Vroeger kende ik een jongen die een soort ontwikkelachterstand had en daarom een lidmaatschap had op de Speel-o-theek: een plek waar je het meest fantastische speelgoed kon lenen waar ook een specifieke didactische gedachte achter zat. De Speel-o-theek was gevestigd in een scharrig pandje, waar ook protheses verkocht werden. Het was wel duidelijk: de Speel-o-theek was de prothese afdeling voor kinderen met een stempeltje. Ik ben één keer in dat pand geweest en wist één ding zeker: ik wilde ook een stempeltje. Als kind was je immers snel uitgekeken op je eigen speelgoed en de gedachte dat je op gezette tijden je speelgoed mocht inruilen voor nieuw speelgoed, was een droom die waarheid werd. Geen idee of het hele concept nog bestaat (het lijkt me iets dat direct is wegbezuinigd zodra Den Haag de kans kreeg), maar ik moet nog weleens denken aan die Speel-o-theek.
Bij de kringloop kwam ik deze schoen tegen. Je kan er, simpelweg, veters mee leren strikken. Ik vind het een typisch gevalletje van Speel-o-theek, want waarom zou je geen strikken kunnen leren maken op je eigen schoenen? Of, als je nog klittenband hebt, op de schoenen van je vader/moeder/broers/zussen? Wat de didactische gedachte achter deze schoen ook is, ik vind hem een hoge esthetische waarde hebben. Heb ik, na al die jaren, toch nog een beetje Speel-o-theek in mijn leven gekregen.
When I was young, I knew this boy who had some kind of a learning disability and therefore had a subscription for the Speel-o-theek: a place where you could hire toys that had a specific didactic purpose as well. The Speel-o-theek was based in a shabby building together with a shop where prosthesis were sold. Apparantly, back then the Speel-o-theek was the prosthesis shop for children ‘with a label’. I visited the Speel-o-theek once when I was little and knew one thing for certain: I wanted to be a child with a label too. After all, as a child you were easily bored with your own toys and the thought of exchanging them every now and then for new ones sounded like a child’s dream come true. I have no idea if the whole concept of Speel-o-theek still exists (it sounds like one of those projects that’s been cancelled as soon as the Dutch government needed to cut budgets), but once in a while I still think about it.
Recently I found this shoe at a second hand store. It’s probably designed to learn children how to lace their shoes and I think it’s a typical case of Speel-o-theek. Because why not just learn how to tie your shoes on your own shoes, or, in case you have Velcro’s, on your dad’s, mum’s, brother’s or sister’s shoes? Whatever didactic thought there was behind this wooden one, I just think it has a great aesthetic value. And on top of that, after all those years, I finally have that piece of Speel-o-theek in my life.
