House of cards

/9 Reacties/in , /door

Home flora - Lilac
Home flora - Lilac

Zwanger zijn is, in mijn geval, fysiek vergelijkbaar met een kaartenhuis. Een kaartenhuis dat soms met stevig plakband aan elkaar vast lijkt te zitten, maar van de een op de andere dag toch in elkaar stort. Ik heb, voor zover ik dat niet al had, nog meer respect gekregen voor al die vrouwen op aarde die al een of meerdere zwangerschappen doorstaan hebben. Of de vrouwen die het doorstonden of doorstaan in een tijd of land waarin de kennis omtrent zwangerschap nog in zijn kinderschoenen stond of staat. En je maar gewoon met je zwangere lijf aan de bak moet, zonder de moderne faciliteiten waar wij mee gezegend zijn.

In Australië leeft de Kiwi, een loopvogel (die er ook nog eens heel schattig uitziet) die d0or een nare speling van de evolutie nogal grote eieren legt. Zó groot dat het ei alle ingewanden van het vrouwtje aan de kant drukt, waardoor ze op het einde van haar zwangerschap zoveel pijn heeft dat ze alleen nog maar zielig verstopt in de struiken kan wachten tot ze het ei leggen kan. (Ik heb deze informatie niet uit mijn dikke duim gezogen, het is terug te zien in Stephen Fry’s ‘Last chance to see’ – een parel van een serie trouwens). Er zijn dagen dat ik me net een Kiwi voel. Alhoewel die Kiwi, als ze zou kunnen praten, me zou aanmerken als ‘lightweight’ en ‘drama queen’. Mijn baby neemt immers geen 80% van mijn lichaam in beslag. Goddank.

Zoals altijd is er die ene moderne uitvinding die geheel losstaat van het baby-gebeuren, maar die me altijd weet op te beuren: fotografie. Tijdens een wandeling legde ik met mijn Fuji Instax de lente vast, maar maakte uiteindelijk mijn favoriete foto (en best gelukte – geen nabewerking mogelijk!) in onze eigen achtertuin. Ik kan inmiddels een behoorlijk kaartenhuis bouwen met alle Polaroids die ik maakte. Eentje die met plakband (of nog beter: duct tape) in elkaar zit. Zodat ie lekker niet kan instorten.

About how my pregnancy fysically often feels like a house of cards that can collapse from one day to another. And how photography gets me through the day, like it always does.

Polaroid - Blossom

A thing called love

/14 Reacties/in /door

A thing called love

Dit antwoord gaf Johnny Cash toen hem gevraagd werd om zijn beschrijving van het paradijs. Vandaag zijn mijn Lief en ik zes jaar getrouwd. En als je mij dezelfde vraag zou stellen, dan zou ik hetzelfde antwoord geven. Ik ben fan van Johnny Cash, maar het is niet om die reden. Het is gewoon een simpele waarheid voor mij. Mijn Lief en ik (en oké, de harige rolmops), een rustige ochtend en koffie..meer heb ik niet nodig om Gelukkig met een hoofdletter G te zijn.

This is what Johnny Cash answered when asked for his description of paradise. Today me and my Love are married for six years. And you know, if you’d ask me, I’d answer the same. Not because I’m such a huge fan of Cash’ work but because it’s a simple truth to me. My Love and me (and okay, our little furry girl), a quiet morning and coffee…I don’t need anything else to be Happy with a capital H.

A thing called love

The Ugly Box

/9 Reacties/in /door

The uglybox

Toen Molly bij ons kwam wonen, of eigenlijk: voordat we Molly gingen ophalen uit het asiel, had ik nogal een romantisch idee van de slaapplekken van een kat. Ik kocht een paar schattige mandjes, leuke kleedjes en kussentjes en zag haar daar al helemaal op/in liggen. Ik zie haar nog zitten toen ze eenmaal bij ons woonde: in een hoekje op de vensterbank náast dat leuke kleedje, met een gezicht alsof het haar eigen zojuist afgestroopte vacht was. Het schattige mandje werd (gelukkig éénmalig) ondergepiest en de kussentjes werden genegeerd. Zelfs haar esthetisch zeer verantwoorde Kattenpandje voldeed op een dag niet meer aan haar slaapeisen.

Mollys slapen op kale vensterbanken met hun hoofd tegen een bloempot, op harde kokosmatten en in lelijke kartonnen dozen. Deze doos is momenteel favoriet. Mijn Lief, praktisch als hij is, propte er een oud stoelkussen in “zodat ze wat beter over het randje kijken kan”. Als een worstje tussen twee blaadjes sla ligt ze nu urenlang innig tevreden tussen haar groene kussentje te slapen. Ze vlucht naar de Ugly Box als we stofzuigen of loert gewoon maar een beetje over het randje (want dat kan nu!). Ik weet zeker dat wanneer ik die doos zou beplakken met een mooi papiertje, hij direct uit de gratie zou vallen. Dus ik laat het zo. Zo werkt die liefde nu eenmaal: zolang zij tevreden is, ben ik het ook.

When we knew that Molly came to live with us, I bought a couple of cute baskets, blankets and cushions for her. Because I mistakenly assumed that cats love to sleep on/in those. I still remember the look on her face when she saw that cute blanket I spreaded out for her on the window-sill: like it was her own poached skin that was lying there. She pee’d in the cute basket (a one-off incident, fortunately) and ignored the cushions. From one day to another, even her Kattenpandje didn’t meet with her sleeping requirements anymore. 

Mollies sleep on bare window-sills, with their heads pressed against a flowerpot. On prickly doormats and in ugly cardboard boxes. This box is currently her favourite sleeping place. My Love, being his practical self, jammed an old cushion in it “to make her able to peek over the edge”. She sleeps in the Ugly Box for hours in a row, pressed between the cushion like a little sausage between two leafs of lettuce. She watches over its sides and takes cover in it when we vacuum the room. If I’d cover this box with a beautiful piece of paper, she will immediately forsake it, I know that for sure. So I leave it this way. ‘Cause that is how love works: as long as she’s happy, I’m happy.

A new highlight in my thrifting career

/3 Reacties/in , /door

A new highlight in my thrifting career

Misschien moet ik de immense populariteit van tweedehands (winkelen) de schuld geven, feit is dat mijn scope in de kringloop is veranderd van ‘extreem goedkoop en zeldzaam vintage’ naar ‘extreem goedkoop en grappig spul, leeftijd en mate van zeldzaamheid geen bezwaar zolang het me maar aan het lachen maakt’. Of iets in die sfeer. Het is, kortom, de enige verklaring voor het feit dat ik recent thuiskwam met een keramische olifant met spiegel op zijn buik. Ik hoor je nu denken: “Waarom zou je in hemelsnaam voor zo’n ding vallen?!” Tja… Ik vind hem zo lief kijken. En die spiegel is toch best een vondst. Zo maken ze spiegels niet meer tegenwoordig. Deze olifant valt ook een beetje in de categorie ‘plastic zwanenbloempot‘, ‘Jonathan Adler rip-off‘ en ‘plastic prêt-à-porter speelhuisje‘. Dus welbeschouwd is het dus helemaal niet zo gek dat ie mee mocht! Nog een fijne conclusie: om deze reden blijft het zoeken tussen oude meuk leuk. Je hoeft alleen maar je spelregels aan te passen en je hebt weer net zoveel plezier als je had in de afgelopen jaren!

Maybe I have to blame the immense popularity of second hand shops (and shopping) for it, but since utter fabulous (cheap) vintage finds are hard to find these days, my thrifting scope has moved from ‘utterly rare, cheap and very vintage’ to ‘utterly quirky, cheap finds no matter how common, old or new as long as they make me smile in some kind of way’. Or something like that. It is, in short, the only explanation I have for coming home with a ceramic elephant with a mirror in his belly and be happy about it too. Of course I can hear you think “Why on earth did you fall for this 80s elephant, woman?!” now. Well, I liked his facial expression. And secretly also the fact that there’s a mirror on his tummy. They don’t make ‘em like that anymore these days. This elephant can also be categorised in the series ‘plastic swan planter‘, ‘Jonathan Adler rip-off‘ and ‘plastic prêt-à-porter playing house‘. All of a sudden it isn’t that strange that I took it home! And it’s the reason why I still love to thrift. I just changed my rules and I’m having as much fun with thrifting as a decade ago!

I’m a sucker for nature

/1 Reactie/in /door

Magnolia
Magnolia
Ik blijf het een wonder vinden: dat zoiets stokkigs als een boom zoiets fragiels, kleurigs en bloemigs kan voortbrengen als bloesem. Dat er buiten, tussen het kale winterskelet, knalroze en witte vlekken ontstaan. En dat het, na een windvlaag, bloesemblaadjes regent. Zodat niet alleen de lucht, maar ook de grond zachtroze kleurt. Dat dat ieder jaar weer ontluikt, zonder dat we daar ook maar iets voor hoeven doen, dat blijf ik wonderbaarlijk vinden.

Isn’t it astonishing? That something ‘woody’ and static like a tree can produce something so fragile, colourful and flowery like blossom? I love those bright pink and white spots that slowly appear between the brown, leafeless trees outside. And that, when the wind picks up, the ground gets covered in a carpet of blossom leaves. This wondreus awakening of nature, that we may witness each and every year, is a true miracle to me.