Our almost invisible sidetable

/13 Reacties/in /door

Our almost invisible sidetable
Onze salontafel was een geval van liefde op het eerste gezicht, toen we ons vorige huis kochten. Het hele concept van salontafels op wielen was toen nog erg nieuw en we hebben lang gezocht naar het juiste exemplaar. Toen we in dit huis trokken, met onze nieuwe kelim waar ik óók verliefd op was geworden, bleek de tafel echter precies het mooiste gedeelte van de kelim, het lichte centrum, te bedekken. En ik vond ‘m wel erg bruin..maar goed, het was niet ergerlijk genoeg om er iets aan te doen. Tot ik bij de Bijenkorf in Arnhem (die gaat sluiten en heeft daarom zijn hele collectie in de uitverkoop liggen) de invisible sidetable van Kartell in de opruimhoek zag staan. Ja. Hallo. Dit werd ‘m dus, onze nieuwe salontafel. Hij is zó onzichtbaar dat ik al bijna over ‘m struikelde. En o, wat komt die kelim er mooi onder uit..letterlijk en figuurlijk!

When we bought our previous home, the whole concept of sidetables on wheels was pretty new. When we finally found one in a shop in Haarlem, I immediately fell in love with it. It was fine, if not perfect for us all those years. But when we moved into this house and added the rose kilim to our sitting room, our beloved sidetable covered the best part of the kilim: its light centre. And over the last years it did start to annoy me a bit. Recently, I stumbled upon the invisible sidetable of Kartell, sold with a huge discount on a closing sale. Of course, I couldn’t resist. So, this is our new almost invisible sidetable. So invisible I already tripped over it about a dozen times. But o, our kilim looks stunning underneath it, don’t you think?

Our almost invisible sidetable

Outdoor overload

/1 Reactie/in , /door

Husky

Waar we ook zijn, mijn Lief en ik hebben honden op onze radar. De mensen met wie wij reizen kunnen dat, wellicht tot hun grote ergernis, beamen. Op onze afgelopen zondagse wandeling (gossie, wat klinkt dat stichtelijk, maar is de zondagmiddag niet bij uitstek een middag om een ‘eindje om te gaan’ – zoals wij dat noemen?) kwamen we dit hyperactieve knuffelvriendje tegen. Of eigenlijk: hij botste bijna bovenop mijn Lief, in al zijn enthousiasme. Een wonder dat ik een scherpe foto van hem maken kon. Op een manier vind ik het bevrijdend, als een hond lekker rennen kan.

Excuses voor de buitenfoto-overload…maar het is zo fijn, buiten fotograferen. Geen idee wanneer ik daarop geklikt bent, maar als ik mijn posts zo terugkijk, is het zaadje ergens in het voorjaar geplant. En ga ik teveel met Hanke en Danique om, haha! Zelfs als het weer donker of schemerig is, is buitenfotografie fijn: kijk eens naar het prachtige bokeh effect op deze foto bijvoorbeeld:

Wherever my Love and I are, we have doggies on our radar. The (annoyed) people that have travelled with us, can confirm that. On our last Sunday walk we literaly bumped into this hyperactive cuddly fellow, it’s a miracle I was able to take a a sharp shot of him. It’s so beautiful when a dog can stretch his legs and can let go of his energy..it even makes me feel liberated.

My apologies for the outdoor-overload here, but outdoor photography is fast becoming something I love to do most. Dunno where that comes from, maybe I have seen Hanke and Danique one time too many lately, haha! Whatever it is, even when the weather is gloomy, outdoor photos surprise me. Look for example at the beautiful bokeh-effect on this picture:

Bokeh buiten
Birds on a wire
Poes in de wei

Wat kan ik ervan zeggen? Het is weer eens wat anders, je bent 32 en je wilt wat met je leven! ;-)

Ah well, what can I say? Apparantly, turning 32 meant I was in for something different. There you have it! ;-)

Jack Sparrow

/2 Reacties/in , /door

Mus I verkl

Jack Sparrow

O men. Dat weer hè. Daar word ik nou echt een beetje gedeprimeerd van. Na het maken van een heleboel foto’s met een ISO waarde van 6000 (ik hou van overdrijven, maar het is echt bar momenteel), besloot ik eens in mijn foto archief te duiken voor foto’s die er niet uitzien alsof ze recht uit het Pointillisme komen. Ik maakte deze foto’s van musjes in Stockholm begin oktober. Ze herinneren me aan een heerlijk weekend, maar ook aan die heerlijke, lichte nazomer/voorherfst voordat alles donker, nat, koud en winderig werd. Ik geloof dat ik nog echt een zomermens ga worden. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

O boy o boy, the current weather makes me feel depressed. After taking a lot of photos with an ISO of 6000 (exaggerate is my middle name, but it was bad!), I decided to dive into my photo archive in search for photo’s that didn’t look like a pointillist painting. I shot these photos of sparrows on our trip to Stockholm in October. They remind me of the devine, light indian Summer, before things went wet, dark, cold and windy. I believe I’m turning into a real Summer loving person, speaking of miracles!

Stages of Decay

/6 Reacties/in , /door

Birthday books
Het is nu wel erg cru om zo over jezelf te praten als je net gisteren 32 geworden bent, maar ik doel dan ook niet (alleen – haha) op het verval dat intreedt met de jaren, maar vooral op het boek dat ik cadeau kreeg: Stages of Decay van Julia Solis. Ik zag het al staan bij ‘Do you read me?’ in Berlijn afgelopen mei, maar de aanschaf van een boek slaat tegenwoordig zo’n gat in mijn armetierige ondernemersbudget, dat ik besloot boeken voor mijn verjaardag te vragen. Misschien raar dat de uitgever van een online magazine de zaken graag nog analoog leest, maar na een hele dag naar schermen staren, is het vasthouden van een goed ouderwets papieren boek in bed ’s avonds best even een fijn ander uitzicht.
Stages of Decay is een fotoboek over verlaten theaters over de hele wereld en valt in dezelfde categorie als Abandoned Places (kijk eens op deze website en hier, echt fantastisch). Ik heb een fascinatie voor verlaten plekken, wellicht ook de reden waarom ik de laatste James Bond ongeveer 20.000 keer gezien heb.

Verder de andere titels in mijn bescheiden boekencollectie: na door Wildwood en Marije aangestoken te zijn met het Young Adult genre lees ik momenteel “The Incorrigible Children of Ashton Place” van Maryrose Wood met illustraties van Jon Klassen (ja, die van ‘I want my hat back’) en ben ik, ondanks de teleurstelling na ‘De Kleine Vriend’, toch weer héél erg nieuwsgierig naar het nieuwe boek van Donna Tartt. ‘Een verborgen geschiedenis’ (haar debuut) was namelijk wél een prachtboek. We gaan het zien! Als je nog goede tips hebt, deel ze..ik ben heel benieuwd!

It might sound cruel to talk about stages of decay when you just turned 32 yesterday, but this post’s title isn’t referring to me leaving my twenties for ever and ever, but to the book I got as a present. Since I’m an entrepeneur I do not indulge myself very often with new books, for the plain and simple reason that they burn huge holes in my budget. It’s now way much more fun to put them on my birthday wishlist and boy, was I indulged with beautiful books or what?

Stages of Decay is a photobook by Julia Solis about abandoned theaters around the globe and entirely in line with websites like Abandoned Places and this article about abandoned Soviet Monuments. I have a knack for these kind of places, which might also explain why I saw James Bond’s Skyfall about 20.000 times. If you’re not that into abandoned places, I can wholeheartedly recommend you the series called “The Incorrigible Children of Ashton Place” by Maryrose Wood and illustrated by Jon Klassen (yes, the guy from ‘I want my hat back’). I can hardly wait to start reading this pile and please, do share your favourite book titles with me!

Stages of Decay - Julia Solis

Scenes with a 50mm lens

/6 Reacties/in , /door

Scenes with a 50mm lens
Scenes with a 50mm lens

“I thank you, Lord, that I’m placed so well. That you’ve made my freedom so complete. That I’m no slave to whistle, clock or bell. Nor weak eyed prisoner of Waller Street.”
Johnny Cash – Oh, Bury Me Not

Afgelopen week gaven Ellen en ik twee workshops: een bootcamp voor creatieve ondernemers en daarbij aansluitend een workshop productfotografie en – styling. Het is ontzettend leuk en fijn om met een groep ambitieuze mensen te praten over het ondernemerschap en het is geweldig om te zien dat mensen wat willen doen met hun creatieve ambitie, ondanks alle ellende verhalen over nooit-aan-hun-einde-komende-crisessen en andere sombermakerij (waar ik me zoveel mogelijk aan probeer te onttrekken, maar wat soms nog verdomd lastig is!). De workshop productfotografie die erop aansluit is voor mij een toetje: een hele avond praten over hetgeen je het liefst doet voelt niet alsof je aan het werk bent. Door erover te vertellen realiseer ik me iedere keer weer dat de combinatie van die twee als zuurstof voor me is. Dus trok ik door het huis met mijn 50mm lens en maakte ik gewoon wat foto’s. Ja. Zuurstof!

Last week me and Ellen hosted two workshops, one bootcamp for creative entrepeneurs and one about product photography and – styling. It’s a delight to share creative business skills with a group of very ambitious ladies who all want to do something with that creative ambition they have. The bootcamp also involved an evening during which I shared the nitty gritty details of styling and photography, my two number one favourite things to do. The funny thing is, when you share your love for certain things, it reminds you again how much you love to do them. They two are my oxygen. So today I just went around the house, with my camera and snapped some pics. Yep. Oxygen.

Scenes with a 50mm lens