Bitch please. I’m Batman.

Bitch please. I'm Batman. - Planet Fur
Bitch please. I'm Batman. - Planet Fur
Oké. Bot gezegd: het woord ‘pimpen’ was vooral grappig en origineel toen MTV het gebruikte voor het programma ‘Pimp my ride’ (en dan helemaal in die hilarische eindscène waarin de gepimpte auto-eigenaar het programma steevast afsloot met de woorden “Thanks MTV, for pimping up my ride!”). Je weet echter dat het tijd is om dergelijke ‘hippe’ woorden uit je vocabulaire te schrappen als de lokale dakpan-beschildergroep het woord heeft geadopteerd.

Ik heb deze truttenprent uit de kringloop dus zeker niet gepimpt (hoe je het dan wel noemt mag Joost weten), maar had wel evenveel plezier om dit idee als destijds om het MTV programma. Sterker nog: ik ben oprecht teleurgesteld dat ik het hele project afgerond heb. Als je zelf zoiets wil doen: ik schetste de ruwe tekening met potlood en kleurde het daarna in met plakkaatverf. Prettig pimpen gewenst! ;)

To put it bluntly: the word ‘pimping’ was only funny and hilarious when MTV used it in their program ‘Pimp my ride’. (I especially loved that moment where the pimped car owner concluded the show with the words “Thanks MTV, for pimping up my ride!”.) You know when it’s time to delete a certain word from your vocabulary though when your local knit-group starts to use it.

So, I did not pimp this super-kitschy print that I thrifted recently. It did have a lot of fun working on it though, as much fun as I had with MTV’s program. I am, in fact, disappointed I finished it already. If you want to do a thing like this too: I just used a pencil to make a rough sketch and coloured it with poster paint. Happy pimping! ;)

Bitch please. I'm Batman. - Planet Fur

Tip tap top, five cliches on a tabletop

Tip, tap, top, five cliches on a tabletop - Planet Fur

Alhoewel ik me meestal ver probeer te houden van trendclichés in mijn foto’s, sluipen ze er soms toch genadeloos in. Daar zijn het ook clichés voor, immers. In deze foto’s tel ik er minimaal vijf: de panda’s, de marmeren plaat, de driehoeken (oh my god it’s a triangle, OMG so hipster can’t breath, ahh freaking triangle), het plantje en de liniaal. Die overigens al stokoud is, ik kreeg ‘m ooit eens bij een garagedealer (!) die zijn tijd onbedoeld al ver vooruit bleek.

Ik vind het grappig hoe je, hoe hard je je er ook tegen verzet, uiteindelijk toch van sommige gekke trends gaat houden. Dat komt misschien omdat je ze zo vaak ziet langskomen op internet. Door de kracht van die herhaling ga je uiteindelijk overstag en sleep je tot je schrik op een dag ook ineens een plaat marmer je huis in. (Wat veel negatiever klinkt dan het in werkelijkheid is natuurlijk.) Want laat ik eerlijk zijn, ik herinner me nog levendig hoe afschuwelijk ik die marmeren kaarsenhouders vond toen ze ineens overal op leken te duiken. Sowieso associeerde ik wit marmer eerder met mausoleums of abattoirs dan met stijlvolle interieurs.

Maar, ik schreef eerder al over design en hoe het je gevoel voor stijl, of smaak, oprekt. Dit principe blijkt hetzelfde te werken met de creatieve mensen die ik tijdens mijn blogjaren heb leren kennen. Als getalenteerde mensen aan de slag gaan met zoiets als wit marmer, komen daar prachtige dingen uit en raak je besmet door die liefde. En ga je op een dag na een bezoek aan de kringloop naar huis met een pandamok. Of betaal je je blauw aan een spulletje waar je marmer mee kan oplappen (echt gebeurd, what a confession to make!). En wil je die autodealer alsnog bedanken voor die gave liniaal waar hij je destijds na een veel te dure onderhoudsbeurt mee afscheepte.

About styling clichés and how I became to love the most crazy trends (white marble!) because of my talented creative friends who do fabulous things with them.

Tip, tap, top, five cliches on a tabletop - Planet Fur

Little ball of fur

Little ball of fur - Planet Fur
Little ball of fur - Planet Fur

Hier laat ik het vandaag bij. (=^-^=)

I’ll just leave this here. (=^-^=)

Little ball of fur - Planet Fur

Unphotographable

unphotographable - Planet Fur
Ik kocht dit perspex rek bij de verkoop van een winkelinventaris. Het was een hele toer om het ding thuis te krijgen, maar ik ben er nog steeds ontzettend blij mee. Het perspex is zo mooi bescheiden, waardoor je er redelijk veel meuk in zetten kan zonder meteen een epileptische aanval te krijgen als je de kamer in komt lopen. Waarschijnlijk is die hang naar niet-volgepropte ruimtes een bijwerking van mijn chaotische brein waarin gedachten constant over elkaar heen buitelen. Daar past geen visuele herrie meer bij. Zeker niet op de plek waar ik mijn blogposts typ.

Mijn rek en ik zijn dus dikke matties. Helaas heb ik al honderden (nouou, dat is misschien wat overdreven, maar het zijn er wel veel!) pogingen gedaan het ding vast te leggen, maar is hij niet-fotografeerbaar. Of, hij is het wel, maar ik ben nooit tevreden met het eindresultaat. Iedere foto oogt een beetje viezig, waarschijnlijk omdat het licht dat door het perspex valt breekt en schaduwen in alle kleuren van de regenboog veroorzaakt. Maar laat ik je niet vermoeien met mijn fotografische beslommeringen. Grappig genoeg zong Frank Sinatra reeds lang geleden al een lied over dit dilemma in het liedje ‘My funny Valentine’:

‘Your looks are laughable
Unphotographable
Yet you’re my favourite work of art’

Dat die man zo’n vooruiziende blik had. Wie had dat gedacht.

This translucent shelf makes me so happy. The best part of its transparent appearance is that you can display quite a lot of action figures (in my case) in it without making the room look stuffed. Me and my chaotic brain love it when things aren’t too visually challenging, at least not in the room where I write my blogposts. On the other hand: my workroom is also the place where I keep the items that inspire me. Bit of a contradiction there, yes. That why I say Yay for perspex.

There is one problem with this wall rack though: as it turns out, it is pretty unphotographable. The perspex casts these shadows over its contents and whereas this doesn’t bother me when I look at it, it turns out pretty ugly on pictures. Believe me, I’ve tried to photograph it a dozen times with all kinds of lighting circumstances..it just won’t work. The funny thing is, Frank Sinatra sang about this dilemma a long time ago in this song called ‘My funny Valentine’:

Your looks are laughable
Unphotographable
Yet you’re my favourite work of art’

Who would have thought that the man was such a visionary, eh?

Skeleton crew

Easy DIY - skeleton crew - Planet Fur
Ach, deze zelfmaker is dan wel te laat voor Halloween (ik kom pas op toepasselijke zelfmaakideeën na dergelijke feestdagen), maar deze skeleton crew doet het ook retegoed in je kerstboom, of gewoon aan een tak. Ze zijn makkelijk zelf te maken met twee kleuren (wol)vilt, borduurzijde, een lintje en eventueel een naaimachine. (Je kan ze ook met de hand dichtnaaien, ik ging in dit geval voor het ‘grote stappen, snel thuis’ principe.)

Download hier het patroon. Knip het patroon twee keer uit en knip uit het witte vilt de ogen en neus. Naai daarna de tanden erop. Ik gebuikte hiervoor ongesplitst zwart borduurzijde, dat zijn 6 draadjes tegelijk. Vouw het lintje dubbel en stop het tussen de stukjes vilt. Naai hierna beide zijden op elkaar met de naaimachine. Zo makkelijk is het. veel plezier!

This DIY is way too late to use for Halloween, but no doubt this skeleton crew will also look fab in a Christmas tree or on a branch. They are very easy to make, you just need two colours of (wool)felt, embroidery thread, a piece of ribbon and – if you wish – a sewing machine. (You can also sew the parts together by hand of course.)

Download pattern here. Trace the template, draw the shapes of the eyes and nose on the white felt. Cut out. Embroider the teeth with 6 strands of black embroidery thread. Fold ribbon and tuck in between the two patches of felt. Stitch together the two layers and you’re done. Smiles all around! 

Easy DIY - skeleton crew - Planet Fur
Easy DIY - skeleton crew - Planet Fur
Easy DIY - skeleton crew - Planet Fur