Life in plastic, it’s fantastic

Vintage Barbie kookboek

De belangrijkste reden waarom ik bijna niet naar Mad Men kijken kan is de verstikkende wijze waarop de rollen tussen mannen en vrouwen verdeeld waren in de jaren ’60. De vrouwen worden, grofgezegd, constant onderdrukt door hun bazen of vreemdgaande mannen, wat mij, als vrij mens, buikpijn geeft. Het is bizar om je te realiseren dat de tijd waarin de rollen verdeeld waren zoals ze waren nog niet eens zo lang geleden is. Als het niet zo treurig was, zou het bijna lachwekkend zijn. Om die reden hou ik erg van deze vintage Barbie kaarten. Barbie, niet bepaald het toonbeeld van feminisme, doet op de kaarten zulke sarcastische en grappige uitspraken dat het haar op een manier bevrijdt van haar conservatieve imago. Recent stuurde ik een vriendin zo’n kaart en daarop stuurde ze mij dit Barbie kookboek terug, dat ze bij de kringloop vond. De inhoud maakt me vreselijk aan het lachen (“Je wéét hoe gauw het ei aan de randjes van een kom vastbakt!”), vooral het hoofdstuk waarin Barbie hapjes wil maken voor Moederdag maar uiteraard niet haar vader als hulptroep kan inschakelen, omdat de man (logisch toch!) niet koken kan. Als ik iemands vrouw was geweest in de jaren ’50 of ’60, dan had mijn man iedere avond eten kunnen gaan afhalen, zo’n slechte kok ben ik. Om het nog erger te maken: ik haat afhalen in welke vorm dan ook (net zoals ik tanken haat) en het woord gastvrouw komt niet in mijn vocabulaire voor, dus de beste man zou zijn eten ook nog zelf moeten regelen én zijn eigen koffie moeten zetten.

Gelukkig is het 2013 en ben ik gezegend met een man die fantastisch koken en bakken kan en die het nooit een probleem vindt om de fritten zelf bij de snackbar te halen. Gelukkig (voor de visite) denkt hij er wél aan ze koffie aan te bieden. De weg van de liefde gaat dus nog steeds door de maag, zelfs als de maaltijd uit Barbie’s kookboek komt. Wel fijn voor ons dat niet meer vaststaat dat die maag per definitie mannelijk moet zijn!

The main reason why I almost can’t watch Mad Men is because of its suffocating sexism, the way the women in the series are treated by their bosses and cheating husbands. It makes my free mind ache. It’s just not far back in our past that women didn’t have the same rights as men which is pretty bizarre when you think of it. Nowadays, the way tasks were divided back then feel só old-fashioned that they’re almost laughable. That’s why I love these vintage Barbie cards so much, because they make Barbie – not exactly the gender-neutral toy – say these extremely funny and sarcastic things which in a way free her from her conservative image. I sent a friend of mine a Vintage Barbie card a while ago and she sent me this Barbie Cookbook from the thriftstore back. Its contents crack me up, especially the chapter were Barbie wants to make little bites for Mothers day but of course can’t ask for her father’s help, because the guy can’t cook. If I would have been someone’s wife in the fifties or sixties, my husband would have to order take-away each night, that’s how bad a cook I am. To make things worse, he’d had to order the food himself, because I also hate to order food via telephone or internet, as I hate to pick up food from a snack bar.

Lucky for me, it’s 2013 and I’m blessed with a man that bakes and cooks the most fantastic meals and enjoys making them. For him it’s no biggie to order food via telephone or internet or pick it up at a snack bar. Love still goes through the stomach, even if the meal comes from Barbie’s cookbook. But the most important thing of it all is that it doesn’t matter anymore if that stomach is male or female.

Vintage Barbie kookboek
Vintage Barbie kookboek

Partly cloudy

Partly cloudy - Dutch skies
Partly cloudy - Dutch skies

Onze Nederlandse luchten zijn zo prachtig. Het is ongelofelijk wat een fantastische kleuren de lucht en wolken kunnen hebben, of hoe prachtig groot de maan is bij opkomst. Momenteel geeft de lucht de mooiste cadeautjes tijdens het ‘gouden uur’ (het uur voor de zon ondergaat). Ik ging los met mijn telelens en verwonderde me eens te meer over het wonder der natuur.

Our Dutch skies are so beautiful. It’s almost unbelievable what spectacular colours the clouds and skies can have, or how beautifully big the moon looks when it’s rising. Last week’s evenings were full of surprises during the ‘golden hour’ (the last hours of sunlight during the day). I went a tad bit bezerk with my telephoto lens, amazed once again by the miracle of nature.

Partly cloudy - Dutch skies

 

I only want to live in peace, plant potatoes and dream

Kokeshi Planet Fur style

Met deze zin begon ik mijn presentatie voor Creative Mornings en The Hive, afgelopen voorjaar (die trouwens hier online te zien is). De zin komt uit een verhaal van de Moomins, die hun rustige leven in de Moomin vallei leven en daar erg gelukkig mee zijn, op Moomin pappa na die, als het leven hem te gezapig wordt, hoopt dat er Iets Vreselijks gaat gebeuren. Ik zal hier niet mijn hele presentatie overtypen, maar de kern van mijn verhaal is: ik hou van rust maar ook van reuring. En om daar een balans in te vinden, dat is iedere dag weer een uitdaging. Grappig genoeg hoor ik bijna niet anders van andere ondernemers. We willen reuring, maar ook rust. We willen ondernemer zijn, maar het is soms zo’n ontzettende worsteling. Om er genoeg geld mee te verdienen om de hypotheek van te betalen, om steeds op sociale media aanwezig te zijn, om steeds kwaliteit te leveren en om iedere keer het gevecht met jezelf aan te gaan, met de twijfels of je het wel kan, of je wel op de goede weg zit, waarom je in godsnaam dit zelfstandige pad koos. Ik verloor mijzelf een klein beetje, begin dit jaar. Door al die twijfels zag ik het prachtige bos die het zelfstandig ondernemen óók is niet meer. Ik hoorde mijzelf klagen zoals ik klaagde over mijn vaste baan. Ik zag niet meer hoeveel vrijheid ik heb, hoe geweldig het voor mij werkt om mijn eigen plan te trekken, om ’s avonds laat te kunnen werken in plaats van ’s ochtends vroeg ergens om half 9 te moeten zijn. Dat ik zoveel mag fotograferen, mag schrijven, met zulke leuke mensen mag omgaan, dat ik zulke fijne collega’s heb die me  helpen om van Oh Marie! iets prachtigs te maken. (28 september lanceren we het nieuwe magazine én een nieuwe website met blog, we bestaan dan alweer 1 jaar!)

Inmiddels heb ik er een soort van vrede mee dat de realiteit altijd weerbarstig zal zijn, of ik nu zelfstandig ondernemer ben of op kantoor zit. Misschien dat ik ooit nog wel een ambacht ga leren en vioolbouwer wordt. Of horlogemaker of hoefsmid en dan die innerlijke rust vind waar ik nu soms zo naar verlang. Tot die tijd, heb ik besloten, wil ik weer tijd maken om dingen te máken en mijn gedachten te richten op het verven van twee houten pionnen of om weer eens een nieuwe Creatieve Vaardigheid te leren. Desnoods in een klasje. Wat zijn jullie goede voornemens voor het najaar?

About my presentation for Creative Mornings and The Hive (you can see it here aaand it’s in English!), the struggles of having a creative business and that I want to loose myself into nice creative projects again and learn some new creative skills this fall.

At Sunday….

Sunday - and the living is easy

Vroeger haatte ik zondag. Maar ik geloof dat het mijn favoriete dag van de week aan het worden is.
Op zondag is het leven langzaam.

I used to hate Sundays. But it is fast becoming my favourite day of the week.
At Sunday the living is easy.

Little pieces of art

Dahlia's

Ik zou een blog kunnen vullen met alleen maar foto’s van bloemen en planten. Kijk naar deze Dahlia’s (eigenlijk naar alle bloemen) en je begrijpt waarom ze al honderden jaren lang kunstenaars inspireren om ze in allerlei vormen vast te leggen.

I could fill a blog with just pictures of flowers and plants. Look at these Dahlia’s (well, every kind of flower really), and you immediately understand why they have been an inspiration for artists for centuries and probably for centuries to come.

Dahlia's