Now I’m two months without a job, trying to discover what kind of business I want to start, I thought it would be time to share my findings and feelings with you. Maybe these words will encourage those of you that are in the same position, or maybe I write this to encourage myself….’cause, and I knew this of course, it’s a tough ride, quite frankly. Let me start by emphasizing that I am still very, very happy with this great opportunity to be able to do what I love most, I wouldn’t want it any other way. But I’m alone (not to be mistaken for lonely). I’m alone with all my fears, doubts (how is this ever gonna work, am I good and creative enough to do this?), insecurities (why would anyone want anything from me?) and my perfectionism. And the only one who can channel those feelings…is me. And people, it’s pretty hard to keep some kind of healthy balance between those factors and trying to have creative inspiration flowing too. That inspiration is much needed, ‘cause I’m in pursuit of that One Great Creative Idea that will Conquer the World (to keep things simple, I’m a tad ambitious too). One week I am in control of my feelings, the other week I’m stuck. It’s fun and it’s frustrating.
Why do I come up with this, this day? I read this post about Mr. Doubter written by Dottie Angel. It’s just nice to realise I’m not alone in this. Of course, I already knew that, but for whom it may concern: you are not alone in this either. Let’s do what we love most and above all, have joy in what we do (that’s the main reason why we started this whole thing to begin with). And: as my dear friend Michelle wisely said the other day, cut yourself a slack once in a while. Our day will come, but no one ever said it would be easy, right?
If you have any thoughts on this subject, please..share!
Nu ik alweer een maand of twee thuis heel hard werk om te ontdekken hoe en wat voor onderneming ik uit de grond gestampt wil hebben, was het misschien tijd voor een kleine update, misschien om wie dan ook in dezelfde positie een hart onder de riem te steken, of misschien mijzelf wel…want het is, zoals ik wist, een weerbarstig proces. Laat ik voorop stellen dat ik boven alles nog steeds heel erg blij ben met deze situatie en kans om iets te gaan doen dat ik echt leuk vind. Ik zou niet meer anders willen. De dagelijkse realiteit is echter wel dat ik teruggeworpen ben op mezelf…en op mijn vermogen om mijzelf op te peppen als Twijfel in mijn hart sluipt en donkere wolken zich boven mijn hoofd samenpakken. Dat is denk ik het allermoeilijkste van in je eentje iets van de grond krijgen: niet ze zee aan mogelijkheiden waaruit te kiezen, maar altijd maar die verrekte twijfel…en het daarbij behorende wegebben van inspiratie. Ik meet me altijd aan de allerbesten, weet feilloos mijn zwakke eigenschappen te benoemen, ben perfectionistisch (en het hardst voor mezelf), ik gun mijzelf geen rust en tussen al dit gedrag moet dan nog ergens iets ontstaan dat inspiratie heet…dat ene idee waarmee ik de wereld ga veroveren (want, o ja, ik ben ook nog eens grenzeloos ambitieus). Ik zal je eerlijk zeggen, de ene dag (week!) gaat het me stukken beter af om hier een balans in te vinden dan de andere.
Zojuist las ik deze post, ze past perfect bij mijn huidige mindset. En het is fijn om te realiseren dat ik hier niet alleen in ben. Natuurlijk weet ik dat wel, maar vandaar ook dit bericht: voor wie het aangaat, je bent niet alleen. Dat Ene Idee waarmee we de wereld gaan veroveren komt er vast, zolang we op onszelf blijven vertrouwen…en onszelf af en toe een adempauze gunnen (dit zei een hele lieve vriendin pas tegen mij en ze heeft natuurlijk gelijk!). Niemand heeft ooit beweert dat het makkelijk zou zijn, toch?
Mocht je gedachten of ideeën over dit onderwerp hebben, deel ze met me, leuk, doen!
