Ik weet niet of het universum me wat duidelijk wil maken, maar ik vind momenteel steeds hulpdiensten uit het Fisher Price wagenpark bij de kringloop. De brandweerwagen is helaas ooit in de klauwen van een sticker-peuterende kleuter terecht gekomen, dus de resten van wat er ooit aan stickers gezeten heeft heb ik met een lijmkrabber verwijderd (en tjonge, die stickers plakten ouderwetsch degelijk, daar zal die peuter een flinke kluif aan hebben gehad). Ik broed nog op een oplossing voor de sticker op de voorkant, overigens.
Nee, dan dit wagenpark. Het is gekmakend mooi. Waarschijnlijk mochten kindjes alleen maar naar deze wagens kijken, of er alleen met handschoentjes aan mee spelen. Of waren ze van het soort kindjes zoals ik, dat sommig speelgoed zó mooi vond, dat ze er alleen maar naar keek. Daar hebben psychologen vast een heleboel theorieën over, maar laten we het gezellig houden en die beerput dicht laten. ;-)
No idea if the universe wants to tell me something, but recently I found two items of the emergency service fleet of Fisher Price. The fire-engine unfortunately got in the claws of a sticker picking toddler once, so I had to remove what was left of those stickers with one of those scraping tools from my Love’s toolbox (and djeez, those stickers were made to never let go anymore, it took that toddler probably a lot of effort to damage them). I’m not sure what to do with the one on the front of the car though.
Not to mention this insanely beautiful fleet. What kind of kids played with these? Kids with gloves on? Or kids like me, that had the opinion that some toys were just too beautiful to play with and therefore displayed them in their room to swoon over? Psychologists probably have an explanation for that behaviour too, but let’s not open that cesspit shall we? ;-)
