen tot op de grond. Een kleur blauw die, zo bleek toen de gordijnen klaar waren, wel erg veel overeenkomst vertoonde met de huid van een smurf. Je kan ze hier bekijken op (heel erg oud) archiefbeeld. Ik vond deze blogpost op mijn blog terug door te zoeken op ‘smurf’. Dat zegt genoeg.

Slaapkamer - Oh Marie!
Ach, die slaapkamer was goed voor het moment. Sinds 2010 zijn de andere kamers ontelbare keren geshuffeld, veranderd, opgeruimd, geschilderd en behangen, maar de slaapkamer bleef zoals hij was. Het zal de wet van de remmende voorsprong wel zijn. Het was de eerste kamer die na de verbouwing af was en áls we er waren was het er toch donker door die dikke smurfgordijnen.

Slaapkamer - Oh Marie!
Tijdens onze vakanties in Scandinavië ontdekten we echter hoe prettig het eigenlijk is om met het vroege ochtendlicht wakker te worden. Niet dat dat van harte gaat – ik ben slechts een soort van ochtendmens geworden door mijn dochter – maar wakker worden gaat wel gelijkmatiger als het licht op je slaapkamer minder gelijkenis vertoont met een kelder.

En als we de gordijnen dan toch gingen veranderen, dan maar meteen de hele kamer.

Er kwam een plan en een kleurenpalet. En het voornemen om met kleine ingrepen een groots effect te bereiken. Twee factoren moest ik opnemen in deze plannen: het bed en de tafeltjes ernaast zouden blijven. Het bed is een oudje van Lundia, maar heel praktisch door de bergruimte die eronder zit (en lekker hoog, want in mij schuilt een oma die van een hoge instap houdt). De tafeltjes van Ikea zijn ook al stokoud, maar de enige die hoog genoeg waren naast het bed. Never change a winning team.

Slaapkamer - Oh Marie!
Voor de gordijnstof koos ik stof van Tas-ka. In eerste instantie voor de grijze 210 grams variant van Lommer, maar omdat ik meer meters nodig had dan Tas-ka op voorraad had, uiteindelijk voor de roze versie. Dik genoeg om het felste licht te filteren, maar niet geheel verduisterend. Ik liet de gordijnen maken bij Knip en Klaar.

Het behang verdween, de muur werd weer wit. Achter het bed staat nu een rek uit de tijdelijke Bråkig collectie van Ikea uit 2014. Ik vond hem via Marktplaats. De lampjes van karton zijn van Seletti, ik verving hun groene snoer met grijs snoer van Stoersnoer. De geslepen vijftigerjaren spiegel met oranje gloed komt ook van Marktplaats. Sprei, bordeauxrood kussentje en beddengoed van HEMA. De foto naast het bed maakte ik zelf, net als de blokjeshanger. Verder verving ik de saaie knopjes op het bed met houten knoppen van de bouwmarkt die ik roze verfde.

We schoven het bed, tot slot, een halve meter van het raam af. Het geeft aan de raamkant niet alleen meer ruimte, de kamer lijkt er groter door. En, ook niet onbelangrijk, we stoten onze hoofden nu niet meer steeds aan de schuine wand.

Zes jaar heeft het geduurd om tot een slaapkamer nieuwe stijl te komen. Zes jaren lang hoofden stoten en moeilijk wakker worden. Dat is blijkbaar wat de wet van de remmende voorsprong met een mens doet.

A blogpost about our restyled bedroom, the only room in our home that has been the same since we moved in. Up until now!

Bewaren

Late posterpret

Ruth Hengeveld en Olle Eksell - Oh Marie!
Waar de een vroeger droomde van een Porsche 911 voor zijn deur of een Siberische tijger als huisdier, droomde ik er lang van om een huis te hebben waar de kunst rijendik tegen de muren stond. Op een verjaardag kwam ik eens bij iemand thuis die al zijn muren behangen had met kunst. Met dat huis in gedachten bezocht ik, toen ik mijn eigen geld ging verdienen, regelmatig galeries en kocht ik af en toe een schilderijtje of ets. Voor posters haalde ik mijn neus op. Die waren voor 14-jarigen.

Ik leefde, kortom, op creatief vlak het leven van een (snobistische) gepensioneerde. Alleen het bezit van een museumjaarkaart ontbrak er nog aan.

Poster Zilverblauw en Bubblemint - Oh Marie!
Er is sindsdien veel veranderd. Dat huis met die rijen schilderijen is er nooit gekomen. Sterker nog, ik gruw nu bij de gedachte aan zo’n volgepropt huis. Als je alles onderstreept, onderstreep je immers niets. De schilderijen en etsen die ik indertijd kocht staan al jaren op zolder. Daarvoor in de plaats zijn posters gekomen. Die je zo ontzettend gemakkelijk op kan rollen en in een kartonnen koker kan opslaan tot je ze weer eens ophangt. Of niet.

Na zes jaar verving ik de ABC poster van Hikje in de hal door de Zeeuwse Scoutiviteit poster van Ruth Hengeveld. Op de kamer van Jet hangt momenteel een poster van de Zweedse ontwerper Olle Eksell, de man die die beroemde ogenposter ontwierp voor Ögon Cacao. Hij begreep als geen ander dat een krachtig ontwerp een eenvoudig ontwerp is.

In de woonkamer hangt nu de poster die Anki en Casper ontwierpen voor de Snorfabriek in Utrecht. Ik kreeg hem cadeau na afloop van de Uit het huis van markt op het Snorfestival in de nieuwe Snorfabriek afgelopen zaterdag. De Snorfabriek opent in november officieel zijn deuren, als je er nog niet bent geweest moet je er echt gaan kijken, alleen al voor de Kwantum Keet die Anki en Lonneke er ingericht hebben met Kwantum producten. De poster herinnert mij aan een geweldig gezellige dag.

…En dat, precíes dat gevoel, gaan al die schilderijen op zolder nooit oproepen. Behalve dan misschien de herinnering aan mijn snobistische pensionadotijd.

About my love for posters and about the posters by Ruth Hengeveld, Olle Eksell and Zilverblauw I recently added to our home.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Max Sauze Isocele

Max Sauze Isocele - Oh Marie!
Weleens een kringloop bezocht met een tweejarige? Ik doe het regelmatig, niet altijd met onverdeeld succes. De verleiding is groot om het kindje er maar los te laten en de halve kinderafdeling uit te laten pakken, maar dat vind ik 1. geen gedrag dat ik haar aan wil leren en 2. geen gedrag dat ik haar aan wil leren. Dus zoeken we met elkaar een tussenweg waar we beiden mee kunnen leven en hoop ik dat ik haar niet dusdanig met dergelijke bezoekjes verveel dat ze later nooit meer iets met de geneugten van het schatgraven te maken wil hebben.

Max Sauze Isocele - Oh Marie!
Terwijl ik met mijn ene hersenhelft mijn dochter probeerde te managen en met de andere hersenhelft (ik ga er even voor het gemak vanuit dat ik voor ieder van deze handelingen een andere helft gebruikte) de kringloop scande, viel mijn oog op bovenstaande paraplubak. Want ik dacht dat dat het was. Heel oneerbiedig zou later blijken.

Mijn aandacht verslapte toen Jet alsnog aanstalten maakte de kinderhoek uit te pakken (“Níjntje!!”) en ik vergat de paraplubak. Zoals ik alles tegenwoordig vergeet, behalve – gelukkig – mijn kind.

De volgende dag herinnerde ik me de paraplubak weer. Wat een goed teken is én een soort vuistregel bij het kopen van grotere tweedehands stukken: als ik 24 uur later nog aan een item denk, dan mag ik overwegen of ik het alsnog ga halen.

Onnodig te melden dat ik hem alsnog ging halen. (Euh, wat doe je nu dan?) De kleur rood waarin hij was uitgevoerd vond ik niet zo mooi, dus spoot ik hem over.

Max Sauze Isocele - Oh Marie!
En nu komt de twist in de plot. Zoals je misschien gemerkt hebt, hou ik erg van meuk. (Haha, grappig Fur.) Dus als ik niet in een kringloop ben en ik heb een vrij uurtje, dan kijk ik graag op Marktplaats. Terwijl ik iets totaal anders zocht, kwam ik een advertentie tegen van mijn paraplubak. Wat dus geen paraplubak is, maar een of ander designbijzettafeltje ontworpen door Max Sauze Isocele. Een tafeltje dat ik voor 2 euro bij de kringloop vond en heb overgespoten in een lekker kleurtje. En die ik, en dat is misschien nog wel het allerergste, paraplubak heb genoemd.

Ach, ik vind hem super leuk en laten we eerlijk zijn: als paraplubak zou hij het volgens mij ook hartstikke goed doen.

When I visited a thriftshop a while ago, I bumped into this umbrella stand (at least, that’s what I thought it was). Since I also had to manage my two-year-old who I had taken with me (and who attempted to unpack the entire toy’s department), I forgot about the umbrella stand and we went home.

The next day I remembered how much I liked the thing I still called umbrella stand and I went back to get it. Since I didn’t like its red colour, I spraypainted it pink.

There’s a pretty funny story about this umbrella stand though. I found out that this umbrella stand isn’t an umbrella stand, but some fancy sidetable designed in the 70s by Max Sauze Isocele. The fact that I painted it feels a bit barbaric now, not to mention that I called it an umbrella stand. Ah well, I really like it and let”s be honest: it does look like an umbrella stand, doesn’t it?

Bewaren

Not of this earth

Dahlias's - Oh Marie!
De dahlia komt van oorsprong uit Mexico, maar is, toen hij naar Europa werd gehaald, vernoemd naar Andreas Dahl, leerling van de plantkundige (en geoloog en zoöloog) Linnaeus. Linnaeus schreef het Species Plantarum, het boek dat verantwoordelijk is voor de wetenschappelijke naamgeving van alle planten op aarde. Als je dus je bek breekt (sorry, maar dat kan ik alleen maar plat uitdrukken) op een onmogelijke Latijnse naam zoals Hamamelidaceae, dan mag je Linnaeus ervoor bedanken. De rekening voor de kaakchirurg zul je zelf moeten betalen, hij is namelijk al wel een tijdje geleden overleden.

Valt het jou trouwens ook op dat planten nooit vernoemd zijn naar iemand die Naaktgeboren, Poepjes of De Cock heet? Zouden die mensen vanuit een soort risicomanagement uitgesloten zijn van botanische opleidingen vroeger? Zoveel vragen weer.

Dahlias's - Oh Marie!
Hoe dan ook, als je je naam mag verbinden aan zo’n onwaarschijnlijk mooie bloem als de dahlia, dan ben je een gelukkige bofkont. Jammer dat Andreas Dahl dat zelf niet meer meegemaakt heeft. Hij was ook al twee jaar dood toen men besloot de bloemen naar hem te vernoemen. Ik hoop maar dat hij er alsnog trots op kan zijn, vanaf zijn wolkje. Als ik er zo over nadenk: eigenlijk is het logisch dat alleen iemand die niet meer op aarde is zijn naam mag geven aan zo’n onaards mooie bloem. Want manman, wat zijn ze mooi. Alsof ze weggelopen zijn uit een schilderij. Om die reden figureerden dahlia’s vorig jaar al in één van de mooiste styled shoots die we voor Oh Marie! organiseerden.

Dahlias's - Oh Marie!
Zoals veel bijzondere bloemen kan je maar relatief kort van dahlia’s genieten. Zet ze daarom op een koele plek met veel water. En niet in de buurt van de fruitschaal, want daar houden ze niet van.

De Latijnse naam van dahlia is trouwens gewoon dahlia. Ze behoren tot de Asteraceae, maar zeg maar gewoon composietenfamilie. Geen idee wat dat inhoudt, maar het bekt wel lekker.

Short ’n sweet: about my love for dahlias and how to take good care of them.

Dahlias's - Oh Marie!
Fan van natuurhistorische zaken? Hier nog een leuk rijtje:
Film: Master and Commander – The Far side of the world
Boek: Het hart van alle dingen – Elizabeth Gilbert
Bezoeken (als je in Zweden bent): Linnés Råshult
De plek waar Linnaeus werd geboren, theetuin en openluchtmuseum. En ja, dat is veel gaver dan het klinkt! ;-)

En zit je om meer bloemweetjes en -inspiratie verlegen? Kijk dan eens op Mooiwatbloemendoen, met wiens samenwerking ik deze blogpost maakte.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren