Oh shit, not you again! Go away!

/24 Reacties/in /door

Fcuk Home

Nee, WordPress heeft niet ineens een manier gevonden om te detecteren wie deze pagina bezoekt om je vervolgens te beledigen, geen zorgen! ;-)

Ik weet niet hoe het zit in jouw woonplaats, maar in de mijne wonen er volksstammen mensen die blijkbaar geen idee hebben van wat dat omhulsel is waar ze een groot deel van de dag in vertoeven en dus zetten ze het woord ‘Home’ in hun vensterbank. Tenminste, dat is de theorie die ik en mijn Lief erop nahouden. Ik heb de ‘Home’ rage nooit begrepen en ik vind ‘m, eerlijk gezegd, best stupide (alhoewel ik ruiterlijk toegeef dat áls ik het verzonnen had, ik nu stinkend rijk zou zijn geweest, petje af dus voor de bedenker!). Waarom zou je het woord Home in je huis neerzetten? In mijn ogen is die duiding alleen nodig als je in een hele grote ananas woont zoals SpongeBob. Dan kan duiding prettig zijn. Ik trof recent zelfs een variant waarbij de M vervangen was door een W die ondersteboven stond. De M was blijkbaar op. Op een bepaalde manier was dat (natuurlijk geheel onbedoeld door die arme bewoner) weer heel grappig. Ik vind het hele Home fenomeen bij uitstek een onderwerp voor een documentaire van Frans Bromet (ik hóór hem iemand al doorzagen over het onderwerp).

Geef mijn huidige Angry&Pregnant humeur de schuld, maar toen ik bij een ramsj winkel (Action, maar ze verkopen ze ook bij Xenos volgens mij) windlichten tegenkwam met daarop de woorden ‘Home’, ‘Welcome’ en ‘Love’ bedacht ik me dat het tijd werd om deze te bewerken met mijn gloednieuw aangeschafte glaspen en daarmee mijn frustraties over Home de vrije loop te laten. Je zou het Anger Management Home Style kunnen noemen. ‘Home’ werd ‘Fuck Home‘. ‘Welcome’ werd ‘Oh shit, not you again! Go away!’ (oorspronkelijk een tekst op een deurmat). En ‘Love’ werd ‘*) It’s a motherfucker being here without you’ (uit één van de meest mooie liedjes van Eels). Zo zie ik het graag. Ik pleit bij deze voor een houten variant van Fuck. Of Fak. Of, als milde versie, Fcuk, die je dan vóór het woord Home kan zetten. Daar moet toch ook een markt voor zijn.

Fcuk Home

I don’t know if it’s popular to put the word ‘Home’ in your windowsill abroad, but in The Netherlands it’s a hit for a long long time now. A pretty annoying hit, if you ask me. I don’t see the point of putting the name of the thing you live in in your windowsill. It would only be logical if you lived in a huge pineapple like SpongeBob. Than it would come in quite handy if you confirmed that the pineapple is, in fact, the thing you live in.

Blame my Angry&Pregnant mood for it, but I felt it was time to take my annoyance about ‘Home’ to the next level. And since certain Dutch shops carry a huge collection of items with the word ‘Home’ on it (and ‘Welcome’ and ‘Love’) I decided to tweak these glass candleholders a bit with my sparkin’ new glass-pen. ‘Home’ became Fuck Home, ‘Welcome’ became ‘Oh shit, not you again! Go away!’ (after these doormats) and I added ‘*) It’s a motherfucker being here without you’ to ‘Love’ (a line from that beautiful song by Eels). I call it Anger Management Home Style (pun intended).

Fcuk Home
Fcuk Home

 

Good ol’ loot

/0 Reacties/in , /door

Good ol' loot

We zijn het er allemaal over eens, hier in blogland: voor het vinden van een goede schat in de kringloop moet je tegenwoordig uit geduldig hout gesneden zijn. En over een stel haviksogen beschikken. Prijzen rijzen de pan uit en, daar verdenk ik ‘onze’ kringloop tenminste van, er gaat veel naar de tussenhandel. Wellicht ontzettend onterecht om te roepen, maar je moet toch íets de schuld geven van een vruchteloos kringloopbezoek. Daarnaast probeer ik ook kritischer te zijn over wat ik meeneem. Een goede vondst hoeft niet per definitie inpasbaar in mijn interieur te zijn en de kick van het meenemen is thuis snel verdwenen. Allemaal levenslessen die niet per se tegelwaardig zijn, maar wel voorkomen dat mijn huis dichtslibt.

Toch vond ik van de week weer eens ouderwets twee vintage Pippi Langkous boeken, een oude caravan en een Volkswagenbus vermomd als ambulance. Werden noodgevallen vroeger echt vervoerd in Volkswagenbusjes? Hoe vet is dat! Je zou er spontaan van opknappen. En laat ik eerlijk zijn: de schaarste in de kringloopwereld maakt het vinden van iets echt leuks nog veel leuker!

We all agree here in the blogosphere: for a good thriftfind you need to be a very patient person and/or have eagle eyes these days. Second hand prices are rising and, (that’s what I think) a lot of the good stuff disappears into middlemen’s hands. I have no evidence whatsoever to support this theory, but it’s is nice to blame something for yet another useless trip to a junkstore, doesn’t it? On top of that, I myself am trying to be more critical about the stuff I take home. The kick of a find is already vaporated once you unpack your find at home and what looks fabulous at the shop doesn’t always necessarily fit the interior. It’s no rocket scientry, but it does prevent my home from getting stuffed.

Last week I did do some great finds though. I found two Pippi Longstocking books in mint condition, an old caravan and a VW Van disguised as an ambulance. Did they really transport sick people in VW Vans back in the days? How cool is that? I would feel better immediately. And honestly, this shortage does make a good find even nicer than it was before!

Meet Denny

/5 Reacties/in /door

Meet Denny

Zoo…zoveel lieve reacties op mijn vorige blogpost, op Instagram en Facebook, ik werd er stil van (en, oké…ik moest ook bijna huilen. Haha). Het geeft me niet alleen heel veel nieuwe moed, het is fijn om te merken dat velen mijn gevoel delen…en dat het ook weer beter wordt. De moeite waard is. En, om met Mirjam te spreken, dat de wereld van het loslaten óók heel leuk is. Bedankt, bedankt, bedankt dus lieve allemaal, voor jullie gelukwensen, tips en steun. Wat kan een mens daarvan opknappen.

Aangezien humor het beste medicijn tegen zo’n beetje alles is en ik en mijn boze bolletje toch besloten dat er een kerstboom komen moest dit jaar, gingen Lief en ik op kerstbomenjacht. Of eigenlijk: langs bij de kerstbomenbeun, want het adres waar wij onze boom halen is het schoolvoorbeeld van een plattelands-kerstbomenbeunhaas, waardoor ons bezoek aan hem ieder jaar weer een hoogtepunt genoemd mag worden. Ik weet niet hoeveel auto’s die man contant kan afrekenen met zijn zwarte kerstbomenhandeltje, maar wij gokken: een stuk of drie. Hoe dan ook, ik stapte uit en zag meteen een stumperige boom staan. Juist, die op de foto. Hij is een beetje schonkig en net iets te smal, wat mijn door hormonen verweekte hersens niet kunnen weerstaan. Een beetje de Molly onder de kerstbomen. Toen mijn Lief voorstelde een andere te nemen, dekte ik nog net niet de imaginaire oren van mijn stumper af. Dus mocht ie met ons mee. We noemen ‘m Denny, naar de Mike&Thomas Kerstrevue (iemand die gezien? Als je de kans krijgt, kijk ‘m, hij is geweldig!).

De Nijntje boom mocht ook weer uit het vet, de Nijntjes waren ooit spaarbaar bij Bruna..geen idee of dat een jaarlijkse actie is! Ik heb zin in december, in december is gezelligheid geen abstract begrip, maar neemt het een bijna vaste, stoffelijke vorm aan. Tjonge, fokking diep man!

Ik werkte mijn photostream op Flickr weer eens bij, kijk hier voor meer kerst!

Thanks so much for all your sweet comments on the pregnancy post here and on social media. It warms my heart and gives me the strenght to get going again. Slowly I’m adding the annual Christmas decorations to our interior. December is such a lovely, ‘gezellige’ month, I’m trying to thoroughly enjoy it!

Hot pink Christmastree
Hot pink Christmastree

What to expect when you’re expecting

/31 Reacties/in /door

What to expect when you're expecting

De grootste strijd in dit leven voeren we met onszelf, een hele simpele maar ware omschrijving voor mij. En waar het starten van een eigen bedrijf, om het in Lord of the Rings termen te omschrijven, mijn persoonlijk slag om Helmsdiepte was (en is), is zwanger zijn voor mij de slag om Midden-Aarde. Inclusief Tovenaar-Koning, Nazgül, Orkskes en de hele santenkraam. Want het is geen picknick, deze enorme verandering, voor een perfectionistische control-freak als ik. Fysiek niet en psychisch ook niet. Niet dat ik dat ooit één vrouw heb horen beweren natuurlijk. Waar de één constant misselijk is, voer ik inmiddels al ruim drie maanden een strijd die het Grote Loslaten heet. Ik wist van tevoren al dat ik geen loslater ben, maar in het heetst van de strijd blijkt dat een nog grotere worsteling dan ik ooit had kunnen bevroeden. Ik wil wel, maar mijn lijf niet.

Dit is geen klaagzang, begrijp me goed. Ik ben meer dan dankbaar voor het feit dat dit ons heeft mogen gebeuren. Want zo zie ik zwanger zijn en een (hopelijk gezond) kindje krijgen: als iets heel bijzonders, niet als iets wat je zomaar in de schoot geworpen krijgt of iets waar je lichtzinnig over denkt of aan begint. Maar, op een roze wolk zit ik niet. (Wie heeft die fabel ooit verzonnen, eigenlijk?) Het frustreert me om te moeten constateren dat waar ik voorheen met gemak een heleboel ballen in de lucht hield, nu de helft of meer moet laten vallen. Die negen maanden zijn er niet voor niks, zullen we maar zeggen. Niet alleen het kindje moet groeien, ik heb die tijd hard nodig om in mijn nieuwe rol te groeien.

Natuurlijk vallen er een heleboel zegeningen te tellen. En die tel ik ook elke dag weer. Lieve (blog)vriendinnen en familie die mijn Angry&Pregnant buien volledig vatten. (Hoe fijn is het om te bitchen met gelijkgestemden!) Mijn Lief (zonder wie ik niet eens zou moeten denken aan een avontuur als dit) die met zijn enorme gevoel voor humor, geduld en relativeringsvermogen alles lichter maakt. (Als dit kindje ook maar voor een fractie op zijn of haar vader mag lijken, dan wordt de wereld er een stukje vrolijker op.) En dan heb ik het nog niet eens over de hysterische hoeveelheid kinderzooi die ik nu geoorloofd kopen kan (voor zover ik dat nog niet deed…).

Linksom of rechtsom, het komt goed met dat humeur van mij. Voor iemand die zich snel verveelt, valt er voorlopig genoeg te leren. Zo is het ook nog eens een keer. En dat…dat is positief denken! Ik ben het dus zeker niet verleerd!

The biggest battle in life is within ourselves. It’s a simple yet very apt statement to me. And to put it in Lord of the Rings terms: where starting a business felt like the battle of Helmsdeep to me, being pregnant feels like I’m fighting the battle for Middle-Earth. With Nazgül, Witch-Kings and Orcs and shit. This ain’t a walk in the parc, not mentally nor physically, for a perfectionist control-freak like me. Not that I’ve once encountered a pregnant woman who claimed it was, obviously. Where one woman battles a constant nausea, for over three months now I’m struggling with all the things I need to let go of, because my body just can not keep up anymore. Of course, I knew ‘letting go’ would be my struggle, but I had no idea that I could be this frustrated.

Don’t get me wrong, I’m terribly thankful for the fact that this happened to us. I think getting pregnant and (hopefully) getting a healthy child is nothing to think lightly of. It’s nothing less than a miracle. I do want to be honest about my current feelings here though. I’m gonna need those nine months for this huge transformation…very badly.

Of course, there are a lot of blessings that I can count (and do count) every day. Dear (blog)friends and family that can totally relate to my Angry&Pregnant mood. (Oo, the endless joy of bitching with like-minded people!) My Love who makes everything lighter with his great sense of humor, endless patience and ability to put things in perspective again. (If this child inherits a fraction of its father’s character, our world will become a happy place.) Not to mention the huge amount of hysterical children’s stuff that I’m allowed to buy now (not that I didn’t go bezerk on children’s departments before I was pregnant). But now someone’s actually going to play with those vintage toys that are around the house!

One way or another, this mood shall pass. And for someone who’s is bored easily, there’s still such huge amount of things to learn ahead. I won’t be bored for a long, long time. See, I can still see the positive side of things, isn’t that a blessing too?

What to expect when you're expecting

Out with the old, in with the new

/10 Reacties/in , /door

The first Christmas decor

Ik hou van plastic dieren. Ik hang ze aan kettingen, gebruik ze om kandelaars en kerstbomen mee te versieren, of om er een post-feestdagen slinger voor de lamp in de keuken mee te maken (die er vervolgens drie jaar gehangen heeft). Ik deel mijn liefde met Martine, de dame die die magisch mooie diorama’s maakt voor Oh Marie! Ik blijf naar deze kijken, die ze maakte voor het nieuwste nummer. Zo mooi. Net als haar winkel Le Diorama overigens, waar ze de plastic dieren waar we zo van houden (en meer!) verkoopt. Sorry als ik als een hangende plaat begin te klinken, maar ze is zo oneindig creatief en getalenteerd dat ik haar zal blijven pluggen tot we samen de pensioengerechtigde leeftijd bereikt hebben denk ik. Daarbij: wat zou er mis zijn met het pluggen van hardwerkende, goede vrienden met mooie winkels? Juist, helemaal niks! :-)

Maar om terug te komen op de lamp in de keuken: de slinger die er hing begon een beetje te verkleuren en was wel érg stoffig, dus het was tijd voor een nieuwe versie. Versie 2.0 is eenvoudig, met plastic boompjes uit de kringloop, een Bert het Hert en simpele pompom slingers. Het deed me (Alweer! Maar dóe er dan ook eens iets mee vrouw!) realiseren hoe fijn ik het vind om met dit soort projectjes bezig te zijn.

I love plastic animals. I string them to necklaces, use them as decoration for candleholders, Christmas trees or a gleeful garland around our kitchen lamp. I share this love with Martine, the lady who makes the magical diorama’s for each issue for Oh Marie! I keep looking at the last one she made, it’s so beautiful. As is her shop Le Diorama where she sells these plastic animals and other action figures. I’m sorry if I start to sound like a broken record, but this lady is so incredibly creative and talented that I will be plugging her ’till the day we both retire. And by the way, supporting hard working good friends with beautiful shops is never a bad thing, huh?

But, to get to the gleeful garland in the kitchen: it started to look a bit dusty and therefore scruffy so I felt it was time for a new one. I kept the new decor simple this time, just added some plastic trees I found in a thriftshop, a Bert the stag and a simple pompom garland. It made me realise (again!) how I love to work on little creative projects like this.